12: ลูกข้า...ใครอย่าแตะ [2]

"เจ้าทำอะไรลูกข้านังเด็กผี" เผยชุน มองด้วยสีหน้าโกรธเกรี้ยวบังอาจมาทำร้ายบุตรชายสุดที่รักของนางได้อย่างไร

"ท่านแม่ ข้าเจ็บฮื่อ ๆ ๆ ๆ " เด็กชายเมื่อเห็นมารดามาจึงแกล้งร้องไห้ออกมาทันที

"ไม่เป็นไรลูก แม่จัดการเอง นังเด็กผีพ่อแม่ไม่สั่งสอน อ๋อลืมไปแกไม่มีแม่นี่นา มิน่าถึงได้มีนิสัยร้ายกาจเช่นนี้ นังเด็กนรกต้องเจอดีซะบ้าง จะได้เจียมตัว" เผยชุนกำลังยกมือเตรียมจะตบอาจูน้อย กลับมีมือหนึ่งจับไว้ก่อนนางจะได้ฟาดใส่

"นี่เจ้าเป็นผู้ใหญ่เช่นไร ไม่ถามเด็กหน่อยหรือ ว่าเกิดอะไรขึ้น" หยุนชิงยืนประจันหน้ากับเผยชุนเตรียมตั้งรับทันที หากอีกฝ่ายลงมือ หญิงสาวรีบดึงอาจูมาไว้ด้านหลังตัวเอง เพื่อป้องกันสตรีตรงหน้าทำร้าย

"จะถามทำไม เห็น ๆ อยู่ ว่านังเด็กร้ายกาจนี้มันทำร้ายลูกข้า"

"ไม่จริง! เหิงเหิงผลักข้าก่อนแล้วว่าท่านแม่ด้วย ว่าเป็นหญิงไม่ดีแย่งคนรักคนอื่น" อาจูน้อยยื่นหน้าออกมาจากหลังมารดา บอกถึงเหตุผลที่นางมีเรื่องต่อยตี

"เหิงเหิง ยังพูดอีกว่าข้าเป็นคนไร้ค่า ไม่มีแม่ด้วยเจ้าค่ะ" เพราะความอัดอั้นตันใจ ปากน้อยเริ่มเบะปาก น้ำตาเม็ดโตหยดแหมะร้องไห้จ้าออกมาอย่างน่าสงสาร

เมื่อได้ฟังถึงสาเหตุของการทะเลาะกัน ทำผู้คนที่มายืนดูต่างตำหนิครอบครัวเผยชุน ใคร ๆ ก็รู้ว่านางมีนิสัยเป็นเช่นไร แต่ที่ผ่านมาผู้คนก็ได้แต่ทำเป็นมองไม่เห็นไม่สนใจ

"โบราณว่าพ่อแม่เป็นเช่นไรลูกก็เป็นเช่นนั้น ปากเช่นลูกเจ้ามันน้อยไปด้วยซ้ำที่อาจูของข้าต่อยแค่นั้น" หญิงสาวมองอีกฝ่ายด้วยสายตาดูแคลน ชิ มาว่านางฟ้าน้อยของข้า ได้เห็นดีกัน

"หญิงแพศยาไร้ยางอายอย่างเจ้า แย่งคนรักของน้องสาวข้าไปอย่างหน้าไม่อาย ลูกข้าก็พูดถูกแล้วนี่ หรือว่ารับความจริงไม่ได้ เจ้าคงใช้เล่ห์กล หลอกให้อี้หลินแต่งงานด้วยสินะ มิน่าเล่าจนป่านนี้เขาถึงไม่เข้าหอกับเจ้าสักที เพราะเขาไม่ได้รักเจ้า แต่รักน้องสาวข้า"

"อ๋อ ที่แท้ก็เดือดร้อนแทนน้องนี่เอง เจ้าฟังข้านะข้ากับท่านพี่เรารักกันมาก ไม่เช่นนั้นท่านพี่จะเลือกข้าหรือ อีกอย่างนะพวกเจ้านอนอยู่ใต้เตียงบ้านข้าหรือ ถึงได้รู้ว่าเข้าหรือไม่เข้าหอ ครอบครัวข้า สามีข้า

ลูกข้าคงไม่ต้องลำบากพวกเจ้าหรอกมั้ง มีสมองก็หัดคิดเรื่องที่มีประโยชน์ซะบ้าง หน้าไม่สวยแถมยังโง่เขลาขี้อิจฉา ข้าล่ะสงสารสามีเจ้าซะจริงจริ๊ง น้องเจ้าก็คงจะมีนิสัยไม่ต่างกัน จนป่านนี้ก็ยังไม่มีใครมาสู่ขออีกไม่กี่ปีก็จะเป็นสาวเทื้อ" หยุนชิงทนไม่ไหวกับความคิดของเผยชุน นางจึงใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าผากอีกฝ่ายพร้อมกับคำด่าที่ไม่มีติดขัดแม้แต่น้อย

"จะ จะเจ้า " เผยชุนโกรธมากที่ตนโดนอีกฝ่ายด่าจนพูดไม่ออก จึงคิดจะตบสั่งสอนหญิงสาวตรงหน้า เพราะที่ผ่านมาหยุนชิงไม่เคยโต้ตอบ ได้แต่ก้มหน้ารับฟังให้พวกนางด่าอย่างเดียว แต่ตอนนี้ราวกับเป็นคนละคน

ร่างบางมองเห็นอีกฝ่ายกำลังจะเข้ามาตบตนเอง ก็ถลกกระโปรงขึ้นยกเท้าข้างหนึ่ง ถีบเข้าไปที่ท้องอีกฝ่ายเต็มแรง จนเผยชุนไม่ทันตั้งตัวล้มหงายหลัง กลิ้งสามตลบไปกับพื้น หยุนชิงค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ ๆ ชี้หน้าแล้วพูดว่า

"จำใส่สมองเน่า ๆ ของเจ้าเอาไว้ ลูกข้าใครอย่าแตะ ป่ะอาจู กลับบ้านลูก" หยุนชิงขู่อีกฝ่ายเสร็จก็หันมาจูงมืออาจูน้อยกับบ้านอย่างรวดเร็ว ชาวบ้านที่มามุงดู ต่างมองเผยชุนด้วยความสมเพช และไม่มีใครเข้ามาช่วยนางสักคน ทุกคนต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตนเอง

ทางด้านอาจูน้อยถูกมารดาจูงมือเดินกลับบ้าน มองมารดาจากด้านหลังด้วยใบหน้าภูมิใจ และหมายมาดกับตนเองในใจว่าโตขึ้นข้าจะแข็งแกร่งเหมือนท่านแม่ให้ได้