บทที่ 76

เซียงหรงมุ่นหัวคิ้วเข้าหากันอย่างห้ามไม่อยู่ “อันที่จริง ชาดที่ทาไว้ก็สีอ่อนไปจริงๆ รบกวนพี่หญิงช่วยทาชาดตลับนั้นให้ข้าได้หรือไม่”

“คุณหนู!” ซู่ซินมองตลับชาดเหม่ยกุยอย่างระแวงระวัง

ไม่ทันที่ซู่ซินจะได้พูดอะไร เฉินเหม่ยลี่ก็รีบปราดเข้าประชิด หยิบพู่กันจุ่มน้ำมัน แตะไล้ชาดที่ตนนำมา ทาลงบนริมฝีปากจิ้มลิ้มอิ่มงาม

เฉินเหม่ยลี่พลันแย้มยิ้ม “งดงามเหลือเกิน งามเหมือนกลีบเหม่ยกุยแรกแย้มไม่มีผิด” นางบรรจงแต้มชาดอย่างเอาใจใส่ “ที่ผ่านมาน้องสามมีของดีใดก็ล้วนมอบให้พวกเราพี่หญิงน้องหญิง ไม่หวงแหน ครั้งนี้ได้มอบชาดที่ทั้งหอมและงดงามนี้ให้ตอบแทนเจ้าบ้าง พี่หญิงดีใจนัก” เฉินเหม่ยลี่บรรจงแต้มชาดอยู่ครู่ใหญ่ หลังตรวจดูว่าแต้มได้งดงามดีแล้ว ก็พยักหน้าพึงพอใจ “น้องสามช่างงดงามนัก จวิ้นหวังจ๋างจื่อจะต้องตกหลุมรักน้องสามจนถอนตัวไม่ขึ้นเป็นแน่” เฉินเหม่ยลี่ปาดน้ำตา แย้มยิ้มงดงามยิ่งกว่าครั้งไหนๆ

“พี่หญิง...” เหตุใดวันนี้พี่หญิงรองจึงได้อ่อนไหวนัก?

“พวกเราออกไปที่โถงรับแขกกันเถอะ” เฉินเหม่ยลี่ส่งตลับชาดให้สาวใช้ของตน ก่อนประคองน้องสาวต่างมารดาให้ลุกขึ้น

แม้เซียงหรงจะรักความสงบ แต่ก็ไม่ได้เห็นแก่ตัวถึงขั้นที่จะยอมให้จวนเฉินกั๋วกงและบิดาเสียหน้า อีกทั้งยังไม่ต้องการสร้างความลำบากใจให้พี่หญิงรอง สุดท้ายจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลยไปก่อน ยอมให้พี่หญิงรองและเหล่าสาวใช้ช่วยกันประคองมุ่งหน้าไปยังโถงรับแขกเรือนประธานอย่างไม่อิดเอื้อน

ในตอนที่คุณหนูรองประคองคุณหนูสามของจวนออกมา แขกเหรื่อฝ่ายตำหนักจวิ้นหวังก็มาถึงพอดี

วันนี้หลี่จือหลินสวมชุดสีขาวปักลายเมฆมงคล ตลอดทั้งร่างดูสง่างามสูงส่งราวกับเทพเซียนจากสวรรค์ชั้นฟ้า พาให้ผู้คนตื่นตาตื่นใจยิ่งนัก

เซียงหรงอดรู้สึกไม่ได้ว่าสีขาวนั้นช่างเจิดจ้าโดดเด่นเหลือเกิน โดดเด่นเสียจนไม่อาจละสายตาไปจากคนผู้นั้นได้

หลี่จือหลินเองก็มองตรงมาที่นางเช่นกัน

เขาแย้มยิ้มทว่าไม่ได้กระทำตัวเสียมารยาทธรรมเนียม ทำเพียงเดินตามท่านลุงจวิ้นหวังและท่านป้าสะใภ้ของนางมานั่งยังที่ทางที่ถูกจัดเตรียมไว้ ทั้งสีหน้ากิริยาล้วนดูสงบไว้สง่า

หึ...ช่างสร้างภาพหลอกลวงผู้คนได้เก่งนัก!

