บทที่ 49

“พี่ชาย...ท่านประเมินคุณหนูสามของข้าต่ำเกินไปแล้ว” ชายต่างถิ่นดูมั่นอกมั่นใจ เชื่อมั่นในตัวคุณหนูสามที่รูปโฉมงดงามเจิดจรัสยิ่งนัก

เหล่าพ่อค้าและชาวเมือง ณ บริเวณนั้นต่างเหลียวสบตา...

ไม่ได้การแล้ว ไม่ได้การแล้ว! คนผู้นี้...คนผู้นี้ถูกความงามของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงทำให้สูญเสียสติสัมปชัญญะไปแล้วจริงๆ นั่นหละ…

เฮ้อ! อีกไม่นานชายต่างถิ่นคนนี้ก็จะสิ้นเนื้อประดาตัว ทั้งยังอาจตกเป็นหนี้สินที่ไม่อาจชดใช้...ครั้งนี้นับว่าความงามของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงสร้างบาปกรรมโดยแท้!

ยิ่งคิด เหล่าพ่อค้าและชาวเมืองก็ยิ่งสังเวชใจ สมเพชเวทนาชายต่างถิ่นที่ไม่รู้ความ แยกไม่ออกว่าอะไรคือความงาม แยกไม่ออกว่าอะไรคือความสามารถ ผู้นี้ยิ่งนัก

ข้างหน้ามีทั้งสาวงาม มีทั้งภาพที่ค่อยๆ ถูกแต่งแต้มจนเป็นรูปภาพหลากสีสัน เจริญตา ผู้เข้าชมการประชันขันแข่งชิงตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีต่างเพลิดเพลินจำเริญใจเป็นอย่างยิ่ง

กว่าที่พวกเขาทั้งหมดจะทันรู้สึกตัว เสียงระฆังจากหอเหยียบเมฆาก็ดังขึ้นอีกครั้ง บอกให้รู้ว่าสาวงามทุกคนที่อยู่ข้างในลานไม่ว่าจะวาดภาพของตนเสร็จสมบูรณ์ดีหรือไม่ ก็ล้วนต้องวางพู่กันลง แล้วถอยออกไปยืนรอคณะกรรมการเดินชมภาพทั้งหมดเพื่อให้คะแนน...

เหตุที่ต้องให้เจ้าของผลงานยืนรอคณะกรรมการอยู่ด้านข้าง ก็เพื่ออำนวยความสะดวกให้เหล่าคณะกรรมการผู้ร่วมให้คะแนน และเพื่อเปิดโอกาสให้เหล่าสาวงามได้นำเสนอความคิดและผลงานของตนอย่างเต็มที่ นอก จากนี้ หากเหล่าราชบัณฑิตอาวุโสที่ทำหน้าที่เป็นกรรมการตัดสินต้องการซักถามสิ่งใด เจ้าของผลงานจะได้สามารถตอบข้อซักถามนั้นได้ทันท่วงที เมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว การตรวจให้คะแนนเหล่าสาวงามก็ย่อมเป็นไปอย่างสะดวกและรวดเร็วยิ่งขึ้น

เซียงหรงกวาดตามองทั่วทั้งภาพที่แม้จะยังไม่สมบูรณ์ดี แต่ก็นับว่าใช้ได้ของตนเองแล้ว ก็ได้แต่ทอดถอนใจ

ดูเหมือนนางจะกะเวลาผิดไปเล็กน้อย ทำให้ไม่สามารถวาดภาพตรงหน้านี้ให้เสร็จสมบูรณ์ได้ ทว่า...องค์ประกอบสำคัญทั้งหมดของภาพภาพนี้ นางก็ล้วนวาดไปหมดแล้ว จะอย่างไรภาพนี้ก็คงไม่ถึงกับทำให้บิดาและจวนเฉินกั๋วกงต้องอับอายขายหน้ากระมัง?

