บทที่ 48

พ่อค้าและชาวเมือง ณ บริเวณนั้นต่างพากันส่ายหน้า เอือมระอา ผินหน้ากลับจ้องมองเหล่าสาวงามสบัดพู่กันตวัดวาดภาพอันงดงามเลิศล้ำ ไม่คิดต่อปากต่อคำกับคนถูกศรรักปักลึกจนหน้ามืดตามัว ให้เสียเวลาดูชมเหล่าสาวงามเลื่องชื่อของแผ่นดินเทียนจิน อวดความสามารถที่ฝึกฝนกันมาตั้งแต่ยังเยาว์

ผู้ที่ตวัดพู่กันวาดภาพได้รวดเร็ว ดูชมแล้วพาให้ตื่นตาตื่นใจเป็นที่สุด คือคุณหนูรองจากจวนเฉินกั๋วกง เฉินเหม่ยลี่ รองลงมาคือท่านหญิงเทียนจูที่ถูกจัดให้ยืนวาดภาพอยู่ข้างเคียงกัน

หญิงงามคู่นี้ยิ่งวาดภาพก็ยิ่งตวัดพู่กันรวดเร็วขึ้นเรื่อยๆ ราวกับกำลังประชันความเร็วกันอย่างไรอย่างนั้น ทำเอาคุณหนูใหญ่จากจวนเฉินกั๋วกง เฉินชิวเยว่ และคุณหนูสี่จากจวนสกุลอู๋ อู๋ชิงชิง ที่ถูกจัดให้ยืนวาดภาพอยู่ถัดจากคุณหนูรองจวนเฉินกั๋วกงและท่านหญิงเทียนจูตามลำดับ กลายเป็นว่าตวัดพู่กันวาดภาพได้อย่างเอื่อยเฉื่อย เชื่องช้า ทั้งอย่างนั้นก็ยังให้ความรู้สึกว่าคุณหนูทั้งสองต่างเป็นผู้สุขุมและใจเย็นเป็นอย่างยิ่ง

เหนือสิ่งอื่นใด ภาพวาดของยอดหญิงงามทั้งสี่ ล้วนงดงามยิ่ง

นอกจากคุณหนูทั้งสามและท่านหญิงเทียนจูแล้ว สี่สหายผู้รู้ใจจากจวนสกุลหวัง จวนสกุลโจว จวนสกุลเหวย และหมู่ตึกสกุลมู่หรง ซึ่งล้วนผ่านเข้าสู่รอบที่สามมาด้วยกันทั้งกลุ่มเองก็ดึงดูดสายตาผู้คนได้ไม่แพ้กัน

คุณหนูทั้งสี่ แม้แต่ละคนถูกจับแยกให้ยืนวาดภาพห่างกันเป็นอย่างยิ่ง พวกนางทั้งหมดกลับวาดภาพสาวงามซึ่งรายรอบด้วยดอกไม้น้อยใหญ่ ดูคล้ายคลึงกันอย่างน่าอัศจรรย์ ช่างสมกับที่เป็นสี่สหายผู้รู้ใจดังที่ผู้คนเล่าลือไม่มีผิด

หันกลับมาดูที่คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง...

“อ๊ะ คุณหนูสามของเจ้าจับพู่กันแล้ว” หนึ่งในกลุ่มพ่อค้าช่างวิจารณ์หันไปกล่าวกับชายร่างสูงต่างถิ่นที่ลงเดิมพันข้างคุณหนูสาม เฉินเซียงหรง

คนต่างถิ่นผู้ที่เอาแต่จ้องมองไปยังคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงผู้นั้นได้ฟังก็กระตุกยิ้มที่มุมปากทว่าไม่ได้กล่าวตอบสักคำ ราวกับไม่อยากจะเสียเวลาสิ้นเปลืองความคิดไปกับการสนทนาพาทีกับผู้คน ในใจนึกอยากก็แต่เฝ้ามองคุณหนูสามในดวงใจเท่านั้น

ภาพที่พวกเขาเหล่าผู้รอชมทั้งหมดได้เห็น ก็คือภาพคุณหนูสาม เฉินเซียงหรง เหลียวมองก้านธูปบอกเวลาเล็กน้อย นางนิ่งคิด คล้ายคำนวณบางสิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจุ่มพู่กันลงในหมึกสีแดง แล้วเริ่มสะบัดพู่กัน ตวัดวาดทันที

สิ่งที่คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง เฉินเซียงหรง วาด คล้ายจะเป็นสตรีชุดแดงที่นั่งอยู่บนแท่นเหนือขั้นบันไดสูง

“นั่นมัน...ภาพสาวงามรึ?” พ่อค้าคนหนึ่งเริ่มวิเคราะห์

พ่อค้าอีกคนกล่าวเสียงดัง ใบหน้าเปื้อนยิ้ม “เทศกาลในวันนี้ก็คือเทศกาลชมบุปผา และบุปผาที่ว่าก็คือเหล่าหญิงงาม...คุณหนูสามที่ถูกกักตัวไว้ในเรือนหลังตั้งแต่ยังเยาว์ ไม่เคยเข้ารับการศึกษาจากสำนักศึกษาชื่อดังดีๆ ใด กลับตีความได้ดังเช่นเหล่าคุณหนูผู้มีความสามารถเช่นนี้ก็นับว่าไม่เลว!”

