ที่อยู่ใหม่

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนไม่รู้ มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มีมือหยาบ ๆ ของใครบางคนตบลงมาบนท่อนแขนกลมกลึงอย่างแรง ลลนาลืมตาขึ้น ก่อนจะลำดับเรื่องราว เธอนั่งรถมากับเผ่าเพชร ก่อนจะหลับไปเพราะระยะทางที่ไกลเหลือเกิน พลิกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู นี่เท่ากับว่าเธอนั่งหลับข้ามคืนเลยทีเดียว เพราะตอนนี้นาฬิกาบอกว่าเป็น      ตอนสายของอีกวัน ดวงตากลมโตมองไปรอบ ๆ ก่อนจะถอนหายใจหนัก ๆ กับภาพที่ปรากฏตรงหน้า นี่ใช่ไหมนรกบนดินของเธอ…

“ลงจากรถแล้วขนของคุณไปไว้ที่นั่น” เผ่าเพชรบอก พร้อมกับ    ชี้นิ้วไปยังเพิงสังกะสีหลังเล็ก ๆ ที่รายล้อมไปด้วยต้นไม้น้อยใหญ่ 

“นี่เราอยู่ที่ไหนกันคะ” ลลนาถามเขา หลังจากที่ไม่ได้คุยอะไร  กับเขาเลยตลอดทาง จนเผลอหลับไปในที่สุด

“ไร่ผม” เผ่าเพชรตอบเสียงขรึม ก่อนจะทำท่าเปิดประตูรถ

“แล้วทำไมฉัน... ต้องมาอยู่ เอ่อ...”

จะให้เธอเรียกสิ่งที่เห็นว่าอะไรดีล่ะ บ้าน... กระท่อม... หรือโรงเรือน 

“ที่นี่เหมาะกับคนอย่างคุณแล้ว คุณคาดหวังอะไรจากที่นี่เหรอลลนา” เผ่าเพชรถามกลับ ใบหน้าที่เคยหล่อเหลายิ้มเย็น แต่ดวงตา    คมเข้มแข็งกร้าว ซีกหน้าที่มีรอยแผลเป็นปูดโปนจนดูน่ากลัว

ลลนาถอนหายใจ ป่วยการจะพูดกับคนอย่างเขา ได้... เธออยู่ที่นี่ก็ได้ ร่างบางเปิดประตูรถลงไปด้านล่าง ก่อนจะขนสัมภาระลงจากรถ เผ่าเพชรเอาแต่ยืนมองนิ่ง ๆ ไม่แม้จะช่วยเธอยกกระเป๋าสักใบ

“ที่นี่เป็นบ้านพักหัวหน้าคนงานคนเก่า แต่ตอนนี้เขาตายไปแล้ว คุณอยู่ได้ตามสบายเลยนะ” เผ่าเพชรบอก เมื่อเห็นเธอยืนหันหน้าหันหลัง ไม่รู้จะไปทางไหนดี

“ตายหรือคะ!” ลลนาร้องถามเสียงดัง

“ใช่ คุณมีปัญหาอะไร” เผ่าเพชรถาม ก่อนจะล้วงบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ

“เอ่อ... คือ... เขาตายยังไงคะ”

“ผูกคอตาย” เผ่าเพชรตอบเสียงเรียบ ไม่มีแววล้อเล่นหรือ  หยอกเย้าปนมาในนั้น 

“ผูกคอตาย!”

ลลนาตะโกนลั่น ใบหน้าสวยตื่นตระหนก

จะบ้าหรือไง! เขาจะให้เธออยู่ที่แบบนี้ได้ยังไง อย่างน้อย ๆ         ก็น่าจะเกรงใจพ่อแม่เธอบ้าง เกรงใจหรือ... ลลนายิ้มหยัน ขนาด      พ่อกับแม่เธอยืนหัวโด่อยู่ตรงนั้น เขายังลากเธอมาต่อหน้าต่อตา       เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ร่างบางก็ถอนหายใจอีกครั้ง นึกปลงกับโชคชะตาตัวเอง

“ทำไม... กลัวผีเหรอ” เผ่าเพชรยิ้มหยัน

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร ตกลงคุณจะให้ฉันอยู่ที่นี่ แล้วหน้าที่ฉัน     หรืองานของฉัน ฉันต้องทำอะไรบ้างคะ”

“หน้าที่คุณน่ะเหรอ เอาไงดีล่ะ จากที่ตอนแรกคิดว่าจะเอามาเป็นแม่พันธุ์ ตอนนี้ผมเปลี่ยนใจแล้ว คุณเลือกเอาว่าถนัดอะไรก็เลือกทำเอาสักอย่าง งานที่นี่ไม่ยาก แค่ใช้แรง แต่ถ้าคุณอยากสบาย      อยากทำงานที่คุณถนัดก็เอาสิ หนุ่ม ๆ ในไร่ผมเยอะแยะ คุณก็เลือกหน่อยแล้วกัน คนที่มีเมียมีลูกก็หลบ ๆ หน่อย ผมไม่อยากให้มีปัญหา”

“ไอ้บ้า!”

