บทที่ 73

มาเยือนจวนกั๋วกงคราใด โดยเฉพาะครั้งนี้...หลี่จือหลินสุขใจนัก

ทว่าเหล่าพี่หญิงน้องหญิงของเซียงหรงที่ต่างลอบเฝ้ามองอยู่ไกลๆ กลับรู้สึกตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

ในใจพวกนางยามนี้เหมือนมีหม้อน้ำเดือด ทั้งไม่อาจสงบใจและไม่อาจยินยอม

“น่าชังนัก คงเพราะทั้งได้รับปิ่นหงส์พระราชทานจากหวงโฮ่ว ทั้งยังใกล้จะได้ไต่ขึ้นสู่ที่สูงเป็นว่าที่จวิ้นหวังเฟยกระมัง จึงได้กล้าวางท่าเช่นนั้น กล่าววาจาเช่นนั้น หึ...ก็แค่มารยาแสร้งปล่อยเพื่อจับชั้นต่ำ ดูก็รู้แล้วว่ากำลังพยายามดึงดูดความสนใจของพี่จือหลินจะแย่!” คุณหนูห้าของจวนเฉินกั๋วกง เฉินเหม่ยเซียง บิดผ้าเช็ดหน้าในมือจนยับยู่ สองตาจ้องมองภาพพี่ชายจวิ้นหวังจ๋างจื่อคอยรินน้ำชาและส่งขนมให้พี่หญิงสามแพศยาของตนอย่างริษยาชิงชัง

ยิ่งเห็นภาพบาดตา เฉินเหม่ยเซียงก็ยิ่งห้ามปากตนเองไม่ได้

นางพึมพำเสียงสั่น “ทั้งๆ ที่ก็เป็นบุตรสาวกั๋วกงเช่นเดียวกัน รูปโฉมก็หาได้แตกต่างกันสักเท่าใด หนำซ้ำพวกเราเหล่าพี่น้องล้วนได้เข้าเรียนในสำนักศึกษาอันยิ่งใหญ่ แตกต่างจากนาง...กับแค่โชคดีได้ครองตำแหน่งโฉมงามยอดเมธีในปีนี้แล้วอย่างไร? นางที่เป็นเพียงสตรีในเรือนหลัง ทั้งชีวิตแทบไม่เคยก้าวขาออกจากจวนที่ไหนเลยจะเทียบชั้นกับพวกเราเหล่าพี่หญิงน้องหญิงได้! เพียงเพราะเกิดเป็นบุตรสาวเซียงเหลียนจวิ้นจูที่เป็นภรรยาเอกเท่านั้นหรอกหรือ จึงได้รับความสำคัญจากพี่จือหลินถึงเพียงนี้!”

เฉินเหม่ยลี่เองก็ไม่ได้รู้สึกต่างจากน้องสาวร่วมครรภ์มารดาสักเท่าใด ทั้งอย่างนั้น นางกลับแสร้งปรามเสียงนุ่ม “น้องห้าอย่าได้พูดจาเลอะเทอะไป ยามนี้ตระกูลจางของท่านแม่กำลังถูกสอบสวนเรื่องลักลอบกักตุนเสบียง ค้ากำไรธัญพืชในช่วงสงคราม เดิมทีสามสี่วันมานี้ ทั้งท่านแม่และพวกเราสองพี่น้องก็ใช้ชีวิตในจวนกันอย่างลำบากมากอยู่แล้ว หากมีผู้ใดมาได้ยินแล้วนำไปฟ้องท่านพ่อหรือสตรีอสรพิษจากสกุลหาน เจ้าคิดว่าท่านพ่อที่ไม่มีใจจะช่วยเหลือสกุลจางสักนิด จะยังมีใจอยากปกป้องพวกเราและท่านแม่อีกหรือ...แม้จะดูเหินห่างหมางเมิน แต่สิบกว่าปีมานี้ ในใจของท่านพ่อก็ยังคงมีพี่หญิงสามน่าตายของเจ้าเป็นบุตรสาวอยู่เพียงผู้เดียว จนบางครั้งข้ายังอดสงสัยไม่ได้ ว่าท่านพ่อหาใช่อับอายผู้คนจึงกักขังเฉินเซียงหรงไว้ในจวน แต่ทำเพื่อปกป้องนางจากเรื่องราวอันตรายและสิ่งเลวร้ายต่างๆ นาๆ ข้างนอกจวนกั๋วกงต่างหาก”

เฉินเหม่ยเซียงเบิกตาโพลง หันมามองหน้าพี่หญิงของตนทันที “จริงสิ เหตุใดข้าจึงไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อน!” นางบิดผ้าเช็ดหน้ารุนแรงขึ้น “ข้ายังเคยคิดด้วยซ้ำ ว่าหากสบโอกาสออกนอกจวนพร้อมนางเหมือนเมื่อครั้งที่พวกเรายังเยาว์อีกสักครั้ง สามารถกลั่นแกล้งให้นางเสื่อมเสียชื่อเสียงซ้ำๆ จะดีเพียงใด”

“เบาเสียงหน่อย” เฉินเหม่ยลี่รีบปราม “หรือเจ้าอยากให้ผู้อื่นรู้ว่าเมื่อเจ็ดแปดปีก่อน เราสองพี่น้องจงใจ อยากจะให้เฉินเซียงหรงเกิดเรื่องไม่ดีจะแย่”

สายไปเสียแล้ว เฉินชิวเยว่และเฉินหมิงเยว่ที่แอบมองอยู่ด้านหลังอีกทอดหนึ่งได้ยินบทสนทนาลับๆ นี้เต็มสองหู

สองพี่น้องจากครรภ์อนุหาน หานชิงเยว่ ซึ่งยามนี้เป็นใหญ่ที่สุดในจวนเหลียวสบตากัน ต่อให้ไม่ต้องเอ่ยให้มากความ สองพี่น้องต่างเข้าใจความคิดของซึ่งกันและกันอย่างลึกซึ้ง

เป็นอย่างที่เดาไว้ไม่มีผิด เฉินเหม่ยเซียงยังนับว่าไม่เท่าไหร่ ทว่าที่แท้แล้วอนุจางกับเฉินเหม่ยลี่กลับเสแสร้งเป็นคนดีที่มีอุปนิสัยอ่อนหวานนุ่มนวลได้เก่งนัก...เฮอะ...

หากท่านพ่อรู้ว่า ที่แท้แล้วครั้งนั้น บุตรสาวคนที่สองกับห้า เจตนาล่อลวงบุตรสาวภรรยาเอกที่ตนรักหวงแหนออกไปจากกลุ่มคน หมายใจจะให้เกิดเรื่องไม่ดีต่อเฉินเซียงหรงขึ้นจริงๆ หาใช่เกิดเรื่องเพราะความบังเอิญดังที่อนุจาง มารดาของเฉินเหม่ยลี่และเฉินเหม่ยเซียงกล่าวอ้าง ไม่แน่ว่าท่านพ่ออาจโมโหถึงขั้นตัดเป็นตัดตายกับอนุจางและบุตรสาวอสรพิษที่จิตใจสกปรก ก่อเรื่องเลวร้ายกับพี่หญิงน้องหญิงของตนได้ลงคอตั้งแต่ยังเยาว์...หากเดาไม่ผิดคนขายถังหูลู่และเหล่าผู้เป็นพยานในครั้งนั้นคงล้วนถูกอนุจางว่าจ้างให้กล่าวคำเท็จเป็นแน่...