บทที่ 1 ภรรยาลูกเมียน้อย

ภัตตาคาร

ท้ายที่สุดภารัชชาก็มิอาจขัดคำสั่งปรางสิตาได้ เธอเติมแต่งใบหน้าที่ขาวราวกับหยวกด้วยที่ปัดแก้มสีชมพูอ่อน ปาดลิปสติกสีสวยบนริมฝีปากรูปกระจับดูอวบอิ่ม

เธอสวมชุดเดรสกระโปรงสีมุกดูสุภาพ เพื่อมาพบคุณหมิงกับคุณหลี่จูที่ภัตตาคารหรู ถึงจะไม่เต็มใจก็ตามที แต่เธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะขัดขวางการแต่งงานครั้งนี้ได้

ซ่งไป๋หรือในนามหมอไป๋ที่ใครต่างก็รู้จัก ชื่อเสียงเรียงนามค่อนข้างดังกระฉ่อนเรื่องความโฉด ขนาดเธอที่ไม่ฝักใฝ่ใคร่รู้ชีวิตคนอื่น ยังได้ยินประวัติความโหดร้ายของเขาผ่านหู

หลายคนพูดเป็นเสียงเดียวกันหมด ว่าหมอไป๋เป็นคนไร้หัวใจทั้งโหดเหี้ยมและเย็นชา เธอไม่เคยเจอตัวจริงก็เลยไม่รู้ว่าเป็นอย่างที่พูดจริงไหม

จวบจนกระทั่งวินาทีที่ได้เผชิญหน้า ภารัชชารู้แจ้งแจ่มชัดแล้วว่าหมอไป๋เป็นอย่างที่คนเขาพูดจริงเชียว

“จะให้ผมแต่งกับลูกเมียน้อยอย่างเธอเหรอครับ” เสียงเย็นเยียบเอ่ยด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ใดๆ ทั้งสิ้น

คำพูดที่ตอกหน้าเธอบนโต๊ะอาหาร ทำเอาภารัชชาหน้าชาวาบราวกับถูกของแข็งฟาดเข้าอย่างจัง

“หนูภารัชชาเพียบพร้อมทั้งหน้าตาและการศึกษา อีกอย่างคุณปรางสิตาเป็นเมียรองที่มีหน้าตาในสังคมเชียว” คนเป็นพ่อพูดอย่างใจเย็น แต่แววตาดุดันเหมือนลูกชายไม่มีผิด

“ดีแค่ไหนก็กลบคำว่าลูกเมียน้อยไม่ได้อยู่ดี” พอเขารู้ว่าต้องเข้าประตูวิวาห์กับภารัชชา หมอไป๋ก็อยากค้านหัวชนฝากับการจับคู่เขากับลูกภรรยารองบ้านสกุลนี้

“ตาไป๋อย่าเถียงพ่อสิลูก” หลี่จูปรามลูกชายให้หยุดวาจา

“แกอยากได้ทุกอย่างของเหลียนฮวากรุ๊ปไม่ใช่รึไง”

“แล้วยังไงครับ”

หมอไป๋คิ้วกระตุก ในเมื่อเขาเป็นลูกของภรรยาหลวง เขาก็ควรได้ทุกอย่างที่เป็นของเหลียนฮวากรุ๊ปไม่ใช่หรือไง

“แต่ถ้าแกขัดคำสั่งฉัน แกจะไม่ได้อะไรเลย”

“แต่พ่อครับ...”

หมอไป๋ใจร้อนรัวเร็วอยากล่มงานวิวาห์นี้ ผู้เป็นแม่เห็นท่าไม่ดีรีบปรามอีกรอบ หวังจะคลี่คลายสถานการณ์ที่ดุเดือด ราวกับเพลิงกัลป์ที่ถูกโหมกระหน่ำด้วยน้ำมันเชื้อไฟให้สงบลง

“ถึงคุณปรางสิตาจะเป็นเมียรอง แต่ก็มีคนนับหน้าถือตานะลูกไป๋ หนูภารัชชาก็เป็นลูกสาวเจ้าสัวชาญชัยด้วย แม่ว่าถ้าเราจะดองกันไว้ก็มีแต่ประโยชน์ดีกับพวกเรานะ”

หลี่จูผู้เป็นแม่แตะมือลูกชายให้ใจเย็นก่อน แต่แววตาเหี้ยมเกรียมของหมอไป๋ก็ทำใจภารัชชาสั่นประหม่าอยู่ดี

“คุณไป๋ไม่เหมาะกับหนูหรอกค่ะคุณหลี่จู...”

