ตอนที่16 สายตาที่มิควร

“คารวะท่านปู่ ท่านย่า ท่านพ่อ”

         หยางเฮ่อหลงจำต้องนอบน้อม เมื่ออยู่ต่อหน้าของบิดา มิใช่เพียงแค่ยำเกรงในอำนาจของคนเป็นพ่อ แต่เขาอยากต้องการเป็นคนที่ถูกเลือก

         “ท่านแม่กับพี่รองมาแล้วหรือเจ้าคะ”

         เสียงใสกังวานดังขึ้นจากด้านหน้าประตู ทำให้หยางเฮ่อหลงหันกลับไปมอง และเพียงแค่เห็นน้องสาวคนเล็กเดินเข้ามา ความรู้สึกบางอย่างก็เกิดขึ้นภายในใจ แววตาที่มองไปที่หยางหลิงหลง มันไม่เหมือนพี่มองน้องสักนิด

         “หลิงหลงมานั่งข้างแม่นี่”

         เมื่อเห็นสายตาของบุตรชาย ที่มองบุตรสาว มันไม่ควรจะเป็น ความเป็นแม่ยังคงเหนือกว่าความชิงชัง ที่มีต่อสามี ฉีเหนียงเหนียง จึงออกหน้าปกป้องบุตรสาว แม้นางมองว่าตนเองคงคิดมากจนเกินไป แต่นางก็ไม่ชื่นชอบ ยืนอยู่บนความประมาท เช่นตัวนางเมื่อครั้งอดีต นางจะไม่ยินยอม ให้มันเกิดกับบุตรสาวเป็นอันขาด

         “ท่านแม่ ข้าคิดถึงท่านแม่เหลือเกินเจ้าค่ะ”

         หญิงสาววิ่งเข้าไปนั่งลงต่อหน้ามารดา ก่อนจะโผเข้ากอดด้วยความคิดถึง ความงามนั้นหยางหลิงหลง ได้มารดามาเกินครึ่ง เลยทีเดียว

         “หากเจ้าคิดถึงแม่จริงๆ ไยไปอยู่เสียไกล ไม่ยอมอยู่ข้างกายแม่เล่า”

         นี่คงเป็นภาพที่หาดูได้อยาก เพราะปกติแล้ว ฉีเหนียงเหนียงจะไม่มีวันอ่อนโยนกับใครเท่าใดนัก โดยเฉพาะกับบุตรชายคนโต ที่แม้แต่ชื่อนางก็ไม่อยากได้ยิน

         “ข้าก็ไปช่วยดูแลท่านพ่อ แทนท่านแม่อย่างไรเล่าเจ้าค่ะ เมื่อครู่ข้าไปเตรียมของว่างให้ทุกคนมาเจ้าค่ะ”

         หยางหลิงหลง ที่ยังคงไร้เดียงสาต่อสายตาของบุรุษ พูดเจื้อยแจ้วกับผู้เป็นแม่ พร้อมรอยยิ้มสดใส ชีวิตนางเติบโตมา โดยมีบิดาคอยปกป้องยิ่งกว่าไข่ในหิน หญิงสาวคือหยกล้ำค่าสำหรับครอบครัว นางจึงไม่เคยผ่าน การข้องแวะจากชายหนุ่มคนใด จึงไม่อาจแยกแยะ สายตาของหยางเฮ่อหลง ที่มองมาอย่างมีความนัยได้

         “ในเมื่อมากันครบแล้ว เราควรหารือเรื่องเตรียมงานแต่งของเหยาเกอกันเถอะ”

         หยางไท้ฮูหยินเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นแล้วว่าทุกคนมากันพร้อมหน้า จึงเปิดประเด็นในการกลับมาเมืองหลวงของนาง ซึ่งนางนั้นเลือกที่จะไปบำเพ็ญตน อยู่ต่างเมืองอันห่างไกล ทว่าแท้จริงนางติดตามบุตรชาย ไปคอยอบรมหลานสาวคนเดียวเสียมากกว่า

ทางด้านฉีเหนียงเหนียง เมื่อได้ยินชื่อของบุตรชายคนโต ใบหน้างามที่เปื้อนยิ้ม ก็พลันเปลี่ยนสีหน้าไปในทันที แต่ก็ไม่ได้โต้แย้งใดๆ ต่อแม่สามี เพราะนางมีแผนการอยู่ในใจแล้ว

ยามค่ำคืน ณ จวนสกุลลั่ว

         ลานกว้างหน้าเรือนหลังใหญ่ ซึ่งรอบกายอบอวลไปด้วยกลิ่นมวลไม้กลางคืน ซึ่งจะส่งกลิ่นหอมเพียงเวลาเดียว นับเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของเรือนหลังนี้ ที่ยามเช้าจะมีดอกไม้นานาพันธุ์แข่งกันเบ่งบาน และส่งกลิ่นชวนหลงใหล

         เพียงฟ้ามืดก็จะมีมวลดอกไม้อีกสายพันธุ์ เบิ่งบานรับน้ำค้าง พร้อมกลิ่นอันเย้ายวนชวนถวิลหา ทว่าเรือนหลังนี้กลับเป็นของแม่ทัพสาว ผู้ที่ยังไร้รักในหัวใจ นางเคยชื่นชอบแมกไม้น้อยใหญ่ แต่นั่นมันเมื่อครั้งนางยังเป็นคุณหนูในหอห้อง มิใช่สตรีที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือดเช่นในตอนนี้

         “ดึกแล้ว...ไยเจ้ายังไม่นอนอีก”

