22: น้ำนมข้าวโพดและความเคืองของภรรยา[ 2]

จากที่หนีความอึดอัดออกมาได้ หยุนชิงก็มานั่งอยู่ในห้อง นั่งไปสักพักก็เริ่มเบื่อครั้นจะออกไปข้างนอกนางก็ไม่พร้อมจะเจอหน้าสามี หญิงสาวจึงเดินไปหยิบพับผ้าในตู้ออกมานางยืนมองพับผ้าฝ้ายคุณภาพปานกลางในมือ มีอยู่สามผืนแต่ละผืนก็มีผ้าม้วนอยู่ไม่เยอะมาก จะทำอะไรกับผ้าพวกนี้ดี จะนำมาตัดชุดหรือก็ไม่พอถ้าอย่างนั้นทำสายคาดเอวกับผ้าผูกผมให้สามีกับอาจูน้อยก็แล้วกัน

เมื่อตัดสินใจได้แล้วว่าจะทำอะไร ร่างบางเดินหาอุปกรณ์การเย็บปักผ้าออกมา จากนั้นก็เริ่มนำผ้ามาตัดตามแบบที่ต้องการเพื่อทำสายคาดเอวให้หวังอี้หลินก่อน ผ้าที่นางมีอยู่นั้นคือสีฟ้า สีชมพู และสีน้ำเงินหยุนชิงจึงเลือกทำสีน้ำเงินและสีฟ้าให้สามี ส่วนผ้าผูกผมของอาจูน้อยนางก็ทำให้ทั้งสามสี

หยุนชิงลงมือปักสายคาดเอวให้หวังอี้หลินสีน้ำเงินจะปักผ้าเป็นรูปใบเมเปิ้ล ส่วนสีฟ้าปักเป็นรูปใบไผ่ลู่ลม ส่วนผ้าผูกผมของอาจูน้อยนางทำไว้หลายเส้นหน่อย เด็กน้อยผู้หญิงอย่างไรก็ชอบของสวยงาม เป็นธรรมดาพอนำมาผูกคงจะน่ารักน่าดู ผ้าผูกผมหญิงสาวทำไว้หกคู่ ปักเป็นรูปดอกไม้ต่าง ๆ และที่ขาดไม่ได้คือรูปหัวใจสีชมพูอันนี้ส่วนตัวนางชอบเอง

หญิงสาวนั่งทำจนถึงยามอู่ (11.00-12.59 น.) ก็ทำงานในมือเสร็จเรียบร้อย นางนั่งมองผลงานปักของตัวเองอย่างชื่นชม ดีนะตอนที่อยู่โลกก่อนนางได้มีโอกาสไปเที่ยวบนดอยและได้เรียนรู้การปักผ้ากับชาวบ้านบนเขาทางตอนเหนือ ฝีมือการปักของนางนี้ยังเยี่ยมยอดถือว่ายังดีไม่ลืมวิชาทิ้งไป

แต่เมื่อนึกถึงหน้าคนใส่นางก็ย่นจมูกใส่ ดวงหน้าค้อนควักแล้วนำผ้าคาดเอวไปเก็บพับไว้กับชุดของหวังอี้หลินในตู้ เชอะนางไม่บอกหรอกว่าทำให้เดี๋ยวได้ใจ ในระหว่างที่กำลังจะนำผ้าผูกผมของอาจูน้อย

ไปเก็บ เจ้าเด็กผมเปียม้วนเป็นจุกดังโงะได้โผล่หน้าเข้ามาแอบมอง ว่ามารดาหายมาทำอะไรเป็นนานสองนานในห้องคนเดียว

“ท่านแม่ทำอะไรหรือเจ้าคะ” เมื่อหลบสายตามารดาไม่ทันเด็กน้อยจำยอมต้องออกมาจากที่ซ่อน

“อาจูมาหาแม่มา แม่ทำผ้าผูกผมให้เจ้า มาลองผูกดูสิเจ้าชอบหรือไม่”

เด็กน้อยวิ่งเข้ามาหามารดาด้วยความดีใจ นี่เป็นของชิ้นแรกที่มารดาทำให้นางเชียวนะนางจะใส่ผูกผมทุกวันเลย

“สวยมากเลย อาจูชอบทุกอันเลยเจ้าค่ะ ท่านแม่เก่ง” เจ้าเด็กน้อยที่ตอนนี้ถูกมารดาจับนั่งผูกผมมัดเป็นโบน่ารักให้ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างชอบใจ นางชอบทุกอันโดยเฉพาะสีชมพูที่มีรูปที่ท่านแม่บอกว่าหัวใจ

“ปากหวานซะจริงลูกสาวใครเนี่ย” หญิงสาวอดไม่ได้ที่จะฟัดแก้มยุ้ยนั้นอย่างมันเขี้ยว

“อาจูก็ลูกสาวท่านแม่ไงเจ้าคะ คิก คิก”

ทั้งสองหยอกล้อกันกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอย่างมีความสุข หวังอี้หลินได้เดินตามเสียงหัวเราะของบุตรสาวเข้ามา มองภาพตรงหน้าจนต้องระบายยิ้มออกมา นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นทั้งสองคนดูมีความสุขเช่นนี้

“มีแต่ของอาจูรึ แล้วของพี่ล่ะมีหรือไม่” หวังอี้หลินเดินเข้ามาหมายจะร่วมวงด้วย พอภรรยาเห็นว่าเป็นเขานางกลับเชิดหน้าใส่อย่างแง่งอน

“ไม่มีเจ้าค่ะ ข้าทำให้อาจูน้อยของข้าคนเดียว” กล่าวจบหยุนชิงเดินสะบัดหน้าออกจากห้องไปเลย

หากพอหยุนชิงเดินพ้นประตูไปแล้ว อาจูน้อยก็ได้กวักมือเรียกท่านพ่อให้เข้ามาใกล้ นางใช้มือป้องปากแล้วกระซิบบอกท่านพ่อว่า

“ข้าเห็นท่านแม่แอบเก็บไว้ในตู้กับชุดท่านพ่อเจ้าค่ะ”