แก้ปัญหาในแบบของข้า

"ท่านเลี้ยงข้ามาอย่างไรก็รู้อยู่แก่ใจ ตอนแต่งงานก็ไม่ได้มีเงินขวัญถุงมาให้ตั้งตัว สามีที่ท่านยัดเยียดให้ข้า บีบบังคับจิตใจเขามาแล้วไล่เราออกจากตระกูลแยกบ้านให้ ก็รู้ๆ อยู่ว่าเขาป่วยกำพร้าพ่อแม่ไม่มีเงินให้ แต่พวกท่านก็ยอมรับแล้วนี่ว่าเขายากจนแล้วจะรีดไถกันได้ ไม่เรียกว่าอำมหิตจะให้เรียกว่าอย่างไร"

นางร่ายยาวเท้าความหลังเวลานี้ย่าเหลียวไม่อายนางก็ไม่อายเช่นกัน ผู้คนที่มุงดูต่างส่งเสียงฮือฮา ถึงบางคนจะรู้เรื่องของนางแต่เรื่องแต่งงานพวกเขาเพิ่งรู้ความจริงว่านางถูกบีบออกจากตระกูลโดยการแต่งงาน

"บ้านกับที่ดินข้าก็ยกให้แล้วเจ้ายังเนรคุณด่าข้าอีก น่าน้อยใจนัก" ย่าเหลียวเล่นบทบาทตัดพ้อเหมือนเป็นผู้ถูกกระทำ ตีสีหน้าเศร้าสร้อย

ป้าสะใภ้รองกระตุกแขนของย่าเหลียวมองดูสายตาคนในหมู่บ้านนางก็รู้สึกหวาดหวั่นแต่ย่าเหลียวไม่สนใจยังหมายมั่นเอาชนะต่อไป

"มันคือส่วนของพ่อแม่ข้าต่างหากที่จริงท่านควรแบ่งให้มากกว่านี้ แต่ตระกูลจางก็เจียดมาให้ข้าเท่านี้คิดบ้างหรือไม่ หากท่านตายไปจะบอกท่านปู่ว่าอย่างไรทำเช่นนี้ไม่ถือว่าลำเอียงกับข้าหรอกรึ เทียบกับลูกหลานคนอื่นนับว่าท่านใจดำกับข้าที่สุด"

จางลี่อิงไม่ยอมแพ้วันนี้ขาดเป็นขาดนางยอมให้คนตระกูลจางกดขี่มานานถึงตอนนี้คงไม่มีเรื่องใดต้องพูดกันอีก ย่าเหลียวได้แต่อึ้งเหมือนถูกตบหน้าซ้ำๆ พูดไม่ออกสักคำ ตั้งแต่ท่านปู่เสียไปนางก็ไม่เคยได้รับความยุติธรรมอีกเลย

หลังจากจิ่นฟานอวี้เข้ามาอยู่ได้ไม่นานก็บังคับให้ทั้งคู่แต่งงานกันโดยย่าเหลียวเป็นคนจัดการเองทั้งหมด

นางถือไม้กวาดกระชับไว้ในมือแน่นย่างสามขุมแววตาเย็นยะเยือกมองดูน่าขนลุกท่านย่าเหลียวกับป้าสะใภ้รองระแวงความบ้าของนางที่เอาแน่เอานอนไม่ได้เดินล่าถอยออกมา เกรงว่าอาจคลุ้มคลั่งฆ่าคนตายได้

"ยังจะเอาเงินอีกหรือไม่"

นางกัดฟันพูดเสียงกรอดข่มขู่ทั้งสอง ป้าสะใภ้รองเห็นท่าไม่ดีเขย่าแขนท่านย่าให้รีบกลับ

"เจ้ากล้าพูดขู่ข้า"

อย่าเหลียวแม้จะหวาดหวั่นแต่ก็ไม่ยอมลดละยังพ่นคำสบถต่อไป จางลี่อิงเงื้อไม้กวาดขึ้นมาทำตาขาวแสยะยิ้มร้ายคล้ายคนเสียสติจริงๆ ป้าสะใภ้รีบดึงแขนของนางเดินเร็วๆ ออกจากบ้านไป พวกนางก็กลัวเหมือนกันว่าถ้าจางลี่อิงเกิดบ้าขึ้นมาคงต้องเจ็บตัวแน่นอน ชาวบ้านเห็นดังนั้นก็ต่างหวาดกลัวไปตามๆ กัน วงแตกแยกย้ายกลับบ้านใครบ้านมันทันที

