MasukShare
บทที่ 57
Terakhir Diperbarui:
2025-09-04 22:34:39โฉมสะคราญต่างทำหน้าที่ของตนในการประชันฝีมือ แต่ผู้มาเฝ้าชมด้านข้างกลับเริ่มประชันคำพูดกันขึ้นมาแล้ว เสียงซุบซิบนินทาจากกลุ่มคนในมุมหนึ่งของสวนชิงหลิงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“...ช่างน่าอดสูนัก...” ฟูเหรินผู้หนึ่งเอ่ยคล้ายพึมพำกับตนเอง “ไม่ใช่ว่าหลายปีก่อนในงานเทศกาลหยวนเซียว คุณหนูสามถูกคนแปลกหน้าลักพาตัวไป…ย่ำยี…” ราวกับลืมตัว ยิ่งพูดเสียงของฟูเหรินวัยกลางคนก็ยิ่งชัดถ้อยชัดคำขึ้นเรื่อยๆ จนฟังชัดถนัดหู ทำเอาคนอื่นๆ เริ่มหันมามอง
บุรุษอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลหัวเราะเบาๆ แล้วเสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “ข้าเองก็อยู่ในเหตุการณ์นั้น ข้าจำได้แม่น คุณหนูสามที่ยังเยาว์ถูกบุรุษอุ้มร่างไร้สติไปทิ้งไว้หน้าจวนเฉินกั๋วกง พวกเขาบอกว่านางถูกย่ำยีจนไร้ค่าตั้งแต่นั้นมา”
“นางมาทำไมกัน? ข่าวลือของนาง... เป็นข้าคงอับอายจนไม่อาจเงยหน้าอวดใครได้อีก”
“ดูเถิด ต่อให้นางจะงดงามหรือมีฝีมือเพียงใด ชื่อเสียงเช่นนั้นย่อมไม่มีตระกูลใดต้องการหรอก”
คำพูดเหล่านั้นพร้อมเสียงหัวเราะเยาะแผ่วจางแว่วมาให้ได้ยิน เฉินเซียงหรงก้มหน้าลงเล็กน้อย มุมปากคลี่ยิ้มบาง
ถูกแล้ว...เรื่องในคืนเทศกาลหยวนเซียวเมื่อเจ็ดแปดปีก่อนนั้น เหมือนดั่งรอยสลักที่มิอาจลบเลือน ชื่อเสียงของข้าถูกทำลายตั้งแต่ยังเยาว์ ด้วยข้อหาที่ข้าไม่มีโอกาสแม้แต่จะแก้ต่าง เช่นนั้นต่อให้งดงามหรือเก่งกาจเพียงใด ใครกันจะกล้ารับข้าเข้าตระกูล?
ดวงตาของนางสะท้อนความสงบนิ่ง ขณะปลายนิ้วเรียวสัมผัสพู่กันที่วางบนโต๊ะ รอยยิ้มบนริมฝีปากเหยียดกว้างขึ้นเล็กน้อย ดูปลดปลง ไม่ถือสา ทั้งที่ในใจแอบหัวร่ออย่างยินดี
ดียิ่ง! ข้ามิได้ต้องการเป็นสะใภ้ของตระกูลใดอยู่แล้ว การถูกผู้คนมองว่าไร้ค่ากลับกลายเป็นอิสรภาพที่ประเสริฐที่สุด...เช่นนี้ข้าจึงสามารถแสดงฝีมือได้โดยไม่ต้องห่วงพะวงต่อสิ่งใดอย่างไรเล่า ว่ากันตามตรงแล้ว ข้าอาจต้องขอบคุณผู้ปล่อยข่าวลือพวกนี้ด้วยซ้ำ
เซียงหรงที่ยังคงจรดพู่กันลงบนกระดาษ แม้ภายนอกจะดูสงบเสงี่ยมเปี่ยมสมาธิ แต่ความจริงในใจกลับลอบพยักหน้านับครั้งไม่ถ้วน
พูดอีก พูดอีกมากๆ ข้าจะได้ไม่ต้องแต่งงานออกเรือน จะได้ไม่ต้องทนทุกข์กับการเชื่อฟังสามี ปรนนิบัติแม่สามี เลี้ยงดูบุตรหลานและบริวารของสามี รีบสาดโคลนใส่ข้าเร็วเข้า!
