เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 57
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-09-04 22:34:39โฉมสะคราญต่างทำหน้าที่ของตนในการประชันฝีมือ แต่ผู้มาเฝ้าชมด้านข้างกลับเริ่มประชันคำพูดกันขึ้นมาแล้ว เสียงซุบซิบนินทาจากกลุ่มคนในมุมหนึ่งของสวนชิงหลิงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“...ช่างน่าอดสูนัก...” ฟูเหรินผู้หนึ่งเอ่ยคล้ายพึมพำกับตนเอง “ไม่ใช่ว่าหลายปีก่อนในงานเทศกาลหยวนเซียว คุณหนูสามถูกคนแปลกหน้าลักพาตัวไป…ย่ำยี…” ราวกับลืมตัว ยิ่งพูดเสียงของฟูเหรินวัยกลางคนก็ยิ่งชัดถ้อยชัดคำขึ้นเรื่อยๆ จนฟังชัดถนัดหู ทำเอาคนอื่นๆ เริ่มหันมามอง
บุรุษอีกคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลหัวเราะเบาๆ แล้วเสริมขึ้นด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน “ข้าเองก็อยู่ในเหตุการณ์นั้น ข้าจำได้แม่น คุณหนูสามที่ยังเยาว์ถูกบุรุษอุ้มร่างไร้สติไปทิ้งไว้หน้าจวนเฉินกั๋วกง พวกเขาบอกว่านางถูกย่ำยีจนไร้ค่าตั้งแต่นั้นมา”
“นางมาทำไมกัน? ข่าวลือของนาง... เป็นข้าคงอับอายจนไม่อาจเงยหน้าอวดใครได้อีก”
“ดูเถิด ต่อให้นางจะงดงามหรือมีฝีมือเพียงใด ชื่อเสียงเช่นนั้นย่อมไม่มีตระกูลใดต้องการหรอก”
คำพูดเหล่านั้นพร้อมเสียงหัวเราะเยาะแผ่วจางแว่วมาให้ได้ยิน เฉินเซียงหรงก้มหน้าลงเล็กน้อย มุมปากคลี่ยิ้มบาง
ถูกแล้ว...เรื่องในคืนเทศกาลหยวนเซียวเมื่อเจ็ดแปดปีก่อนนั้น เหมือนดั่งรอยสลักที่มิอาจลบเลือน ชื่อเสียงของข้าถูกทำลายตั้งแต่ยังเยาว์ ด้วยข้อหาที่ข้าไม่มีโอกาสแม้แต่จะแก้ต่าง เช่นนั้นต่อให้งดงามหรือเก่งกาจเพียงใด ใครกันจะกล้ารับข้าเข้าตระกูล?
ดวงตาของนางสะท้อนความสงบนิ่ง ขณะปลายนิ้วเรียวสัมผัสพู่กันที่วางบนโต๊ะ รอยยิ้มบนริมฝีปากเหยียดกว้างขึ้นเล็กน้อย ดูปลดปลง ไม่ถือสา ทั้งที่ในใจแอบหัวร่ออย่างยินดี
ดียิ่ง! ข้ามิได้ต้องการเป็นสะใภ้ของตระกูลใดอยู่แล้ว การถูกผู้คนมองว่าไร้ค่ากลับกลายเป็นอิสรภาพที่ประเสริฐที่สุด...เช่นนี้ข้าจึงสามารถแสดงฝีมือได้โดยไม่ต้องห่วงพะวงต่อสิ่งใดอย่างไรเล่า ว่ากันตามตรงแล้ว ข้าอาจต้องขอบคุณผู้ปล่อยข่าวลือพวกนี้ด้วยซ้ำ
เซียงหรงที่ยังคงจรดพู่กันลงบนกระดาษ แม้ภายนอกจะดูสงบเสงี่ยมเปี่ยมสมาธิ แต่ความจริงในใจกลับลอบพยักหน้านับครั้งไม่ถ้วน
พูดอีก พูดอีกมากๆ ข้าจะได้ไม่ต้องแต่งงานออกเรือน จะได้ไม่ต้องทนทุกข์กับการเชื่อฟังสามี ปรนนิบัติแม่สามี เลี้ยงดูบุตรหลานและบริวารของสามี รีบสาดโคลนใส่ข้าเร็วเข้า!
