บทที่ 50

ประเดี๋ยวก่อน! เรื่องเรียนมาจากที่ใดนั้น เอาไว้ก่อนเถอะ บันไดที่นางวาดออกมานั่นมีเก้าขั้นใช่หรือไม่

นี่...

นี่หรือว่า...

เพียงนึกขึ้นได้ว่าสตรีชุดแดงที่เบื้องหลังมีดอกโบตั๋นงามสะพรั่งเป็นฉากหลังนั้นคือผู้ใด ผู้ที่พอคาดเดาได้แล้วว่าคุณหนูสามวาดภาพอะไรออกมาก็ถึงกับกลืนน้ำลายลงคอ ผู้ที่หัวช้าสักหน่อย แม้ทีแรกยังไม่เข้าใจ แต่เมื่อคิดใคร่ครวญให้ดีแล้ว ก็ตกใจจนถึงกับหัวสมองด้านชา ไม่รู้แล้วว่าสมควรเชื่อสายตากับสามัญสำนึกของตนดีหรือไม่

ไม่...

อาจไม่เป็นเช่นนั้นก็ได้...

ผู้คนทั้งหัวช้าทั้งหัวเร็วต่างถกเถียงกับตนเองในใจ

หลายปีมานี้ ไม่มีใครขวัญกล้า ไม่กลัวตาย ริอ่านวาดภาพเหล่าสมาชิกในราชวงศ์โดยไม่ได้รับอนุญาตเลยสักคน คุณหนูสามท่านนี้ต่อให้หลายปีมานี้จะถูกกักตัวไว้ในเรือนหลังก็คงไม่ถึงกับไม่รู้ความถึงเพียงนั้น วัดจากการที่นางสามารถตอบคำถามของเหล่าราชบัณฑิตในรอบแรก และวัดจากการที่นางสามารถประลองหมากกับคุณหนูสี่สกุลอู๋ได้อย่างสูสี ซ้ำยังสามารถใช้กลวิธีขั้นสูงวาดภาพที่ดูงดงามสมจริงเช่นนี้ออกมาได้ คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงที่ผู้คนมองข้ามเพียงเพราะเห็นว่านางไม่ได้เข้าศึกษาในสถาบันชื่อดังดีๆ ใดดังเช่นพี่หญิงน้องหญิงในจวนและเหล่าบุตรสาวผู้ดีมีตระกูลรายอื่นๆ ในเทียนจินเรา ที่ไหนเลยจะโง่เขลาเบาปัญญา ถึงกับวาดภาพที่ไม่สมควรจะวาดออกมาได้

แต่...แต่ต่อให้ไม่ใช่อย่างที่คิด การที่นางวาดภาพสาวงามนั่งอยู่เหนือบันไดเก้าขั้นออกมาเช่นนี้ ก็นับว่าหมิ่นพระเกียรติหวงโฮ่วยิ่งแล้ว แท่นประทับของหวงโฮ่วในยามนี้ ไม่ใช่ว่าตั้งอยู่เหนือบันไดเก้าขั้นหรืออย่างไร?

หืม? ประเดี๋ยวนะ...หรือว่า...หรือว่านางจะวาดภาพหวงโฮ่วจริงๆ!

หากเป็นเช่นนั้นจริงก็ต้องนับว่านางยิ่งกว่าเสียสติ...เสียสติไปแล้วชัดๆ!

