ทำมาหากิน

นางขอตัวกลับไปนอน ก่อนไปไม่ลืมเอาจานและกาน้ำชาไปเก็บในครัวทิ้งเตาผิงไว้ให้เขา ก่อนหน้านั้นนางใช้เตาผิงเพียงคนเดียวไม่เคยเผื่อแผ่ให้จิ่นฟานอวี้เลยสักครั้ง เลวร้ายลงไปอีกยังสั่งให้เขาก่อไฟให้นางได้ผิงเพียงคนเดียวโดยที่เขาไม่เคยเรียกร้องสิทธิ์ที่ควรได้ นางทำอย่างนี้ทุกวันโดยไม่เคยคำนึงว่าอีกคนจะหนาวเหน็บเช่นไร

จางลี่อิงตื่นแต่เช้าตรู่ล้างหน้าเกล้าผมง่ายๆ ขึ้นเป็นมวยแล้วเก็บที่นอนพับผ้าที่เก็บมาเมื่อวาน เป็นเพราะมัวแต่หิวโหยหาของกินจนลืมพับเสื้อผ้าของตัวเองเอาไว้ เสร็จแล้วจึงเดินไปที่ห้องครัว ภายในนั้นไม่มีสิ่งใดหลงเหลืออยู่สักอย่าง นางจึงทำความสะอาดห้องครัวครั้งใหญ่ ถึงมันจะดูสะอาดสะอ้านเพราะจิ่นฟานอวี้เป็นคนเก็บกวาดอยู่บ่อยๆ แต่ก็อยากจัดสิ่งของให้เข้าที่มากกว่านี้

"โชคดีนะที่ยังมีแป้งสาลี"

นางยิ้มดีอกดีใจขณะทำความสะอาดก็เจอแป้งสาลีซ่อนอยู่ในชามใบใหญ่มีฝาไม้ปิดไว้อย่างน้อยเช้านี้ก็ไม่อดตายแล้ว จางลี่อิงนำแป้งสาลีมานวดโรยน้ำตาลเล็กน้อยเพื่อทำหมั่นโถวเอาไว้กินได้สี่ลูกพอดี

"วันนี้กินหมั่นโถวเปล่าๆ ไปก่อนก็แล้วกัน"

นางพึมพำกับตัวเอง หลังจากทำเสร็จแล้วจึงคว้าถังน้ำมุ่งหน้าไปที่บ่อน้ำของหมู่บ้านพบชาวบ้านเรียงแถวรอตักน้ำสามสี่คน พวกเขาไม่แปลกใจที่พบเจอนางและไม่ได้ใส่ใจตักน้ำเสร็จก็รีบพากันกลับบ้าน จางลี่อิงตักน้ำหลายรอบเอาใส่จนเต็มถัง นางยังไม่หิวจึงเข้าห้องเก็บฟืนนำออกมาผ่าแล้วนำไปเก็บเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ

"พี่ฟานอวี้ พี่ฟานอวี้"

เสียงเล็กของใครบางคนตะโกนเรียกอยู่หน้าบ้านนางจึงเดินออกไปดู เจอหลิวซานซานถือตะกร้าใส่อาหารยืนอยู่หน้าบ้าน เมื่อสตรีทั้งสองได้เจอหน้ากันหลิวซานซานก็มองจางลี่อิงตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม

"เรียกสามีข้ามีธุระอันใด"

หลิวซานซานชะงักไป โดยปกตินางบ้านี่ไม่พูดไม่จาเอาแต่ก้มหน้าก้มตาให้นางผ่านเข้าไปยังห้องครัวได้ แต่วันนี้กลับถามนางด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิม มองไปมองมาดูมีแววฉลาดเฉียบคมไม่เลื่อนลอยเหมือนคนไร้สติดั่งแต่ก่อน

"ข้าทำไก่ตุ๋นมาให้พี่ฟานอวี้"

นางเชิดหน้าตอบโดยไม่สนใจว่าเจ้าของบ้านมีตัวตนยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ เพราะหลิวซานซานทำอย่างนี้เป็นประจำเหมือนเป็นหน้าที่ไปแล้ว แต่ทุกครั้งที่ทำอาหารถือมาฝากเขาจางลี่อิงก็ไปแอบกินจนหมดทุกคราไป

