ตอนที่ 2

“นี่มันอะไรกัน!”

เสียงแหลมสูงของผู้หญิงที่ดังคุ้นหูทำให้ภามตื่นขึ้นมาในที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นอาการปวดหัวก็ทำให้เขาหงุดหงิดจนนึกอยากจะตะโกนด่าผู้บุกรุกถึงห้องนอนของเขา แต่เพราะเสียงคุ้นหูนั้นทำให้เขารับรู้ว่าคนที่เข้ามานั้นเป็น ‘คีรีมา’ น้องสาวต่างมารดาของเขาเอง

“เอะอะโวยวายอะไรยัยครีม แล้วเข้ามาในห้องพี่ทำไม ห้องเธออยู่ตรงข้ามไม่ใช่หรือไง”

เขาถาม ขณะที่ลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มที่ร่นลงมากองบนตักเผยให้เห็นร่างกายท่อนบนของเขาที่เปลือยเปล่า เผยผิวขาวจัดและกล้ามเนื้อหนั่นแน่นสวยงามอย่างคนออกกำลังกายเป็นประจำ ร่างสูงใหญ่กำยำนั้นดูดีมากแม้ตอนนี้จะมีร่องรอยขีดข่วนจากรอยเล็บของแม่เสือสาวเมื่อคืนนี้ก็ตามที เมื่อวานตอนโดนข่วนเขาก็ไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่ตอนนี้ชักจะเริ่มรู้สึกแสบยิบๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว ต่อไปเขาว่าถ้าจะขึ้นเตียงกับผู้หญิงที่ไหนอีก เขาอาจจะต้องขอให้พวกเธอตัดเล็บเสียก่อน ไม่ไหว…เขากลัวว่าสักวันหนึ่งจะถูกถลกหนังออกมาสดๆ เวลาเขามีเซ็กซ์กับพวกเธอ!

แต่คนเมื่อคืนนี้นั้น… ภามหวนคิดถึงแล้วก็สบถด่าเพื่อนสนิทอย่างแสงตะวันอยู่ในใจ เพื่อนสนิทของเขามันบ้า! ไปหาผู้หญิงแบบนั้นมาได้ยังไง แม่เสือนั่นก็เหมือนกัน ตอนแรกเขานึกว่าหล่อนเล่นบทบาทสาวบริสุทธิ์อยู่หรอกแต่วินาทีที่เข้าไปอยู่ในความอบอุ่นอันคับแน่นนั้น ปราการแรกที่พบเจอและกว่าจะผ่านไปได้จึงได้รู้ว่าหล่อนไม่ได้เล่นละครอะไร...หล่อนเป็นสาวพรหมจรรย์จริงๆ

หล่อนคงจะตกใจ แถมเขายังเป็นแขกคนแรก แล้วเขาไม่ทะนุถนอมหรือช่วยปลุกเร้าอารมณ์เตรียมพร้อมให้หล่อนสักนิด ก็เขาเมามาก แล้วคิดไปว่าหล่อนแค่เล่นไปตามบทบาทที่ได้รับจ้างมา ย้อนคิดถึงน้ำตาและเสียงหวานที่ครวญครางสั่นพร่าข้างหูแล้วจึงรู้ว่านั่นอาจจะเป็นความจริงจากใจหล่อน

ไอ้คุณชาย...มึงเล่นกูแล้ว

เดี๋ยวกูจะตามไปเฉ่งมึงไอ้บ้า เล่นอะไรแบบนี้

ภามเข่นเขี้ยวในใจ จดบัญชีนี้ไว้แล้วจะตามไปฉีกอกเพื่อนสนิทอย่างแสงตะวันในภายหลัง!

“ห้องพี่ภามอะไรละคะ นี่ห้องหนู!” เสียงของคีรีมาผู้เป็นน้องสาวดังลอดเข้ามาในความคิดของเขา ภามเลิกคิ้วสูง เมื่อมองไปรอบๆ จึงได้รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ห้องของเขาจริงๆ

คอนโดมิเนียมแห่งนี้เป็นหนึ่งในโครงการซึ่งเป็นกิจการในเครือของครอบครัวเศรษฐวัฒน์ เพนต์เฮาส์ชั้นนี้เป็นเขาซื้อเอาไว้เองเมื่อปีกลาย มันถูกออกแบบให้มีสองฝั่ง ทางซ้ายคือที่อยู่ของคีรีมา ฝั่งขวาจึงเป็นอาณาเขตของเขา ปกติภามอยู่ที่นี่คนเดียว ส่วนน้องสาวที่เรียนจบได้เกือบสองปีนั้นอาศัยอยู่กับบิดามารดาที่บ้านเป็นหลัก บางครั้งยามเมามายไร้สติ ภามก็เคยเข้าห้องผิด ในเมื่อคีย์การ์ดที่ใช้เป็นชุดเดียวกัน รหัสผ่านก็เช่นกัน เขาเคยบอกให้คีรีมาเปลี่ยน แต่อีกฝ่ายกลับไม่เคยยอม แถมยังบอกว่าได้จำรหัสเดิมไปแล้วและยากจะจำใหม่ได้ ภามจึงไม่เคยมีปัญหาอะไรกับการเข้าผิดฝั่งเพราะน้องสาวไม่ค่อยอยู่กระทั่งเมื่อคืนนี้