แต่แม้นางจะไม่วุ่นวายใจ กลับมีผู้ที่ไม่อาจสงบนิ่งอยู่ได้คนหนึ่ง
บุรุษต่างถิ่นในชุดสีครามเข้มดูมอซอที่ลงเดิมพันข้างคุณหนูสวมจวนเฉินกั๋วกงมาตลอดตั้งแต่แรก มองตรงไปยังกลุ่มคนที่กำลังพูดถึงสตรีในดวงใจด้วยสายตาคมกริบยิ่งกว่ามีด ดาบ น้ำเสียงกระซิบกระซาบเหล่านั้นแม้เบาแสนเบา แต่เขาได้ยินถ้อยคำหยาบหยามเหล่านั้นทุกถ้อยคำ ในใจเดือดพล่านราวกับน้ำร้อน
ไร้เหตุผล ไร้ยางอายสิ้นดี! เขามองกลุ่มคนเหล่านั้นด้วยสายตาเยือกเย็น ก่อนจะก้าวตรงไปยังพวกเขาด้วยฝีเท้าหนักแน่น
“คำพูดเช่นนี้ พวกเจ้ากล้ากล่าวออกมาโดยไร้ซึ่งพยานหลักฐานได้อย่างไร” เสียงของคนต่างถิ่นทุ้มต่ำ ทว่าดังก้องพอที่จะทำให้ทุกคนหยุดสนทนาและหันมามอง
ฟูเหรินที่เป็นผู้เริ่มเรื่องสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะพยายามเอ่ยเถียง
“โอ้ยโหยว! แต่เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ทุกคนรู้กันอยู่แล้วหาใช่ข่าวใหม่ไม่”
ชายอีกคนที่เป็นผู้พูดเสริมเมื่อครู่ มองหน้าผู้ปราดเข้าแทรกวงสนทนาด้วยความสงสัย “เอ...น้องชายท่านนี้ช่างคุ้นหน้าคุ้นตา เหมือนเคยพบที่ใดมาก่อน ท่านคือใครกัน?”
‘น้องชายที่แสนคุ้นตา’ กระตุกยิ้มเย็นชา “ข้าหรือ? ข้าก็คือบุรุษที่ช่วยเหลือคุณหนูสามในคืนเทศกาลหยวนเซียว ผู้ปกป้องนางจากการถูกทำร้าย ทำให้นางไม่ได้รับบาดเจ็บหรือความอยุติธรรมใดแม้แต่น้อย และที่สำคัญ...ข้าก็คือคู่หมั้นของนาง คือบุรุษที่อุ้มนางไปส่งหน้าจวนเฉินกั๋วกงที่พวกเจ้ากล่าวถึงอย่างไรเล่า”
คำพูดนี้ทำให้ทั้งลานแข่งขันนิ่งงัน ทุกคนหยุดการกระทำและมองไปที่บุรุษร่างสูงในชุดสีครามเข้มดูเรียบง่ายและซอมซ่อด้วยความตกตะลึง
เฉินเซียงหรงชะงักมือที่กำลังเขียน อยากจะเอามือข้างที่ถือพู่กันไปวาดหมึกเย็นๆ ใส่หน้าคนพูดให้ลายพร้อยจนกลายเป็นลูกเต่าตัวโตไปเลย!
ดียิ่ง ขัดเรื่องดีของข้าไปแล้ว บุรุษผู้นี้นี่!
แล้วนั่นอะไร? ข้าไปเป็นคู่หมั้นของท่านตั้งแต่เมื่อใด!
