บทที่ 3 สวนดอกเหมยกุ้ย

กลิ่นดอกเหมยกุ้ยหอมเย้ายวนมิสามารถดึงความสนใจของโฉมงามในวัยสิบหกปีได้ นางปล่อยให้ความคิดพัดเอื่อยไปตามสายลมหลังจากกินมื้อเช้า พลางพิจารณาเรื่องราวที่เพิ่งได้ยินมา ท่านป้าที่ทำหน้าดุเมื่อครู่คือคนสนิทของฮูหยินผู้ล่วงลับ หลี่จินหมิงจึงปฏิบัติต่อนางดีกว่าสาวใช้ทั่วไปอยู่หลายส่วน และนั่นอธิบายได้ว่าเหตุใดสายตาของหญิงสูงวัยจึงไม่เป็นมิตรนัก มิว่านางจะทำตัวสุภาพมากมารยาทเพียงใด สุดท้ายก็ได้รับเพียงสายตาเย็นชากลับมาเท่านั้น

“ฮูหยินน้อยอยากกินขนมหรือไม่เจ้าคะ”

เจียอี สาวใช้ในวัยสิบสี่ปีคือผู้ที่เล่าเรื่องราวอย่างย่อให้ฟังขณะเก็บโต๊ะอาหาร แต่แค่เรื่องย่อก็ทำให้เสวียนหนิงอันรู้สึกว่าหัวใจของนางบีบรัดด้วยความอิจฉาแล้ว

“สวนดอกเหมยกุ้ยนี่เขาทำเพื่อนางหรือ”

“มิใช่เจ้าค่ะ จ้าวฮูหยินมิชอบดอกไม้กลิ่นแรง นายท่านจึงปลูกดอกเหมยกุ้ยไว้ที่สวนหลังบ้าน เพิ่งจะปลูกเพิ่มจนทั่วเมื่อปีก่อนนี้เองเจ้าค่ะ” เจียอีตัวเล็กทว่าคล่องแคล่วว่องไวยิ่งนัก หลังจากทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วก็รีบจัดของในห้องโดยมิรอคำสั่ง ทั้งยังไม่ลืมยิ้มให้กับนายหญิงคนใหม่อย่างประจบเอาใจ

ฮูหยินน้อยงดงามอย่างมาก ผมสีดำขลับดุจท้องฟ้าในราตรีที่ปราศจากดวงดาว หากได้สัมผัสคงมิต่างจากผ้าไหมชั้นดี ส่วนผิวหรือก็ขาวจนเจียอีมิกล้ามองนานเพราะกลัวว่าจะปวดตา แต่ถึงกระนั้นก็ยังละสายตามิได้ เจียอีคิดว่าใบหน้ายามนิ่งเฉยของฮูหยินน้อยมองดูแล้วเพลินตาดียิ่งนัก แต่ยามยิ้มให้กลับทำให้รู้สึกคล้ายถูกสะกดจนมิกล้าขยับตัว

“ฮูหยินน้อยมิชอบกลิ่นดอกเหมยกุ้ยหรือเจ้าคะ”

“ชอบ บ้านที่ข้าเคยอยู่ตอนเด็ก ๆ มีดอกเหมยกุ้ยเต็มสวน วันใดอากาศดีข้ามักเล่นซ่อนหาอยู่ในนั้นทั้งวัน…”

เสวียนหนิงอันอาศัยอยู่ในเรือนเล็กหลังบ้านสกุลหลี่ที่ต่างเมืองตั้งแต่จำความได้จนกระทั่งสามขวบเศษ หากอากาศไม่หนาวมาก นางจะได้รับอนุญาตจากมารดาให้วิ่งเล่นตามใจชอบ ไม่ว่าในสวนหรือเรือนใหญ่ที่หลี่จินหมิงอาศัยอยู่ นางล้วนวิ่งเล่นทั่วทุกบริเวณ แต่ชอบที่สุดเห็นจะเป็นในสวนที่มีกลิ่นดอกเหมยกุ้ยนี่เอง

“เช่นนั้นก็ดีเลยเจ้าค่ะ เรือนนี้อยู่ไกลก็จริง แต่ก็เป็นเรือนที่ได้กลิ่นหอมของดอกไม้ที่ฮูหยินน้อยชอบมากที่สุดแล้ว… อาจห่างเรือนใหญ่อยู่บ้าง แต่เจียอีเชื่อว่าระยะทางไม่ใช่ปัญหา หากนายท่านกลับจากต่างเมืองจะต้องแวะมาหาฮูหยินน้อยอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”