ซึ่งมันเป็นความผิดพลาดเพราะความเมาของเขานั่นแหละ

“โทษที พี่เผลอเอาผู้หญิงมานอนฝั่งนี้ เดี๋ยวจะกลับไปแล้ว”

เขาตอบสั้นๆ ตรงไปตรงมายิ่ง ใช่ว่าคีรีมาจะไม่เคยเห็นเขาควงผู้หญิงที่ไหน น้องสาวเขาไม่ใช่เด็กไม่รู้อะไร เธออายุยี่สิบสามและเรียนจบปริญญาแล้วด้วยซ้ำไป ถึงจะไม่ทำงานทำการเป็นชิ้นเป็นอัน แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่คนทั้งตระกูลจะกังวลเพราะคีรีมาคือเจ้าหญิงของบ้าน ถึงเธอจะเป็นลูกสาวของแม่เลี้ยงแต่ก็ใช่ว่าจะต้องไม่ถูกกันเสมอไป เขาก็ยังรักน้องเหมือนน้องแท้ๆ แม่เธอก็เลี้ยงเขามาแต่เด็กไม่ต่างจากแม่แท้ๆ ที่ตายตั้งแต่คลอดเขาออกมา ถึงเขากับน้องจะห่างกันเกือบสิบปี แต่ก็ใช่ว่าจะไม่สนิทสนมอะไรกัน

“หา!”

ทว่าสีหน้าแตกตื่นต่างจากทุกครั้งทำให้ใบหน้าง่วงงุนของภามพลันตื่นตระหนก เมื่อน้องสาวตัวน้อยร้องดังลั่น หูตาเหลือกวิ่งออกไปข้างนอก ส่งเสียงดังลั่นแล้วจึงกลับมายังห้องที่เขาอาศัยนอนอีกครั้ง ภามฉวยโอกาสที่น้องออกไปหยิบเอากางเกงที่ถอดเรี่ยราดทิ้งไว้ขึ้นมาสวม ตามด้วยเสื้อเชิ้ตผ้าไหมอิตาลีสีเข้ม แล้วในจังหวะที่กำลังกลัดกระดุมเสื้อเม็ดแรกคีรีมาก็วิ่งกลับมาหาเขาหน้าตาแตกตื่นซีดเผือด เมื่อเห็นว่าร่องรอยบนเตียงนั้นยับเยิน ชัดเจนว่ามันผ่านอะไรๆ ที่เธอก็รู้ดีโดยไม่จำเป็นต้องพูดออกมา

“รุ่นน้องของหนูหายไปไหน”

เธอร้องถามเขา ภามเลิกคิ้วขึ้นสูงด้วยความสับสน

“อะไรกันยัยครีม”

“พี่ทำอะไรรุ่นน้องหนูหรือเปล่า!”

“รุ่นน้องอะไรของเธอกัน”

คนเป็นพี่ชายย้อนถามกลับอย่างสับสนงุนงง

“งั้นยัยลินหายไปไหน! ห้องนี้เป็นห้องที่หนูให้ลินนอน พี่ไม่ได้ทำอะไรลินใช่ไหม! แน่ใจนะว่าที่นอนด้วยเมื่อคืนคือผู้หญิงที่หิ้วมา ไม่ใช่รังแกรุ่นน้องหนู!

ตอนท้ายท่าทางเหมือนจะสติแตกทำให้คนเป็นพี่ชายได้แต่ยื่นมือไปจับไหล่เล็กของน้องสาวไว้แน่น ให้เธอเลิกทำตัววุ่นวายเหมือนหนูติดจั่น เขาเห็นแล้วเวียนหัวจะอ้วก

“พูดอะไรอย่างนั้น! อธิบายสิ!”

ชายหนุ่มสั่งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด ขณะที่คีรีมาระงับสีหน้าลนลานเพราะความคิดร้ายๆ ของตัวเองลง มาคิดอีกทีคนที่พี่ภามเอามานอนในห้องที่เธอให้เกวลินนอนอาจจะไม่ใช่คนที่เธอคิดก็ได้ ที่ยัยลินหายไปอาจจะเพราะออกไปข้างนอกก็ได้

ทว่าถึงจะพยายามคิดอย่างนั้น แต่ลางสังหรณ์ของเธอกลับบอกว่ามันไม่น่าจะเป็นเรื่องดีเลย

