บทที่ 36

“หรงเอ๋อร์ หรงเอ๋อร์!” ผู้เป็นป้าสะใภ้พยายามบีบมือนางเรียกสติ

เซียงหรงพลันรู้ตัวว่าเผลอนึกถึงเรื่องฝังใจในอดีตอีกครั้งแล้ว นางรีบปรับสีหน้า แย้มยิ้ม กล่าวเสียงนุ่ม “ดูสิ...หลายปีมานี้หรงเอ๋อร์ไม่ได้ก้าวขาออกนอกจวนเลยสักก้าว เพียงเห็นผู้คนมากหน่อยก็หวาดกลัวจนตัวสั่น หรงเอ๋อร์ที่เป็นเช่นนี้คงทำให้ป้าสะใภ้ต้องขายหน้าแย่แล้ว...”

จวิ้นหวังเฟยมองหลานสาวของสามีผู้นี้แล้วก็ได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจ นางลูบหลังมือเซียงหรงเบาๆ กล่าวปลอบโยนเช่นทุกครั้ง

“เด็กโง่...เรื่องเท่านี้จะนับว่าน่าขายหน้าอะไร ต่อให้วันนี้เจ้าพ่ายแพ้การประชันหมากในรอบถัดไป ไม่อาจผ่านเข้าสู่การแข่งขันรอบที่สาม ป้าสะใภ้ก็ไม่เห็นว่าจะเป็นปัญหาอะไร หรงเอ๋อร์ของป้าสะใภ้กระทำสิ่งใดป้าสะใภ้ก็ล้วนเห็นว่าน่าเอ็นดูทั้งนั้น”

จวิ้นหวังเฟยชะงักไปเล็กน้อย ก่อนกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ทว่า...ยามนี้ผู้คน ณ ที่นี่ล้วนรู้กันหมดแล้ว ว่ามารดาของเจ้าคือหลี่เซียงเหลียน โฉมงามยอดเมธีผู้โด่งดังที่ยอดเยี่ยมปานนั้น ซ้ำบิดายังเป็นถึงกั๋วกง ป้าสะใภ้เกรงว่าหน้าตาของพวกเขาทั้งสอง รวมถึงหน้าตาของจวนเฉินกั๋วกง พวกเราคงไม่อาจไม่พยายามรักษาเอาไว้...”

เซียงหรงฟังแล้วกะพริบตาปริบๆ เหตุใดนางจึงรู้สึกว่าป้าสะใภ้จงใจพูดก็เพื่อไม่ให้นางแกล้งพ่ายแพ้และยอมแสดงฝีมือที่เก็บงำเอาไว้ออกมาอย่างเต็มที่?

ไม่ใช่กระมัง...แต่ไหนแต่ไร ป้าสะใภ้กล่าววาจาใดล้วนแล้วแต่ออกมาจากใจจริง เชื่อถือได้ ครั้งนี้ก็คงจะเป็นเช่นนั้น...อื้อ! ถูกแล้ว นางก็แค่คิดมากเกินไปเท่านั้น!

เห็นป้าสะใภ้แย้มรอยยิ้มหวานละไม เซียงหรงก็แย้มรอยยิ้มกว้างขึ้นตาม บรรยากาศระหว่างหนึ่งผู้เยาว์ หนึ่งผู้อาวุโส ดูสนิทสนมรักใคร่เป็นอย่างยิ่ง

ไกลออกไป ผู้คนเริ่มหยิบยกเรื่องความสนิทสนมอันน่าทึ่งนี้มาเป็นประเด็นสนทนา

“เจ้าดูสิ เป็นดังคำเล่าลือไม่มีผิด จวิ้นหวังเฟยตำหนักบูรพารักเอ็นดูหลานสาวของผู้เป็นสามีไม่น้อย เช่นนี้แล้ว หรือจะเป็นดังที่ผู้คนเล่าลือกัน?”

“เล่าลือว่ากระไร?” ใครสักคนถามขึ้น

“เจ้าไปอยู่ที่ใดมา? ก็เล่าลือกันว่าตำหนักจวิ้นหวังทิศบูรพา ลึกๆ แล้วยังคงหมายใจจะรับตัวคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงเข้าเป็นภรรยาจวิ้นหวังจ๋างจื่อที่ออกรบร่วมกับบิดาตั้งแต่ยังหนุ่มจนยามนี้ได้เป็นถึงแม่ทัพผู้กล้าที่น่าจับตาผู้นั้นอย่างไรเล่า...นามว่ากระไรนะ หลี่...หลี่จือหลิน?”