เรือนเล็กที่เสวียนหนิงอันอยู่นั้นไกลจากเรือนใหญ่ค่อนข้างมาก นับได้ว่าเป็นเรือนที่อยู่ห่างไกลที่สุด แม้กลิ่นดอกไม้จะหอมอบอวล ผ่อนคลายอารมณ์เหงาของนางได้เป็นอย่างดี แต่ก็ยังไม่ดีมากพอที่จะช่วยให้นางหายกังวลใจ

หากเขาไม่มีวันรักนางเล่า?

“เขาไม่มาหรอก” สามีของเสวียนหนิงอันเย็นชายิ่งนัก แต่งภรรยาเข้าบ้านได้เพียงสองวันก็เดินทางออกนอกเมือง ไม่แจ้งด้วยว่าจะกลับมาเมื่อใด

“ฮูหยินน้อยงดงามหาสตรีใดเทียบได้ยาก นายท่านจะต้องแวะมาให้ฮูหยินน้อยปรนนิบัติดูแลอย่างแน่นอนเจ้าค่ะ”

“เจียอีพูดจาหวานหูน่าฟัง อีกหน่อยข้าคงนิสัยเสียจนกอบกู้ไม่ได้แล้ว”

เสวียนหนิงอันคลายความกังวลลงไปได้บ้าง อย่างน้อยในบ้านหลังนี้ก็ยังมีคนเห็นว่านางมีค่าพอให้สนทนาด้วย แม้จะไม่สนิทใจเช่นสาวใช้ที่ช่วยให้แผนจัดฉากของนางสำเร็จลุล่วงไปได้ด้วยดี แต่แค่นี้นางก็ควรจะพอใจแล้วมิใช่หรือ

เมื่อนึกถึงสาวใช้คนสนิทแล้วก็ค่อยรู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง แรกเริ่มเสวียนหนิงอันยืนยันกับบิดาว่านางอยู่ห้องตามลำพังในขณะที่เขาบุกรุกเข้ามา ทว่าสายตาเย็นชาคู่นั้นกลับเค้นแผนการของนางออกมาได้หลายส่วน

‘ลูกวางยาท่านอา ทำทุกอย่างเพียงลำพัง ท่านพ่ออย่าโกรธท่านอาเลยนะเจ้าคะ’

เสวียนหนิงอันละล่ำละลักเมื่อเห็นไกล ๆ ว่าบนใบหน้าของบุรุษที่นางรักมีรอยเขียวช้ำ มิพ้นถูกบิดาของนางทำร้ายเพราะโทสะร้อน นางจำได้ดีว่าท่านพ่อขอพูดคุยกับเขาตามลำพัง หรือจริง ๆ แล้วเป็นการสอบสวนก็มิแน่ใจ แต่ยามนั้นทราบเพียงว่าต้องปกป้องเขาให้ดี สาวใช้ผู้ซื่อสัตย์ของนางเองก็เช่นกัน

‘ไม่ต้องพูดมาก ในเมื่อทุกอย่างเลยเถิดแล้ว อธิบายไปก็ไร้ประโยชน์ อย่างไรก็ต้องให้มันรับผิดชอบ… อีกสามวันเจ้าค่อยแต่งเข้าสกุลหลี่’

บิดาของนางยกมือเป็นเชิงห้ามมิให้พูดต่อ ทั้งยังมองมาด้วยสายตาที่สื่อชัดว่าผิดหวังเกินบรรยาย

ก่อนจากยังทิ้งคำพูดไว้ให้นางคิดประโยคหนึ่ง

‘หลี่จินหมิงบอกว่ามีเพียงพ่อที่อบรมเจ้าได้ เห็นทีจะมิใช่เรื่องจริง หรือไม่ก็เป็นตัวของพ่อเองที่บกพร่อง ทำหน้าที่บิดาได้ไม่ดี หนิงเอ๋อร์ หากเจ้าออกเรือนแล้วยังก่อเรื่อง ไม่เห็นค่าของโอกาสที่พ่อสร้างให้ เห็นทีพ่อคงต้องทบทวนตนเองใหม่แล้ว’

