95: ยาดอง [2]

“เรียบร้อยหมดแล้วขอรับ พวกเราปลอมเป็นชาวบ้านพ่อค้าและคนเร่ร่อนในแถบชายแดน กระจายกันไปทุกหัวเมืองเตรียมรับมือแล้วขอรับ” หานลู่

“ดี อย่างน้อยหากเกิดอะไรขึ้นเราก็จะได้รับมือทัน ท่านอ๋องมีความคิดเห็นเช่นไรพ่ะย่ะค่ะ” หวังอี้หลินหันไปขอความคิดเห็นจากหนานฟาหยาง และเขาก็แน่ใจว่าอ๋องหนุ่มผู้นี้จะยอมร่วมมือกัน

“ในเมื่อเสด็จลุงอยากจะให้พวกเราผิดใจกันเราก็เล่นด้วยสักหน่อยจะเป็นไรไป” ในเมื่ออยากให้ผิดใจกันนักเขาก็จะจัดให้ ให้สาสมกับสิ่งที่เขาต้องทนทุกข์มานานนับปี

“แล้วชายที่ถูกมัดอยู่ข้างนอกคือใคร” หนานฟาหยางถามขึ้นเพราะถ้าให้เดาก็คงจะมีส่วนกับกบฏครั้งนี้

“เรียนท่านอ๋องเป็นคนของอ๋องห้าพ่ะย่ะค่ะ และเป็นผู้ที่ลงมือลอบสังหารพระชายาของท่านเมื่อหลายปีก่อน”

“เจ้าว่าอย่างไรนะมันผู้นั้นหรือ เจ้าเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่ว่าไปพบบุตรสาวข้าได้อย่างไร แล้วองครักษ์จางหายไปไหน” ทันทีที่ได้รู้หนานฟาหยางถึงกับระงับอารมณ์ไม่อยู่ ลูกเขาภรรยาเขาเกือบต้องตายก็เพราะพวกมัน

“จางจิ้นเป็นสหายของกระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ ในตอนที่ได้เจอเขาก็เกือบจะสิ้นลมแล้ว เพียงแค่ฝากอาจูให้กระหม่อมดูแลต่อเท่านั้นพ่ะย่ะค่ะ” หวังอี้หลินบอกเล่าเรื่องราวในตอนที่ได้เจออาจูน้อยและสหายในครั้งแรก

“ขอบใจพวกเจ้ามากที่ดูแลนางเป็นอย่างดี ถึงแม้ไม่รู้ว่าเด็กเป็นใคร แต่ชายผู้นั้นพวกเจ้าอย่าให้ถึงตายล่ะ ข้าจะเป็นคนจัดการเอง”

“พ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง”

“อาชิงน้ำสีแดงนี้เรียกว่าอะไรหรืออร่อยมากเลย ถึงแม้ครั้งแรกจะดูขมและฝาดไปสักหน่อย แต่พอกลืนเข้าไปมันช่างหวานในปากนัก กลิ่นหอมเหมือนผลไม้ไม่ฉุนเหมือนเหล้าทั่วไป” หนานเจียอีนั่งจิบน้ำสีแดงเข้ม ระหว่างรอผู้เป็นสามีกลับตำหนักเอ่ยปากชมรสชาติอย่างถูกอกถูกใจ

“เรียกว่าไวน์แดงเจ้าค่ะ ทำมาจากองุ่นผ่านการหมักและบ่มไว้จนได้ที่ รสชาติถึงจะกลมกล่อมเช่นนี้” ยิ่งอีกฝ่ายดูชื่นชอบนางก็ยิ่งอยากนำเสนอ หากว่าไปได้ดีก็จะมีสินค้าใหม่มาขายเพิ่ม ขายดิบขายดีแน่มีแต่รวยกับรวย

“ข้าขออีกจอกได้หรือไม่” ยิ่งได้ลิ้มลองยิ่งติดใจหนานเจียอีขอเพิ่มอีก นี่ก็เป็นจอกที่สี่เข้าไปแล้ว นางชักเริ่มจะมึนหัวอย่างไรไม่รู้

“ได้สิเจ้าคะ จอกนี้ก็พอแล้วนะเจ้าคะ ท่านดื่มเยอะแล้วเดี๋ยวจะเมา” แม้ปากจะบอกไม่ให้ดื่มเยอะ แต่ หยุนชิงก็ยังเทไวน์ให้กับหนานเจียอีจนเต็มจอกอย่างไม่เกี่ยงงอน

ทั้งสองสาวนั่งคุยกันอยู่สักพักหวังอี้หลินกับหนานฟาหยางจึงได้เดินเข้ามาหาพอดี พร้อมกับนั่งข้างภรรยาของตน ด้านอ๋องหนุ่มเมื่อเห็นภรรยานั่งแก้มแดงได้แต่สงสัยว่านางเป็นอะไร ตอนเขาออกไปยังดีอยู่มิใช่หรือ