“คุณหนูสาม เชิญ” นางกำนัลเอ่ยเตือน

เซียงหรงไม่คิดอิดออดสร้างความยุ่งยากรำคาญใจให้ผู้อื่น นางรีบวางพู่กัน เดินออกไปยืนรอเหล่าราชบัณฑิตอาวุโสอยู่ที่ด้านข้างทันที

ไม่นึกว่าเพียงนางขยับออกมายืนด้านข้าง เปิดเผยภาพวาดของตนแก่ทุกสายตา เสียงครางฮือกลับดังระงมไปทั่วทั้งลานประลอง เหล่าชาวเมืองและพ่อค้าที่ลงพนันขันต่อกับบุรุษผู้คลั่งไคล้ในตัวคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงจากต่างถิ่น เห็นภาพแล้วก็ถึงกับตกใจจนหน้าถอดสี

นี่...นี่มัน...

คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงผู้นี้ ที่แท้แล้วยังวาดภาพได้อีกด้วย!

ไม่...ไม่ถูก...นางไม่เพียงวาดภาพได้ แต่ยังวาดภาพออกมาได้ละเอียดลอองดงามราวกับจิตรกรเอกของยุคสมัยเป็นผู้บรรจงวาด สีแดงฉานที่เคยรกตาซึ่งเป็นส่วนใหญ่ของผืนภาพ ตอนนี้มองแล้วกลับเห็นเป็นเรื่องเป็นราว มีน้ำหนักหนักเบา มองเห็นชัดเจนว่าด้านใดมีแสงสาดส่อง ด้านใดมีเงาทอดยาว ขับให้ภาพทั้งภาพของนางดูโดดเด่นสะดุดตายิ่งนัก

วิธีการวาดภาพเช่นนี้ มีสั่งสอนกันก็แต่ในราชวงศ์สกุลหลี่เท่านั้น แล้วคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงที่มารดามีสายเลือดราชวงศ์สกุลหลี่อยู่เพียงเจือจาง ซ้ำยังตายจากไปตั้งแต่เมื่อครั้งที่นางยังเยาว์ อีกทั้งตัวนางเองยังมาถูกกักตัวเอาไว้ในเรือนหลัง ไม่เคยได้เข้าศึกษาในสำนักศึกษาชื่อดังดีๆ ใด ไปศึกษาวิธีการวาดภาพเช่นนี้มาจากที่ใด?

ได้ยินว่าพระชายาในจวิ้นหวังเถี่ยเม่าจื่อเพียงหนึ่งเดียวของเทียนจินเรารักเอ็นดูหลานสาวข้างสามีเป็นอย่างยิ่ง ไม่เพียงใส่ใจแวะไปเยี่ยมเยียนบ่อยครั้งยังเชิญอาจารย์สูงวัยทั้งชายและหญิงมาสอนสั่งคุณหนูสามถึงในจวน หรืออาวุโสทั้งสองท่านที่อบรมสอนสั่งคุณหนูสามท่านนี้เก่งกาจปราดเปรื่องถึงเพียงนั้น?

ผู้ที่เก่งกาจปราดเปรื่อง มีฝีมือถึงเพียงนั้น ไฉนจึงไร้ชื่อเสียง ไม่เป็นที่กล่าวขวัญถึง ไม่เคยแม้แต่จะปรากฏกายในที่สาธารณะ และที่เหนือกว่าอะไรทั้งหมด อาวุโสสองท่านนั้นย่อมไม่มีทางเป็นอาจารย์หรือราชบัณฑิตอาวุโสประจำสำนักศึกษาชื่อดังดีๆ ใดในเหมืองหลวงแห่งนี้ทั้งนั้น เพราะหากเป็นดังที่ว่ามา ผู้คนในเมืองหลวงจะไม่เคยรับรู้ว่ามีอาจารย์ชื่อดังมากความสามารถไปอบรมสั่งสอนคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงถึงในเรือนได้อย่างไร? ก็ข่าวเล่าลือในเมืองหลวงแห่งนี้น่ะ...แพร่กระจายว่องไวเสียยิ่งกว่าฝูงมุสิก[1]แพร่พันธุ์เสียอีก!

หรืออาจารย์ชายหญิงที่จวิ้นหวังเฟยออกหน้าเป็นธุระเชิญตัวมาให้ความรู้แก่หลานสาวข้างสามี จะเป็นปรมาจารย์คงแก่เรียนที่รักสันโดษ ใช้ชีวิตเรียบง่าย เร้นกายดังมังกรที่ซุกซ่อนในหุบเขากว้างไกล?

[1] หนู