คำพูดของบิดาคืออีกเหตุผลสำคัญที่ทำให้เสวียนหนิงอันต้องพิจารณาทุกอย่างเสียใหม่ คิดอย่างละเอียดถี่ถ้วนว่าตนมีข้อเสียอันใดที่ต้องแก้ไขบ้าง

นางไม่ชอบพูดจาร้ายกาจ ติดออดอ้อนหว่านเสน่ห์เกินควร ทั้งน้ำใจก็มีมากไม่ต่างจากมารดา เพิ่งจะมาทำตัวไม่น่ารักก็เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา

แต่เพราะเหตุใดนางจึงทำตัวเช่นนั้นเล่า?

หลังจากทบทวนอยู่นานเสวียนหนิงอันก็ตระหนักได้ว่าที่ตนทำตัวร้ายกาจเพราะถูกขัดใจอย่างรุนแรงเป็นครั้งแรก หากจะมีเรื่องใดที่ผิดพลาดมาตั้งแต่ต้นก็คงเป็นเรื่องที่ไม่มีผู้ใดกล้าขัดใจนางนี่เอง

วันที่บิดาเอ่ยว่าถึงเวลาต้องออกเรือน เสวียนหนิงอันที่ไม่เคยมีผู้ใดขัดใจมาก่อนก็ถึงกับนิ่งเงียบไปชั่วขณะ นางบอกกับท่านแม่ว่าไม่ต้องการแต่งงาน แต่กลับถูกแย้งอย่างนุ่มนวลว่าสมควรแก่เวลาแล้ว หรืออย่างน้อยก็ต้องมีการหมั้นหมาย ส่วนท่านพ่อนั้นเสวียนหนิงอันไม่กล้าเถียง ทำได้เพียงใช้ความเงียบเข้าสู้ ซึ่งแน่นอนว่าไม่ได้ผล สุดท้ายนางจึงวางแผนจนทุกอย่างออกมาตามต้องการ

เสวียนหนิงอันให้สาวใช้แจ้งต่อบิดาว่าเคาะเรียกอย่างไรคุณหนูก็มิยอมตอบ ทั้งประตูห้องยังลงกลอนไว้แน่นหนา แต่ความจริงแล้วนางกำลังปลดเสื้อตัวนอกของเขาอย่างทุลักทุเล ตามด้วยเสื้อคลุมของตนเอง

เพื่อความสมจริงนางยอมคลายคอเสื้อให้หลวมจนเห็นเนินอกอวบอิ่มเกินวัย…

“เสวียนหนิงอัน เจ้ามันร้ายจริง ๆ นั่นแหละ” นางพึมพำอีกครั้งเมื่อถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง

หลายวันผ่านไป

เสียงกรีดร้องที่แว่วมาตามสายลมทำให้เสวียนหนิงอันหัวเราะอย่างขบขัน ความจริงนางมิได้ยิ้มกว้างเต็มใบหน้าหรือร่าเริงเช่นนี้นานหลายวันแล้ว หากจะชี้ให้ชัดก็น่าจะเริ่มจากวันที่นางล่อลวงหลี่จินหมิงให้รับผิดชอบ บังคับจิตใจท่านอามาเป็นสามี แต่ในวันนี้ภาพสาวใช้เจียอีที่ทำหน้าตาบิดเบี้ยวเพราะถูกหนอนตัวไม่เล็กนักเกาะบริเวณหัวไหล่ ทำให้นางกลั้นหัวเราะไม่ได้ ลืมความทุกข์ใจไปชั่วครู่ชั่วคราว

“เสียงดังไร้มารยาท!”

ซุนหยา อายุย่างเข้าห้าสิบปีแล้ว นางมีรูปร่างอวบอ้วนตามวัย บนใบหน้ายังมีเค้าโครงความงามหลงเหลืออยู่บ้าง แต่เจียอีมักพูดเสมอว่าทุกครั้งที่หญิงสูงวัยอารมณ์ไม่ดี ส่วนที่น่าชมบนใบหน้าก็จะเลือนหายไป เจียอีจึงบอกกับฮูหยินน้อยเสมอว่าต้องอารมณ์ดีให้มาก

