ตอนที่9.

ตอนที่9.

“เอาล่ะในเมื่อคิดว่ามันสมควรแล้วฝนก็ไม่ห้ามหรอก แต่อยากจะบอกว่าให้อิ่มอุ่นคิดไตร่ตรองดีๆ ก่อนก็เท่านั้น เพราะต่างก็มีหน้ามีตาทั้งสองฝ่าย อีกอย่างคุณลุงคุณป้าก็เป็นคนที่เรารักและเคารพจะทำการหักหน้าท่านด้วยการหนีการแต่งงานก็กระไรอยู่” ปลายฝนเตือนสติ

“อิ่มอุ่นรู้ค่ะ แต่ฝนไม่ต้องห่วงเพราะอิ่มอุ่นมีแผนในใจแล้ว”

“จ้าแม่คนเก่ง เอาล่ะในเมื่อไม่เป็นอะไรก็ลงไปทานข้าวได้แล้ว”

“ค่า คุณแม่ คุณแม่ฝนเจ้าระเบียบ..” อัจฉรียาพรลากเสียงล้อเลียนปลายฝนส่ายหน้ายิ้มๆ กับท่าทางเหมือนเด็กๆ ของอีกฝ่ายก่อนจะเดินลงไปรับประทานอาหารพร้อมกัน



“สำลี อยู่ไหนลูกมากินข้าวเร็ว สำลี..” ปลายฝนก้มๆ เงยๆ ร้องเรียกเจ้าแมวเหมียวตัวสีขาวสะอาดทั้งตัวซึ่งเธอชุบเลี้ยงมันจากแมวจรจัดตัวผอมแห้งจนตอนนี้กลายเป็นแมวอ้วนฉุแสนจะขี้เกียจและชอบเที่ยวซุกซนไปทั่วทั้งบ้านวันนี้เธอเห็นฝนตั้งเค้ามาก็กลัวมันจะไปเล่นเพลินแล้วเปียกฝนยิ่งฝนลงเม็ดบางๆ มาก็ยิ่งนึกห่วงแล้วช่วงปลายฝนต้นหนาวเช่นนี้ก็มีฝนตกตลอดหลายวันที่ผ่านมา

“ไปไหนกันนะสำลี อย่าบอกนะว่าไปหลบที่บ้านนั้นอีกแล้ว” ปลายฝนถอนใจเมื่อมองไปยังบ้านหลังงามที่ยังคงได้รับการดูแลอย่างดีสะอาดสะอ้านเหมือนเดิมทุกอย่างแม้เจ้าของบ้านจะไม่เคยกลับมาเลยกว่าสี่ปีที่ผ่านมาก็ตาม หญิงสาวมองรั้วต้นโมกข์ที่ออกดอกขาวสะพรั่งอย่างปวดร้าวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อสี่ปีก่อน และตั้งแต่วันนั้นเธอก็ไม่เคยเข้าไปในบ้านหลังนั้นอีกเลย...

“มีใครอยู่บ้างนะ จะให้คนเข้าไปดูเสียหน่อย” เมื่อต้องการจะหาตัวเจ้าสำลีที่มักจะชอบแอบไปนอนเล่นที่บ้านหลังนั้นเธอจะให้คนอื่นเข้าไปตามหามันและก็จะเจอตัวเจ้าสำลีนอนอย่างสบายอารมณ์อยู่ในบ้านหลังนั้นเป็นประจำ...

“พี่สมรคะ พี่ๆ เขาไปไหนกันหมดคะ” ปลายฝนถาม พี่สมร สาวใช้ซึ่งเดินผ่านมาด้วยท่าทางร้อนรน

“คุณหนูอิ่มอุ่นไปเชียงใหม่ค่ะ ส่วนคุณหนูโอมไปค่ายกับมหาวิทยาลัย ป้าโฉมกับพี่สนพาลุงอินไปหาหมอค่ะลุงอินแกปวดท้องกะทันหันไม่รู้ว่าไส้ติ่งอักเสบรึเปล่านะคะ ส่วนพี่เข้มกับเมียก็ขอลากลับบ้านที่ต่างจังหวัดสองสามวันค่ะ พี่ศักดิ์กับเมียก็ไปกับคุณท่านไงคะ พี่สมรกับพี่สมใจก็กำลังจะไปตลาดค่ะ คุณฝนมีอะไรจะใช้พี่สมรหรือคะ” ถามนิดเดียวพี่สมรสาวใช้ช่างพูดบรรยายเสียจนปลายฝนต้องส่ายหน้ายิ้มๆ

“งั้นก็ไปเถอะค่ะ”

