บทที่ 6 ข่าวลือ = ข่าวจริง (1)

บทที่ 6

ข่าวลือ = ข่าวจริง

          หลังจากที่คินน์มาส่งหน้าบ้านแล้ว มะนาวก็เข้าไปในบ้านพร้อมกับใบหน้าที่ยิ้มแย้ม เนื่องจากเธอกำลังเขินอายที่ชายหนุ่มทำเหมือนเราสองคนเป็นแฟนกัน

          “ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แบบนี้ ใครมาส่งอย่างนั้นเหรออีมะนาว!” เสียงแหลมของใครบางคนทำให้มะนาวหุบยิ้มทันที จากนั้นก็จ้องมองร่างสูงกว่าตัวเองด้วยสายตาขึงขัง

          “เมษา”

          “สงสัยจะได้เสี่ยไว้เกาะแล้วสินะ ถึงว่ามีรถหรูมาส่งถึงหน้าบ้าน วันนี้มันให้แกเท่าไหร่ ถ้าได้ก็เอามาให้ฉันได้แล้ว” มือหนาของเมษายกขึ้นแบมือเพื่อที่จะขอเงินจากมะนาวตามความพฤติกรรมที่คุ้นชินของตัวเอง

          “ไม่มี!”

          “ไม่มีหมายความว่ายังไง แกไปนอนกับพวกเสี่ยมาไม่ใช่เหรอ จะไม่มีได้ยังไง!!” เมษาเริ่มส่งเสียงที่ดังมากขึ้นพร้อมกับถลึงตามองมะนาวด้วยความไม่พอใจ

          “ถึงจะมีแล้วเรื่องอะไรฉันต้องให้เธออย่างนั้นเหรอ” ตอนนี้มะนาวเริ่มมาคิดแล้วว่าทำไมเธอต้องให้เงินมากมายกับคนพวกนี้ด้วย ที่ผ่านมาเธอทำงานเพื่อเอามาแลกกับการที่ไม่ต้องโดนไล่ออกจากบ้าน แต่พอมาคิดเป็นจำนวนเงินมันมากมายจนเธอสามารถไปหาห้องเช่าดีๆ อยู่ได้ทั้งนั้น ถึงแม้จะอยากได้บ้านหลังนี้คืนมาแค่ไหน แต่เธอก็ไม่อยากโดนโขกสับไปวันๆ แบบนี้ เหมือนหาเงินมาให้พวกปลิงเกาะ

          “อีมะนาว มึงกล้าพูดอย่างนี้กับกูอย่างนั้นเหรอ”

          “ใช่...พูดอย่างนี้แหละ ฉันว่าที่ผ่านมาฉันก็ให้เธอกับป้ามามากแล้วนะ เรื่องอะไรฉันต้องเอาเงินที่ฉันหาได้ให้เธอเอาไปถลุงเล่นด้วย คราวก่อนเป็นแสนเลยไม่ใช่เหรอ”

          “หมดแล้ว”

          “อะไรนะ!!” มะนาวอยากจะทุบหัวตัวเองเพราะเธอไม่คิดว่าเงินจากการขายร่างกายของเธอต้องเอามาให้คนที่ไม่เห็นคุณค่าของเงินอย่างสองแม่ลูกนี้

          “หมดแล้ว เงินแค่แสนสองแสนคิดว่ามันจะพออย่างนั้นเหรอ กระเป๋าแบรนด์เนมสองสามใบก็หมดแล้วไหม” วันนั้นที่ได้เงินไปเมษากับแม่ก็ใช้เพลิน จนมารู้ตัวอีกทีเงินจำนวนนี้ก็หมดแล้ว มันไม่ใช่แค่แสนเดียว แต่มันคือทั้งหมดที่เอามาจากมะนาวเลยด้วยซ้ำ ส่วนเงินที่จะคืนเจ้าหนี้ตอนนี้มันก็ไม่มีแล้ว