แต่แม้นางจะไม่วุ่นวายใจ กลับมีผู้ที่ไม่อาจสงบนิ่งอยู่ได้คนหนึ่ง
บุรุษต่างถิ่นในชุดสีครามเข้มดูมอซอที่ลงเดิมพันข้างคุณหนูสวมจวนเฉินกั๋วกงมาตลอดตั้งแต่แรก มองตรงไปยังกลุ่มคนที่กำลังพูดถึงสตรีในดวงใจด้วยสายตาคมกริบยิ่งกว่ามีด ดาบ น้ำเสียงกระซิบกระซาบเหล่านั้นแม้เบาแสนเบา แต่เขาได้ยินถ้อยคำหยาบหยามเหล่านั้นทุกถ้อยคำ ในใจเดือดพล่านราวกับน้ำร้อน
ไร้เหตุผล ไร้ยางอายสิ้นดี! เขามองกลุ่มคนเหล่านั้นด้วยสายตาเยือกเย็น ก่อนจะก้าวตรงไปยังพวกเขาด้วยฝีเท้าหนักแน่น
“คำพูดเช่นนี้ พวกเจ้ากล้ากล่าวออกมาโดยไร้ซึ่งพยานหลักฐานได้อย่างไร” เสียงของคนต่างถิ่นทุ้มต่ำ ทว่าดังก้องพอที่จะทำให้ทุกคนหยุดสนทนาและหันมามอง
ฟูเหรินที่เป็นผู้เริ่มเรื่องสะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะพยายามเอ่ยเถียง
“โอ้ยโหยว! แต่เรื่องนี้เป็นสิ่งที่ทุกคนรู้กันอยู่แล้วหาใช่ข่าวใหม่ไม่”
ชายอีกคนที่เป็นผู้พูดเสริมเมื่อครู่ มองหน้าผู้ปราดเข้าแทรกวงสนทนาด้วยความสงสัย “เอ...น้องชายท่านนี้ช่างคุ้นหน้าคุ้นตา เหมือนเคยพบที่ใดมาก่อน ท่านคือใครกัน?”
‘น้องชายที่แสนคุ้นตา’ กระตุกยิ้มเย็นชา “ข้าหรือ? ข้าก็คือบุรุษที่ช่วยเหลือคุณหนูสามในคืนเทศกาลหยวนเซียว ผู้ปกป้องนางจากการถูกทำร้าย ทำให้นางไม่ได้รับบาดเจ็บหรือความอยุติธรรมใดแม้แต่น้อย และที่สำคัญ...ข้าก็คือคู่หมั้นของนาง คือบุรุษที่อุ้มนางไปส่งหน้าจวนเฉินกั๋วกงที่พวกเจ้ากล่าวถึงอย่างไรเล่า”
คำพูดนี้ทำให้ทั้งลานแข่งขันนิ่งงัน ทุกคนหยุดการกระทำและมองไปที่บุรุษร่างสูงในชุดสีครามเข้มดูเรียบง่ายและซอมซ่อด้วยความตกตะลึง
เฉินเซียงหรงชะงักมือที่กำลังเขียน อยากจะเอามือข้างที่ถือพู่กันไปวาดหมึกเย็นๆ ใส่หน้าคนพูดให้ลายพร้อยจนกลายเป็นลูกเต่าตัวโตไปเลย!
ดียิ่ง ขัดเรื่องดีของข้าไปแล้ว บุรุษผู้นี้นี่!
แล้วนั่นอะไร? ข้าไปเป็นคู่หมั้นของท่านตั้งแต่เมื่อใด!