"เอากลับไปเถอะขอบคุณนะที่ช่วยข้าดูแลสามี แต่มันคงดูไม่งามหรอกที่เจ้าทำเช่นนี้เจ้าทำให้ข้าอดคิดไม่ได้ว่ากำลังให้ท่าสามีผู้อื่น แอบเล่นชู้กับสามีข้า! นี่เจ้าไม่อายเลยหรือ"

จางลี่อิงพูดด้วยเสียงอันดังขึ้น หลิวซานซานเหมือนโดนตบจนหน้าชาที่ถูกจางลี่อิงต่อว่า นางนึกออกว่าควรโมโหจึงเงื้อมือขึ้นจะตบเหมือนที่เคยทำ จางลี่อิงคิดเร็วเงื้อมือขึ้นเตรียมโต้ตอบด้วยสายตาดุร้ายหลิวซานซานเห็นดังนั้นก็นึกหวั่นกลัว พ่นลมหายใจอย่างโกรธเกรี้ยวแทนแล้วหมุนตัวกระทืบเท้าเดินกลับไป

ให้จัดการคนหน้าด้านสำหรับนางมันไม่ใช่เรื่องยาก ได้ยินเสียงเอะอะอยู่ด้านนอกดังเข้ามาถึงในห้องทำให้จิ่นฟานอวี้เดินออกมาดูเผื่อว่าจางลี่อิงก่อเรื่องขึ้นมาอีก

"เกิดเรื่องอะไรขึ้น"

นางหันไปทางต้นเสียงพบชายหนุ่มรูปร่างผอมสูงแต่งตัวด้วยชุดสีเทาผ้าดูเก่าแต่เรียบสะอาด ลักษณะท่าทางสง่างามใบหน้าหล่อเหลาเกลี้ยงเกลาแลดูสูงส่ง นี่สินะหลิวซานซานถึงชอบมาป้วนเปี้ยนอยู่ได้ทุกวี่วัน

"ไม่มีอะไรหรอก หิวหรือยังมากินข้าวกันเถอะข้าทำไว้ให้แล้ว"

นางชวนเขาแล้วยกหมั่นโถวและน้ำชาออกมา จิ่นฟานอวี้นั่งลงมองดูสตรีเบื้องหน้าไม่วางตา นางดูแปลกไปไม่เหมือนคนบ้าเช่นวันวาน ที่สำคัญคือทำอาหารเองได้แล้วยังทำเผื่อเขา ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาเขาเป็นคนทำให้นางด้วยซ้ำ ทั้งคู่ไม่มีเวลาคิดมากนั่งลงกินหมั่นโถวเงียบๆ โดยไม่สนทนากันแต่อย่างใด

เขากินไปสองชิ้นนางกินไปหนึ่งชิ้นก่อนเอาจานไปเก็บได้สั่งไว้ว่า

"วันนี้กินหมั่นโถวก่อนอีกมื้อข้าจะเก็บไว้ให้เจ้ากินตอนกลางวัน เอาไว้ข้ากลับมาจะทำอาหารให้ใหม่"

นางยิ้มแย้มก่อนหันหลังเดินเข้าครัว ชายหนุ่มไม่พูดจาสิ่งใดดวงตาสุขุมมีแววนิ่งขรึมยิ่งกว่าเดิม แพขนตางอนเรียงเป็นระเบียบขับให้ดวงตาของเขาดูมีเสน่ห์น่าค้นหากระพริบครั้งหนึ่งพร้อมกับยกชาขึ้นจิบ

นางคว้าตะกร้าใบเก่าสะพายขึ้นหลังออกจากบ้านไปโดยมีจิ่นฟานอวี้ยืนมองดูแต่ก็ไม่ถามไถ่สักคำ จากนั้นเขาก็เข้าไปในห้องคัดอักษรต่อ