“ทว่าเหตุใดจึงต้องวาดสาวงามบนที่สูง?” สหายข้างกายพ่อค้าคนเมื่อครู่สงสัย “เพราะอยู่สูงจึงนับว่าเป็นยอดหญิงงามเช่นนั้นหรือ”

“นั่นไม่นับว่าตื้นเขินเกินไปหน่อยหรือไร?” ฟูเหรินผู้หนึ่งปรามาส

ชาวเมืองอีกคนที่นั่งอยู่ข้างเคียงกันมุ่นหัวคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนกล่าว “เช่นนั้นแล้ว ไม่สู้วาดออกมาเป็นภาพสาวงามท่ามกลางดงบุปผชาติดังเช่นคุณหนูจากจวนสกุลหวัง คุณหนูจากจวนสกุลโจว คุณหนูจากจวนสกุลเหวย และคุณหนูของหมู่ตึกสกุลมู่หรงยังดีกว่า!”

“เฮ้อ...เจ้าจะรู้อะไร...” พ่อค้าที่ออกความเห็นเมื่อครู่เอ่ยอย่างมีหลักการ “ธรรมดาแล้ว สิ่งที่อยู่บนที่สูง ไม่ใช่ว่าจะยิ่งดูสูงส่งยากจะเอื้อมถึงหรอกหรือ?”

คนอื่นๆ คิดตามแล้วก็พยักหน้าเออออ

“เอ๊ะนั่น!” ชาวเมืองอีกคนสังเกตเห็นอย่างอื่นนอกจากหญิงงาม “ใช่ว่าจะมีเพียงสาวงาม คุณหนูสามยังใช้สีแดงนั่นวาดดอกไม้ดอกใหญ่เป็นฉากหลังอีกด้วย! นั่นดอกอะไรกัน?”

“นั่นไม่ใช่...ดอกโบตั๋น?” ใครอีกคนคาดเดา

พ่อค้าช่างวิเคราะห์ได้ยินแล้วก็ตบเข่าฉาด “สำหรับเทียนจินเรา โบตั๋นก็คือราชินีในหมู่ดอกไม้! แม้แต่ฉลองพระองค์ของหวงโฮ่วในวันนี้ก็ยังปักลายดอกโบตั๋นที่ว่านี้เอาไว้ พวกเจ้าดูสิ!”

ชาวเมืองคนหนึ่งกล่าวแย้งทันที “ใครที่ไหนจะกล้าจ้องมองหวงโฮ่ว! นับว่าไม่สมควรโดยแท้! เจ้าอยากให้ข้าถูกควักลูกตาหรือไร!”

เห็นคนเหล่านี้เริ่มพูดคุยเรื่องภาพวาดของคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงที่ตนเชื่อมั่นมากหน่อย ชายร่างสูงจากต่างถิ่นก็เอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงย่ามใจ

“เห็นหรือไม่ว่าคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงยอดหญิงเดียวในดวงใจของข้านั้นปราดเปรื่องเพียงใด ข้าเพิ่งเข้าเมืองหลวงมาได้ไม่ถึงสองชั่วยาม ไม่อยากข่มเหงรังแกพ่อค้าและชาวเมืองเช่นพวกเจ้า หากพวกเจ้าคนไหนเปลี่ยนใจอยากยกเลิกการพนันเมื่อครู่ ข้ายินดีให้พวกเจ้ากลับคำ จะไม่ใช้พี่ชายทหารที่ร่วมเป็นพยานรับรู้ท่านนั้น มากดดันพวกเจ้าให้มอบเงินจำนวนเท่ากับเงินในถุงนี้ให้สักนิด”

เหล่าพ่อค้าและชาวเมือง ณ บริเวณนั้นฟังแล้วกลับแค่นหัวเราะใส่ ผู้ที่เป็นตัวแทนกล่าวออกมาไม่ใช่ใครอื่น นอกจากพ่อค้าช่างวิเคราะห์ผู้เดิมนั้น

“ที่ไหนจะต้องเปลี่ยนใจไม่พนัน ข้าค้าขายภาพวาดและงานฝีมือ จึงพอมีความรู้เรื่องเหล่านี้อยู่บ้าง เจ้าดูให้ดีเถอะ สหายต่างถิ่น ภาพที่คุณหนูสามวาดนั้นแม้จะมองออกว่าวาดสิ่งใด แต่กลับใช้สีแดงแต้มไปทั่วทั้งกระดาษ เช่นนี้แล้วภาพของนางจะออกมางดงามได้อย่างไร? หากคณะราชบัณฑิตอาวุโสให้คะแนนนางสูงกว่าผู้เข้าแข่งขันรายอื่นๆ ข้ายอมคุกเข่าลงคลานสี่ขา เรียกเจ้าว่าบิดาก็ยังได้!”