บทที่ 7 งอน (2)

          “ไม่เป็นไรก็ได้เหนือ มะนาวตักเอง”

          “อยากบริการ กินเยอะๆ นะ เรารู้ว่ามะนาวต้องทำงานหนัก วันนี้กินเต็มทีเลย อาคินน์บอกจะเลี้ยงใช่ไหมครับ” น้ำเหนือถามอาของตัวเองแล้วยิ้มออกมา แต่มะนาวกลับรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ อย่างบอกไม่ถูกเมื่อเจอท่าทีที่เย็นชาของคินน์

          “อืม...เลี้ยงอยู่แล้วถ้าอยากให้เลี้ยง แต่คนแถวนี้พร้อมจะให้เลี้ยงหรือเปล่า”

          ‘เลี้ยง’ ในที่นี้ของคินน์มันหมายความว่ายังไงกันนะ ทำไมเธอถึงได้รู้สึกแปลกๆ มันจะใช่เลี้ยงเดียวกับที่เขาเคยบอกเธอหรือไม่

          “ครับ...ขอบคุณครับ”

          “กินข้าวกันเถอะ เหมือนฝนจะตกแล้ว เดี๋ยวอาขับรถไปส่งที่บ้าน”

          “ครับ”

          “ค่ะ”

          มะนาวกินข้าวที่อยู่ในจานของตัวเองจนเกลี้ยง จากนั้นหญิงสาวก็มองคินน์ที่ข้าวแทบไม่พร่องลงไปเลย ราวกับว่าเขาไม่อยากอาหาร

          “อาคินน์กินน้อยจังเลยครับ หรือพวกผมแย่งกินจนหมดครับ”

          “เปล่าหรอก อาไม่ค่อยหิว อาอยากไปกินอย่างอื่นมากกว่า”

          “อะไรครับ”

          “อาหารที่บ้าน อาทำเอาไว้” คินน์รีบตอบทันควีน จนมะนาวเป่าปากของตัวเองอย่างโล่งอกที่เขาไม่ได้หมายความว่าอย่างอื่น

          “งั้นเรากลับกันดีกว่าครับ”

          เมื่อรับประทานอาหารกันเสร็จเรียบร้อยแล้วทั้งหมดก็ขึ้นมานั่งบนรถและมะนาวก็ต้องย้ายตัวเองมานั่งด้านหน้าเช่นเดิม เนื่องจากบ้านของเธอคือหลังสุดท้ายที่คินน์จะไปส่ง

          “ขอบคุณคุณอามากๆ นะครับที่มาส่งผมที่บ้าน ยังไงผมฝากส่งมะนาวด้วยนะครับ” คินน์ขับรถไปส่งไพลินคนแรก และวนกลับมาส่งหลานชายอย่างน้ำเหนือ จากนั้นเขาค่อยไปส่งมะนาวที่บ้าน

          และเมื่อเหลือเพียงสองคนในรถ มะนาวกลับรู้สึกหนาวๆ เย็นไปทั่วสรรพางค์ และบรรยายในรถมันก็แสนจะมาคุจนเธอไม่รู้จะทำลายความเงียบยังไง จึงเอื้อมมือไปเปิดเพลงในรถแทน แต่เพลงดันเป็นเพลงเศร้าเสียด้วย

          “สนิทกับน้ำเหนือมากแค่ไหน” ระหว่างที่คินน์กำลังขับรถ จู่ๆ เขาก็เปิดปากถามหญิงสาวขึ้นมาเสียดื้อๆ จนเธอหันหน้าไปมอง

          “คะ”

          “เป็นอะไรกับน้ำเหนือ เป็นแฟนกันหรือยัง”

          “เปล่าสักหน่อย แค่เพื่อนค่ะ” มะนาวรีบตอบเพราะไม่อยากให้คนข้างกายเข้าใจผิด

          “ดีแล้วแค่เพื่อน เพราะฉันน่ะผัวเธอ”

          “คุณคินน์!” มะนาวเบิกตากว้างพร้อมกับขานชื่อชายหนุ่มอย่างตกใจที่เขาพูดแบบนี้ออกมา “ทำไมพูดแบบนี้”