Bab terbaru
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 59
ในการแข่งขันรอบที่ห้า อุปกรณ์เขียนอักษรของผู้เข้าแข่งขันล้วนถูกยกออกไปทั้งหมด คงเหลือเพียงโต๊ะและม้านั่งสูงเพื่อให้โฉมสะคราญทั้งหลายได้บรรเลงเจิงเท่านั้นในรอบนี้นักพนันหลายคนต่างลงพนันเอาไว้ว่าคุณหนูใหญ่จวนเฉินกั๋วกง เฉินชิวเยว่ ที่เป็นโฉมงามผู้เป็นยอดฝีมือในการบรรเลงเจิงจะต้องคว้าอันดับหนึ่งในการแข่งขันมาได้อย่างแน่นอน แม้แต่ตัวเฉินชิวเยว่เองก็เชื่อเช่นนั้นโดยสนิทใจกระทั่งถึงคราวที่เฉินเซียงหรงต้องแสดงฝีมือ เพียงเสียงดนตรีจากเจิงของนางดังขึ้นท่อนเดียวเท่านั้น บรรยากาศในสวนชิงหลิงอันกว้างใหญ่ราวกับหยุดนิ่งไปชั่วขณะ กระทั่งผู้ที่ไม่ได้รู้ถึงสำเนียงดนตรีลึกซึ้งสักเท่าใด ยังถูกท่วงทำนองอันมีเอกลักษณ์ดึงดูดให้ต้องนิ่งฟัง“นี่มัน...” อาจารย์สอนเจิงผมขาวโพลน ใบหน้ามีริ้วรอยแห่งกาลเวลาผู้หนึ่งเบิกตาโพลง ริมฝีปากอ้าค้างด้วยความตื่นตะลึง “ลำนำเฉียนฉิน!”“ท่านอย่าได้พร่ำเพ้อถึงเพียงนี้เลย” คนอื่นๆ ที่ได้ยินหัวเราะเบาๆ “ลำนำเฉียนฉินหรือ ผู้ใดจะกล้าบรรเลงเพลงนี้ ทั้งความยากของการดีด ทั้งการตีความที่ต้องลุ่มลึก ทั้งยังต้องถ่
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 58
“ท่านเป็นใครกัน” ฟูเหรินที่เริ่มเรื่องถามอย่างหวั่นๆนั่นสิ! ท่านเป็นใคร! เซียงหรงเองก็อยากรู้เช่นกันราวกับตอบคำถามของนาง ผู้อ้างตัวเป็นคู่หมั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด รอยยิ้มบนริมฝีปากเหี้ยมเกรียมขับให้ใบหน้าคมเข้มดูโหดเหี้ยมยิ่งกว่าใบหน้าโจรภูเขาที่ถูกปราบเมื่อเดือนก่อนด้วยซ้ำ“จวิ้นหวังจ๋างจื่อเพียงหนึ่งเดียวของเทียนจิน หลี่จือหลิน!”พี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อ! เซียงหรงเกือบจะตกใจจนทำพู่กันหลุดมือไปแล้ว ใช่เขาจริงๆ หรือ! ไม่...ไม่ถูก ต่อให้ไม่ใช่เขา แต่เล่นประกาศเสียขนาดนี้ หากท่านลุงกับท่านป้าสะใภ้คิดเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา แล้วนางจะเอาเหตุผลใดไปบ่ายเบี่ยงกันเล่า! เซียงหรงอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา ได้แต่เขียนอักษรต่อไปด้วยใจหดหู่บรรดาผู้คนที่พูดนินทาต่างอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกหลี่จือหลินไม่ได้รอให้ใครกล่าวอะไรอีก เขาโบกมือสั่งให้องครักษ์ที่แต่งกายเรียบง่ายดุจเดียวกันอยู่จัดการเรื่องการพนันขันต่อแทนตน แล้วเดินไปยังที่นั่งข้างมารดา ท่าทางสนิทส
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 57