“ท่านป้า ช่วยข้าด้วย!” เจียอีกระโดดไปตรงหน้าสตรีสูงวัยเพื่อขอความช่วยเหลือ นางไม่ชอบหนอนตัวนุ่มเอาเสียเลย ทว่าฮูหยินน้อยกลับบอกว่าพวกมันดูน่ารักดี

“อย่ามาใกล้ข้า!” ซุนหยาตวาดเพราะตนเองก็มิได้ชอบสัตว์ประเภทนี้เช่นกัน แต่ก่อนที่จะได้ทำอันใด นายหญิงคนใหม่ก็ปราดเข้ามาใกล้ ใช้ผ้าเช็ดหน้าผืนบางคลุมลงบนตัวหนอนและนำมันออกจากร่างของเจียอีทันที

“ฮูหยินน้อยฆ่ามันเลยเจ้าค่ะ น่าเกลียดน่ากลัวยิ่งนัก!” เจียอีกรีดน้ำตา แสบจมูกเล็กน้อยเพราะเมื่อครู่ตกใจจนเกือบร้องไห้ แต่พอตัวหนอนไม่อยู่บนร่างนางแล้วก็เปลี่ยนเป็นโกรธแค้นขุ่นเคืองแทน

“อย่าทำบาปเลย มันเป็นหนอนผีเสื้อเท่านั้น ทำอันใดเจ้าไม่ได้หรอก”

“แต่มันน่ากลัวนะเจ้าคะ” เจียอียืนยันตามเดิม

“ยามนี้อาจไม่น่ามอง แต่พอถึงเวลาที่เหมาะสมก็งดงามน่าชมมิใช่หรือ” เสวียนหนิงอันก้าวให้ห่างจากเจียอีและซุนหยา สองมือยังคงถือเจ้าตัวปัญหาอย่างทะนุถนอม ราวกับกลัวว่ามันจะถูกสาวใช้ทุบให้ตายต่อหน้านาง

“เจ้าอย่าโกรธมันเลยนะเจียอี เป็นข้าไม่ดีเองที่ไม่ได้ช่วยเอามันออกจากตัวเจ้าเร็วมากพอ หากจะโกรธ… เจียอีโกรธข้าแทนได้หรือไม่”

“เรื่องแค่นี้เหตุใดจึงต้องพูดจาใหญ่โต ฮูหยินน้อยก็เช่นกัน เหตุใดจึงต้องกลัวว่านางจะโกรธ ที่นี่หากสาวใช้ทำเรื่องอันใดไม่ถูกใจก็โบยสักสิบไม้ เรื่องง่าย ๆ เช่นนี้ที่บ้านฮูหยินน้อยมิได้สอนหรือเจ้าคะ” ซุนหยาตัดบท นางไม่ชอบนายหญิงคนใหม่จึงไม่ต้องการฟังน้ำเสียงออดอ้อนอันตรายนานเกินความจำเป็น

“ทำเช่นนั้นหาได้ไม่ ท่านแม่ข้าสอนว่ามีเรื่องอันใดก็จงใจเย็นให้มาก ค่อย ๆ พูดจา ไม่ผลีผลามโวยวาย เจียอีแม้เป็นสาวใช้แต่ก็มีหัวใจ อีกทั้งนางยังเด็ก ควบคุมความตกใจหรือความโกรธยังไม่ชำนาญ ให้เวลานางสักหน่อยก็คงดีขึ้น ท่านป้าเห็นด้วยกับข้าหรือไม่”

วาจาของเสวียนหนิงอันไม่อ่อนน้อม ไม่แข็งกระด้าง ทว่าดวงตาที่ทอดมองไปยังซุนหยานั้นเย็นชาดุจน้ำแข็งที่ไม่มีวันละลาย กดดันหญิงสูงวัยให้รู้สึกอึดอัดจนแทบหายใจไม่ออก ท่าทางราวกับพวกคุณหนูสกุลใหญ่ไม่ผิดเพี้ยน

นางเป็นบุตรสาวพ่อค้ามิใช่หรือ?

“เจียอียังเด็กอย่างที่ฮูหยินน้อยว่าจริง ๆ” ซุนหยายอมรับอย่างเสียมิได้ ก่อนเอ่ยเรื่องที่ทำให้ต้องเดินมายังเรือนเล็ก “นายท่านต้องการพบฮูหยินน้อยเจ้าค่ะ”

สามีของนางกลับมาแล้วหรือนี่!

