รอคำตอบ

ผ้าแพร....

สุดท้ายฉันก็ต้องเดินเข้ามานั่งอยู่ในห้องของอคินซึ่งก็เป็นครั้งแรกอีกเหมือนกันที่ฉันได้มาห้องของผู้ชายฉันมองไปรอบๆห้องอย่างหวาดระแวงนิดหน่อยหลังจากที่เขาปิดประตูห้องเพราะทั้งห้องมีแค่ฉันกับเขาสองต่อสองไม่รวมเจ้าปุกปุยที่พอเข้ามามันก็ไปนอนตรงที่นอนของมันที่อคินเอาไปวางตรงมุมห้องคือเจ้าปุุกปุยไม่สนใจฉันอีกเลย มันน่าน้อยใจจัง

"หิวมั้ย" ฉันสะดุ้งเมื่อเขาเดินมานั่งข้างๆพร้อมน้ำอัดลมหนึ่งกระป๋องส่วนของเขาเป็นเบียร์

"คินดื่มเบียร์ด้วยเหรอ"

"อื้มทำไมเหรอมันแปลกตรงไหน"

"นายเพิ่งเรียนอยู่มอปลายเองนะทำไมถึงดื่มเบียร์แล้วล่ะ"

"หึ อย่าว่าแต่เบียร์เลยเหล้าบุหรี่ฉันก็ลองมาหมดแล้วรวมถึง....เอาหญิงด้วย" ฉันอายหน้าแดงทันทีกับประโยคสุดท้ายที่เขาพูด

"คือคินไม่ต้องบอกเราทุกอย่างก็ได้มั้ยอ่ะ"

"หึ ทำไมเขินเหรอ"

"......." ฉันไม่ตอบเพราะไม่รู้จะตอบยังไง ฉันวางกระป๋องน้ำอัดลมลงบนโต๊ะตรงหน้าก่อนจะขยับตัวลุกไปหาเจ้าปุกปุยแต่ไม่ทันที่ฉันจะได้ขยับขาฉันก็ถูกเขารั้งตัวเอาไว้แล้วดึงฉันมานั่งบนตัก

"ไปไหนหื้มมม" เขาไม่พูดเปล่าแต่เอาจมูกมาเขี่ยตรงแก้มฉันจนฉันขนลุกไปทั่วร่าง

"อื้อออ คินปล่อยเราอย่าทำแบบนี้นะ" ฉันขยับใบหน้าหนีแต่ก็หนีไม่พ้นพอขยับหน้าไปทางซ้ายเขาก็หอมแก้มขวาพอขยับหน้าไปทางขวาเขาก็หอมแก้มซ้าย

"หอมจัง" 

"คินถ้าคินยังทำแบบนี้เราจะกลับแล้วนะ"

"อ่ะ อ่ะไม่แกล้งแล้วก็ได้" จากนั้นเขาก็อุ้มฉันลงจากตักฉันรีบลุกแล้วคว้ากระเป๋าหนังสือทันที

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วเราขอตัวกลับก่อนนะ"

"อะไรเพิ่งมาถึงเองจะรีบกลับไปไหน"

"เราต้องถึงบ้านก่อนห้าโมง" พอฉันพูดจบเขาก็มองดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือของเขา

"เดี๋ยวไปส่ง"

"ไม่ต้องหรอกเรากลับเอง"

"กว่าจะเดินออกไปถึงป้ายรถเมล์ก็ห้าโมแล้วมั้ยล่ะ" นั่นสินะฉันก็ลืมไปเลยเพราะตอนที่ขับรถเข้ามาป้ายรถเมล์มันอยู่หน้าปากซอยแล้วคอนโดของเขาก็อยู่ในซอยลึกด้วยฉันคงกลับบ้านค่ำแน่ถ้าต้องขึ้นรถเมล์กลับ เอาไงดีจะให้เขาไปส่งก็กลัวคนที่บ้านเจอมันต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

สุดท้ายฉันก็ให้เขามาส่งโดยมีเจ้าปุกปุยนั่งมาด้วยซึ่งตอนแรกคินจะทิ้งมันไว้ในห้องแต่ฉันเป็นห่วงมันเพราะมันไม่คุ้นที่คุ้นทาง

"จอดตรงหน้าป้ายรถเมล์นี่ก็ได้เดี๋ยวเราเดินเข้าไป"

"ทำไมไม่ให้ไปส่งที่บ้านฉันจะไว้ทำความรู้จักพ่อแม่เธอด้วยจะได้ฝากเนื้อฝากตัวในฐานะว่าที่ลูกเขย" 

"บ้าพูดอะไรของนายคิน เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันนะ"

"ก็รีบๆให้เป็นซะสิ ฉันรอคำตอบอยู่" เขาพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจริงจังไม่ได้ติดเล่นอย่างตอนแรก

"มันเร็วเกินไป"

"งั้นฉันให้เวลาเธอคิดถึงพรุ่งนี้นะ"

"ไม่ต้องรอหรอกคำตอบของเราก็เหมือนเดิม เราไม่เหมาะจะเป็นแฟนของคินหรอก" ฉันบอกเพื่อให้เขาเลิกรอคำตอบจากฉัน

"แต่ฉันจะรอเพราะฉัน..ชอบเธอจริงๆต่อให้นานแค่ไหนฉันก็จะรอ"

"..........." ฉันรีบหลบสายตาที่สื่อความหมายของเขามองมาเพราะมันทำให้ฉันไหวหวั่นอีกครั้ง

"นี่...วันนี้วันเกิดฉันนะ เธอไม่มีของขวัญอะไรจะให้เลยหรือไง" จู่ๆเขาก็เปลี่ยนเรื่องมาทวงของขวัญวันเกิดจากฉัน

"เราไม่ได้เตรียม ไว้วันอื่นได้ไหม"

"ก็ได้แต่ขอพิเศษหน่อยนะเพราะมันคงจะเป็นของขวัญชิ้นแรกและชิ้นสุดท้ายที่ฉันจะได้จากเธอ"

"ทำไมถึงพูดแบบนั้นล่ะ"

"ก็อย่างที่ฉันบอกว่าพอเรียนจบฉันก็ต้องไปเรียนต่อเมืองนอกเราก็คงไม่ได้เจอกันอีกแต่ถ้าเราเป็นแฟนกันฉันก็ยังมีข้ออ้างโทรคุยกับเธอได้" 

"คิน"

"แต่ถ้าเธอไม่รับรักฉันฉันคงเสียใจที่จะไม่ได้เจอเธอเพราะเธอคือ..รักแรกของฉัน เห้ออแต่ก็ช่างมันเถอะให้ทำไงได้ล่ะของแบบนี้มันบังคับกันไม่ได้นี่เนอะในเมื่อเธอไม่ยอมเป็นแฟนฉันฉันก็ทำอะไรไม่ได้...ไว้เจอกันวันจันทร์นะ" 

"ไว้วันจันทร์เราจะให้คำตอบพร้อมของขวัญวันเกิดนะ" สุดท้ายฉันก็พูดคำนี้ออกไปก่อนจะรีบลงมาจากรถ

"หึ"