บนภูเขามีของป่ามากมายหากรู้จักเลือกหรือรู้จักวิธีหาประโยชน์ใช้สอยจากมัน นางเจอลูกพลับสุกเต็มต้นหลายลูก เดินลึกเข้าไปพบเห็ดหลากหลายชนิดขึ้นตามพุ่มหญ้าและขอนไม้ นางไม่รอช้าเดินเข้าไปเก็บเอาทั้งหมดเพราะดูแล้วว่าไม่มีพิษสามารถกินได้ จากนั้นก็เอามีดที่ถือมาด้วยแซะตามพื้นดินจนขุดเจอเผือกอีกหลายหัว

เมื่อได้เสบียงเต็มตะกร้าแล้วจางลี่อิงจึงลงจากเขามุ่งหน้ากลับบ้านอย่างร่าเริง ที่วันนี้ไม่ต้องกินแค่หมั่นโถวกับก้อนแป้งอีกระหว่างทางนางเจอชาวบ้านหิ้วปลามาเต็มถัง พวกเขานำมาขายแต่นางไม่มีเงินซื้อจึงขอแลกกับลูกพลับส่วนหนึ่งและเห็ดอีกส่วนหนึ่ง

นางมาถึงบ้านเห็นจิ่นฟานอวี้กำลังกวาดลานบ้านเงียบๆ เขามองดูมาแต่ไกลเห็นนางแบกของเต็มตะกร้าจึงวางไม้กวาดแล้วเดินมาถือช่วย

"ขอบใจ"

จางลี่อิงยิ้มให้ เขามองดูของในตะกร้าก็นึกสงสัยเป็นอย่างมาก นางไม่เคยเข้าป่าไม่เคยขึ้นเขาไม่รู้จักของป่าสักชนิดแล้วได้ของพวกนี้มาได้อย่างไร

"เจ้าเอาของพวกนี้มาจากที่ไหน"

เขาไม่เชื่อว่านางจะหามาได้ด้วยตัวเองนางไม่เคยทำอาหารการกินจึงไม่รู้จักวัตถุดิบใดๆ อาหารในบ้านเขาก็เป็นคนจัดการมาแต่แรกเริ่ม ส่วนมากซื้อมาจากตลาดยามที่นำหนังสือคัดอักษรไปส่งให้ลูกค้าและไปรับจ้างอ่านจดหมาย สิ่งที่พอซื้อได้ก็เป็นพืชผักราคาถูก แป้งใช้ทำหมั่นโถว ส่วนเนื้อสัตว์นานๆ ทีถึงจะมีตกถึงท้อง

"ข้าขึ้นเขาไปเก็บ มีของป่าผักป่าตั้งมากมาย"

"เจ้ารู้จักของในป่าบนเขาตั้งแต่เมื่อใด"

เขาถามตามความจริงเพราะมันไม่น่าเชื่อเลย จางลี่จิงรีบคิดและเอ่ยขึ้นว่า

"ก็เวลาไปหาฟืน บางทีลุงรองก็บอกข้า หรือชาวบ้านที่ไปด้วยก็คอยบอกข้าว่าพืชชนิดไหนกินได้บ้าง ไปคราวนี้ข้าจำได้อันไหนก็เก็บอันนั้นมา ก็ไปแหล่งที่เคยไปกับคนอื่นนั่นแหละ"

นางบอกพลางก่อเตาฟืน เมื่อได้ฟังเขาจึงคิดตามว่าอาจเป็นไปได้เพราะนางไปหาฟืนเป็นประจำเพียงแต่ไม่เคยได้ของป่าติดมือกลับมา เขาแอบสังเกตอยู่ตลอดเวลาที่นางกำลังจุดไฟ สงสัยว่านางเรียนรู้การก่อไฟมาจากที่ใดโดยปกติมีแต่เขาเป็นคนทำให้

จางลี่อิงรู้สึกว่ากำลังถูกจับจ้องนางจึงหันมาถามเขาตรงๆ

"เจ้ามองข้าทำไม หรือมีสิ่งใดผิดปกติ"

"เจ้าก่อไฟได้ด้วยหรือ"

เขาถามขึ้นให้คลายสงสัย ถึงอย่างไรนางก็ทำไม่เป็นทั้งที่เคยสอนไปแล้วหลายรอบ

"ข้าก็เรียนรู้จากเจ้าอย่างไรล่ะ"