          “พูดแบบนี้คือแบบนี้ไหน”

          “เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยค่ะ”

          “เอากันจนเอวแทบพังบอกว่าไม่ได้อะไรกันอย่างนั้นเหรอมะนาว หรือเพราะฉันมันไม่เด็ดเธอเลยจะทิ้งฉัน!” คินน์รู้ดีว่าเขาอาจจะยังไม่เด็ดมากที่จะมัดใจสาวสวยอย่างมะนาวได้ แต่นั่นมันก็แค่ครั้งแรก และเขาเชื่อว่าครั้งต่อๆ ไปมันต้องดีขึ้นอย่างแน่นอน

          “คุณคินน์อย่ามาพูดแบบนี้นะคะ แล้วนั่นจะเลี้ยวไปไหน ไม่ใช่ทางกลับบ้านของมะนาวนะคะ” มะนาวร้องแว้ดออกมาอย่างไม่พอใจเมื่อชายหนุ่มขับรถออกนอกเส้นทางและไม่ได้ไปส่งบ้านของเธออย่างที่เขาสัญญากับหลานชายอย่างน้ำเหนือ

          “บ้านของฉัน”

          “กรี๊ด! ทำไมมะนาวต้องไปบ้านคุณคินน์ด้วย จอดรถเลยนะ มะนาวจะกลับบ้าน”

          “คืนนี้ไปนอนบ้านของฉัน” คินน์ตอบเสียงเรียบแต่กลับทำให้มะนาวใจเต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก แต่เมื่อมาคิดอีกทีทำไมเธอต้องไปบ้านของเขาด้วยนะ

          “มะนาวไม่ไป มะนาวจะกลับบ้าน พรุ่งนี้มะนาวมีเรียนเช้านะคะ”

          “พรุ่งนี้ไม่ต้องไปเรียน ฉันถามน้ำเหนือมาแล้ว พรุ่งนี้ไม่ใช่วิชาสำคัญอะไร” ในตอนที่มะนาวไปเข้าห้องน้ำกับไพลินเขาก็แอบถามหลานชายอย่างน้ำหนือว่าพรุ่งนี้มีเรียนอะไรบ้าง ซึ่งน้ำเหนือบอกว่าเป็นวิชาแนะแนวเฉยๆ ไม่มีอะไรมาก

          “คุณคินน์มีสิทธิ์อะไรมาห้ามไม่ให้มะนาวไปเรียนคะ”

          “ชดเชยเมื่อวานที่เธอไม่ยอมโทรหาฉัน” คินน์ยอมรับว่าตัวเองโกรธมะนาวมากที่หญิงสาวไม่ยอมติดต่อกลับมาทั้งๆ ที่เขาย้ำแล้วย้ำอีก และเมื่อรับรู้ว่ามะนาวเป็นเพื่อนของน้ำเหนือทำให้เขาเอ่ยปากบอกจะเลี้ยงข้างหลานชายและให้พาเพื่อนๆ มาแนะนำ และนั่นทำให้เขาเจอมะนาวอีกครั้ง

          “เกี่ยวอะไรกันคะ ไม่เกี่ยวเลยนะ”

          “เกี่ยว อะไรที่เกี่ยวกับเธอ ฉันก็ถือว่าเกี่ยวหมดนั่นแหละ”

          เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีรถหรูของคินน์ก็เคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านที่ไม่เล็กไม่ใหญ่มาก จนไม่อยากเชื่อว่าคนรวยๆ อย่างคินน์จะอยู่บ้านหลังแค่นี้

          “อยู่คนเดียวเหรอคะ” เมื่อลงมามะนาวเปิดปากถามอย่างสนใจ

          “อืม...แต่ตอนนี้อยากมีคนอยู่เป็นเพื่อนแล้ว” ว่าจบคินน์ก็จัดการยกร่างเล็กของมะนาว จากนั้นก็พาเธอไปนอนราบกับโซฟาตัวใหญ่ จนหัวใจสาวตอนนี้มันแต่งแรงอย่างบอกไม่ถูก

          “ว้าย...คุณคินน์จะทำอะไรคะ”