บทล่าสุด
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 111
ตลอดการเดินทางไปยังหมู่บ้านว่อหลงที่มีซู่ซินรออยู่ หลี่จือหลินซื้อรถม้าคันหนึ่งให้นางนั่งอยู่ด้านใน ส่วนตัวเขาขับรถม้าด้านนอก เขาให้เหตุผลว่าจะทำให้การเดินทางสะดวกขึ้นนั่นก็จริงอยู่นับตั้งแต่มีรถม้า นางก็ไม่เคยต้องนอนบนพื้นหินพื้นหญ้าให้เจ็บหลังปวดเอว หรือคันเนื้อคันตัวเหมือนก่อนหน้านี้หลังจากที่เปิดเผยตัวตนแล้ว หลี่จือหลินปฏิบัติต่อนางอย่างดียิ่ง ไม่ว่านางอยากกินอยากดื่มอะไร เมื่อผ่านเข้าไปในหมู่บ้านหรือเมืองเล็กๆ ก็จะหาซื้อให้นางทุกอย่าง หากเป็นกลางป่ากลางเขา ไม่ว่าจะจับสัตว์ใดได้เขาก็จะแบ่งเนื้อส่วนที่ดีที่สุดให้นาง ปรุงรสด้วยเกลือหรือเครื่องเทศต่างๆ เท่าที่จะหาได้เพื่อให้นางเจริญอาหารยิ่งขึ้น ทั้งยังบ่นพึมพำทุกคืนว่านางผอมลงไม่น้อย ไม่เต็มไม้เต็มมือ...น่าเกลียดที่สุด ปากบอกว่านางผอมเกินไป แต่ใครกันที่คอยจับนางกินทุกคืน!คนเจ้าเล่ห์พรรค์นั้นตั้งใจทำให้นางได้พักผ่อนเต็มที่ในเวลากลางวันเพื่อรับใช้เขาในเวลากลางคืนชัดๆ!แม้จะรู้เช่นนั้น แต่เซียงหรงก็ไม่สามารถหลบเลี่ยงอ้อมกอดนั้นได้เลยเวลากลางคืนช่างหนาวเหน็บนัก แม้ว่าจะเหนื่อย
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 110
“ตอนที่เจ้ายังเป็นทารก ข้าจำได้ ในตอนนั้นข้าบอกเจ้าว่า ข้าจะคอยปกป้องเจ้าไปชั่วชีวิต...คำพูดประโยคนั้นเป็นทั้งคำสัญญาและคำสาบานแรกในชีวิตข้า” หลี่จือหลินพูดพร้อมกับยิ้มจางๆ “ในเทศกาลหยวนเซียวคืนนั้น ตอนที่ข้าซื้อถังหูลู่ให้เจ้า เจ้าคงไม่รู้หรอกว่ารอยยิ้มที่เจ้ามอบให้ข้ายามนั้นทั้งงดงามอ่อนโยนและหวานล้ำเพียงใด เพราะจดจำภาพนั้นได้ ข้าจึงไม่เคยยอมแพ้ในสงคราม ทุกครั้งที่เพลี้ยงพล้ำ ข้ามักคิดเสมอว่าจะต้องได้กลับมาเจอเจ้าเพื่อทำตามคำสัญญาสาบานและจะต้องปกป้องรอยยิ้มที่บริสุทธิ์งดงามเช่นนั้นเอาไว้ให้ได้ หรงเอ๋อร์ ข้าออกศึกมากมาย แม้กึ่งหนึ่งเพื่อบ้านเมือง แต่อีกกึ่งหนึ่งล้วนเป็นเพราะแผ่นดินเทียนจินคือบ้านของเจ้า เพราะที่แห่งนี้มีคนที่ข้าต้องการปกป้องเอาไว้อย่างเจ้าอยู่ข้างหลัง”เซียงหรงได้แต่จ้องเขาด้วยความงุนงง นางไม่เคยจำเรื่องราวเหล่านี้ได้เลย แต่เขากลับเล่าได้ละเอียดอย่างไม่น่าเชื่อ อีกทั้ง…เรื่องสาเหตุที่เขาออกรบและไม่เคยยอมแพ้จนมีชีวิตรอดกลับมาก็ช่าง…เขายังกล่าวต่อไป “หลายปีผ่านไป ข้าคิดว่าเจ้าอาจลืมข้าไปแล้ว แต่ข้ากลับไม่เคยล
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 109
