EP.07 กินสิบเมาร้อย

หล่อนโชคดีที่พ่อแต่งงานกับอาวิว เพราะอาวิวเป็นแม่เลี้ยงที่ดีที่สุดในโลก แล้วเรื่องที่หล่อนจะมาอยู่กับหมอไวทย์ พ่อหล่อนดูราวจะไม่ทุกข์ร้อน มีแต่อาวิวที่สอนหล่อนสารพัด สอนให้หล่อนหวงเนื้อหวงตัว อย่ายอมให้ไวทย์ใกล้ชิดจนเกินงาม แต่อาวิวจะรู้บ้างไหมว่าหล่อนไม่มีโอกาสได้ใกล้ชิดเขาสักครั้ง แต่ยิ่งเขาหมางเมิน หล่อนกลับอยากใกล้เขาให้มากที่สุด

            “หนูหน่อย ดูแลไวทย์ด้วยล่ะกัน”

            หนูหน่อยสะดุ้งเล็กน้อยตื่นจากภวังค์ ก่อนจะยิ้มหวานให้กับลุงและน้าของเพื่อน เพราะมัวแต่คิดอะไรเพลินจนไม่ทันมองว่าหมอไวทย์นอนที่เตียงกว้างเรียบร้อยแล้ว และสภาพของคนเมาก็ดูราวจะสิ้นฤทธิ์

            “หนูหน่อยเช็ดตัวเป็นมั้ย”

            คำถามของปูรณ์ ทำให้ปัถย์และหนูหน่อยหันมองเขา ก่อนที่ปัถย์จะทำหน้าเฉยๆ นั่นคือหนูหน่อยจะต้องเป็นคนตอบคำถาม

            “ปะ… เป็นค่ะ”

            “อย่างนั้น อืม… เช็ดแค่หน้าพอนะ ให้มันสดชื่นหน่อยก็พอ ไม่ต้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้ามันล่ะ ให้มันนอนเหนียวตัวแบบนี้แหละ ดันดื่มไม่คิด ต่อไปมันจะได้จำ ไม่ระบายอารมณ์กับเหล้าอีก”

            “เออ… อาไวทย์มีเรื่องกลุ้มเหรอคะ”

            “คงงั้น ไม่รู้มันไปหลงรักสาวที่ไหน ถามมันก็ไม่บอก จับไมค์ได้ก็ร้องเพลงไม่หยุด”

            “คะ” หล่อนรับคำงุนงง แต่ความร้อนกลับพวยพุ่งขึ้นสู่ใบหน้า จะเป็นไปได้ไหม ผู้หญิงคนนั้นคือคนที่ยืนอยู่นี้

            “ไปกันเถอะปัถย์ เดี๋ยวให้หนูหน่อยดูแลไป”

            ปูรณ์หันไปพยักหน้าให้ปัถย์ตามออกมา ก่อนจะทำเหมือนนึกอะไรขึ้นได้และหันกลับไปหาหนูหน่อยอีกครั้ง “หนูหน่อยอย่าลืม เช็ดแค่หน้าให้มันพอนะ ตรงอื่นไม่ต้องเช็ด ห้ามเด็ดขาด”

            “ค่ะ…”

            “ไม่ต้องส่งหรอก ดูแลไวทย์มันเถอะ”

            “หนูหน่อยขอบคุณลุงปูรณ์กับน้าปัถย์มากนะคะ”

            หนูหน่อยมองตาม 2 หนุ่มหล่อของก๊วน 3 หนุ่ม 3 มุมประจำอำเภอที่เดินออกไปจากห้องนอนของไวทย์ ถึงตอนนี้หล่อนไม่แปลกใจเลยว่าทำไมสาวๆ ทั้งอำเภอถึงได้กรี๊ดหนุ่มใหญ่ทั้งสามนี้นัก ก็เมื่อทั้งสามอยู่รวมกัน นี่คือเสน่ห์ของหนุ่มใหญ่ชัดๆ

            หากหล่อนไม่ได้ปักใจไปที่ใครคนใดคนหนึ่งแล้ว หล่อนคงเลือกไม่ถูกเหมือนกันว่าคนไหนเร้าใจมากกว่า แต่เพราะหล่อนปักใจเรียบร้อย ความหล่อของอีก 2 หนุ่มจึงเป็นเพียงชื่นชมอยู่ห่างๆ เท่านั้น

            ใบหน้าสวยหันมองคนที่นอนอยู่บนเตียง หล่องต้องรีบเช็ดหน้าให้เขาด่วน เพื่อให้เขานอนได้อย่างสบายตัว คิดได้ดังนั้นหนูหน่อยรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำ หล่อนต้องการกะละมังใบย่อมสำหรับใส่น้ำเพื่อเช็ดหน้าให้เขา

            ดวงตาสวยกวาดมองหาสิ่งที่หล่อนต้องการ ก่อนจะสะดุดกับสิ่งที่วางอยู่บนเคาน์เตอร์หน้ากระจก ร่างงามระหงอวบอึ๋มในจุดที่ควรมีเดินตรงไป