เสวียนหนิงอันพยักหน้ารับคำอย่างสงบนิ่งก่อนออกคำสั่งให้เจียอีไปทำความสะอาดเรือน ทว่าหัวใจดวงน้อยกลับเต้นโครมครามขณะเดินตามซุนหยาไปยังเรือนใหญ่ที่นางยังมิเคยได้ย่างกรายเข้าไปสักครั้ง

นึกไม่ถึงว่าหญิงสูงวัยจะพานางเดินตรงไปยังเรือนเล็กที่อยู่ข้างกัน มิใช่เรือนใหญ่อย่างที่เสวียนหนิงอันเข้าใจ

‘จ้าวฮูหยินอยู่เรือนใหญ่กับนายท่านตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่เจ้าค่ะ’

นางผ่อนลมหายใจช้า ๆ เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่ได้ฟังจากสาวใช้เจียอี

อิจฉาคนที่จากไปแล้วไม่ใช่เรื่องสมควร จ้าวฮูหยินเป็นภรรยาผูกผมที่เขารักใคร่อย่างมาก ถึงขั้นให้อยู่เรือนเดียวกันไม่ยอมแยกจาก นางควรเคารพความรักของเขาสองคนให้มากจึงจะถูกต้องมิใช่หรือ

“นายท่านอารมณ์ไม่ดีเจ้าค่ะท่านป้า ได้ยินว่ามีปัญหาเรื่องบัญชี”

สาวใช้ที่เดินออกจากเรือนหลังเล็กกระซิบเสียงเบา เสวียนหนิงอันจึงถือโอกาสที่ประตูเปิดกว้างมองสำรวจอย่างรวดเร็ว พบว่าข้างในคือห้องหนังสือที่เขาน่าจะใช้เป็นห้องทำงาน

“หากอารมณ์ไม่ดีย่อมต้องดื่มสุรา แต่สุราดอกท้อที่เก็บไว้มีเหลือไม่มากแล้ว เจ้าอย่าลืมส่งคนไปซื้อที่โรงเตี๊ยมนอกเมืองเล่า”

ซุนหยาสั่งงานอีกหลายคำ ปล่อยให้เสวียนหนิงอันยืนรออย่างอดทน

แม้ในชีวิตนี้มิเคยต้องรอผู้ใดมาก่อน ทว่าเสวียนหนิงอันกลับไม่รู้สึกว่าการถูกปล่อยให้รอในครั้งนี้เป็นเรื่องลำบาก ส่วนหนึ่งอาจเป็นเพราะทราบดีว่าอีกไม่นานจะได้พบคนที่นางอยากพบหน้า แม้ในใจมีเรื่องราวมากมาย แต่สุดท้ายกลับไม่รู้ว่าต้องพูดคุยเรื่องอันใดก่อนดี

ยิ่งเขามิใช่ท่านอาใจดีอย่างที่จำได้ด้วยแล้ว นางก็ยิ่งรู้สึกหน่วงหนักในหัวใจ

เสวียนหนิงอันก้มมองชายกระโปรงที่ลอยสูงกว่าที่ควรเกือบสองชุ่น[1]แล้วพลันรู้สึกว่าตนเองน่าเกลียดอย่างมาก เสื้อผ้าของนางเก่าแล้ว บริเวณหน้าอกรัดจนหายใจลำบาก นางจึงตัดปัญหาด้วยการไม่สวมบังทรง เรื่องนี้มีเพียงเจียอีเท่านั้นที่รู้ สาวน้อยในวัยสิบสี่ปีเสนอว่าให้บอกเรื่องความไม่สะดวกที่เกิดขึ้นต่อนายท่าน แต่เขาหายตัวไปหลังจากแต่งงานได้เพียงสองวัน นางจึงหาโอกาสที่ว่านั้นไม่ได้เสียที

พูดแล้วก็น่าอาย เป็นถึงบุตรสาวของตวนอ๋องแต่กลับต้องพึ่งพาเงินทองของสามี

“ฮูหยินน้อยเจ้าคะ” ซุนหยาเรียกนายหญิงคนใหม่ถึงสามครั้งนางจึงได้สติและหันมารับถาดน้ำชาก่อนเดินเข้าห้องหนังสือ ทุกย่างก้าวหนักแน่นปราศจากความเขินอาย ต่างจากภรรยาที่เพิ่งแต่งเข้าบ้านของสามีโดยสิ้นเชิง