ลลนาแหวใส่ งานที่เธอถนัดนั้นหรือ... นี่เขาหมายความว่าจะให้เธอขายตัวใช่ไหม

“อุปกรณ์ทำความสะอาดก็หาเอานะน่าจะพอมี ถ้าอยากได้อะไรก็เดินไปทางโน้น ถามเอากับคนงาน อ้อ... ที่นี่ผู้ชายเยอะ ถ้าคุณกลัว     ก็หาใครมานอนเป็นเพื่อนสักคน ส่วนข้าว... วันนี้คุณเดินไปกินตรงนั้นก่อน แต่พรุ่งนี้ต้องทำกินเอง ที่นี่มีให้แค่มื้อกลางวัน เช้ากับเย็นหากินเอง วันนี้คุณพักก่อน พรุ่งนี้จะให้หัวหน้าคนงานพาไปทำงาน” เผ่าเพชรพูดจบก็ทำท่าจะเดินจากไป

“อ้อ... อีกอย่าง จำไว้นะลลนา อย่าเที่ยวไปบอกใครว่ามาที่นี่ในฐานะอะไร คุณเป็นแค่คนงานในไร่ จำเอาไว้ ถ้าทำตัวดี ๆ ผมอาจจะปล่อยคุณกลับเร็วขึ้นก็ได้”

พูดจบเขาก็เดินจากไป ลลนายังยืนอยู่กับที่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น... แต่เป็นแบบนี้ก็ดี เขาเอาเธอมาทำงานในไร่ ก็ยังดีกว่าให้ไปทำหน้าที่อื่น แค่คิดว่าเธอต้องไปนอนเปลือยกายให้ผู้ชายคนนั้นทำเรื่องอย่างว่า ลลนาก็รู้สึกคลื่นไส้จนแทบจะอาเจียน

ร่างบางสาวเท้าเข้ามาในบริเวณบ้านพัก ภายนอกอาจจะดูเป็นแค่เพิงพัก แต่ข้างในมีห้องหับแน่นหนา มีส่วนยื่นออกไปเป็นครัว     และห้องน้ำเล็ก ๆ อยู่ทางด้านหลัง ให้เธออยู่ที่นี่ก็ยังดีกว่าต้องทนอยู่ร่วมบ้านกับเขา มือบางขยับประตู ก่อนจะยิ้มเมื่อมันดูแน่นหนา        หากุญแจมาคล้องเพิ่มคงอุ่นใจกว่านี้ นี่ที่ไหนก็ไม่รู้ เขาบอกว่าคนงานผู้ชายเยอะแยะ เธอต้องระวังตัวเป็นพิเศษ เพราะยังไม่อยากถูกฆ่าข่มขืนหมกป่าไปก่อนเวลาอันควร

เมื่อปลงกับชีวิตได้แล้ว ลลนาก็เริ่มลงมือทำความสะอาดที่พัก อุปกรณ์หาได้จากห้องเก็บของด้านหลัง ที่นี่มีน้ำมีไฟพร้อม อุปกรณ์จานชามและเครื่องครัวมีครบ เหมือนเขาจะเตรียมไว้ล่วงหน้า ดีแล้วที่คนมาอยู่ที่นี่เป็นเธอ เพราะถ้าเป็นลันลดาคงจะลำบากกว่านี้ ลันลดา   ขี้โรค ถ้ามาเจอกับอะไรแบบนี้คงได้ล้มป่วยกันบ้างล่ะ หรือบางทีเพราะเป็นเธอหรือเปล่า เผ่าเพชรถึงเตรียมที่นี่ไว้ให้ ถ้าคนมาที่นี่เป็นลันลดา บางทีเธออาจจะได้ไปอยู่ในบ้านหลังใหญ่ ในสถานะที่เขาต้องการ

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนลลนาไม่รู้ เพราะมัวแต่เก็บนั่นทำนี่     จนทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ท้องเธอเริ่มประท้วง ร่างบางมองไปตามทางที่ชายหนุ่มชี้บอก ให้ไปหาอะไรที่นั่นกินก่อน รู้อย่างนี้เธอตุนบะหมี่มาด้วยก็ดี