            พื้นที่ในห้องน้ำไม่ได้แตกต่างจากห้องน้ำในห้องนอนของหล่อน เพราะการสร้างห้องนอนและห้องน้ำในบ้านหลังนี้จะเป็นแพทเทิร์นเดียวกัน ห้องนอนของหล่อนกับห้องของเขาจึงเหมือนเป็นห้องแฝด ทว่าสิ่งของเครื่องใช้ของผู้ชายที่วางเกลื่อนกลาด ทำให้หล่อนกลั้นรอยยิ้มไว้ไม่อยู่

            นิ้วมือไล้สัมผัสกับข้าวของเครื่องใช้ของเขา ของใช้ส่วนตัวที่เขาต้องหยิบใช้เป็นประจำทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นแปรงสีฟัน ยาสีฟัน สบู่ล้างหน้า น้ำหอมหลังโกนหนวด ครีมโกนหนวด ซึ่งจริงๆ แล้วก็ไม่ได้แตกต่างจากของที่พ่อหล่อนใช้ ทว่าเป็นของเขา การสัมผัสสิ่งของจึงไม่ต่างจากได้สัมผัสเจ้าของ

            ใจจริงหล่อนอยากสำรวจให้มากกว่านี้ แต่หล่อนยังไม่ลืมว่าไวทย์นอนเมาหลับอยู่บนเตียง แล้วหล่อนต้องเช็ดหน้าให้เขา แต่ที่เห็นอยู่นี้ไม่มีสิ่งใดเลยที่จะใส่น้ำได้ คิดดังนั้น หนูหน่อยจึงเดินไปที่ประตูเชื่อมด้านข้าง หากว่าแพทเทิร์นนี้เหมือนกับห้องของหล่อนทุกอย่าง หลังประตูบานเลื่อนนี้จะเป็นห้องแต่งตัว และหล่อนก็พบ

.

.

            ที่ด้านนอกของบ้านพัก ปูรณ์และปัถย์เดินมาถึงรถ ดวงตาคมเข้มของคนพี่ตวัดมองคนน้องเพราะรู้ว่าคนด้านข้างมีคำถาม

            “จะถามอะไรก็ว่ามา”

            “ทำไมพี่ให้หนูหน่อยเช็ดตัวไอ้หมอไวทย์ ทำแบบนั้น…”

            “แบบนั้นทำไม”

            “แบบนั้นไอ้หมอมันจะตื่นนะพี่”

            “ก็อยากให้มันตื่นไง มันจะได้เลิกฟุ้งซ่านสักที”

            “เฮ้ย! พี่ อย่างนี้เราจะไม่เข้าข่ายสมรู้ร่วมคิดเหรอ ไม่ดีมั้ง ผมว่าผมไปเช็ดตัวให้มันเองดีกว่า”

            “ไอ้ไวทย์มันอยากได้แบบนั้นอยู่แล้ว”

            “พี่รู้ได้ไง”

            “โหย… เอ็งเป็นเพื่อนกันประสาอะไรวะ เหล้าแค่นั้นไอ้หมอไวทย์มันจะเมาเหรอ กินสิบเมาร้อยสิไม่ว่า”

            “กินสิบ… พี่คิดแบบนั้นเหรอ”

            ปัถย์เริ่มคล้อยตาม เพราะตั้งแต่คบกันมาเขาก็ไม่เคยเห็นไวทย์เมาขนาดนี้มาก่อนและปริมาณเท่าที่กินเข้าไปก็ไม่ทันสังเกตว่าเยอะหรือน้อยแค่ไหน เห็นแต่ดื่มเอาๆ แล้วก็ร้องเพลงไม่หยุด

            “เออสิวะ ไปเหอะกลับบ้าน แล้วเอ็งแวะไปส่งข้าก่อน ข้าง่วงแล้ว เอ็งเอารถกลับไปด้วยเลยนะ เช้าค่อยเอามาคืน เทียวไปเทียวมาส่งกันแบบนี้ มีหวังไม่ต้องนอนกันพอดี”

            ปูรณ์บอกแต่สีหน้าปัถย์ยังมีกังวล หนุ่มใหญ่วัยเกือบ 40 ปี เดินไปโอบไหล่น้องชาย

            “เชื่อข้าสิ พรุ่งนี้ไอ้หมอไวทย์ต้องมาขอบคุณเอ็งกับข้า”

            “พี่ปูรณ์คิดแบบนั้นจริงอ่ะ ถ้ามันเกินเลย แล้วไม่ใช่อย่างที่เราคิดล่ะ เผื่อยายหนูหน่อยไม่ได้ชอบไอ้หมอไวทย์ แต่เป็นชอบผม หรือไม่ก็ชอบพี่ล่ะ”

            “ไอ้ห่าปัถย์ เดี๋ยวไอ้ไวทย์จะให้เอ็งกินยาสลบม้า”

            สองพี่น้องประสานเสียงกันหัวเราะร่วน ดวงตาคมเข้มที่ละม้ายคล้ายกันหันมองไปยังทิศทางของตัวบ้าน ปีกซ้ายและปีกขวายังคงเปิดไฟ นั่นแปลว่าหนูหน่อยยังคงอยู่ที่ห้องของไวทย์ และแผนร้ายๆ ของพวกเขาที่จะทำให้ไวทย์ยอมรับหัวใจตัวเองกำลังสัมฤทธิ์ผล