เซียงหรงได้แต่ลอบเม้มริมฝีปากอย่างขัดใจ

งานเลี้ยงในวันนี้เป็นงานเลี้ยงสุราอาหารที่เรียบง่าย คนทั้งหมดก็เพียงแต่ร่วมกินอาหารและสนทนา ใช้ ‘ช่วงเวลาดีๆ’ ร่วมกันเท่านั้น

เซียงหรงไม่ได้รู้สึกว่าวันนี้คือ ‘ช่วงเวลาดีๆ’ ทั้งยังเหนื่อยหน่ายเต็มทีแล้ว จึงได้แต่คีบอาหาร ชิมน้ำแกง เลี้ยงดูปูเสื่อตนเองด้วยอาหารเลิศรส พยายามไม่มองไปทางจวิ้นหวังจ๋างจื่อบางคนที่เอาแต่จ้องมองตรงมาที่นาง

จ้องอยู่นั่นแหละ จ้องอยู่ได้ จ้องจนร่างจะพรุนอยู่แล้ว!

เซียงหรงหงุดหงิด ได้แต่คีบเนื้อปูจากต่างแดนที่ซู่ซินคอยแกะให้อย่างคล่องแคล่วเข้าปากอย่าง ‘สงบไว้สง่า’ อีกคำ

“ท่านลุง ท่านป้าสะใภ้ จวิ้นหวังจ๋างจื่อ ทุกท่าน” จู่ๆ พี่ใหญ่ของนาง เฉินจิ้งอี้ ก็เอ่ยขึ้นมา “นี่ก็คือสุราลูกเหมยที่ข้าเป็นผู้หมักด้วยตนเอง” เพียงเขาส่งสายตา เหล่าสาวใช้ก็ถือถาดบรรจุขวดและจอกสุราเข้ามาวางลงบนโต๊ะสุราอาหารของแขกเหรื่อตามลำดับศักดิ์ฐานะ

เฉินกั๋วกงส่ายหน้าน้อยๆ เอ่ยด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “บุตรชายของข้า แม้จะร่ำเรียนจนสอบได้เป็นทั่นฮวา แท้ที่จริงแล้วกลับหลงใหลในรสสุราเป็นอย่างยิ่ง”

เซียงหรงชะงักไปทันที

หืม...? พี่ใหญ่ชื่นชอบสุราด้วยหรือ?

ยามอยู่ในจวน ตั้งแต่เล็กจนโต พี่จิ้งอี้ของนางดื่มสุรานับครั้งได้ แล้วจะนับเป็นผู้หลงใหลในรสสุราได้อย่างไร? กลับเป็นพี่ชายรองต่างหาก ที่ระยะนี้ดื่มสุราเมามายไม่เว้นวัน กระทั่งวันนี้ก็ยังเมาสุราไม่สร่าง จึงไม่ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงสุราอาหารในครั้งนี้

หรือว่า...ท่านพ่อกับพี่ใหญ่หมายใจจะให้ผู้อื่นมองว่าพี่ใหญ่เองก็เป็นบุรุษมีตำหนิ ไม่ได้สะอาดหมดจดเลิศล้ำไปทุกอย่าง?

เพราะเหตุใด? หรือพี่ใหญ่สอบเข้ารับราชการแล้วพบเจอปัญหาใด?

ไม่ถูก...แม้จะเป็นงานเลี้ยง งานเลี้ยงครั้งนี้ก็เป็นเพียงงานเลี้ยงเล็กๆ ต้อนรับคนจากตำหนักจวิ้นหวัง กล่าวว่าเป็นงานเลี้ยงเชื่อมสัมพันธ์ระหว่างสองตระกูลก็ยังได้ แล้วท่านพ่อกับพี่ใหญ่จะยังต้องเล่นละครพรรค์นี้ไปเพื่ออะไร?

หรือว่า...จะดูคน?

ขณะเซียงหรงครุ่นคิดอยู่นั้น หลี่จือหลินยกจอกสุราขึ้นคลึงใต้จมูก แล้วชิม

“กลิ่นดี รสดี เป็นสุราที่ดียิ่ง!” กล่าวจบ หลี่จือหลินก็กรอกสุราที่ว่าที่พี่ภรรยาเป็นผู้หมักด้วยจนเองเข้าปากจนหมดจอก