เท้าบางพาตัวเองออกเดินสำรวจ ที่นี่กว้างใหญ่มากมองไปจน   สุดลูกหูลูกตา ตลอดทางเดินมีคนงานมองมาที่เธอ ลลนายิ้มตอบ     คนเหล่านี้คงจำเธอไม่ได้ คงสงสัยที่อยู่ ๆ ก็มีคนแปลกหน้ามาเดินเล่นในไร่ บางคนพูดคุยเสียงดังตามหลังเธอ ลลนาอยากถามว่าถ้าจะกินข้าวต้องไปตรงไหน แต่คนงานแต่ละคนต่างก็สนใจกับงานของตัวเอง เธอเลยไม่ถามใคร เดินไปเรื่อย ๆ ที่นี่อากาศดี ขนาดช่วงบ่ายยังเย็นสบาย ผิดกับกรุงเทพฯ ที่มีแต่ฝุ่นควัน คิดเสียว่ามาพักผ่อน รอจนเขาปล่อยเธอกลับค่อยว่ากันอีกที หญิงสาวปลอบใจตัวเอง

“คนงานใหม่เหรอ”

เสียงที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ลลนาหันไปมอง ดวงตากลมโตปะทะเข้ากับผู้หญิงผิวดำร่างใหญ่ที่กำลังยืนเท้าเอวมองเธอ

“จ้ะ” ลลนารับคำไปตามน้ำ

“หน้าตาคุ้น ๆ รูปร่างก็ดี ทำไมมาทำงานไร่ เรียนมาน้อยเหรอ”

เธอคนนั้นร้องถาม ลลนายิ้มหวานตอบกลับ ที่นี่ต่างถิ่น เลือกผูกมิตรกับเจ้าถิ่นไว้จะเป็นผลดีกับตัวเธอ

“จ้ะพี่”

“เออ... พูดเพราะดี ไม่หยิ่งอย่างที่คิด ฉันชื่อแตงนะ เป็นคนงานในไร่นี่แหละ เธอชื่ออะไร”

“ชื่อปอจ้ะ พี่แตงฉันหิวข้าว เจ้าของที่นี่บอกให้ฉันเดินมาทางนี้ ไปทางไหนต่อจ๊ะ ฉันไปไม่ถูก” ลลนาถาม พร้อมกับเรียกสาวร่างใหญ่ว่าพี่ เพราะดูจากหน้าตาแล้วแตงคงโตกว่าเธอหลายปี

“ชื่อเหมือนดาราที่เป็นข่าวเลย หน้าก็คล้าย เธออายุเท่าไร” แตงตั้งข้อสังเกต ก่อนจะถามเรื่องอายุ

“ปีนี้ยี่สิบห้าจ้ะ หลายคนก็ทักแบบนั้นพี่ ว่าฉันหน้าเหมือนดารา”

“เออ... ดีแล้วที่ไม่ใช่ ถ้าใช่ อีแตงจะตบสักฉาด แหม ๆ แรดเหลือเกิน ตอนที่มันตบนางเอกนะ ฉันเนี่ยฝนเปลือกทุเรียนรอเลย อยากจะฟาดหน้ามันสักที”

แตงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันพูด ลลนาลอบกลืนน้ำลาย จากที่หิวในตอนแรกกลับอิ่มตื้อขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ อยู่ที่นี่เธอคงต้องพรางตัว  ให้ดี ไม่อย่างนั้นอาจถูกบรรดาแฟนคลับนางเอกลากไปตบได้

“ไป ๆ ฉันชวนคุยเพลินเลย เธอจะกินข้าวไม่ใช่เหรอ ตามมา    ฉันแก่กว่าเธอสองปี ไม่ต้องเรียกพี่หรอก เรียกแตงเฉย ๆ ก็ได้ ว่าแต่เธอพักห้องไหนล่ะ” แตงชวนคุยระหว่างทาง 

“ฉันอยู่ที่บ้านพักหัวหน้าคนงานคนเก่าน่ะ คุณเผ่าให้อยู่ที่นั่น”

ลลนาตอบกลับ แตงหยุดชะงักแล้วหันมามองหน้าลลนาทันที

“เธอหมายถึงบ้านตรงเชิงเขาใกล้ ๆ เรือนใหญ่ใช่ไหม”

“อืม... ทำไมเหรอแตง”

“ตายห่า! ที่นั่นผีดุจะตาย” แตงร้องลั่น ก่อนจะหันมามองลลนาอย่างตกตะลึง ลลนาได้แต่ยิ้มตอบ 

“ฉันไม่กลัว”

“พ่อเลี้ยงคิดอะไรนะ ถึงให้เธอไปอยู่ที่นั่น” แตงยังสงสัยไม่เลิก

“ช่างเถอะ ว่าแต่แถวนี้มีร้านค้าไหม ฉันอยากได้ของใช้สักหน่อย”

“มีสหกรณ์น่ะ แต่ต้องสมัครสมาชิกก่อน กินข้าวเสร็จเดี๋ยวฉัน  พาไป”

“ขอบคุณจ้ะ”