96: รักเจ้า [1]

รถม้าหวังอ๋องเคลื่อนตัวออกจากบ้านตระกูลหวังมุ่งหน้าสู่หวังอ๋อง เนื่องด้วยเป็นเวลายามห้ายแล้ว (21.00-22.59 น.) สองข้างทางจึงเงียบสงบอากาศยามค่ำคืนเริ่มเย็น มีเพียงเสียงไผ่และใบไม้ที่ลู่ลมเกิดเป็นเสียงราวกับกำลังขับร้องผู้คนให้หลับใหล

ในขณะที่บรรยากาศภายนอกนั้นหนาวจนผู้คนต้องซุกตัวในผ้าห่มผืนหนา แต่ภายในรถม้าตอนนี้กลับมีคนผู้หนึ่งร้อนรุ่มราวกับไฟเผา

“เสด็จพี่หม่อมฉันร้อน”

หนานเจียอีที่เริ่มสติไม่อยู่กับตัว ได้เริ่มคลายผ้าคาดเอวตนเองออก เพราะนางรู้สึกร้อนวูบวาบไปหมดราวกับโดนไฟแผดเผาอยู่ด้านใน

“น้องหญิงเจ้าหยุดก่อนจะถอดชุดในนี้ไม่ได้” อ๋องหนุ่มรีบจับมือภรรยาที่กำลังสาละวนถอดชุดของนางออกให้ได้ มือหนารีบคว้ามือบางอีกข้างอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าหนานเจียอีจะดึงชุดนอกออก

“อื้อ ปล่อยนะอย่ามายุ่ง” คนเมาที่ไม่ได้สติแล้วเริ่มดื้อดึงนางสะบัดมืออ๋องหนุ่มออกใบหน้าบูดบึ้งเพราะโดนขัดใจ

“พวกเจ้าเร่งรถม้าให้เร็วขึ้น” หนานฟาหยางเริ่มจะห้ามปรามไม่ไหวแล้ว จึงได้ออกคำสั่งให้พลขับรถรีบเร่งกลับตำหนักโดยเร็ว

“พ่ะย่ะค่ะ”

เพียงไม่นานรถม้าได้แล่นมาถึงหน้าวัง กงกงคนสนิทและเหล่านางกำนัลออกมาเตรียมรับผู้เป็นนายหน้าประตู เพียงแต่ยืนอยู่สองเค่อแล้วก็ยังไม่มีผู้ใดลงมา ทุกคนต่างไม่กล้าจะเอ่ยสิ่งใด จึงได้แต่ยืนก้มหน้ารอเจ้านายออกจากรถม้าเพียงเท่านั้น แม้ภายนอกจะดูเหมือนนิ่งสงบแต่ภายในรถม้านั้นแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

“น้องหญิงเจ้าอยู่นิ่ง ๆ ได้หรือไม่พี่จะจัดเสื้อให้เจ้าก่อน” หนานฟาหยางพยายามจัดเสื้อภรรยาให้เรียบร้อย แต่ทำไมเขารู้สึกเหมือนจับเด็กน้อยสามขวบใส่เสื้อผ้าเสียอย่างนั้น

ด้านคนเมาที่ร้อนพยายามจะถอดชุดให้ได้ ตอนนี้ได้เลื้อยเข้าไปซบอกชายหนุ่มเป็นที่เรียบร้อย มือเรียวบางเริ่มไม่อยู่นิ่งล้วงเข้าไปในเสื้อชายหนุ่ม อีกมือพยายามจะกดท้ายทอยให้อีกฝ่ายก้มลงมาหาตน แต่ไม่ว่าจะออกแรงเท่าไรอีกฝ่ายก็ไม่ยอมก้มลงมาสักทีจนคนเมาทนไม่ไหว อ้าปากงับตรงคอไปหนึ่งทีจนเกิดเป็นรอยฟันซี่เล็กขึ้นมา

อ๋องหนุ่มต้องขบกรามแน่นเพื่อข่มอารมณ์บางอย่างที่เริ่มปะทุขึ้นมา จนเขาต้องรวบมือบางทั้งสองข้างตรึงไว้ แล้วรีบจัดชุดให้หนานเจียอีให้เข้าที่ ก่อนจะอุ้มร่างบางลงจากรถม้าได้สำเร็จ