โฉมสะคราญต่างทำหน้าที่ของตนในการประชันฝีมือ แต่ผู้มาเฝ้าชมด้านข้างกลับเริ่มประชันคำพูดกันขึ้นมาแล้ว เสียงซุบซิบนินทาจากกลุ่มคนในมุมหนึ่งของสวนชิงหลิงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ“...ช่างน่าอดสูนัก...” ฟูเหรินผู้หนึ่งเอ่ยคล้ายพึมพำกับตนเอง “ไม่ใช่ว่าหลายปีก่อนในงานเทศกาลหยวนเซียว คุณหนูสามถูกคนแปลกหน้าลักพาตัวไป…ย่ำยี…” ราวกับลืมตัว ยิ่งพูดเสียงของฟูเหรินวัยกลางคนก็ยิ่งชัดถ้อยชัดคำขึ้นเรื่อยๆ จนฟังชัดถนัดหู ทำเอาคนอื่นๆ เริ่มหันมามองบุรุษอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลหัวเราะเบาๆ แล้วเสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “ข้าเองก็อยู่ในเหตุการณ์นั้น ข้าจำได้แม่น คุณหนูสามที่ยังเยาว์ถูกบุรุษอุ้มร่างไร้สติไปทิ้งไว้หน้าจวนเฉินกั๋วกง พวกเขาบอกว่านางถูกย่ำยีจนไร้ค่าตั้งแต่นั้นมา”“นางมาทำไมกัน? ข่าวลือของนาง... เป็นข้าคงอับอายจนไม่อาจเงยหน้าอวดใครได้อีก”“ดูเถิด ต่อให้นางจะงดงามหรือมีฝีมือเพียงใด ชื่อเสียงเช่นนั้นย่อมไม่มีตระกูลใดต้องการหรอก”คำพูดเหล่านั้นพร้อมเสียงหัวเราะเยาะแผ่วจางแว่วมาให้ได้ยิน เ
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 56
เสียงฆ้องเบาๆ ดังขึ้นเป็นสัญญาณเริ่มการแข่งขัน หัวข้อในการประชันความสามารถรอบที่สี่ถูกประกาศโดยเหล่าผู้ทรงคุณวุฒิที่นั่งอยู่ในศาลากลางลาน"สายลมฤดูใบไม้ผลิพลิ้วพัด บุปผานับพันผลิบาน"กลายเป็นว่าในรอบที่สี่ สาวงามทั้งหมดจะต้องแต่งบทกวีจากหัวข้อที่กำหนดให้นี้ให้ได้ก่อน จากนั้นจึงสามารถเริ่ม ‘คัดอักษร’ ตามคำสั่งที่จะได้รับในภายหลัง ทั้งหมดนี้กำหนดให้ใช้เวลาไม่เกินสองก้านธูปเท่านั้น ผู้เข้าแข่งขันจึงพยายามเพ่งสมาธิ ขยับพู่กันจรดลงบนกระดาษ เซียงหรงเองก็เป็นผู้หนึ่ง ที่เริ่มลงมือบรรจงเขียนด้วยท่วงท่าสง่างาม"บุปผาร่วงโรยใต้เงาจันทร์ น้ำค้างหล่นราวน้ำตาผู้คนเฉกเช่นสกุณารำพัน ถึงเมฆางดงามไร้ผู้ยลหยกงามอาจหักด้วยกำลัง สัตย์จริงถูกบิดเบือนด้วยเล่ห์กล"เห็นคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงแต่งบทกวีได้เร็วนัก เหล่าผู้ใคร่รู้ต่างอดใจไม่ไหว ลุกขึ้นยืน ชะเง้อมองมีบางคนเริ่มกระซิบกระซาบ“ถ้อยคำของนาง...ช่างลึกซึ้งและงดงาม”&
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 55
ไท่โฮ่วเดาความคิดสะใภ้ออก ทว่าทั้งนางและหวงโฮ่วก็ล้วนเป็นคนสกุลเดียวกัน เหตุใดนางจะไม่อยากสนับสนุนหวงโฮ่ว ช่วยอุ้มชูหลานชายที่มีสายเลือดเดียวกันกับตนเองถึงสองชั้นรอจนถึงคราวที่ภาพวาดของเฉินเซียงหรงเปิดเผยแก่สายตาทุกคน สวีไท่โฮ่วประเมินแล้วว่าภาพนั้นมิได้มีสิ่งใดเสียหายก็ปรบมือดังสนั่น แย้มรอยยิ้มงดงามยิ่งกว่าบุปผา เอ่ยเสียงนุ่ม ทว่าดังกังวาน“วาดได้ดี