“ถูกแล้ว นามของท่านนั้นก็คือ ‘หลี่จือหลิน’ ” ใครอีกคนร้องรับ

ผู้เปิดประเด็นสนทนายังกล่าวต่อไป “หากไม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาก็คงลืมไปแล้ว มารดาของคุณหนูสาม ที่จริงแล้วไม่เพียงเป็นน้องสาวของจวิ้นหวังทิศบูรพา ยังเป็นสหายสนิทกับจวิ้นหวังเฟย ที่แล้วมาคงเป็นเพราะตำหนักจวิ้นหวังหมายใจจะรับคุณหนูสามเข้าตำหนักเป็นลูกสะใภ้ จึงได้ไม่เคยทาบทามสตรีใดให้แต่งกับจ๋างจื่อท่านนั้น ทั้งๆ ที่บุตรชายเพียงคนเดียวท่านนั้นก็เลยวัยออกเรือนมานานแล้ว ทั้งยังรักใคร่ให้ความสนิทสนมคุณหนูสามของเฉินกั๋วกงดังที่พวกเจ้าล้วนเห็นกันอยู่ตรงหน้า...ข้ายังได้ยินมาว่าตลอดหลายปีมานี้ จวิ้นหวังเฟยท่านนี้ ยังหอบหิ้วเอาข้าวของเครื่องใช้ แพรพรรณชั้นดีไปเยือนจวนกั๋วกงบ่อยครั้ง”

“ข้าก็เคยได้ยินข่าวเล่าลือเรื่องนี้เช่นกัน” ผู้นั่งข้างเคียงผู้เปิดประเด็นสนทนาพยักหน้าเออออ “ได้ข่าวว่าที่ผ่านมาจวิ้นหวังหมายใจจะให้บุตรชายหมั้นหมายกับบุตรสาวที่น้องสาวฝาแฝดของตนเหลือทิ้งเอาไว้นานแล้ว ทว่าจะอย่างไรเฉินกั๋วกงก็ไม่ยินยอมเสียที กระทั่งเกิดเหตุร้ายกับคุณหนูสามขึ้นในคราวนั้น การเจรจาหมั้นหมายจึงได้หยุดชะงักลง”

ผู้เปิดประเด็นสนทนาพลันระลึกขึ้นได้

“โอ้ยหยา! จริงสิ...เรื่องในคืนงานเทศกาลหยวนเซียวเมื่อเจ็ดแปดปีก่อน...อา หรือจะเป็นเพราะเหตุนี้ กระทั่งจนป่านนี้คุณหนูสามจึงยังไม่ได้หมั้นหมายกับผู้ใดรวมถึงจวิ้นหวังจ๋างจื่อท่านนั้น ถูกแล้ว...ย่อมต้องเป็นเช่นนี้! แม้จวิ้นหวังกับพระชายาจะรักเอ็นดูหลานสาวอย่างไร ก็คงไม่ถึงกับยอมรับลูกสะใภ้ที่แปดเปื้อนราคีคาวเข้าสกุล ทำลายชื่อเสียงเกียรติยศของตำหนักจวิ้นหวังอันยิ่งใหญ่กระมัง? ไหนจะยังชื่อเสียงหน้าตาและเกียรติยศของราชวงศ์สกุลหลี่อีกเล่า…เฮ้อ! เช่นนั้นความรักใคร่สนิทสนมที่มอบให้ คงเป็นเพราะสายสัมพันธ์เครือญาติ หาได้มีเรื่องการหมั้นหมายเรื่องรับสะใภ้เข้ามาข้องเกี่ยวแล้ว!”

“ชู่ว!” ผู้นั่งข้างเคียงกัน รีบปรามทันที “เจ้ากล่าวเสียงดังเกินไปแล้ว!

คำกล่าวเหล่านี้ หากผู้อื่นไม่เอาความก็แล้วไป แต่หากมีผู้ใดไม่พอใจ คิดเอาความ ชนชั้นพ่อค้าอย่างพวกเราคงมิวายต้องโทษฐานดูหมิ่นเชื้อพระวงศ์และขุนนางผู้ใหญ่ กระทำให้เหล่าผู้มีเกียรติเหล่านั้นต้องเสื่อมเสีย!”

ผู้ถูกปรามบ่นอุบอย่างเสียมิได้ “ก็เรื่องจริงทั้งนั้น...เหตุใดพวกเราเหล่าราษฎรจะกล่าวถึงสักหน่อยมิได้ ราชวงศ์สกุลหลี่อันยิ่งใหญ่มั่นคงของเทียนจินเรา แต่ไหนแต่ไรก็หาได้มีจิตใจคับแคบ กดขี่ข่มเหงราษฎร หรือเป็นราชวงศ์ทรราชย์ต่ำทรามที่ไม่เปิดโอกาสให้ผู้คนวิพากษ์วิจารณ์แม้สักนิดดังเช่นราชวงศ์ก่อนเสียเมื่อไร...หรือไม่จริง?”

“ถูกต้อง ถูกต้อง”

คนอื่นๆ ณ บริเวณนั้นต่างพยักหน้าสนับสนุน

“ล้วนเป็นเรื่องจริงทั้งนั้นหรือไม่ใช่!”

“ถูกต้อง! ล้วนกล่าวเรื่องจริงทั้งนั้น ได้ใส่ความผู้ใดเสียเมื่อไหร่!”