57: ตรวจร้านสุรา[1]

ครบกำหนดวันที่จะต้องเข้าไปตรวจบัญชี และความเรียบร้อยของร้านสุราฟู่หวัง หยุนชิงตื่นแต่เช้าอาบน้ำแต่งตัว ก่อนจะรีบจัดการแต่งตัวให้กับอาจูน้อยต่อ 

ในระหว่างที่กำลังกินอาหารเช้ากันอยู่ หวังอี้หลินได้เอ่ยบอกกับภรรยาเรื่องที่เขาจะต้องเดินทางไปต่างเมืองหนึ่งเดือน

“ชิงเอ๋อร์ พี่ต้องไปพบสหายที่ต่างเมือง เพราะฉะนั้นพี่จะไม่อยู่หนึ่งเดือนนะ”

“นานถึงเพียงนั้นเลยรึเจ้าคะ” เพียงแค่ไปเยี่ยมสหายต้องไปนานถึงเพียงนั้นเลยหรือ

“สหายพี่คนนี้เขาต้องการความช่วยเหลือด่วน พี่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร หากทำธุระเสร็จเร็วพี่ก็อาจจะกลับเร็วกว่าที่พี่บอกเจ้า” ตนเองไม่ได้อยากจะปิดบังอะไรกับภรรยา แต่ด้วยเรื่องบางเรื่องเขาก็ไม่อาจจะบอกเล่าให้กับใครรับรู้ได้

“เช่นนั้นท่านก็ระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ” ร่างบางนั่งเงียบอยู่สักพัก ก่อนจะบอกให้สามีระวังตัวในระหว่างการช่วยเหลือสหาย เอาเถอะในเมื่อเขายังไม่อยากบอก นางก็จะรอจนกว่าเขาจะพร้อมก็แล้วกัน

“แล้วท่านจะเดินทางเมื่อใดเจ้าคะ”

“อีกห้าวันพี่จะออกเดินทาง” หวังอี้หลินมีสีหน้าโล่งใจขึ้น เมื่อภรรยาไม่ได้ซักไซ้ถึงสาเหตุที่เขาต้องไปคราวนี้

“ถ้าเช่นนั้นในระหว่างนี้ ข้าจะเตรียมของใช้จำเป็นให้ท่านแล้วกันนะเจ้าคะ”

“อืม พี่ขอบใจเจ้า”

หลังจากที่กินอาหารกันเสร็จเรียบร้อย สองสามีภรรยาต่างก็แยกย้ายกันไปทำงาน ใจจริงหวังอี้หลินก็อยากจะไปกับภรรยา แต่หากวันนี้เขาจะต้องไปส่งสุราให้กับจวนเสนาบดีใหญ่ หากจะให้บ่าวไปส่งเขาก็ไม่ไว้ใจนัก การเปิดร้านขายสุราของภรรยากลับเป็นทางสะดวกให้กับงานของเขาโดยแท้

ส่วนหยุนชิงได้ขึ้นเกวียนเทียมวัวเพื่อไปยังร้านสุราฟู่หวัง พร้อมกับมีอาจูน้อย อาเล่อ และคนขับเกวียน ส่วนอาลี่หญิงสาวให้นางอยู่ดูแลความเรียบร้อยภายในเรือนแทน เกวียนเทียมวัววิ่งไปเรื่อย ๆ จนถึงร้านสุราฟู่หวังจึงได้หยุดลง

“นายหญิงถึงแล้วขอรับ” คนขับเกวียนกล่าวบอกผู้ที่อยู่ภายใน ให้รู้ว่าตอนนี้ได้มาถึงแล้ว ก่อนจะเดินไปเปิดม่านให้กับนายหญิงของตน

เมื่อทุกคนลงจากเกวียนเรียบร้อยแล้ว หยุนชิงได้เดินจูงมืออาจูเข้าไปในร้าน โดยมีอาเล่อเดินตามหลังผู้เป็นนาย ภายในร้านคลาคล่ำไปด้วยผู้คนที่เข้ามาดื่มสุราและซื้อกลับเรือน ทุกคนต่างดูหน้าตามมีความสุข บรรยากาศภายในร้านดูครึกครื้นเป็นอย่างมาก

หยุนชิงได้ย้ายตัวเองเข้ามานั่งในห้องทำงานหลังร้าน เพื่อตรวจบัญชีรายรับรายจ่ายประจำเดือน นางได้ให้อาเล่อพาอาจูน้อยออกไปเดินเล่นที่ตลาด เพราะบุตรสาวนางร่ำร้องอยากจะไปซื้อขนมอร่อย ๆ มาให้ท่านแม่ได้ทาน หญิงสาวจึงไม่ได้ขัดใจ เพราะความสุขของอาจูน้อย ก็คือความสุขของนางเช่นกัน

กิจการร้านสุราถือว่าดำเนินไปได้ด้วยดี หรือจะเรียกว่าดีมากเสียด้วยซ้ำ แม้แต่ผู้มีตำแหน่งใหญ่โตยังนิยมที่จะดื่มสุราของนาง รายได้เดือนหนึ่งเข้ามาไม่ต่ำกว่าหนึ่งพันตำลึงทอง หากเป็นเช่นนี้ไปเรื่อย ๆ อีกไม่นานก็อาจจะได้เปิดสาขาที่สอง

“อาชิง ช่วยด้วยมีฮูหยินท่านหนึ่งเป็นลมที่หน้าร้านเรา ทำอย่างไรดี”

ซือซือวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหลังร้าน ในตอนที่นางกำลังต้อนรับลูกค้าที่หน้าร้าน บังเอิญได้มีฮูหยินท่านหนึ่งแต่งตัวด้วยชุดหรูหราเป็นลม ครั้นจะปล่อยไม่ช่วยเหลือก็ดูจะไม่ดีเนื่องด้วยบริเวณนั้นมีแต่บุรุษ นางจึงได้ช่วยกันกับสาวใช้อีกสองนางที่ติดตามฮูหยินท่านนั้น ช่วยกันประคองเข้ามาไว้ที่ห้องพิเศษด้านบน

“เป็นอะไรมาหรือไม่ แล้วตอนนี้อยู่ที่ใด” หยุนชิงวางพู่กันลง พร้อมกับลุกขึ้นเดินเข้าไปหาซือซือด้วยความตกใจ

“ยังไม่ฟื้นเลย ข้าพาไปพักที่ห้องพิเศษทางปีกขวา”

“เช่นนั้นเรารีบไปกันเถอะ” ก่อนจะออกไปนางก็ไม่ลืมที่จะหยิบกระเป๋าสำหรับใส่ยาใบเล็ก ที่นางมีไว้ติดตัวเมื่อยามฉุกเฉินในยามจำเป็นจะต้องใช้