หวงโฮ่วนับเป็นบุคคลชนชั้นใด? พระนางเป็นดั่งพระมารดาของแผ่นดิน เป็นผู้ที่ปุถุชนคนอย่างพวกเราเหล่าราษฎรไม่สมควรแตะต้อง แม้จะลอบมองพระพักตร์ของพระนางเพียงชั่วครู่ยังนับว่าไม่เหมาะสม คุณหนูสามผู้นี้แม้จะมีสายเลือดของราชวงศ์สกุลหลี่ ก็เป็นเพียงสายเลือดอันเจือจางจากข้างฝ่ายมารดา ตำแหน่งจวิ้นจูของมารดานางและตำแหน่งจวิ้นหวังเถี่ยเม่าจื่อของท่านลุงแท้ๆ ของนาง ก็หาได้ได้มาด้วยชาติกำเนิด แต่ได้มาด้วยคุณธรรมความสามารถ ทว่านางที่แทบไม่อาจเรียกได้ว่าเป็นคนในราชวงศ์ กลับหาญกล้า ดึงเอาหวงโฮ่วผู้สูงส่งลงมาข้องเกี่ยวกับการประชันขันแข่ง ทั้งยังถึงกับวาดภาพของพระนางโดยมิได้รับพระราชทานพระราชานุญาต กระทั่งท่านหญิงเทียนจูที่ได้รับความโปรดปรานยังไม่ขวัญเทียมฟ้ากล้าวาดภาพเช่นนี้ออกมาเลยด้วยซ้ำ แล้วนางคิดว่าตนเองเป็นใคร? นี่...นี่นางยังเห็นว่าหัวน้อยๆ ของนางและผู้คนทั้งจวนเฉินกั๋วกงสำคัญอยู่หรือไม่? หรือคุณหนูสามผู้นี้ถูกกักขังไว้ในจวนเนิ่นนานเกินไป จึงกลายเป็นผู้วิกลจริตจิตวิปลาสสติสตังไม่สู้ดี ยามนี้อยู่ท่ามกลางผู้คนมากหน่อยจึงเกิดลนลานหวาดกลัวเสียจนสติสัมปชัญญะและสามัญสำนึกที่มีพลันเลือนหาน แม้แต่หัวน้อยๆ ของตนและผู้คนทั้งจวนเฉินกั๋วกงก็ไม่ใส่ใจอีกต่อไปแล้ว?

แม้การวาดภาพเชื้อพระวงศ์จะมิใช่เรื่องต้องห้ามที่ถูกตราเอาไว้เป็นกฎหมายหรือข้อบัญญัติใด แต่การวาดภาพเชื้อพระวงศ์โดยมิได้รับอนุญาตก็ช่าง...

ครั้งหนึ่งมีจิตรกรเอกของเมืองหลวงเกิดหลงใหลในพระสิริโฉมของหวงโฮ่วเมื่อครั้งยังเยาว์ จึงได้ลอบวาดภาพเหมือนของพระนางในยามนั้นขึ้นมาหลายภาพ ทำให้ถูกตัดหัวฐานหมิ่นพระเกียรติหวงโฮ่ว ต่อมาก็มีคุณชายตระกูลขุนนางใหญ่ที่หลงใหลการวาดภาพสาวงาม ลอบวาดภาพเหมือนขององค์หญิงที่เปรียบเสมือนไข่มุกและทองคำล้ำค่าบนฝ่าพระหัตถ์ของฝ่าบาทและหวงโฮ่วอย่างองค์หญิงหมิงจูและองค์หญิงจินจู แล้วติดประดับภาพองค์หญิงทั้งสองที่ล้วนเป็นผู้ลงมือวาดด้วยตนเองเอาไว้ในเรือนนอน ใจหมายเพียงอยากเก็บภาพหญิงงามไว้ชื่นชมทุกค่ำเช้า ฝ่าบาทรู้เข้าก็ทรงกริ้ว ถึงกับสั่งตัดหัวบุตรชายของขุนนางผู้มากบารมีผู้นั้น ทั้งยังลงโทษโบยขุนนางผู้ใหญ่ที่เป็นบิดาถึงสี่สิบไม้ โทษฐานที่ปกครองเรือนไม่ดี ไม่อาจอบรมสั่งสอนบุตรหลาน ทำให้บุตรชายคนโตเกิดเหิมเกริม ขวัญกล้า บังอาจจาบจ้วงล่วงเกินหมิ่นเกียรติเชื้อพระวงศ์ชั้นสูง ไม่เพียงเท่านี้ ต่อมาไม่นานยังเกิดมีบัณฑิตที่เพิ่งเข้าเมืองหลวงมา วาดภาพเสมือนของฝ่าบาทและเหล่าขุนนางขึ้นภาพหนึ่ง ฝ่าบาทรู้เข้าก็ทรงกริ้ว มีรับสั่งให้คุมตัวบัณฑิตที่ว่า แล้วหลังจากนั้นอีกเจ็ดวันถัดมา บัณฑิตผู้นั้นก็ต้องโทษข้อหาเดียวกับบุตรชายขุนนางใหญ่ท่านนั้น ไม่เพียงถูกบั่นศีรษะ ก่อนถูกตัดคอ ยังถูกลงโทษด้วยการตัดมือไม่รักดีทั้งสองข้างอีกด้วย นับแต่นั้นมาจึงไม่เคยมีผู้ใดขวัญกล้า ไม่กลัวตาย ริอ่านวาดภาพเหมือนหรือแม้แต่ภาพเสมือนของเหล่าเชื้อพระวงศ์โดยไม่ได้รับอนุญาต ด้วยไม่อาจแน่ใจได้ว่าจะไม่พลาดพลั้งสร้างความหงุดหงิดรำคาญใจให้เหล่าเชื้อพระวงศ์ โดยเฉพาะฝ่าบาทและหวงโฮ่ว จนเป็นเหตุให้ศีรษะถูกแยกออกจากตัว...

