บทที่ 77

จวิ้นหวังเห็นท่าทีบุตรชายแล้วก็พลันหัวเราะ เอ่ยอย่างอารมณ์ดี

“บุตรชายของข้าเองก็นับเป็นผู้รักในรสสุราผู้หนึ่งเช่นกัน แม้ปกติยามอยู่ในสนามรบจะไม่แตะต้องสุรา ทว่ายามเสร็จสิ้นสงคราม เป็นต้องร่ำสุราบรรเลงฉินอยู่ผู้เดียวทุกครั้ง”

“ดื่มผู้เดียวหรือ” เฉินจิ้งอี้ถามอย่างแปลกใจ

“ถูกแล้ว” หลี่จือหลินยิ้มน้อยๆ

เฉินจิ้งอี้แย้มยิ้ม พอใจยิ่ง “คาดไม่ถึงว่าจวิ้นหวังจ๋างจื่อกับข้าจะคล้ายคลึงกันถึงเพียงนี้”

เซียงหรงพลันเข้าใจทันที ที่แท้ก็เพราะต้องการจะ ‘ดูคน’ จริงๆ ด้วย!

เซียงหรงมองจอกสุราลูกเหมยตรงหน้าอย่างใคร่รู้

ท่านอาจารย์ชายของนางเองก็เป็นผู้ชราที่รักในรสสุราผู้หนึ่ง ครั้งหนึ่งขณะสอนนางแยกแยะกลิ่นสุรา ท่านอาจารย์ของนางกล่าวว่าสุราลูกเหมยเป็นสุรารสอ่อน ซ้ำยังมีฤทธิ์เป็นยา สตรีเช่นนางจะดื่มสักจอกสองจอกก็ไม่เป็นไร ย่อมไม่เมามาย

เทียนจินเป็นแผ่นดินที่เปิดกว้าง ค่อนข้างให้อิสระสตรี หากวันนี้นางจะลองชิมรสสุรา...

เฉินเหม่ยเซียงถามขึ้นราวกับรู้ใจ “พี่หญิงจะไม่ลองชิมรสสุราที่พี่ชายใหญ่ของพวกเราเป็นผู้ลงมือหมักด้วยตนเองสักครั้งหรือเจ้าคะ” นางยกจอกสุราของตนเองขึ้น คล้ายต้องการชักชวนให้ลิ้มรสสุราพร้อมๆ กัน “โอกาสดีๆ เช่นนี้...หาไม่ได้แล้วนะเจ้าคะ”

ท่านอาจารย์กล่าวว่า จะดื่มสักจอกสองจอกก็ยังไม่เมามาย...

เอาเถอะ...เป็นสุราที่พี่ใหญ่หมักเอง คงไม่มีสิ่งใดต้องกังวลกระมัง

เซียงหรงยิ้มน้อยๆ ก่อนยกจอกสุราของตนเองขึ้นดมและจิบ ค่อยๆ ลิ้มรสหอมหวานแปลกประหลาดไปพร้อมๆ กับน้องห้า คาดไม่ถึงว่าหลังจากจิบสุราลูกเหมยไปได้ครู่เดียวจะรู้สึกอึดอัดร้อนรุ่มขึ้นมา

“พี่หญิง...ไม่ดื่มให้หมดจอกหรือเจ้าคะ” เฉินเหม่ยเซียงเอียงคอมองนาง ดวงตากระจ่างใสงดงามฉายแววขบขัน “หรือว่าจิบเข้าไปเพียงอึกเดียวก็เมาแล้ว”

เซียงหรงก้มลงมองจอกสุราในมือ เพียงเห็นจอกสุราคล้ายมีสองจอก ก็รีบวางจอกสุราลงทันที

“ดูท่า...พี่สามจะเมาแล้วจริงๆ” เซียงหรงรีบผายมือไปทางสาวใช้ข้างกาย

ซู่ซินกับชิงเสียเห็นดังนั้นก็รีบปราดเข้ามาประคองคุณหนูสามของตน

“คุณหนู...” ซู่ซินตื่นตระหนก รีบเตือนอย่างร้อนรน “รีบกลับเรือนเถิดเจ้าค่ะ”

“อืม...รีบกลับกันเถอะ” นางบอกเสียงเบา

แม้แต่ตัวเซียงหรงเองก็รู้สึกได้ว่าตนเองไม่ปกติเป็นอย่างยิ่ง

“ท่านลุง ท่านป้าสะใภ้ ท่านพ่อ จวิ้นหวังจ๋างจื่อ...หรงเอ๋อร์รู้สึกไม่ค่อยสบาย เกรงว่าคงต้องขอตัวก่อนแล้วเจ้าค่ะ”

ยามนี้ใบหน้าขาวผ่องเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อจางๆ แล้ว

คนทั้งหมดมองจอกสุราบนโต๊ะสาวงามแล้ว พลันเข้าใจว่าคุณหนูสามที่ไม่เคยลิ้มรสสุราเกิดเมามาย

จวิ้นหวังเฟยรีบกล่าวอย่างเข้าใจ “หรงเอ๋อร์ไปพักผ่อนเถอะ ล้วนแล้วแต่เป็นครอบครัวเดียวกัน จะต้องเกรงอกเกรงใจไปไย”

“หรงเอ๋อร์เสียมารยาทแล้ว” เซียงหรงยอบกายทำความเคารพอย่างนอบน้อม

หลี่จือหลินมองตามร่างบอบบางของคู่หมั้นไปจนสุดสายตา ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใดจิตใจจึงไม่สงบ ทั้งยังเป็นห่วงกังวลมากเท่านี้