“ท่านอาเจ้าคะ…” เสวียนหนิงอันกลั้นหายใจเมื่อเขาเงยหน้า พบว่าดวงตาสีเข้มวาววับชั่วพริบตาก่อนฉายแววชัดว่ามีเรื่องไม่สบอารมณ์

นางอยากถามว่ามีเรื่องใดให้ช่วยบ้างหรือไม่ แต่กลับกลั่นกรองคำพูดออกมาได้ยากยิ่ง เมื่อเรื่องเป็นเช่นนั้นนางจึงเลือกปิดปากเงียบ วางกาน้ำชาไว้บนมุมโต๊ะและถอยหลังไปสามก้าว

“ตวนอ๋องมิได้สอนเจ้ารินน้ำชาหรือ”

“หนิงเอ๋อร์เห็นท่านอากำลังตรวจสอบบัญชี กลัวว่าหากไม่ระวังน้ำชาอาจหกเลอะเทอะเจ้าค่ะ” เสวียนหนิงอันเห็นว่าขอบตาของเขาแดงก่ำคล้ายคนไม่ได้นอน จึงแสดงความเห็นออกมาอย่างกังวล

“เหนื่อยล้ามากไปอาจทำงานผิดพลาด ท่านอาเอนหลังพักผ่อนสักครึ่งชั่วยามเถิดนะเจ้าคะ”

“เช่นนั้นจะพักสักหน่อย… แล้วเจ้าขาดเหลือสิ่งใดหรือไม่” เขาถามโดยไม่มองหน้า จัดการสมุดบัญชีที่อยู่บนโต๊ะทำงานอย่างไม่รีบร้อน ก่อนพาร่างสูงโปร่งของตนไปนั่งพักบนตั่งริมหน้าต่าง

“ยังขาดของใช้ส่วนตัวบางอย่างเจ้าค่ะ”

“อยากได้อันใดเพิ่มเติมก็แจ้งซุนหยา… เจ้าไปได้แล้ว” หลี่จินหมิงกดขมับของตนเองเบา ๆ พยักพเยิดเป็นเชิงให้นางออกจากห้องได้แล้ว แต่เจ้าของเรือนร่างบอบบางกลับยังยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

“ต้องการสิ่งใดอีก”

“ข้าอยากจะขออนุญาตท่านอาออกไปซื้อของข้างนอกเจ้าค่ะ”

“ไม่อนุญาต อยากได้อันใดก็บอกซุนหยา หากไม่ชอบนางก็ให้เจียอีจัดการแทน”

“ข้าไม่ได้ไม่ชอบท่านป้าซุนหยา แต่ของบางอย่างจำต้องเลือกด้วยตนเองเจ้าค่ะ” เสวียนหนิงอันเว้นจังหวะ ก่อนกล่าวออกมาอย่างกระอักกระอ่วนใจยิ่งนัก “ท่านพ่อลงโทษข้า เสื้อผ้าในหีบที่ส่งมาล้วนเป็นของเก่า สวมใส่ไม่สบายตัว”

“หึ! ที่แท้ก็ห่วงเรื่องความงาม”

“มิใช่เช่นนั้นนะเจ้าคะ”

เสวียนหนิงอันก้มมองอาภรณ์ที่สวมใส่อยู่อีกครั้ง ก่อนเอ่ยออกมาอย่างคับแค้นใจ “เรื่องเสื้อผ้าเก่าข้าไม่ว่าอะไร แต่บังทรงนั้นสวมไม่ได้ รัดแน่นจนหายใจไม่ออก หากข้าสวมมันอยู่คงเป็นลมต่อหน้าท่านแล้ว”

“เสวียนหนิงอัน!”

หลี่จินหมิงผุดลุกจากตั่งแทบมิทัน ใบหน้าของเขาแดงก่ำ มิแน่ใจว่าเพราะความโกรธหรือความอาย

“ข้าไม่ได้โกหกนะเจ้าคะ หากท่านอาไม่เชื่อจะลองถามเจียอี…”

“ออกไปได้แล้ว!”

เสียงตวาดนั้นทำให้เสวียนหนิงอันวิ่งออกจากห้องหนังสือแทบไม่ทัน!

[1] ๑ ชุ่น = ๑ นิ้ว