หลอกล่อ

"เลี้ยงที่บ้านเธอไม่ได้แต่เลี้ยงที่คอนโดฉันได้นี่นา"

"หมายความว่าไงเราไม่เข้าใจ"

"ก็หมายความว่าเราสองคนจะช่วยกันเลี้ยงเจ้าปุกปุยที่คอนโดของฉันไง หลังเลิกเรียนเธอก็ไปช่วยฉันเลี้ยงโอเคมั้ย เธอเป็นแม่ส่วนฉันเป็นพ่อ"

"........."

"เงียบอีกละ" ยอมรับว่าที่เงียบเพราะฉันตั้งตัวไม่ทัน 

"เอ่อ เราว่านี่ก็ใกล้จะบ่ายโมงแล้วเรากลับกันเถอะนะเดี๋ยวจะสอบไม่ทัน" ฉันหาทางออกเพราะฉันเริ่มไม่ปลอดภัยเวลาอยู่ใกล้เขา ใจฉันมันเต้นโครมครามในทุกครั้งที่เขามองมาสายตาแววตาของเขามันสื่อความหมายได้ดีว่าเขากำลังทำให้ฉันหวั่นไหว จากที่หวั่นไหวอยู่แล้วมันกลับยิ่งเพิ่มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

"ตกลงเธอจะอยากเลี้ยงเจ้านี่มั้ย"

"เราบอกแล้วว่าเราเลี้ยงไม่ได้ ถึงพาไปอยู่คอนโดคินเราก็ไปช่วยเลี้ยงไม่ได้อยู่ดี"

"ทำไม"

"เลิกเรียนเราต้องรีบกลับบ้านน่ะ"

"เป็นเด็กดีจังเลยนะ"

"ก็เรามีหน้าที่ต้องทำนี่นา"

"กลับบ้านผิดเวลาไม่กี่ชั่วโมงพ่อแม่เธอคงไม่ว่าหรอกมั้ง"

"ไม่ได้หรอก เราไม่อยากถูกลงโทษถ้ากลับบ้านผิดเวลา" ฉันบอกไปตามความจริงเพราะเคยมีครั้งหนึ่งฉันต้องรอส่งรายงานอาจารย์แต่ทีนี้อาจารย์ท่านประชุมอยู่ทำให้ฉันต้องรอ กลายเป็นว่าเย็นวันนั้นฉันกลับบ้านผิดเวลาไปเกือบสองชั่วโมงทำให้ฉันถูกลงโทษโดยการหักเงินไปโรงเรียนถึงแม้ว่าฉันจะอธิบายยังไงท่านก็ไม่รับฟังจนบางครั้งหรือหลายๆครั้งฉันอดน้อยใจท่านไม่ได้ ผิดกับพลอยใสที่เวลาเลิกเรียนอยากไปเที่ยวกับเพื่อนพ่อกับแม่ก็อนุญาตตลอดไม่เคยดุไม่เคยว่า ถ้าฉันไม่เห็นใบเกิดของตัวเองฉันคงคิดว่าตัวเองถูกเก็บมาเลี้ยงมากกว่าเป็นลูกแท้ๆของพ่อกับแม่

"อะไรแค่กลับบ้านผิดเวลาเนี้๊ยนะต้องถูกลงโทษ"

"อื้ม"

"เห้อออ เสียใจด้วยนะเจ้าปุกปุย แม่แกเค้าไม่รักแก" คินพูดกับฉันก่อนจะก้มหน้ามาคุยกับเจ้าปุกปุยที่ตอนนี้นอนอยู่บนตักของฉัน พอคินพูดจบมันก็เงยหน้ามามองหน้าฉันแล้วก็ร้องเมี๊ยวๆอย่างอ้อนๆจนฉันรู้สึกใจอ่อนสงสารอยู่ที่นี่มันไม่มีความสุขหรือเปล่าถึงเวลาก็ถูกจับเข้ากรงอยู่แต่ในคาเฟ่ออกไปไหนก็ไม่ได้ถึงแม้ที่นี่จะมีอาหารมีของเล่นให้มันเล่นมีคนดูแลแต่มันก็อาจจะอยากมีอิสระ ความรู้สึกมันจะเหมือนฉันหรือเปล่านะที่มีพร้อมทุกอย่างมีทั้งบ้านทั้งครอบครัวแต่ไม่เคยได้รับอิสระเลย ฉันตัดใจอุ้มมันลงจากตัดก่อนจะเดินออกมาเพราะนี่ก็ใกล้เวลาเข้าห้องสอบแล้ว