หลี่จือหลินไม่อยากให้นางตั้งกำแพงในใจอีก ไม่ว่าอย่างไรเขากับนางก็ลงเอยกันไปแล้ว ไม่ว่านางจะยินดีแต่งให้เขาหรือไม่ นางก็หนีไปไหนไม่ได้อีกแล้วอยู่ดี…ทว่าเขาเองก็ยังอยากให้นางแต่งให้เขาด้วยความยินดี ไม่ใช่ด้วยความไม่เต็มใจเช่นนั้นเขาค่อยๆ ปัดปอยผมที่ล้อมกรอบหน้านางออก บีบนวดเนื้อตัวที่ปวดเมื่อยจากการร่วมรักเมื่อคืนพลางพูดเบาๆ เมื่อรำลึกถึงความทรงจำเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว“เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงยืนยันที่จะแต่งงานกับเจ้า ไม่ว่าเจ้าจะอยากหนีข้าไปให้ไกลแค่ไหนก็ตาม” หลี่จือหลินเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความหนักแน่น ดวงตาคู่คมมองลึกเข้าไปในดวงตาของเซียงหรงที่เต็มไปด้วยความเคลือบแคลง“จะยังมีอะไรได้ นอกจากความดื้อด้านอยากเอาชนะคะคานของท่าน” นางตอบเสียงแข็ง ลุกขึ้นนั่งหันหน้าหนีราวกับไม่อยากรับฟังคำใดจากเขาอีกแต่หลี่จือหลินไม่ได้โกรธ เขายิ้มบางๆ ก่อนจะลุกขึ้นนั่งเคียงข้างนาง แววตาอ่อนโยนขึ้นอย่างเห็นได้ชัด“ไม่รู้เจ้ายังจำถังหูลู่ในเทศกาลหยวนเซียวได้หรือไม่”เซียงหรงขมวดคิ้วทั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 108
“หรงเอ๋อร์…ชายหญิงร่วมเตียง จะเป็นอันใดกันได้ นอกจากสามีภรรยา” เขาพูดเสียงนุ่ม “อีกอย่าง เจ้าคิดว่าหากเฉินกั๋วกงได้ทราบ เขาจะไม่บังคับให้เจ้าแต่งงานจริงหรือ ต่อให้เป็นคุณชายใหญ่จวนเจ้าที่เจ้าคิดว่าจะเข้าข้างเจ้าแน่ๆ หากเป็นเรื่องนี้...เชื่อเถิดว่าเขาเองก็จะต้องเกลี้ยกล่อมให้เจ้ายอมแต่งให้ข้าเช่นกัน”คนฟังหน้าซีดเผือดลงทุกขณะ ยิ่งเมื่อเอ่ยถึงว่าเขาจะบอกบิดาและพี่ชายนางเกี่ยวกับเรื่องนี้ เซียงหรงก็ยิ่งรู้สึกราวกับถูกหลอกขึ้นมาทันทีไม่หรอก...ไม่ได้รู้สึก...นางถูกหลอกจริงๆ นั่นล่ะ!ใบหน้าหวานล้ำเผือดซีด ความเจ็บปวดตรงกึ่งกลางกายราวกับจะส่งเสียงหัวเราะเย้ยหยันความโง่เขลาของนางนางวิ่งวนอ้อมไปทั่ว แต่สุดท้ายแล้วก็กลับตกอยู่ในเงื้อมมือของเขาเช่นเดิมราวกับตัวตลก ราวกับสัตว์ที่ติดในกรง ต่อให้นางจะวิ่งไปข้างหน้าเช่นไร ก็มีเพียงกับดักที่รออยู่เท่านั้น“หากเจอท่านกั๋วกงแล้ว ข้าจะรีบปรึกษาว่าเราจะเร่งแต่งงานกันให้เร็วที่สุด ยังต้องหาฤกษ์ยาม ต้องดูก่อนว่าท่านพ่อตาต้องการสิ่งใดเป็นพิเศษ อ้อ
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 107
ยามรุ่งอรุณแรกของวันใหม่ แสงแดดอ่อนๆ สาดส่องลอดเข้ามาผ่านปากถ้ำ เสียงนกร้องแว่วดังจากบนยอดไม้ ช่วยเสริมให้บรรยากาศดูเงียบสงบ แต่ภายในถ้ำเล็กๆ นั้นกลับเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลายที่ปะทุอยู่ในใจคนทั้งสองเฉินเซียงหรงค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาพร้อมความเจ็บปวดที่แล่นแปลบไปทั้งร่างเพียงนางขยับตัวเล็กน้อย