ไม้กวาดในมือถูกลดลงนางถอนหายใจยาวไม่นึกว่านอกจากยากจนหน้าตาอัปลักษณ์มีสามีขี้โรคและยังต้องรับมือกับญาติมหาภัยนี่อีก หญิงสาวนั่งลงตรงตั่งด้านข้างวางไม้กวาดลงเหม่อมองไปรอบๆ

ลมหนาวพัดโชยความเย็นของอากาศกระทบผิวหน้าจนขึ้นริ้วสีแดงเรื่อแม้จะเพียงน้อยนิดแต่ก็รู้ว่าความเย็นเยือกส่งผลต่อร่างกายมากขึ้นเหมือนว่าอากาศมีอุณหภูมิลดต่ำลงอีก หากแต่จางลี่อิงไม่ได้สะทกสะท้านเลยสักนิด นางนั่งพักให้ความโกรธเริ่มจางลงก็ลุกขึ้นไปหุงข้าวทำกับข้าว

"ไม่ต้องให้เงินบ้านสกุลจางอีกนะ"

จางลี่อิงบอกกับจิ่นฟานอวี้เขาวางชามข้าวลงมองนางอีกครั้ง

"เพราะเหตุใด"

เสียงนุ่มทุ้มของบุรุษวัยสิบแปดถามขึ้นเสียงของเขาดูน่าฟังยามได้ยินฟังแล้วไม่ขัดหูหรือชวนอารมณ์เสียแต่อย่างใด

"ข้าว่ามันสมเหตุสมผลแล้วเราไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขา คราวหลังถ้าพูดไม่รู้เรื่องข้าจะเอาไม้มาจุดไฟจี้ให้ตูดไหม้เลย"

นางพูดขึ้นอย่างเหลืออด ปกติก็ไม่ชอบคนเอาเปรียบอยู่แล้วไม่ว่าหน้าไหนนางก็ปราบมาแล้วนักต่อนัก ได้ฟังดังนี้จิ่นฟานอวี้แค่นยิ้มในลำคอขบขันกับคำพูดและท่าทางขึงขังที่ดูไม่น่ากลัวสักนิด เขาเป็นคนพูดน้อยการแสดงอารมณ์ไม่ค่อยมีเพียงแค่รู้สึกขันก็ยังแสดงออกไม่มาก มีความเป็นผู้ดีมีชาติตระกูลดุจคุณชายผู้สูงศักดิ์ นางเหลือบมองเห็นเขายิ้มขำก็ออกอาการเก้อเขินคีบข้าวกินต่อเงียบๆ เช่นเดิม

นางออกไปหาของป่าได้เห็ดมาเต็มตะกร้านำมาตากแห้งเอาไว้เก็บกินนานๆ อีกส่วนหนึ่งเอาไว้ขาย

ช่วงบ่ายนางจะปลูกผักจึงไปหาอุปกรณ์ในโรงเก็บฟืนโชคดีมีจอบกับเสียมอยู่จึงเอาออกมาใช้ ไม้ไผ่ที่ตัดมาด้วยก็จัดการทำเสาขึ้นเป็นรั้วสวนเล็กๆ ข้างบ้าน จางลี่อิงทำเป็นหลายอย่างชาติก่อนนางเคยออกค่ายอาสา สร้างโรงเรียนสร้างห้องน้ำแล้วยังได้ปลูกผัก ตอนเป็นสายลับก็เคยฝึกใช้ชีวิตในป่าเรียนรู้เรื่องพืชสมุนไพรต่างๆ พร้อมกับหาของป่าประทังชีวิตจึงเป็นเหตุผลที่นางรู้จักและทำเป็นหลายอย่าง

หญิงสาวขุดร่องผักยกร่องขึ้นมาหลายร่องหาไม้มาผ่าเป็นซีกสำหรับใช้ทำค้างผักไม้เลื้อย นางไปขอมูลวัวป้าหลิ่วที่บ้านนั้นเลี้ยงวัวหลายตัวจึงมีมากพอแบ่งปันได้ ป้าหลิ่วใจดีกับนางเสมอมามีสิ่งใดก็แบ่งกันเพราะเวทนาที่นางสติไม่ดี พอตอนนี้เห็นว่ารู้จักทำมาหากินก็สนับสนุนเต็มที่

จิ่นฟานอวี้เอางานเข้าไปส่งในเมืองที่เดิม รอบนี้ส่งล่าช้าแต่ก็ได้มาถึงห้าตำลึงเงิน เขาจึงซื้อของมาไว้เป็นการแบ่งเบาภาระของนางไปด้วย

"จะปลูกผักหรือ"

เขาถามขึ้นเมื่อเห็นนางก้มๆ เงยๆ กับแปลงผักอยู่สักครู่แล้ว