"แพรกลับก่อนนะถ้ามีโอกาสแพรจะเล่นด้วยใหม่นะปุกปุย" 

"เมี๊ยววว เมี๊ยววว" แต่ดูเหมือนมันจะไม่ยอมมันเดินมาหาฉันแล้วเอาหน้าของมันมาซบลงที่ขาของฉัน

"ฉันว่าเธอคงต้องรับมันไปเลี้ยงแล้วล่ะดูมันจะชอบเธอมากจริงๆ"

"แต่..."

"เอางี้ถ้าเธอไม่มีเวลาไปดูมันที่คอนโดของฉันฉันจะพามันมาที่โรงเรียนด้วยทุกวันเธอจะได้มีเวลาอยู่กับมันดีไหม"

"จะบ้าเหรอคิน โรงเรียนห้ามเอาสัตว์เลี้ยงมาเลี้ยงนะ"

"เธออย่าลืมดิว่าโรงเรียนเป็นธุรกิจของครอบครัวฉันถ้าฉันจะเอามาเลี้ยงซะอย่างใครหน้าไหนจะกล้าขัดใจ"

สุดท้ายคินก็พาเจ้าปุกปุยกลับมาด้วยโดยมีพี่พนักงานช่วยจัดแจงหากรงที่มีขนาดพอดีพอที่มันจะไม่อึดอัดเวลาอยู่ในกรงมาใส่ให้

"ฝากบอกพี่สาวฉันด้วยนะว่าฉันเอาเจ้าปุกปุยไป" ก่อนจะขึ้นรถคินหันไปพูดกับพี่พนักงานที่เดินมาส่งที่รถ

"ได้ค่ะคุณคิน^^" 

บนรถ...

"มันจะไม่อึดอัดใช่ไหมคิน" ฉันหันไปมองเจ้าปุกปุยที่อยู่เบาะหลังด้วยความเป็นห่วงเพราะพอมันขึ้นมาบนรถมันก็หลับทันที

"ไม่หรอก ว่าแต่เธอจะไม่ช่วยฉันเลี้ยงจริงดิ"

"เราบอกเหตุผลไม่แล้วนะ"

"เออ เออ" เขาทำเสียงฮึดฮัดไม่พอใจใส่ฉันทั้งที่ฉันคิดว่าตัวเองไม่ได้ทำผิดอะไรเลย

หลังจากมาถึงโรงเรียนเขาก็หิ้วกรงเจ้าปุกปุยลงมาจากรถแล้วพาขึ้นตึกเพื่อเข้าห้องสอบด้วยโดยที่มีอีกข้างของเขาก็จูงมือฉันไปตลอดทางและก็มีสายตาใครต่อใครมองมาที่ฉันกับคินพวกเขาคงแปลกใจที่จู่ๆฉันกับคินเดินมาด้วยกัน แต่ฉันก็ทำเป็นไม่สนใจพอมาถึงห้องสอบเขาก็เอามันเข้าไปด้วยโดยที่อาจารย์ผู้คุมสอบไม่ได้ว่าอะไรท่านแค่มองเฉยๆก่อนจะแจกข้อสอบ คือถ้าเป็นนักเรียนคนอื่นคงโดนทำโทษไปแล้วที่เอาแมวเข้าห้องสอบแต่คินได้รับการยกเว้นเพราะโรงเรียนนี้เป็นของครอบครัวเขาอาจารย์ก็เลยไม่กล้าว่าอะไรซึ่งมันไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาทำผิดกฎของโรงเรียน ฉันเรียนห้องเดียวกับคินมาตั้งแต่มอหนึ่งเขาสร้างวีรกรรมเอาไว้เยอะแยะมากมายแต่ก็ไม่เคยถูกทำทัณฑ์บนเลยสักครั้งไม่ว่าจะเป็นเรื่องโดดเรียน ไม่มาเรียน หรือแม้แต่เข้าห้องสอบไม่ทัน ต่อยตีกับเพื่อน รวมไปถึงเรื่องที่เขานั่งกอดจูบกับผู้หญิงในห้องเรียนอยู่บ่อยครั้งแต่ฉันไม่เคยเห็นเขาถูกลงโทษเลย 

พอสอบเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องสอบเพื่อเก็บดินสอปากกายาลบใส่กระเป๋านักเรียนที่วางไว้ด้านนอกเพื่อเตรียมตัวกลับบ้านแม้ว่าวันนี้จะเลิกเรียนเร็วกว่าปกติไปหลายชั่วโมงเพราะมีสอบแต่ฉันก็ต้องรีบกลับคือมันเป็นความเคยชินที่ว่าสอบเสร็จเรียนเสร็จก็ต้องกลับบ้านเลยทันทีแม้ใจจริงฉันอยากไปเดินเล่นในห้างอยากไปกินไอศครีมอร่อยๆอยากไปซื้อของที่อยากได้ก่อนกลับแต่ฉันก็ไม่กล้าเพราะกลัวพ่อกับแม่หรือพลอยใสมาเจอ ฉันไม่อยากสร้างปัญหาให้ตัวเองไปมากกว่านี้

"แพร!!" ในขณะที่ฉันกำลังเดินลงจากตึกคินก็ตะโกนเรียกฉันตามหลังทำให้ฉันต้องหยุดเดินแล้วหันไปมอง

"จะกลับแล้วเหรอ"

"อื้มสอบเสร็จแล้วนี่"

"นี่เพิ่งบ่ายสองครึ่งเองนะปกติโรงเรียนเลิกตั้งบ่ายสี่มีเวลาอีกตั้งชั่วโมงกว่าๆฉันว่าจะชวนเธอไปซื้อของให้เจ้าปุกปุยน่ะไปด้วยกันนะ"

"แต่ว่า..."

"ไม่ต้องมีแต่" สุดท้ายฉันก็ต้องตามคินขึ้นรถเพราะเขาเล่นเอาเจ้าปุกปุยมาให้ฉันอุ้ม และตอนนี้เรามาที่ร้านเพ็ทช็อปเขาให้ฉันช่วยเลือกของใช้จำเป็นให้เจ้าปุกปุยรวมถึงอาหารมันด้วยหลังจากได้ของครบแล้วเขาก็ขับรถพาฉันมาที่คอนโดของเขา

"เข้ามาสิไม่เมื่อยหรือไงอุ้มมันน่ะ" เขาหันมาพูดกับฉันหลังจากเปิดประตูห้องคือตอนนี้ฉันยืนอยู่หน้าห้องของคินฉันไม่กลัาที่จะเดินเข้าไปข้างในเพราะตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยอยู่สองต่อสองกับผู้ชายเลยครั้งนี้เป็นครั้งแรก

"เอ่อ เราว่าเรากลับก่อนดีกว่า" ฉันพูดพร้อมกับวางเจ้าปุกปุยไว้ที่พื้นในห้อง

"ทำไมกลัวฉันจะอะไรเธองั้นเหรอ"

"คือ..." ยอมรับว่ากลัวจริงๆเพราะขนาดอยู่ที่โรงเรียนเขายังกล้ากอดกล้าหอมฉันเลยแล้วนี่ในห้องฉันก็ต้องกลัวเป็นธรรมดา

"ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเธอ...ถ้าเธอไม่เต็มใจหรือยินยอมเพราะฉันไม่ชอบฝืนใจใคร"

หลอกล่อเก่งอีกตามเคยพ่อคนดี