24: เข้าเมือง [2]

เมื่อเดินมาถึงหน้าร้านขายน้ำผึ้งที่มีขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก หลงจู๊เมื่อเห็นว่ามีคนเดินเข้ามาในร้านก็รีบเข้ามาต้อนรับอย่างยิ้มแย้ม

“มิทราบว่าพวกท่านต้องการน้ำผึ้งแบบไหนขอรับ ร้านของเรามีให้เลือกมากมายอีกทั้งไม่ใช่เฉพาะน้ำผึ้ง ร้านเรายังขายชาหลายชนิดด้วยนะขอรับ” หลงจู๊รีบเสนอสินค้าให้กับลูกค้าอย่างกระตือรือร้น เพราะร้านที่เขาทำงานอยู่นี้เริ่มขายไม่ค่อยดีลูกค้าก็น้อยลง หลังจากที่มีร้านคู่แข่งมาเปิด ลูกค้าต่างก็ไปซื้อร้านนั้นกัน เพราะที่นั่นมีของขายเยอะกว่า อีกทั้งเจ้าของร้านก็เป็นคุณชายรูปงาม จนบรรดาสาวน้อยสาวใหญ่ต่างก็ไปอุดหนุนเพื่อขอให้ได้เห็นหน้าเจ้าของร้านก็พอ

“หลงจู๊ข้าไม่ได้มาซื้อของ ข้าจะเอาน้ำผึ้งมาขายเจ้าค่ะ” หยุนชิงยิ้มให้หลงจู๊เล็กน้อยพร้อมทั้งบอกถึงจุดประสงค์ที่มาที่นี่

“โอ้ ถ้าเช่นนั้นพวกท่านเข้ามาข้างในก่อน ข้าจะไปเรียกเถ้าแก่ให้ขอรับ”

หลงจู๊หายไปหลังร้านสักพักก็มีชายอายุประมาณสี่สิบปี แต่งตัวภูมิฐานหน้าตาดูใจดีเดินออกมา หญิงสาวเดาว่าคงจะเป็นเถ้าแก่ของร้านนี้เป็นแน่

“เห็นหลงจู๊บอกว่าพวกเจ้ามีน้ำผึ้งมาขายรึ” เมื่อทุกคนนั่งบนเก้าอี้ที่รับรองลูกค้าเรียบร้อย เถ้าแก่ร้านเริ่มสนทนาเป็นคนแรก

“นี่คือน้ำผึ้งที่ข้านำมาเจ้าค่ะ” หยุนชิงหันไปรับไหน้ำผึ้งจากสามีส่งให้กับเถ้าแก่ดู

ชายชรารับไหน้ำผึ้งมาเปิดดูสิ่งแรกที่ทำให้เขาสนใจคือ ความหอมอ่อน ๆ สีน้ำผึ้งไม่เป็นเหลืองเข้มเกินไปความเข้มข้นของน้ำผึ้งกำลังดี นี่มันของคุณภาพดีเลยล่ะไม่ใช่สิต้องบอกว่าดีมากถึงจะถูก หากเมื่อได้ลองชิมแล้วความหวานของมันยิ่งละมุนในปากไม่หวานมากจนแสบคอแต่ก็ไม่ได้ดูจืดชืด

“พวกเจ้าได้น้ำผึ้งนี้มาจากที่ใด โอ้ นี่น้ำผึ้งชั้นเลิศเลยนะ”

“ข้าทำเองเจ้าค่ะ เป็นน้ำผึ้งที่ทำมาจากดอกไม้ชนิดหนึ่ง” เมื่อเห็นแววตาของเถ้าแก่ร้านนางมั่นใจว่าต้องขายได้แน่

“เจ้านำมากี่ไหมีเยอะหรือไม่ข้าซื้อหมดเลย ข้าให้เจ้าไหละสิบตำลึงเจ้าพอใจหรือไม่” ชายชรารีบรับซื้อทันทีหากเขาไม่รับก็โง่เกินไปแล้ว

“พอใจเจ้าค่ะ ตอนนี้ข้ามีแค่สองไห” ตอนแรกนางกะว่าจะต่อรองสักห้าตำลึงไม่คิดว่าจะได้เยอะถึงเพียงนี้ แบบนี้อีกไม่นานก็จะสร้างบ้านใหม่ได้แน่นอน

จากนั้นหลงจู๊ก็ได้นำเงินมาให้หยุนชิงยี่สิบตำลึงตามคำสั่งของเถ้าแก่ร้านหญิงสาวรับเงินมาเก็บไว้เป็นอย่างดี เมื่อได้เงินแล้วทั้งสามจึงขอตัวกลับ

