บทที่ 37

ผู้ออกปากปรามเห็นเช่นนี้แล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ บ่นพลางเบือนหน้าหนี “...ปากพวกเจ้านี่นะ...เอา เอา เชิญพวกเจ้าสนทนากันตามสบาย อีกไม่ถึงครึ่งเค่อยามก็จะเริ่มประลองหมากแล้วกระมัง ดูสิ เหล่านางกำนัลจากในวังเริ่มยกเบาะรองนั่ง โถใส่หมาก และกระดาน ออกมากันแล้ว ป้ายไม้ที่ใช้จับคู่ประชันฝีมือก็ถูกนำมาวางเรียงไว้รอเหล่าสาวงามมาเลือกหยิบแล้วเช่นกัน”

“จริงสิ...การแข่งขันรอบที่สองใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว” ผู้คน ณ บริเวณนั้นเริ่มหันเหความสนใจตาม

“พวกเจ้าคิดว่าคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงผู้นั้นจะสามารถผ่านเข้า รอบที่สามได้หรือไม่?” จู่ๆ ก็มีเสียงอันเข้มขรึมทรงพลังฟังดูน่าเกรงขามอย่างน่าประหลาด ดังขึ้นจากเบื้องหลัง เหล่าคนที่เมื่อครู่เพิ่งจะสนทนาเรื่องคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงกันอย่างออกรส ต่างตกใจไม่น้อย

หากนับกันตามเชื้อสายข้างมารดา ที่จริงแล้วคุณหนูสามท่านนี้ก็นับว่ามีสายเลือดราชวงศ์สกุลหลี่ไหลเวียนอยู่ในร่าง...

เหล่าบุรุษช่างวิพากษ์วิจารณ์ค่อยๆ หันไปมองที่ต้นเสียงอย่างหวาดๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นเพียงบุรุษร่างสูงใหญ่ สวมชุดแดนใต้สีครามเข้มปอนๆ ดูมอซอ ใบหน้ามีหนวดเคราขึ้นรกครึ้มไปหมด ผมเผ้าก็ยังไม่ใส่ใจจะเกล้าเก็บให้เรียบร้อย ดูๆ ไปแล้วคงไม่แคล้วเป็นชาวยุทธ์ หรือไม่ก็เป็นพวกชาวบ้านในหมู่บ้านชนบทที่ผ่านมาทำธุระในเมืองหลวงแล้วเกิดนึกอยากยลโฉมสาวงาม พวกเขาก็ต่างลอบถอนหายใจ โล่งอก

พวกชาวยุทธ์และชาวบ้านชนชั้นธรรมดาสามัญจากหมู่บ้านชนบทที่เพิ่งจะเคยเข้าเมืองหลวงมาก็ล้วนเป็นเช่นนี้ มักปล่อยตัวตามสบายกันจนเคยชิน ทั้งยังพูดจาเสียงดัง โผงผาง กล่าววาจาแต่ละคำคล้ายตะเบ็งเสียงคุยกัน ไร้อารยะ

พวกเขาก็เผลอนึกไปว่าคำกล่าวเมื่อครู่นี้ของพวกตนเหล่าคนปากเปราะจะไประคายหูผู้มากบารมี จนพานชักนำหายนะมาสู่ตัวเสียแล้ว!

เมื่อเห็นว่าปลอดภัย ไร้อันตราย ผู้ที่เป็นผู้เปิดประเด็นสนทนาเรื่องคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงก็เป็นฝ่ายกล่าวตอบเป็นคนแรก

“ข่าวว่าคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง แต่ละวันได้แต่เก็บตัวอยู่ในเรือนตามคำสั่งบิดา ไม่เคยย่างเท้าเข้ารับการศึกษาในสำนักศึกษาอันยิ่งใหญ่แห่งนี้ รวมถึงสำนักร่ำเรียนเขียนอ่าน หรือสำนักฝึกสอนวิชาอันเลื่องชื่อใด ดังเช่นพี่หญิงน้องหญิงของตนเลยสักครั้ง ดังนั้น ข้าคิดว่าคุณหนูสามคงยากจะเอาชนะเหล่าสาวงามที่ผ่านเข้าสู่รอบที่สองนี้ได้...”

เขาผินหน้าไปทางคุณหนูงดงามในชุดเขียวครามผู้หนึ่ง “เจ้าดูสิ นั่นก็คือคุณหนูสี่สกุลอู๋ คุณหนูสี่ท่านนี้เฉลียวฉลาดปราดเปรื่องยิ่งนัก ได้ยินว่ากลหมากของนาง มิตรสหายรุ่นเดียวกันในสำนักศึกษาแห่งนี้ต่างให้การยอมรับ เช่นเดียวกับคุณหนูใหญ่จากจวนเฉินกั๋วกง พี่สาวต่างมารดาของคุณหนูสามที่เจ้ากล่าวถึง...”