          “งั้นถ้าอยากได้อีกก็ไปหาเอาเอง ฉันคงไม่หาให้พวกเธอแล้ว ฉันเป็นคนทำงานมาแทนที่จะได้ใช้เงินแต่กลับต้องเอามาให้เธอใช้ เพื่ออะไรเมษา!” มะนาวบอกเสียงแข็ง ตอนนี้เธอเหนื่อยเหลือเกิน ทุกวันนี้กว่าจะหาเงินค่าเทอมมันก็ยากมากพอแล้ว แล้วยังต้องมาถูกขอแบ่งเงินอีก ทั้งๆ ที่ป้าอรกับเมษาก็มีมือมีเท้าเหมือนกันแต่กลับไม่ยอมทำงาน เอาแต่ขอเงินเธอไปวันๆ ถ้าเธอเก็บเงินตรงนั้นเอาไว้ตั้งแต่แรก ป่านนี้ชีวิตของเธอคงดีกว่านี้

          “อีมะนาว!!” เมษาบอกด้วยเสียงเกรี้ยวกราด จากนั้นก็ใช้มือของตัวเองกระชากผมของมะนาวอย่างแรง จนใบหน้าหวานแหงนขึ้นอย่างแรงและมะนาวต้องนิ่วหน้าด้วยความเจ็บเมื่อถูกดึงเส้นผมจนแทบจะหลุดออกมาจากหนังศีรษะ

          “โอ๊ย...ปล่อยมือนะ”

          “แม่กลับมาเมื่อไหร่มึงเจอดีแน่อีมะนาว กูจะเอาให้มึงไม่มีที่ซุกหัวนอนเลยคอยดู!” วันนี้ป้าอรไปบ่อนไม่ได้กลับมานอนที่บ้าน มิเช่นนั้นเธอคงโดนสองแม่ลูกนี้เล่นงานแน่

          “โอ๊ย...เจ็บนะ”

          “พรุ่งนี้กูจะเอามึงไปประจานให้ทั่วมหาวิทยาลัยเลยว่ามึงขายตัว เอาให้มึงอายคนไปทั่วเลยคอยดู”

          “อยากพูดอะไรก็พูดเถอะ เธอมันปากสว่างอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” เมื่อพูดจบ มะนาวก็ทำการเอื้อมมือไปกระชากหัวของเมษาบ้าง เธอยอมมาตลอดไม่ใช่อ่อนแอ แต่ไม่อยากมีปัญหา แต่ครั้งนี้มันเกินไปแล้ว เงินตั้งสองสามแสนแม่ลูกกลับเอาไปใช้ในไม่กี่วัน

          “กรี๊ด!! มึง”

          ทั้งสองกระชากหัวไปมา แต่มะนาวอาศัยความที่ตัวเองเล็กกว่าดึงตัวเองออกมา จากนั้นมือบอบบางของเธอก็ฟาดลงไปที่แก้มของเมษาอย่างแรง

          เพียะ!!

          “มึงตบกูอย่างนั้นเหรอ!!”

          “เออกูตบมึงเนี่ยแหละ ทำตัวสถุลราวกับไม่มีการศึกษา มาบอกว่าฉันเป็นลูกผู้หญิงขายตัว แล้วดูการกระทำของตัวเองด้วยว่าทำแบบนี้ จะบอกอะไรให้นะเมษาว่าฉันไม่ได้อ่อนแอให้เธอรังแกไปตลอดนะ!” มะนาวมองเมษาด้วยดวงตาลุกวาว

          เมื่อหลุดออกจากการเกาะกุม มะนาวก็เดินไปประจันหน้ากับเมษาแล้วมองด้วยดวงตาแข็งขึง จากนั้นก็ใช้มือบางของตัวเองตบไปที่แก้มเนียนของอีกฝ่ายอีกครั้งอย่างแรงด้วยความเหลืออด

          เพียะ!!

          “กรี๊ด!!”

          “ไม่ต้องร้องแรกแหกกระเชอที่ไหนก็เชิญ” เมษามองมะนาวด้วยสายตาเคียดแค้นพร้อมกับกุมแก้มของตัวเองด้วยความเจ็บ เธอไม่คิดว่ามะนาวจะสู้ขนาดนี้

          “อีมะนาว อี...”

          “ทำไม...จะด่าอะไรอีก รอบนี้กูไม่ตบนะ กูต่อยเลย!!” มะนาวบอกอย่างโกรธจัด พร้อมกับยกกำปั้นของตัวเองขึ้นมา จนเมษาผงะเพราะไม่คิดว่ามะนาวจะทำจริง

          “อย่าเอาเรื่องของฉันไปพูด...”