“น้องหญิงเจ้าไม่สบายหรือ ใบหน้าเจ้าถึงได้แดงเช่นนั้น”

“หม่อมฉันแค่รู้สึกร้อนเพคะ” นางจะบอกสวามีได้อย่างไรว่าดื่มน้ำเมาเยอะเกินไป จนตอนนี้น่าจะเมาแล้วด้วย หากท่านอ๋องรู้คงจะมองนางไม่ดีเป็นแน่

“เช่นนั้นหรือ ดีแล้วที่ไม่เป็นอะไร”

ในระหว่างที่สองสามีภรรยาผู้สูงศักดิ์พูดคุยกันหยุนชิงได้นำไหใบเล็กใบหนึ่งนำมาวางไว้ตรงบนโต๊ะ เพียงแค่เปิดฝากลิ่นเหล้าปนกลิ่นสมุนไพรก็ฟุ้งกระจายออกมา ก่อนที่จะตักน้ำข้างในไหใส่จอกเหล้าแล้วยื่นให้อ๋องหนุ่ม

“นี่คือสิ่งใดหรือ” หนานฟาหยางถามอย่างสงสัย แต่ก็ยังยอมรับเอาจอกเหล้ามาถือไว้ ด้วยเพราะอยากจะรู้ว่าน้ำสีแดงกลิ่นหอมสมุนไพรบนกลิ่นเหล้าคือสิ่งใด

“เรียกว่ายาดองเจ้าค่ะ ทำมาจากเหล้าขาวแช่ด้วยสมุนไพรชนิดต่าง ๆ และสูตรที่หม่อมฉันทำ มีชื่อว่า โด่ไม่รู้ล้ม มีสรรพคุณช่วยบำรุงเส้นเอ็น บำรุงกล้ามเนื้อ ช่วยให้รู้สึกกระชุ่มกระชวยเจ้าค่ะ” และยังช่วยเสริมสมรรถภาพทางเพศด้วย ข้อหลังนี่หยุนชิงไม่ได้บอกเพียงแค่พูดอยู่ในใจเพียงเท่านั้น

เมื่อเห็นว่าสรรพคุณที่หญิงสาวตรงหน้าบอกมี แต่เรื่องดีช่วยบำรุงร่างกาย หนานฟาหยางก็ไม่ได้ขัดอะไรเขาจึงดื่มเข้าไปทีเดียวหมดจอก พอได้ลิ้มลองรู้สึกว่ารสชาติไม่เลวทีเดียว ถึงจะขมบาดคอสักหน่อยแต่หลังจากที่กลืนเข้าไปกลับมีรสหวานติดลิ้น  และยังมีกลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ อบอวลอยู่ภายในปาก

“อื้มม รสชาติดี”

“ถ้าเช่นนั้นไหนี้หม่อมฉันยกให้พระองค์เจ้าค่ะ ดื่มวันละหนึ่งจอกก่อนนอนก็พอนะเจ้าคะ ดื่มเยอะไม่ดีประเดี๋ยวจะทำให้เป็นโรคติดสุรา” หยุนชิงบอกวิธีการกินอย่างเสร็จสรรพ

“ขอบใจเจ้ามาก”

“แล้วเรื่องของอาจูท่านจะรับไปอยู่ด้วยเลยหรือไม่ หม่อมฉันอยากจะขอให้นางอยู่กับหม่อมฉันสักคืนได้ไหมเจ้าคะ” ถึงจะเตรียมใจไว้แล้วแต่นางก็ยังอยากจะนอนกอดสักคืนก่อนไม่ได้หรือ

“เรื่องของอาจูข้าอยากจะขอให้พวกเจ้าช่วยดูแลนางก่อน เพราะสถานการณ์ในตอนนี้ไม่ปลอดภัยนัก ข้าไม่อยากให้ผู้ใดรู้” เพราะหากรู้พวกนั้นก็จะเห็นจุดอ่อนของเขา และต้องตามฆ่าบุตรสาวอีกเป็นแน่

“กระหม่อมก็คิดเช่นนั้น อย่างไรให้คนอื่นคิดว่านางหายสาบสูญไปก่อนดีกว่าขอรับ” หวังอี้หลินก็เห็นด้วยกับความคิดของหนานฟาหยาง

“เอาล่ะนี่ก็ดึกมากแล้วข้ากับน้องหญิงต้องกลับวังแล้ว ขอบใจพวกเจ้าอีกครั้ง”

“มิได้พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมเต็มใจช่วย”

เมื่อร่ำลากันเป็นที่เรียบร้อยหนานฟาหยางจึงขอตัวกลับวังอ๋อง เพราะดูท่าแล้วภรรยาเขาคงจะดื่มอะไรเข้าไปแน่ ถึงได้หน้าแดงตัวอ่อนเช่นนี้ คงจะเป็นฝีมือของหยุนชิงสินะ อยากจะรู้จริงว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป