บทที่ 18 แมวเธออ้วนมาก

เช้ามาที่หมอไป๋และภารัชชานั่งและยืนกันคนละมุม ร่างสูงยืนชงกาแฟอยู่ที่เคาน์เตอร์ครัว ส่วนภรรยาป้ายแดงนั่งดื่มเพียวมัทฉะในยามเช้าบนโต๊ะอาหาร

จะว่ามองหน้ากันไม่ติดก็ใช่ เมื่อคืนนอนกอดกันกลมไม่พอ ตอนตื่นเธอยังพบว่าตัวเองมุดเข้าไปซุกอกอุ่นของหมอไป๋อีก

อายแค่ไหนก็ต้องเก็บอาการ หน้าต้องหนาให้พอต่อกรกับเขาเข้าไว้

“ถ้วยฟู”

“มาว~”

เจ้าถ้วยฟูส่งเสียงร้องครืนคราง ก่อนจะเดินมาคลอเคลียที่ต้นขาของภารัชชา หมอไป๋ได้ยินเสียงแมวร้องก็หันมอง พลันขมวดคิ้วเครียดที่เห็นแมวน้อยเดินนวยนาดข้างเธอ

“ตัวอะไร” เขามองแมวสามสีตัวอวบอ้วนด้วยสีหน้านิ่งเรียบ แต่ก็แฝงความไม่พอใจอยู่ในนั้นที่มีสัตว์เลี้ยงมาเดินเพ่นพ่านในบ้าน

“จระเข้มั้งคะคุณไป๋”

“กวนประสาทเหรอ”

“คุณก็เห็นว่าน้องเป็นแมว จะถามทำไมคะว่าตัวอะไร” เธอก้มตัวลงไปอุ้มถ้วยฟูขึ้นมานั่งตัก

หมอไป๋มองแล้วเบ้หน้าเล็กน้อย พลางยกกาแฟรสเข้มขึ้นมาดื่มก่อนไปทำงาน แมวเธอตัวอวบอ้วนจนตักเธอจะรองรับน้ำหนักไม่ไหวอยู่แล้ว

“แมวหรือหมูตัวใหญ่ขนาดนั้น”

“ถ้วยฟูไม่อ้วนสักหน่อยค่ะ”

“แน่ใจเหรอว่าไม่อ้วน”

“น้องแค่จ้ำม่ำเฉยๆ เองคุณไป๋”

ภารัชชามองตาขวางใส่อีกฝ่าย ก่อนจะเอามือป้องหูถ้วยฟูไม่ให้ได้ยินคำว่าอ้วน เพราะกลัวลูกสาวจะงอนปึ่งไม่กินอาหารอีก

คนเป็นแม่แมวปกป้องลูกสาวสุดฤทธิ์ ถึงหลักฐานจะคาตาว่าถ้วยฟูหนักสิบกิโลกว่าก็ตาม ยังไงก็หยุดอยู่แค่จ้ำม่ำ ห้ามมาพูดให้ลูกรักเธอว่าอ้วนเด็ดขาดเลย

“แล้วนี่ใครให้เธอเลี้ยงแมวตามอำเภอใจ” เจ้าของบ้านไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไหร่ ไม่สิ ปกติเคยเห็นเขาอารมณ์ดีที่ไหนกัน

เช้านี้ก็หน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนไปกินรังแตนมา เธอยังไม่ได้ทำอะไรให้ระแคะระคายเคืองเขาเลยสักนิด หรือแค่นั่งจิบชาในตอนเช้าก็ดูขวางหูขวางตาเขาแล้ว

“ฉันก็กำลังจะขอคุณไป๋อยู่นี่ไงคะ”

“ฉันไม่อนุญาตให้เลี้ยงสัตว์ที่นี่”

“แต่ถ้วยฟูมีแค่ฉันคนเดียวนะ... จะให้ฉันทิ้งลูกได้ยังไงคะ”

ถ้วยฟูเป็นแมวจรที่เธอเก็บมาเลี้ยงในวันฝนตก ตอนนั้นยังตัวจิ๋วหลิวดูหิวโหยข้างกองถังขยะ วันนี้เป็นแมวอวบอ้วนกินข้าวปาไปห้ามื้อแล้ว

ซ่งไป๋กำลังจะอ้าปากปฏิเสธ อันดับแรกคือเขาไม่ชอบเลี้ยงสัตว์ทุกชนิด เพราะกลัวความผูกพันในวันที่ต้องจากลา แต่ก็ถูกภารัชชาพูดสวนไม่ให้เขามีจังหวะโต้เถียงได้

“นะคะคุณไป๋ ขอห้องสักห้องให้ถ้วยฟูได้มั้ยคะ ฉันหอบข้าวของที่ให้กรเอามาวางไว้เต็มห้องรับแขกเลย” เธอว่าแล้วหัวเราะเจื่อนๆ

เมื่อเช้าเธอขอให้กรไปรับถ้วยฟูจากโรงแรมสัตว์มาที่นี่ ฝากถ้วยฟูไว้ที่โรงแรมก่อนจะย้ายเข้าบ้านใหม่ แล้วเมื่อเช้าเธอก็มองหาห้องที่จัดไว้ให้สำหรับลูกรักแล้วด้วย

เพนท์เฮ้าส์หรูมีตั้งหลายห้อง ห้องเปล่าก็ไม่ได้ใช้อีก ยกให้เจ้าถ้วยฟูหน่อยจะเป็นอะไรไป

“ฉันกับลูกจะไม่รบกวนคุณเลยค่ะคุณไป๋... จริงมั้ยถ้วยฟู” ภารัชชาก้มลงไปคุยกับลูกรักเสียงสอง แต่ตอนคุยกับเขาเสียงแข็งอย่างกับหิน

“เฮ้อ แค่เธอคนเดียวก็ปวดประสาทจะแย่ละ” เขาแสร้งบ่นพึมพำแต่ก็ตั้งใจให้เธอได้ยินด้วยนั่นแหละ

ใบหน้าสวยงอง้ำแต่ไม่โต้เถียงกลับไป ยังไงตามมารยาทก็ต้องขออนุญาตจากเจ้าของบ้านก่อนอยู่ดี หมอไป๋ดูเหนื่อยหน่ายใจจะเสวนากับเธอ ภารัชชาสบสายตาราวกับอ้อนวอนกันโดยมีถ้วยฟูเป็นตัวกลาง

“อย่าสร้างความวุ่นวายก็พอ ฉันไม่ชอบแมว” หมอไป๋ปรายตามองเจ้าสี่ขาที่เลียขาหน้าทำความสะอาดอยู่

ถ้ารับแม่แมวเข้ามาอยู่โดยไม่มีลูก เขาคงจะเหมือนคนทำผิดบาปที่พรากแม่กับลูกห่างอกกัน ชีวิตแต่งงานวันแรกก็เริ่มไม่สงบสุขแล้ว

“ถ้างั้นห้องริมสุดที่ว่างอยู่ ฉันขอจัดให้เป็นห้องของถ้วยฟูนะคะ”

“ตามใจ”

“ขอบคุณค่ะคุณไป๋ ถ้วยฟูขอบคุณคุณไป๋ด้วยนะ”

ภารัชชาลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจเป็นลิงโลด เธออุ้มถ้วยฟูพาดบ่าหันไปทางคนตัวสูง จนหมอไป๋ลอบถอนหายใจเอือมระอา คว้าถ้วยกาแฟออกไปยืนดื่มที่ระเบียงห้องแทน

“ชิ... ถึงจะหน้ายักษ์แต่ก็ยังใจดีเหมือนกันนี่” เธอแอบนินทาเขาลับหลังกับถ้วยฟูที่ไม่รู้ประสีประสาอะไรด้วย

หลังจากส่งหมอไป๋ไปทำงาน ภารัชชาก็กลับมาจัดห้องให้ถ้วยฟูจนเสร็จ ทั้งคอนโดแมวและมุมห้องน้ำ สามารถมองเห็นวิวรอบด้านสวยงามไร้ที่ติเลย

ข้าวของเจ้าสี่ขาวางเรียงรายเป็นระเบียบ พร้อมให้ไปกระโจนเล่นเต็มที่ในบ้านหลังใหม่แล้ว มีวิวให้มองผ่านกระจกอีกต่างหาก กลายเป็นแมวคุณหนูอยู่เพนท์เฮ้าส์หรูไปแล้ว

“อย่าดื้อกับคุณไป๋นะถ้วยฟู... เข้าใจมั้ยคะ” เธอทิ้งตัวนอนบนพื้นให้ถ้วยฟูมานอนบนอก มือก็ลูบหัวเจ้าลูกรักอย่างผ่อนคลาย

อย่างน้อยถ้าคุณไป๋ใจร้ายก็มาหลบร้องไห้กับลูกสาวเอา แค่นอนปิดไฟคืนแรกเธอก็ฝันร้ายจนแทบไม่ได้นอนทั้งคืนแล้ว ไม่รู้หลังจากนี้ชีวิตต้องเจออะไรอีกบ้าง

“ถ้าคุณไป๋ใจร้าย... ถ้วยฟูมาปลอบแม่ด้วยนะลูก”

“ม๋าว~”