“หนูชา”

ภารัชชาคลี่ยิ้มให้อีกฝ่าย เธอนั่งตรงข้ามกับทั้งสามคนพ่อแม่ลูก เหมือนกำลังถูกสอบสวนคุณสมบัติการเป็นสะใภ้ตระกูลซ่ง ไม่รู้หาคู่ให้ลูกหรือแม่พันธุ์ชั้นดีผลิตทายาทกันแน่

“คนที่ดีทั้งหน้าตา การศึกษา และวงศ์ตระกูลไม่ควรจะลดตัวมาแต่งงานกับลูกเมียรองจริงๆ ค่ะ” ภารัชชาจงใจใช้คำพูดจิกกัดเขา เพราะหมอไป๋ก็ตั้งใจจะเหยียดเธอแต่แรกเหมือนกัน

“อย่าเสแสร้งหน่อยเลยภารัชชา”

“ฉันเสแสร้งตรงไหนมิทราบคะ”

“เธอได้ทั้งขึ้นทั้งล่องจะอวดดีไปทำไมกัน”

หมอไป๋แสยะยิ้ม สายตาที่มองเธอมีแต่ความเกลียดชัง แค่รู้ว่าภารัชชาเป็นลูกเมียน้อยเขาก็แขยงเต็มแก่แล้ว

ซ่งหมิงคนเป็นพ่อไม่พูดอะไร หลี่จูก็มิอาจแย้งในสิ่งที่ลูกชายกำลังปรามาสภารัชชา ราวกับนี่คือบททดสอบแรกของเธอที่ต้องรับมือกับชายฝีปากกล้าอย่างซ่งไป๋

“รู้มั้ยว่าอะไรที่ฉันเกลียดรองจากการทำงานพลาด”

“ราคาหุ้นตกจนกราฟแดงดิ่งติดต่อกันล่ะมั้งคะ”

“เปล่า แต่เป็นพวกลูกเมียน้อยที่ชูคอหน้าสลอนแบบนี้”

เธอกำมือบนหน้าตักเข้าหากันแน่น แต่ไม่แสดงสีหน้าใดให้ละอายใจ ไม่เช่นนั้นเขาคงคิดว่าถือไพ่เหนือกว่าอยู่ อยากจะเหยียบย่ำความรู้สึกเธอให้ป่นปี้ยังไงก็ได้

“แม่ก็เร่ขายลูก ลูกก็เสนอตัวจนตัวสั่น”

“ให้มันน้อยหน่อยตาไป๋”

พ่อเขาแทรกขึ้นเสียงเข้ม ทั้งสองผัวเมียตระกูลซ่งอยากได้ลูกสาวบ้านนี้ เพียงเพราะจะฮั้วะเรื่องธุรกิจกันก็เท่านั้น

แต่น่าเสียดาย เมื่อดันเหลือลูกสาวคนเล็กอย่างภารัชชา ถ้าหากพลอยลดายังไม่ตบแต่งออกเรือนไป คนเป็นพ่อกับแม่ก็คงจะให้มาแต่งกับลูกชายของตัวเองแล้ว

“เหอะ ยังกล้ามีลูกประจานความทุเรศของตัวเองอีก” เขาแค่นยิ้มเย้ยหยันเธอที่สบตาอย่างไม่ลดละ

“ไม่คิดว่ามันมากเกินไปเหรอคะคุณไป๋”

“ลูกเมียน้อยก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ”

ภารัชชามองแก้วแชมเปญขวามือ เธออยากจะยกแล้วสาดใส่เขาให้หยุดพูดจาต่ำทรามสักที แต่หัวเดียวกระเทียมลีบแบบนี้จะทำอะไรได้นอกจากกัดฟันกรอด

“ผู้หญิงที่ทิ้งศักดิ์ศรีเพื่อแย่งผู้ชายของคนอื่นไปครอง มันน่าสมเพชจนฉันสะอิดสะเอียนเต็มกลืนเลยรู้มั้ย”

“คุณคงมีปมกับลูกเมียน้อยฉันเข้าใจได้ค่ะ”

รังสีอำมหิตแผ่กระจายรอบตัวหมอไป๋ ผู้ใหญ่ทั้งสองนั่งฟังเด็กทั้งคู่ต่อปากกัน และพ่อของเขาก็แสยะยิ้มออกมา เมื่อได้ยินภารัชชาสู้ลูกชายกลับแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน

แบบนี้สิถึงจะเหมาะสมกับลูกชายของตระกูลซ่ง…

“งั้นคุณคงต้องทิ้งศักดิ์ศรีลง เพื่อมาแต่งงานกับลูกเมียน้อยอย่างฉันแล้วล่ะค่ะ”

“เหอะ”

“เหล่ากง...”