11: ลูกข้า...ใครอย่าแตะ [1]

หยุนชิงตื่นมาแต่เช้าตรู่เข้าครัวทำอาหารเช้าให้กับตัวเองและอาจูน้อย หลังจากกินข้าวเช้ากันเรียบร้อยเด็กน้อยก็ได้ ขออนุญาตมารดาออกไปเล่นข้างนอก

"ท่านแม่อาจูขอไปเล่นตรงลำธารด้านโน้นได้ไหมเจ้าคะ" มือน้อย ๆ ป้อม ๆ ชี้ออกไปด้านนอกที่นางอยากไป

"ได้สิแต่เจ้าห้ามไปเล่นใกล้ลำธาร มันอันตรายหากเจ้าตกน้ำโดยไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย จะไม่มีใครช่วย อาจูจะไม่ได้อยู่กับแม่กับท่านพ่ออีกเข้าใจไหมลูก" หญิงสาวอธิบายให้เด็กน้อยฟังหากนางไปเล่นในที่อันตราย จะเกิดอะไรขึ้นหากไม่อยู่ในสายตาผู้ใหญ่

"อาจูสัญญา จะไม่เล่นใกล้น้ำ อาจูอยากอยู่กับท่านแม่ท่านพ่อเจ้าค่ะ" เด็กน้อยยกมือขึ้นพร้อมชูสามนิ้วสัญญาด้วยสีหน้าจริงจังเพราะกลัวว่ามารดาจะไม่เชื่อตนเอง

"งั้นเจ้าก็ไปเถอะ แต่เจ้าต้องกลับมาให้ทันข้าวเที่ยงล่ะ"

"อืม" อาจูพยักหน้ายิ้มอย่างดีใจ วันนี้นางนัดสหายไว้ว่าจะไปเก็บดอกไม้ด้วยกัน

เมื่อบุตรสาวออกไปแล้วหยุนชิงจึงคิดว่าจะทำปลาแดดเดียวไว้กิน เพราะเมื่อวันก่อนนางไปเจอเบ็ดตกปลาตรงข้างห้องเก็บฟืน น่าจะเป็นอุปกรณ์ดักสัตว์ของหวังอี้หลิน หญิงสาวจึงไปขุดไส้เดือนเพื่อมาเป็นเหยื่อตกปลา ปลาที่นี่ทั้งตัวใหญ่และมีเยอะมากวันนั้นนางนั่งตกอยู่สองชั่วยามได้ปลามาสามสิบตัว หญิงสาวจึงคิดว่าจะทำปลาแดดเดียวเพื่อถนอมอาหารไว้กินนาน ๆ

เริ่มแรกนำปลามาผ่าท้อง นำไส้คว้านออกมาให้หมด จากนั้นก็ขอดเกล็ดและผ่าปลาตรงหัวไปจนถึงหางแผ่ออกแล้วล้างให้สะอาด นำกระเทียม ตะไคร้โขลกเข้าด้วยกันให้ละเอียด หยุนชิงไม่คิดว่าที่นี่ จะมีตะไคร้ของไทยด้วยและมีผักบางชนิดที่เป็นผักไทยเช่น กะเพรา โหระพา ต้นมะนาว ที่เห็นเกิดขึ้นแถวตีนเขาพอถามชาวบ้านที่เดินผ่านไปมากลับไม่มีใครรู้จักสักคน

เมื่อหญิงสาวตำกระเทียมกับตะไคร้เรียบร้อยก็นำมาเทใส่ปลาที่ทำความสะอาดแล้ว จากนั้นก็ใส่เกลือพอประมาณ น้ำตาล ผสมคลุกเคล้าให้เข้ากัน พักไว้หนึ่งเค่อ (15 นาที) ระหว่างรอ หยุนชิงก็นำไม้ไผ่ที่เตรียมไว้ ผ่าเป็นเส้นเล็ก ๆ ยาวประมาณถึงศอก พอเวลาหมักปลาได้ที่ หญิงสาวนำไม้ไผ่ที่ได้เตรียมไว้ร้อยปลาเป็นพวง โดยหนึ่งพวงมีปลาสามตัว เสร็จแล้วจึงนำไปแขวนตากแดดไว้

"วันนี้แดดแรงเหมาะกับการตากปลาของข้าจริง ๆ" ร่างบางตากปลาไปพร้อมกับ นึกถึงปลาแดดเดียวทอด สีเหลือง กรอบ ๆ แค่คิดก็น้ำลายไหลแล้ว ระหว่างที่หญิงสาวกำลังเพลิดเพลินกับการตากปลา

ได้มีหญิงวัยกลางคนวิ่งเข้ามาพอดี และตะโกนบอกว่า

"เร็วเถิดหยุนชิง ข้าเห็นอาจูกำลังต่อยตีกับเด็กผู้ชายตรงแถวลำธาร ไม่รู้จะเป็นเช่นไรบ้าง"

ฉิบหาย!

อาจูนางฟ้าตัวน้อยของแม่ ไม่ใช่โดนเด็กพวกนั้นรังแกไปแค่ไหนแล้ว

"ท่านป้าอู่นำทางข้าที" หยุนชิงรีบเก็บถาดปลาแล้วบอกให้อู่หวังนำทางไปที่เด็กน้อยทะเลาะกัน

"ตามข้ามา" อู่หวังรีบวิ่งนำหน้าหยุนชิงทันที

ว้อท ! นี่มันอะไรกัน

ภาพตรงหน้าหยุนชิงตอนนี้คือ อาจูน้อยนั่งคร่อมเด็กชายคนหนึ่งที่นอนอยู่บนพื้นพร้อมกับรัวหมัดใส่ใบหน้าเด็กชายไม่ยั้ง จนใบหน้าของเด็กคนนั้นมีรอยช้ำปูดบวม และยังไม่ทันที่หญิงสาวจะเข้าไปห้ามกลับมีผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งเข้าไปผลักอาจูน้อย ออกจากเด็กชายพร้อมกับชี้หน้าด่าทอ