ทว่ายามนี้ ต่อหน้าผู้คนมากมาย คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงกลับขวัญกล้าไม่กลัวตาย ริอ่านวาดภาพเสมือนของหวงโฮ่วขึ้นมา หากมีผู้ตีความไปในแง่ร้าย คิดเอาความคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงผู้นี้ขึ้นมา เกรงว่าศีรษะน้อยๆ ของนางคงไม่อาจรักษาเอาไว้ได้เป็นแม่นมั่น

ยังมีบิดาที่เป็นถึงกั๋วกงนั่นอีก! เมื่อครั้งคุณชายตระกูลขุนนางผู้นั้นวาดภาพเหมือนขององค์หญิงทั้งสอง บิดาที่เป็นขุนนางใหญ่ก็ยังถูกสั่งโบยถึงสี่สิบไม้ และถอดยศ ลดตำแหน่ง...

เหล่าคนที่มองภาพนี้ออกต่างเหลียวมองเฉินกั๋วกงเป็นตาเดียวกัน คาดไม่ถึงว่ากลับได้เห็นท่านกั๋วกงมองตรงไปยังบุตรสาวด้วยแววตาปลาบปลื้มดีใจสุดกำลัง ยิ่งมองบุตรสาวคนที่สามที่ไม่เคยให้ความสำคัญเนิ่นนานเข้า รอยยิ้มของเฉินกั๋วกงก็ยิ่งสว่างไสวงดงามอย่างที่ไม่มีผู้ใดเคยได้เห็น จนยากจะเชื่อว่าคนผู้นี้คือเฉินกั๋วกงคนเดียวกับที่กักขังบุตรสาวตรงหน้านี้ไว้ในเรือนหลัง ไม่เคยชายตาแลบุตรสาวคนที่สามของตนเองสักนิด

เสียสติ...เห็นได้ชัดว่าพ่อลูกคู่นี้ล้วนเสียสติ! คนหนึ่งก็ถูกกักขังไว้ในจวนจนเสียสติ อีกคนหากไม่โหมงานหนักก็เอาแต่ร่ำสุราอยู่ในเรือนจนพื้นความคิดวิปริตวิปลาสไปหมดแล้ว! พวกเขาคงไม่รู้เสียแล้วว่าอะไรคือฟ้าสูงแผ่นดินต่ำ ไม่รู้เสียแล้วว่าอะไรคือไม่เหมาะและไม่ควร!