อดีต 2

ผ้าแพร.....

"ฉันไม่ค่อยชอบปฏิเสธใคร พวกเขาอยากคบฉันก็คบแต่ฉันไม่เคยเรียกใครว่าแฟนเลยสักคนเพราะคนที่ฉันจะเรียกว่าแฟนต้องเป็นคนที่ฉันรู้สึกดีด้วยเท่านั้น ซึ่งฉันคิดว่าคนๆ นั้นก็คงจะเป็นคนข้างๆ ฉันตอนนี้" ใจฉันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะเพราะสายตาที่เขามองมา

"วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบ18ปีของฉันและเป็นวันที่ฉันคิดว่าฉันควรจะมีแฟนเป็นตัวเป็นตนซักที"

".............."

"ถ้าฉันจะขอของขวัญวันเกิดจากเธอเธอจะให้ฉันได้ไหม"

".............."

"เป็นแฟนกันนะผ้าแพร"

".............."

"อย่าเอาแต่เงียบแบบนี้ดิ ฉันรู้สึกแย่นะเว้ย" สีหน้าและแววตาของเขามันบอกความรู้สึกของเขาตามที่เขาพูดจริงๆแววตาของเขาดูเศร้ารวมถึงน้ำเสียงด้วยจนฉันรู้สึกไม่ดี 

"คือเราตั้งตัวไม่ทันน่ะ จู่ๆคินก็มาพูดกับเรามาบอกว่าชอบเรามาขอเราเป็นแฟน คือเรา..." ฉันพยายามอธิบายให้เขาเข้าใจว่าเพราะอะไรฉันถึงเงียบ

"ฉันขอถามเธอข้อนึงได้ป่ะ แล้วเธอก็ต้องตอบตามความจริง"

"ถามอะไร"

"เธอชอบฉันใช่หรือเปล่า ฉันอยากได้ยินจากปากของเธอ"

"เอ่อ คือ...."

"ตอบดิว่าเธอเองก็ชอบฉันเหมือนที่ฉันชอบเธอ" ฉันไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงถามแบบนี้เขาไปรู้อะไรมา เขารู้ได้ยังไงว่าฉันรู้สึกแบบไหน แต่ฉันคิดว่าฉันไม่เคยแสดงความรู้สึกให้เขาหรือใครรู้เลยนะ ฉันแอบชอบเขาอยู่เงียบๆมาตลอดหลายปี

"ก็..อื้มมมใช่เราชอบคิน" ฉันสารภาพไปแบบงงๆทั้งที่คิดไว้ตั้งแต่วันแรกที่รู้ว่าชอบตัวฉันรู้สึกยังไงกับคิน คือฉันคิดว่าการที่เราแอบรักใครสักคนเราไม่จำเป็นต้องบอกให้เขารู้ แค่ได้แอบชอบแอบมองเขาไปทุกวันก็พอใจแล้ว 

"ถ้าอย่างงั้น...เราเป็นแฟนกันนะแพร"

"ห๊ะ !!!" ฉันยอมรับว่าตกใจที่เขามาขอเป็นแฟน

"ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้น ฉันขอเธอเป็นแฟนนะเว้ยไม่ได้ขอเลิก"

"เอ่อ คือ คินมาขอเราเป็นแฟน คินคิดดีแล้วเหรอ" ถามว่าดีใจมั้ยมันก็ดีใจแต่มันยังรู้สึกงงและสับสนอยู่

"ทำไมต้องคิดของแบบนี้เค้าใช้หัวใจไม่ได้ใช้สมองคิด ฉันชอบเธอฉันก็ขอเธอเป็นแฟน ว่าแต่เธอถอะตกลงยอมเป็นแฟนกับฉันได้ไหม"

"ทำไมคินถึงชอบเราล่ะเราไม่ได้สวยไม่ได้หน้าตาดีเป็นแค่ผู้หญิงธรรมดาคนนึงเท่านั้นผู้ชายหน้าตาดีอย่างคินหาแฟนที่สวยกว่าเราได้สบายเลยนะ" นั่นคือสิ่งที่ฉันอยากรู้ว่าทำไมเขาถึงชอบฉันทั้งที่ฉันก็ไม่ใช่ผู้หญิงสวยหรือหน้าตาดีอะไร ผู้หญิงที่ฉันเห็นเขาควงแต่ละคนหน้าตาสะสวยกันทั้งนั้นแต่ละคนก็มีตำแหน่ง เป็นทั้งดาวโรงเรียน เป็นทั้งเชียร์รีดเดอร์ ดรัมเมเยอร์ บางคนก็เป็นถึงประธานนักเรียน  ส่วนฉันก็เป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาไม่มีอะไรโดดเด่นน่าสนใจเลยสักนิดเดียว

"การที่ฉันจะชอบผู้หญิงสักคนมันไม่เกี่ยวกับหน้าตาเลยถ้าฉันจะชอบใครสักคนฉันชอบที่เขาเป็นเขาเป็นคนธรรมดาไม่ต้องสวยมากมายอะไรอยู่ด้วยคุยด้วยแล้วสบายใจก็พอแล้ว เธอรู้มั้ยเวลาที่เราทำรายงานกลุ่มด้วยกันเวลาที่ได้คุยกับเธอฉันสบายใจถึงเราจะไม่ค่อยได้คุยกันบ่อยก็เถอะ เธอไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นที่ฉันเคยรู้จัก ฉันแอบมองเธอมาตลอดหลายปีเธอคงไม่รู้ตัว"

"แล้ว...คินรู้ได้ยังไงว่าเรา เอ่อ เราชอบคิน"

"ก็...การ์ดวันวาเลนไทน์นี่ไง" แล้วเขาก็หยิบการ์ดใบนึงออกมาจากกระเป๋าเสื้อนักเรียน พอฉันเห็นฉันก็จำได้ทันทีว่ามันคือการ์ดของฉันฉันรีบเอามือไปคว้ามาทันทีแต่เขารีบเอาหลบไม่ยอมให้ฉันง่ายๆ การ์ดที่ว่ามันคือการ์ดวันวาเลนไทน์ที่ฉันเคยเขียนให้เขาตั้งแต่มอต้นแต่ฉันไม่กล้าเอาไปให้เพราะฉันอายฉันก็เลยฉีกทิ้งแล้วก็เอาไปทิ้ง แต่ว่ามันมาอยู่กับเขาได้ยังไงกัน