“เตรียมน้ำให้ข้า คืนนี้พระชายาจะนอนกับข้าที่ตำหนักใหญ่” อ๋องหนุ่มหันไปบอกกับกงกงคนสนิทก่อนจะก้าวตรงไปยังตำหนักของตน

“รับทราบพ่ะย่ะค่ะ” กงกงเมื่อได้รับคำสั่งจากผู้เป็นนาย ก็ได้จัดการสั่งให้นางกำนัล ไปเตรียมน้ำอาบให้แก่ท่านอ๋องและพระชายาให้พร้อม

ด้านเหล่านางกำนัลทั้งหลายที่ได้ยินว่าท่านอ๋องจะพาพระชายาไปพักที่ตำหนักใหญ่ด้วยกัน ต่างก็พากันยิ้มดีใจเพราะปกติแล้วท่านอ๋องกับพระชายาจะอยู่กันคนละตำหนัก จะมีบ้างที่ท่านอ๋องไปหาพระชายาที่ตำหนัก

ตั้งแต่ท่านหญิงน้อยหายตัวไปผู้เป็นนายทั้งสองยิ่งห่างเหินกันมากยิ่งขึ้น จนพวกนางก็อดที่จะสงสารพระชายาไม่ได้ สิ่งที่กังวลมากที่สุดก็คือกลัวว่าท่านอ๋องจะรับชายารองเข้ามา พระชายาผู้นี้ดีที่สุดแล้วสำหรับบ่าวตัวเล็ก ๆ เช่นพวกนาง

เพราะอีกฝ่ายไม่เคยข่มเหงรังแกปกครองบ่าวทั้งหลายด้วยความเป็นธรรม อีกทั้งยังมีเมตตาช่วยเหลือพวกนาง ยามเดือดร้อน ไม่เคยแม้แต่จะได้เห็นสายตาที่เหยียดหยาม พวกนางจึงรักและเคารพพระชายาสุดใจ

ด้านหนานฟาหยางที่พาภรรยามาถึงยังห้องบรรทมได้สำเร็จ เขาถึงกับต้องปาดเหงื่อไม่คิดว่าสตรีที่เรียบร้อยอ่อนหวานตอนเมา จะทั้งดื้อรั้นและเอาแต่ใจได้ถึงเพียงนี้ ชายหนุ่มวางร่างบางลงบนที่นอนหนานุ่มอย่างเบามือ แต่ก่อนที่เขาจะผละออกไปกลับถูกมือบางรั้งเอาไว้

“ท่านเป็นใครเหตุใดช่างดูหล่อเหลานัก เอ๊ะ ทำไมท่านเหมือนสามีหน้านิ่งของข้าจัง” หนานเจียอีชี้นิ้วจิ้มแก้มชายหนุ่มซ้ายทีขวาที บ่นพึมพำออกมาเสียงอ้อแอ้

“ข้าก็สามีเจ้าอย่างไรเล่า หรือเจ้าคิดว่าผู้ใด” หนานฟาหยางมองคนเมาอย่างเอ็นดู

“ไม่ใช่ ท่าน ม่าย ช้าย สามีข้า สามีข้าไม่ยิ้มให้ข้าแบบนี้” คนเมาเริ่มพูดไม่เป็นศัพท์

“แล้วสามีเจ้าต้องทำหน้าเช่นไร”

ร่างบางที่ถูกถามถึงกับนิ่งไป ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดคิดอยู่สักพักจึงพูดออกมาว่า

“เขาต้องทำหน้านิ่ง ๆ ทำตาดุเวลาเห็นข้าทำอะไรก็ไม่ได้ ห้าม ห้าม ห้าม จะยิ้มให้ข้าสักครั้งยังแทบไม่มี” หนานเจียอีพูดในสิ่งที่ตนเองคิดออกมาทุกอย่าง

“ข้าทำเช่นนั้นหรือ” หนานฟาหยางคิ้วขมวด เขาห้ามก็เพราะกลัวนางจะเหนื่อยหรือเป็นอันตราย