เขาผินหน้าไปทางคุณหนูใหญ่จวนเฉินกั๋วกง เฉินชิวเยว่ “คุณหนูใหญ่ เฉินชิวเยว่ กล่าวได้ว่าเป็นผู้ชำนาญสิ้นทุกสรรพศาสตร์ ในเมืองหลวงของเรานางมีชื่อเสียงไม่น้อย ยังมีท่านนั้นอีก…”

คราวนี้เขาผินหน้าไปทางที่นั่งของเหล่าพระญาติราชวงศ์สกุลหลี่

“นั่นก็คือท่านหญิงเทียนจู ชื่อของท่านหญิง เป็นองค์หญิงหมิงจูและองค์หญิงจินจูที่เจตนาตั้งให้คล้องจองกับชื่อของตนเอง แล้วทรงประทานให้ องค์หญิงทั้งสองพระองค์ซึ่งเป็นพี่น้องร่วมมารดาเดียวกันกับฝ่าบาทของพวกเราชาวเทียนจิน รวมถึงหวงโฮ่ว โปรดปรานท่านหญิงเทียนจูที่เกิดจากครรภ์พี่สาวร่วมบิดามารดาของหวงโฮ่วผู้นี้ไม่น้อย ได้ข่าวว่าท่านหญิงเองก็เป็นยอดฝีมือด้านกลหมากผู้หนึ่ง หวงโฮ่วและองค์หญิงทั้งสองทรงชื่นชอบฝีไม้ลายมือของท่านหญิงเป็นอย่างยิ่ง จึงมักคอยให้คนเสาะแสวงหากระดานและโถหมากโบราณ เพื่อมอบให้ท่านหญิงเทียนจูเป็นของขวัญวันเกิดของท่านหญิงผู้นี้แทบทุกปี”

ผู้ที่ฟังอยู่ด้านข้างอยู่นานเปิดปากกล่าวขึ้นบ้าง “คุณหนูสี่จากจวนสกุลเหลียง คุณหนูทั้งสองจากจวนสกุลซู คุณหนูสามจวนสกุลจาง คุณหนูทั้งสามจากจวนสกุลหลิน เหล่าที่ว่ามานี้ก็ล้วนเก่งกาจปราดเปรื่องไม่น้อยเช่นกัน ฝีมือของพวกนางแม้ไม่โดดเด่นเทียบเท่าท่านหญิงเทียนจู คุณหนูใหญ่จวนเฉินกั๋วกง และคุณหนูสี่สกุลอู๋ ทว่าเมื่อเทียบกับเหล่าบัณฑิตในสำนักศึกษาแห่งนี้ก็ยังนับว่าสูสี เหตุที่ข้ารู้เรื่องนี้ก็เพราะท่านอาของข้าเป็นผู้ดูแลอาคารใจสงบที่อยู่ห่างออกไปด้านหลังนี่” เขาใช้สายตาชี้ไปยังอาคารสูงที่อยู่ไกลออกไป “อาคารใจสงบ ไม่เพียงเป็นหอตำราที่รวบรวมตำรับตำราทั้งเก่าและใหม่จากทั่วทุกสารทิศ ยังเป็นสถานที่ที่เหล่าบัณฑิตทั้งชายและหญิงในสถานศึกษา รวมถึงเหล่าอาจารย์ผู้ทรงคุณวุฒิทั้งหลาย แวะเวียนไปลับสมองประลองฝีมือหมากกันยามว่าง”

“สี่สหายผู้รู้ใจ คุณหนูสี่สกุลหวัง คุณหนูห้าสกุลโจว คุณหนูหกสกุลเหวย และคุณหนูเจ็ดบ้านสกุลมู่หรงที่ผ่านเข้ารอบมาด้วยกันทั้งสี่คนเอง แม้ที่ผ่านมาจะไม่ค่อยแสดงฝีมือกันสักเท่าใด ทว่าได้ข่าวว่าทั้งสี่ท่านนี้ก็ล้วนเก่งกาจปราดเปรื่องเช่นกัน” ใครอีกคนกล่าวเสริม

เมื่อเห็นกลุ่มคนตรงหน้าพยักหน้าเออออให้แก่กัน ไม่มีผู้ใดกล่าวสิ่งใดเพิ่มเติมอีกแล้ว ผู้ตั้งคำถามก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ยกมุมปากยิ้มถาม

“กล่าวก็คือ พวกเจ้าล้วนเห็นว่าคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงที่ได้แต่เก็บตัวอยู่แต่ในเรือนหลัง คงไม่อาจเทียบชั้นเหล่าสตรีที่ว่านี้?”

“ถูกแล้ว ถูกแล้ว” พวกเขาต่างกล่าวเป็นเสียงเดียวกัน