“คือพี่ภามก็ไม่อยู่ตั้งเป็นเดือนใช่ไหม ทีนี้เมื่ออาทิตย์ก่อนหนูไปเที่ยวญี่ปุ่นกับเพื่อน แล้วรุ่นน้องหนูนางมีปัญหาเรื่องที่อยู่นิดหน่อย หนูเลยให้น้องมาอยู่ที่นี่ไปก่อนตอนหนูไปเที่ยว จริงๆ นี่กลับมาก่อนกำหนดด้วยนะ แต่ไม่คิดว่าจะเจอพี่ภามที่ห้องนี้”

“ทำไมจะเอาคนมาอยู่ด้วยไม่บอกพี่”

“จะบอกได้ไง พี่ภามรับสายหนูเหรอ” คีรีมาย้อนถามกลับบ้างด้วยสีหน้าเป็นกังวล

คำตอบของน้องสาวทำให้พี่ชายชะงัก เหมือนจะมีครั้งหนึ่งที่คีรีมาติดต่อข้ามทวีปมาหา แต่เขาติดงานเลยไม่ได้สนใจอะไร ส่วนใหญ่น้องสาวคงจะโทร.มาฝากซื้อของอะไรสักอย่างนั่นแหละเขาถึงได้ไม่ติดต่อกลับเพราะรู้ว่าอีกฝ่ายคงจะติดต่อมาเองอีกที แต่คีรีมาก็ไม่ได้โทร.มาอีก ภามเลยแทบจะลืมไปเลยว่าน้องเคยติดต่อหาเขา

แต่ถึงอย่างนั้น แม้ท่าทีภายนอกจะยังไม่แสดงออกอะไร แต่ในใจเขาชักสังหรณ์ไม่ดีแล้ว

“อาจจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิดนะครีม”

ภามบอกเสียงห้วนก่อนจะเดินไปหยิบเอาโทรศัพท์มือถือที่ตกอยู่บนพื้นพรมขึ้นมา ถึงอย่างนั้นลางสังหรณ์บางอย่างก็ทำให้เขาใจคอไม่ค่อยดีเท่าไร ไม่อยากยอมรับว่าสิ่งที่คีรีมาบอกเขาก็กลัวว่ามันจะเป็นจริงเหมือนกัน

...ถ้าเมื่อคืนเขาอยู่ผิดห้อง ซึ่งมันอาจจะไม่ได้ผิดแค่ห้อง แต่มันรวมนอนร่วมเตียงผิดคนล่ะ

แถมท่าทางต่อต้านในช่วงแรกก็อาจจะเป็นความจริงมากกว่าละครที่เขาคิดว่าหล่อนแสดงออกเล่นๆ

“ฉิบหายแล้วไงไอ้ภาม”

ชายหนุ่มถึงกับสบถพึมพำกับตนเองเสียงเบาก่อนจะรีบกดโทร.ออกหาเพื่อนสนิทที่ทำให้เขาเมาอย่างหมาเมื่อคืนนี้ทันที แล้วรอไม่นานปลายสายก็กดรับ

“ไอ้คุณชาย!”

ชายหนุ่มแทบจะตะโกนออกมาดังลั่นในโทรศัพท์ขณะที่น้องสาวของเขาเดินกึ่งวิ่งออกไปจากห้องอีกครั้ง เพื่อตามหารุ่นน้องของตนเองต่อไป

ห้องฝั่งซ้ายมีถึงสามห้องนอน บางทีเด็กเกวลินนั่นอาจจะอยู่สักห้องก็ได้ละมั้ง

“ว่าไง”

“เมื่อวานมึงส่งเด็กยังซิงมาให้กูเหรอ”

เขาถามไปตรงๆ ไม่มีอารมณ์จะมาอ้อมค้อม นี่เป็นเรื่องใหญ่ และเขาก็อยากจะรู้ความจริงโดยไวเช่นกัน

“เด็กยังซิงบ้าอะไร” แสงตะวันตอบกลับรวดเร็ว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสับสนมึนงง ก่อนจะขยายความต่อไป “กูแค่หลอกมึงเล่นว่าจะส่งคนไป แต่คือกูไม่ได้ส่งเด็กไปให้มึงไง กูรู้น่าว่ามึงไม่ได้ชอบซื้อกิน”

คนขี้แกล้งที่มอมเหล้าเขาเมื่อวานตอบกลับ

“ฉิบหายแล้ว!”

คำตอบนั้นทำเอาภามชาวาบไปทั้งตัว แน่นอนแล้วว่าเมื่อคืนที่อยู่ร่วมเตียงกับเขาเป็นเด็กนั่นแน่แล้ว!

เขาไม่สนใจเสียงโวยวายของเพื่อนสนิทที่แว่วมาระหว่างกดตัดสาย รีบสาวเท้าออกไปจากห้องเกิดเหตุ หัวใจร้อนรนขึ้นมาติดหมัด เด็กนั่นหายตัวไปตอนไหนสารภาพว่าเขาไม่รู้จริงๆ