ความเจ็บและเมื่อยล้าเนื้อตัว รวมถึงความปวดร้าวจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทำให้นางข่มความเจ็บใจเอาไว้แทบไม่ไหว น้ำตาพลันเอ่อคลอเบ้าอีกครั้งหลี่จือหลินที่นอนตะแคงร่างหันหน้าเข้าหานางกลับอยู่อย่างเงียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาที่มักประดับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์กลับดูซีดเซียวและเต็มไปด้วยความสำนึกผิด แววตาของเขาดูหม่นแสงราวกับแบกรับทุกความผิดบาปบนโลกนี้ไว้ "เจ้าเจ็บมากหรือไม่?" เสียงของเขาแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเซียงหรงเบือนหน้าหนี ไม่อยากมองหน้าเขาอีกแม้แต่น้อยนางกัดริมฝีปากแน่น พยายามลุกขึ้นด้วยตนเอง แต่เพียงแค่ขยับตัวเพียงนิด กลางกายที่ยังคงทั้งบวมทั้งแดงก็ส่งความเจ็บปวดจนต้องทรุดฮวบลงไปอีกครั้งหลี่จือหลินรีบประคองนางไว้ เขากุมมือนางเบาๆ แต่เซียงหรงกลับสะบั
ภรรยาห้าอีแปะ บทที่ 106
หลี่จือหลินนิ่งไปครู่หนึ่ง ดวงตาของเขาฉายแววความเจ็บปวดและสับสน ก่อนที่เขาจะถอนหายใจยาว ปล่อยนางให้เป็นอิสระ รู้สึกได้ถึงความชื้นแฉะที่อก…พอเดาได้ว่ารอยกระบี่ฟันซึ่งได้จากการร่วมต่อสู้กับกลุ่มนักฆ่าที่หานชิงเยว่ส่งมาสังหาร ‘ตงหลิน’ องครักษ์ที่เขาวางตัวให้คอยติดตามคุ้มกัน เฉินเซียงหรงในที่แจ้ง ปริแยกเพราะแรงผลักของนางเมื่อครู่“เจ้าไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เฉินเซียงหรง” เสียงของเขาอ่อนลงเล็กน้อย “สำหรับข้า สัมพันธ์ระหว่างเราจะไม่ใช่และไม่มีทางเป็นสิ่งที่ทำเพื่อตัดความสัมพันธ์ แต่เป็นสิ่งที่ข้าหวังจะทำเพื่อให้เราสองคนผูกพันกันตลอดไป”เซียงหรงบอกอย่างปลดปลง “ท่านต่างหากที่ไม่เข้าใจอะไรเลยสักนิด เรื่องนั้นก็ช่างเถอะ สำหรับข้า ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน หากท่านเพียงอยากได้ร่างกาย ท่านก็เอามันไปเถิด”ขอเพียงไม่ต้องแต่งงาน...อย่างนั้นหรือ?เพียงเพื่อหลีกเลี่ยงเขา ต่อให้ต้องพลีกายให้ชายอื่น นางก็ไม่สนใจแม้จะต้องขึ้นเตียงกับเขา นางก็ยังดื้อด้านไม่ยอมแต่ง!หลี่จือหลินมองสตรีตรงหน้าด้วยแววตาเจ็บ
บางทีคุณอาจจะชอบ
ทะลุมิติมาเป็นภรรยาตัวน้อยของสามีพิการ
หิมะที่ปลิดปลิว81.7K viewsอ่านใจทรราช สนมปลาเค็มถล่มวังหลัง
มาแล้วก็อยู่ต่อเถอะ17.1K viewsหญิงหม้ายท้ายหมู่บ้าน
ต้นไม้แห้ง18.3K viewsลิขิตรัก องค์ชายไร้ใจ
กุหลาบดิน22.2K viewsแม่ทัพผู้นี้คือสามีข้า
จ้าวฮุ่ยอิง4.9K viewsเมื่อหิมะโปรยปราย
เฟยฮวา5.1K viewsทะลุมิติมาเป็นแม่หัวใจแกร่ง (ยุค 80 )
sanvittayam4.3K viewsอุ้มท้องหนีราชันย์ปีศาจ
บ้านเขมปัณณ์3.9K views