ดียิ่ง!” ไท่โฮ่วกล่าวชื่นชมคล้ายลืมตัว “ผู้อื่นวาดภาพสาวงามกับดอกไม้งาม บ้างวาดภาพโบตั๋นสีแดงสื่อความนัย คุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกงกลับวาดสิ่งที่ต่างออกไป ช่างกล้าหาญ ตรงไปตรงมา ทั้งยังมีฝีมือการวาดภาพเหนือชั้นยิ่งนัก หากบุปผาเปรียบได้กับสตรี ใต้หล้านี้จะมีสตรีใดเหมาะสมกับคำว่า ‘ยอดบุปผา’ ยิ่งกว่ามารดาของแผ่นดิน!”สวีหวงโฮ่วใจเต้นรัว คาดไม่ถึงว่าไท่โฮ่วจะกล่าวยกย่องพระนางต่อหน้าคนทั้งหมดชัดแจ้งถึงเพียงนี้โชคดีเหลือเกินที่ตนเกิดมาในสกุลสวี จึงนับได้ว่าอยู่ฝักฝ่ายเดียวกันกับไท่โฮ่วอย่างไม่ต้องสงสัย ตั้งแต่แรกเข้าวัง แม้จะมีที่ต้องเผชิญสถานการณ์ยากลำบากอยู่บ้าง แต่ลงท้ายแล้วทุกครั้งก็ล้วนผ่านมาได้ด้วยดี กล่าวได้ว่าชั่วชีวิตนี้ ต่อให้ไม่อาจปีน
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 54
จู่ๆ สวีหวงโฮ่วก็คล้ายจะมองเห็นภาพตนเองซ้อนทับคุณหนูสี่จากจวนสกุลอู๋ขึ้นมาปีนั้น...พระนางก็อาศัยการประชันขันแข่งในเทศกาลชมบุปผา ย้ำเตือนทุกคนถึงสายสัมพันธ์ของพระนางกับราชวงศ์สกุลหลี่เช่นนี้...ถูกแล้ว นี่ก็คือเจตนาที่แท้จริงของคุณหนูสี่สกุลอู๋ สกุลอู๋แม้ยามนี้ยังคงมีหน้ามีตา ทว่ากลับค่อยๆ สูญเสียความน่าเกรงขามลงไปทุกขณะ ด้วยหลายสิบปีมานี้ไม่มีผู้ใดในจวนไต่เต้าถึงตำแหน่งข้าราชการระดับสูง ไร้ความโปรดปรานจากฝ่าบาท ไร้ความสัมพันธ์เครือญาติกับราชวงศ์และขุนนางใหญ่สวีหวงโฮ่วจ้องมองแววตาอันสงบเยือกเย็นของคุณหนูสี่สกุลอู๋แล้วก็ยกมุมปากยิ้มเล็กน้อย สตรีเช่นนี้...สำหรับพระนางแล้วนับว่าน่าสนใจเป็นอย่างยิ่ง ทว่าแค่ความน่าสนใจยังนับว่าไม่พอ สิ่งที่ผู้เป็นชายาของบุตรชายพระนางพึงมี มิใช่เพียงสติปัญญา ความสามารถ แต่ยังต้องมีตระกูลที่สามารถสนับสนุนส่งเสริมบุตรชายซึ่งเป็นความหวังเพียงหนึ่งเดียวของพระนางได้อีกด้วยเฟ้นหาสะใภ้ที่เหมาะสม...นี่ก็คือเจตนาที่แท้จริงของพระนางในการเข้าร่วมชมการประชันขันแข่งในครั้งนี้สวีหวงโฮ่วเบนสายตากลับไปมองยังคุณหนูสามจวนเฉินกั๋วกง ก็พบว่าเด็กสาวผู้นั้นกำลังจ้องมองไปยังอู
Anda juga akan menyukai
ฮูหยินแม่ทัพใหญ่..สายลุย
กระต่ายหยก12.2K Dibacaจวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง
ป่าดอกท้อ31.6K Dibacaยาจกยอดมารดา
ไห่ถาง39.0K Dibacaปีแห่งภัยอดอยาก ฉันขายวัตถุโบราณเลี้ยงดูท่านแม่ทัพ
มู่โร่ว173.0K Dibacaพ่อสามีและตัวร้ายข้าหมายครองรักทั้งคู่
บ้านเขมปัณณ์5.1K Dibacaเชลยรักของฮองเฮาตัวร้าย
วันว่างว่างของหญิงใหญ่499 Dibacaอ๋องเย็นชากับบุปผาซ่อนรัก
ชาไทยเย็น1.2K Dibacaสามี ท่านหย่ากับข้าเถอะ
กะปอมพ่นไฟ17.8K Dibaca