         เสียงของบิดา ทำให้ร่างระหงที่เอนกายนอนบนเก้าตัวยาว ผุดลุกขึ้นนั่ง ก่อนจะคลี่ยิ้มกว้างเมื่อบิดา ก้าวมานั่งลงเคียงข้าง ท่อนแขนที่แข็งแรงที่สุดสำหรับนาง ได้วาดมาโอบไหล่บางเอาไว้ แล้วรั้งเข้าสู่อ้อมแขน

         หญิงสาวหลับตาลงนิ่ง เพื่อซึมซับความสุขที่ได้รับ นี่คืออ้อมกอดที่อุ่นที่สุดในโลก นางจะไม่ให้มันหายไปอีก จนกว่าจะถึงเวลาอันสมควร นางจะเป็นแสงสว่าง และเกราะคุ้มภัย ให้แก่ทุกคนในจวนแห่งนี้

         “ว่าอย่างไร ทำไมจึงยังไม่นอน เดินทางมาเหนื่อยๆ เจ้าควรพักผ่อนให้มากรู้ไหม”

         น้ำเสียงอันอ่อนโยนของคนเป็นพ่อ ทำให้แม่ทัพสาวอดสะอื้นน้อยๆ ไม่ได้ ก่อนจะข่มกลั้นความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ แล้วเงยหน้าขึ้นมองคางหนาของผู้เป็นพ่อ

         “ข้าอยากชมดาวในบ้านของเราเจ้าค่ะ”

         แม่ทัพสาวมิได้โป้ปด เพราะความสุขสงบใด จะเท่าบ้านเกิดของตนเองได้เล่า

         “ฮ่าๆ เจ้าเป็นแม่ทัพ อยู่ชายแดน เจ้าย่อมต้องนอนกลางดินกินกลางทราย ดวงดาวบนฟ้า คงมีมากมายดาษดื่นให้เจ้าชม ไยจะมาชมดาวไกลถึงที่บ้านอีกเล่า”

         ท่านแม่ทัพใหญ่แสร้งเย้าบุตรสาว เขาก็เคยอยู่ชายแดน ทำไมจะไม่รู้ว่าความรู้สึก โหยหาบ้านที่อยู่ไกลมันเป็นเช่นไร

         “เพราะที่บ้านเรา มีครอบครัวอย่างไรเล่าเจ้าค่ะ อยู่กับพี่ใหญ่นอกจากวางแผนการรบ ก็พาข้าร่ำสุรามิเคยขาด”

         คำพูดของบุตรสาว ทำให้ท่านแม่ทัพใหญ่ ดันร่างงามออกห่างอก เพื่อมองหน้านางให้ชัดเจน โอ้! เจ้าลูกชายตัวร้าย กล้าพาบุตรสาวของเขา ให้กลายเป็นคนขี้เหล้าไปแล้วหรือนี่!

         “เอาไว้เขากลับมา พ่อจะลงโทษเขาสถานหนักทีเดียว น้องเป็นหญิง ยังจะพาดื่มสุรามิรู้แยกแยะอีก”

         เขาคาดโทษบุตรชายในทันที ซึ่งก้หลายปีแล้ว ที่เขามิได้พบหน้าบุตรชายคนโต คงมีเพียงการส่งของขวัญ และจดหมายมาให้เท่านั้น แต่ตัวคนไหนเลยจะโผล่มาให้เห็น ทั้งพี่ทั้งน้องเลยเชียว

         “หึๆ ท่านพ่อจะคิดมากไปทำไมเจ้าค่ะ หากข้าคออ่อนนั่นสิ! ท่านพ่อถึงต้องห่วง สตรีในกองทัพ หากไม่แกร่งและเด็ดขาด ลำพังอาศัยอำนาจท่านพ่อกับพี่ใหญ่ ย่อมยากจะเป็นที่ยอมรับเจ้าค่ะ”

         “ทำไมพ่อจะไม่รู้ ถึงพ่อจะสงสัยถึงการตัดสินใจของเจ้าในหลายๆ เรื่อง แต่พ่อก็อยากให้เจ้า เติบโตด้วยความคิดของตนเอง มิใช่ผู้อื่นชักนำ”

         ท่านแม่ทัพใหญ่ ยอมรับว่าภูมิใจในตัวของลูกๆ ทั้งสามคน ถึงสองคนโตจะอยู่ห่างสายตา แต่ก็สามารถแสดงความเป็นผู้นำที่ยอดเยี่ยมได้ ส่วนบุตรสาวคนเล็ก แม้จะเป็นสตรีในหอห้อง ก็เก่งการในเชิงศิลป์ ทั้งยังงานของสตรีทุกอย่าง ล้วนแล้วแต่ช่ำชอง

         “ชีวิตคนเราก็เหมือนกับพระจันทร์ และดวงอาทิตย์เจ้าค่ะ มันจะหมุนวนไปเช่นนี้ในทุกๆ วัน เรียกว่า...ความแน่นอน ในความไม่แน่นอน ตอนนั้นข้าอาจคิดได้น้อย เพราะยังเยาว์ แต่เมื่อข้าได้ตัดสินใจก้าวข้ามความเป็นเด็กไป ข้าจึงได้รู้! มิว่าชายหรือหญิง จะต้องแข็งแกร่งทั้งร่างกาย และมันสมองเท่านั้น จึงจะสามารถมีชีวิตรอดในโลกแห่งอำนาจได้เจ้าค่ะ”

         “เจ้าโตแล้วจริงๆ และพ่อก็กำลังจะเป็นตาแก่คนหนึ่ง เจ้าจะออกเรือนแล้ว แต่พี่ชายเจ้าเล่า เห้อ!”

         เมื่อนึกถึงบุตรชายคนโต ท่านแม่ทัพใหญ่ก็ทำสีหน้าเหนื่อยหน่ายยิ่งนัก