“พวกข้าขอตัวกลับก่อนนะเจ้าคะ”

“เอ้อ จริงสิข้ามีชื่อว่าเกาถ่าน หรือเรียกข้าว่าลุงเกาก็ได้ หากเจ้ามีน้ำผึ้งอีกก็เอามาขายให้กับข้าอีกล่ะ” เถ้าแก่เกากล่าวแนะนำตัวด้วยมัวแต่สนใจกับน้ำผึ้งที่ได้มา จึงทำให้ตนหลงลืมที่จะทำความรู้จักกับอีกฝ่าย

“ข้าหยุนชิงเจ้าค่ะ นี่สามีข้านามว่าอี้หลิน บุตรสาวข้าอาจู” หยุนชิงแนะนำลูกและสามีให้เถ้าแก่ของร้านได้รู้จัก

ก่อนที่สามคนพ่อแม่ลูกจะเดินออกจากร้านไป ได้มีหญิงสาวนางหนึ่งแต่งตัวหรูหราหน้าตางดงาม มาพร้อมกับสาวใช้อีกสามคนเดินเข้ามาในร้าน

“เถ้าแก่นายหญิงของข้าอยากได้น้ำผึ้งเจ้าค่ะ” สาวใช้นางหนึ่งกล่าวกับเถ้าแก่ถึงสิ่งที่ต้องการ

“โอ้ หวางเฟยเชิญด้านในก่อนพ่ะย่ะค่ะ” เมื่อเห็นว่าเป็นผู้ใดเถ้าแก่ร้านจึงรีบเชื้อเชิญเข้าร้านอย่างยินดี คนระดับนี้เข้าร้านเขาเป็นใครจะไม่ดีใจเล่า

หลังจากเดินออกจากร้านขายน้ำผึ้งทั้งสามคนก็ไปร้านขายพันธุ์ผักเป็นแห่งที่สอง นางจะซื้อสักหลายอย่างหน่อยเพื่อที่จะได้ไม่ต้องไปซื้อปลูกไว้กินเองดีที่สุด และร้านต่อไปนั้นคือร้านขายพวกเครื่องปรุง

หญิงสาวซื้อน้ำตาลมากสักหน่อยเพื่อมาใช้ในการทำน้ำผึ้งมาขายครั้งต่อไป และที่ขาดไม่ได้เลยคือเนื้อ ต้องฉลองกันสักหน่อยแล้ว อีกอย่างคือต้องแวะซื้อขนมให้เจ้าตัวน้อย ที่ตอนนี้ถ่านหมดไปแล้วตื่นมาแล้วจะได้ไม่โวยวาย

“ท่านพี่กับอาจูหิวกันหรือยังเราพักกินอะไรกันก่อนดีหรือไม่” หญิงสาวหันไปหาสามีและลูกซึ่งตอนนี้ อาจูน้อยได้หมดสภาพนอนซบหน้ากับไหล่กว้างของหวังอี้หลิน ให้ท่านพ่ออุ้มตั้งแต่เดินออกมาจากร้านขายพันธุ์ผักแล้ว

“พี่ว่าเราซื้อซาลาเปาไว้กินระหว่างทางเถอะ พี่ไม่อยากปลุกลูก”

“เช่นนั้นก็เอาตามที่ท่านว่าเถอะเจ้าค่ะ”

ทั้งสามจึงมุ่งหน้าไปร้านขายซาลาเปา ก่อนจะแวะซื้อไก่หนึ่งคู่ ผ้าสามพับไว้สำหรับตัดชุดให้ทุกคน ไหใบเล็กไว้สำหรับใส่น้ำผึ้งอีกหลายใบ และยังมีข้าวสารอีกจากตอนแรกที่หวังอี้หลินเป็นคนอุ้มอาจู ที่หลับอยู่จนตอนนี้ต้องเปลี่ยนมือเป็นหยุนชิงอุ้มแทน เพราะชายหนุ่มต้องเป็นคนแบกตะกร้าใส่ของใบใหญ่ ทั้งต้องหิ้วไก่อีกสองตัวกลับบ้าน

ตอนแรกหยุนชิงกะว่าเย็นนี้จะทำหม้อไฟให้ทุกคนทานก็เป็นอันต้องล้มเลิก เพราะกว่าจะกลับมาถึงก็เหนื่อยล้ากันเต็มทนจึงทำได้แค่ผัดผักโขมแดงหนึ่งจานกับน้ำแกงปลาเท่านั้น