นางตอบง่ายๆ หากจะบอกว่าทำเป็นมาแต่ไหนแต่ไรก็ดูจะแปลกไปสักหน่อย เขาพยักหน้าพยายามทำความเข้าใจว่านางคงเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ

การเป็นสายลับของนางนี้มีข้อดีไม่น้อยเลยชาติก่อนทั้งออกค่ายเดินป่าเรียนรู้วิธีช่วยเหลือตัวเองสารพัดแล้วยังฝึกฝนการต่อสู้ได้อีกด้วย ในคราบของพนักงานสาวออฟฟิศธรรมดาทว่าไม่เคยมีใครล่วงรู้ความสามารถนี้สักคน

ทั้งคู่นั่งกินอาหารค่ำด้วยกันถึงก่อนหน้านี้จะไม่ร่วมโต๊ะมาก่อนแต่จิ่นฟานอวี้ก็กินให้แล้วเสร็จจะได้ไม่เสียเวลาทั้งคู่ นางทำปลาต้มเผือก ยำเห็ดรวม พอดีป้าหลิ่วเพื่อนบ้านผู้ใจดีมีใจเอื้ออารีต่องทั้งสองคนเอาข้าวสารมาให้เป็นค่าอ่านจดหมายของบุตรชายเมื่อวันก่อน วันนี้ที่บ้านจึงมีข้าวสารครึ่งหม้อเล็ก ตบท้ายด้วยลูกพลับที่เก็บมาจากภูเขา

ทั้งคู่นั่งกินข้าวเงียบๆ เช่นเดิม เมื่อกลางวันจิ่นฟานอวี้คงไม่กินหมั่นโถวที่เหลือ เขาเก็บไว้ให้นางเผื่อหิวตอนกลับจากเขา เพราะนางชอบหิวตอนบ่ายหากไม่ได้กินก็ร้องโวยวายสบถด่าเขาเป็นประจำ วิธีนี้จึงแก้ปัญหาได้ผลเสมอมา ค่ำนี้เขาจึงกินข้าวไปหลายชามด้วยความหิว อาหารฝีมือของนางก็ไม่เลวนักเข้าขั้นอร่อยใช้ได้ กินอิ่มหนำสำราญกันท้องสองคน

จิ่นฟานอวี้เตรียมตัวเอาจานไปล้างเหมือนที่เคยทำหลังจากกินเสร็จ ขณะที่กำลังถกแขนเสื้ออยู่นั้นจางลี่อิงก็มาเจอเข้าพอดี

"ไม่ต้องๆ ข้าทำเอง เจ้าไปพักเถอะ"

นางเก็บจานไปล้างอย่างคล่องแคล่วว่องไวผิดจากเดิมไปมาก จางลี่อิงคนเก่าออกจะเงอะงะตัวแข็งทื่อไม่เอาการเอางานลำพังหาบน้ำนางก็ยังทำไม่เคยสำเร็จ

เมื่อถูกห้ามเขาจึงเปลี่ยนไปก่อเตาผิงแทนพอดีกับนางล้างจานเก็บกวาดห้องครัวเสร็จจิ่นฟานอวี้จึงเอ่ยปากชวน

"ไปผิงไฟกันเถอะ"

จากนั้นก็เดินนำหน้าด้วยความเฉยชาเหมือนเช่นเคย นางพยักหน้าเดินตามเข้าไปในห้อง เมื่อสักครู่ล้างจานแล้วมือเย็นเฉียบจนชาดิกไปหมด ได้ความอบอุ่นจากเตาก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย จางลี่อิงได้รับความอบอุ่นเพียงพอแล้วนางจึงขอตัวกลับห้องนอนของตัวเอง

ฟูกเก่าบางกับผ้านวมบางมีรอยขาดอยู่หลายจุดนางเพิ่งมีเวลาสังเกตดู มองเลยไปทางห้องทิศตะวันตกนึกถึงจิ่นฟานอวี้ขึ้นมา เขาก็คงหนาวเย็นเช่นเดียวกัน เห็นทีนางต้องหาผ้านวมใหม่สำหรับสองห้องเพิ่มความอบอุ่นเสียแล้ว