“ค่า..” พี่สมรยิ้มแหยๆ เมื่อเห็นแววตาขันๆ ของผู้เป็นนายแล้วรีบเดินไปหาพี่สมใจซึ่งเป็นพี่สาวของตนที่ติดเครื่องยนต์รถกระบะคันเก่งของเหล่าสาวใช้ที่ใช้เดินทางไปจับจ่ายซื้อของที่ตลาดตลอดจนห้างสรรพสินค้าซึ่งมันปลอดภัยและสะดวกกับบรรดาสาวๆ ที่ออกไปตลาดซึ่งบางวันคนขับรถคนสวนไม่อยู่พวกเธอก็จะขับไปกันเองจนตอนนี้เหล่าสาวใช้ขับรถเก่งกันทุกคนและไม่ง้อพวกผู้ชายซึ่งบางทีมีงานติดพันก็ไม่อยากละมือจากงานที่ทำอยู่นั่นเอง 

เมื่อพี่สมรออกไปแล้วปลายฝนก็ถอนใจออกมาเบาๆ เมื่อตอนนี้ไม่มีใครจะไปตามเจ้าสำลีให้อีกแล้ว และฝนก็ทำท่าจะตกหนักมากขึ้น หรือว่าเธอจะปล่อยให้มันนอนอยู่ที่นั่น.. ปลายฝนหันไปมองบ้านที่เต็มไปด้วยความหลังอันแสนเจ็บปวดก่อนจะตัดสินใจก้าวกลับไปที่นั่นอีกครั้ง กับความรู้สึกที่พยายามปลอบตัวเองว่า

ไม่เป็นไร เขาไม่อยู่ ไม่ต้องกลัว รีบไปรีบกลับ... ปลายฝนเดินเร็วๆ หมายจะไปตามหาเจ้าสำลีและพามันกลับบ้านใหญ่โดยเร็ว ในขณะที่เมฆฝนตั้งเค้าทะมึนและสายฝนเริ่มตกปรอยๆ

ขาแข็งแรงหยุดชะงักอยู่หน้าบ้านเมื่อได้ยินเสียงหวานของใครคนหนึ่งที่เขาจำได้ไม่ลืมเลือนว่าเสียงนั้นเป็นเสียงของใคร แล้วภาพเก่าๆ ก็วนเวียนเข้ามาในหัวเหมือนภายนตร์ที่ฉายซ้ำๆ ชายหนุ่มสะบัดศีรษะแรงๆ เหมือนพยายามจะไล่ภาพเก่าๆ ในหัวออกไปแต่เสียงที่ได้ยินนั้นชัดเจนจนเขาต้องรีบเปิดประตูเข้าไปในบ้าน

อัครายืนนิ่งมองภาพตรงหน้าเหมือนว่าเป็นเขากำลังตกอยู่ในห้วงคำนึงเก่าๆ ที่ไม่สามารถลบเลือนออกไปจากใจได้ทุกอย่างยังเหมือนเดิม เพียงแต่ครั้งนี้หญิงสาวตรงหน้าของเขาช่าง.. งดงามสวยสดกว่าวันวาน.. นั่นคือสิ่งที่เขาไม่สามารถปฏิเสธได้เลยแม้จะยังไม่ได้เห็นใบหน้าหวานละมุนของเธอก็ตาม ร่างเล็กบอบบางสวมเสื้อยืดพอดีตัวสีขาวกับกางกงขาสั้นสีฟ้าอ่อน เรือนผมยาวสยายถึงกลางแผ่นหลังบอบบางนั้นไหวระยับสะท้อนกับแสไฟสลัวๆ จากไฟนอกบ้านเรียวขาเสลาขาวนวลผุดผ่องทำให้เขานึกถึงตอนที่มันเกี่ยวกระหวัดรัดรอบเอวของเขายามที่แทรกกายเข้าเติมเต็มในกายสาวของเธอ

เมี้ยววว.. เสียงเจ้าแมวน้อยซึ่งบัดนี้ตัวอ้วนกลมนอนแผ่อย่างสบายอารมณ์อยู่บนชั้นวางของที่เดิมตำแหน่งเดิมนั้นปลุกให้อัคราตื่นจากภวังค์ความคิดที่จมลึก

“มายั่วฉันอีกแล้วเหรอ..”

“อุ๊ย.. คะ คุณ..” หญิงสาวสะดุ้งแล้วหันหน้ามามองเขาทันที และในขณะที่เธอหันมาเรือนผมยาวสลวยก็ไหวระยับราวแพรไหมสีนิล

ดวงตากลมโตเบิกกว้างราวกับเห็นปีศาจน่าเกลียดน่ากลัว ซึ่งมันทำให้เขาไม่พอใจนัก..ทำไมเธอจะต้องทำหน้าตาท่าทางเหมือนเขาเป็นปีศาจเป็นอสูรร้ายเสียทุกทีสิน่า.. อัคราคิดอย่างหงุดหงิดขณะเดินมาหาร่างบอบบางที่ถอยห่างเขาอย่างอัตโนมัติและทำท่าจะวิ่งหนีออกไปแต่เขาไม่มีทางจะปล่อยเธอไปง่ายๆ หรอก ในเมื่อเธอเข้ามาในถ้ำเสือก็มีแค่อย่างเดียวเท่านั้นคือเป็นอาหารของเสือหิวอย่างเขาน่ะสิ