ตอนที่18 คุณหนูสาม

เวลาเดียวกัน เรือนรับรองแขกปีตะวันออก ณ จวนสกุลลั่ว

         ภายในห้องนอนอันมืดมิด ร่างสูงนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงกว้าง และด้วยสภาพอากาศที่ดูจะอบอ้าวไปสักหน่อยสำหรับชายหนุ่ม เขาจึงสวมเพียงกางเกงนอนสีดำตัวเดียวเท่านั้น

         การเดินทางอย่างเร่งรีบมาตลอดระยะเวลาหลายวัน ทำให้หลังมื้อค่ำเขาเลือกที่แช่กายในน้ำอุ่น แล้วเข้านอนตั้งแต่ยังไม่ดึกมาก ทว่าเวลานี้เขาทำเพียงลืมตาในความมืด เพื่อให้แน่ใจว่าเสียงฝีเท้าเก้ๆกังๆ อยู่ทางเดินหน้าห้อง มีจุดมุ่งหมายใด จึงได้มาเดินวนเวียนอยู่มิไปไหน หากจะเลยผ่านไปก็มิน่าใช่ หากมาหาเขาไยไม่ส่งเสียงเรียกเล่า

         ลั่วอันผิง ที่มีถาดใส่ถ้วยน้ำแกงอยู่ในมือ เดินวนไปวนมาด้วยมิรู้ว่า นางสมควรที่จะเรียกแขกของพี่สาวหรือไม่ เพราะสหายคนอื่นๆ ล้วนได้รับน้ำแกงบำรุงของท่านแม่ไปหมดแล้ว คงเหลือแค่บุรุษหน้านิ่งคนนี้ผู้เดียว

ด้วยนางไม่เคยมีแขกมาพักที่บ้านบ่อยนัก จึงไม่รู้ว่าการผ่านเลยเขาไป จะเสียมารยาทหรือไม่ แต่ในห้องของเขาก็ไร้แสงไฟแล้ว หากนางเรียกเขาก็เกรงจะเป็นการรบกวน

แต่ถ้าไม่มอบสิ่งในมือให้ หากเขารู้ในภายหลัง อาจเกิดความขุ่นเคืองเอาได้ นางมิรู้ว่าบุรุษจะมีความน้อยเนื้อต่ำใจง่ายเช่นสตรีหรือไม่ แต่หากเป็นตัวนาง ก็คงมีน้อยใจอยู่บ้าง

         “ผู้ใดกัน...”

เสียงดุกร้าวดังออกมาจากภายในห้องที่ไร้แสงไฟ และนั่นก็ทำให้หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว ก่อนจะยืนนิ่งอย่างมิรู้จะทำเช่นไรดี ฟังจากน้ำเสียงคงไม่ชอบใจ ที่มีคนมารบกวนเวลาพักผ่อน แต่หากจะว่าไปนี่ก็มิได้ดึกมานัก...  

         “ขะ...ข้าลั่วอันผิงเองเจ้าค่ะ”

         หญิงสาวรีบตอบไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก ด้วยกลัวจะถูกตำหนิจากคนด้านใน

         แอ๊ด! เสียงประตูบานใหญ่เปิดออก ก่อนที่จะเห็นเจ้าของห้องก้าวออกมา หญิงสาวทำตาโตด้วยตอนนี้ แผ่นอกที่อัดแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อ มันขยับกระเพื่อมขึ้นลง ตามจังหวะหายในของชายหนุ่ม ผิวสีเข้มดูมันเงาเมื่อสะท้อนกับแสงไฟตามทางเดิน

เอือก! ลั่วอันผิงเผลอกลืนน้ำลายลงคอเสียงดัง ขวับ! ก่อนที่นางรีบหันหลังให้ชายหนุ่มในทันที เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตนเอง เสียมารยาทแค่ไหน ที่มองเขาจนตาไม่กระพริบ ไหนจะยังเมื่อครู่ ที่นางเผลอกลืนน้ำลายเสียงดัง ช่างน่าอับอายนัก!

         เมิ่งหยู๋เฟิง รีบก้มลงมองตัวเองในทันที ก่อนจะรีบผลุบกลับเข้าไปภายในห้องนอน เท้าหนารีบก้าวไปยังฉากกั้น เขารีบคว้าเสื้อมาสวมอย่างรวดเร็ว โดยไม่ลืมสวมทับเสื้อคลุมตัวนอก เพื่อปกปิดร่างกายให้มิดชิดขึ้นอีกชั้น

เพราะถึงแม้กางเกงของเขาจะเป็นสีดำ ทว่าความเป็นบุรุษมันมิได้นิ่งนอนเท่าใดนัก ในห้องอาจมืดมิด แต่ทางเดินล้วนสว่างไสวด้วยแสงจากคบไฟ

         “คุณหนูสามมีสิ่งใดหรือ จึงได้มาพบข้าดึกดื่นขนาดนี้”

         เมื่อมั่นใจว่าแต่งกายเรียบร้อยแล้ว เขาจึงได้เดินกลับออกมาอีกครั้ง ก่อนจะถามถึงสาเหตุที่นางมาอยู่ตรงนี้

         “คือว่า...ท่านแม่ให้ข้า นำน้ำแกงมาให้พี่ชายทั้งหลายเจ้าค่ะ พี่ๆ ท่านอื่นยังมินอนกัน ต่างได้รับน้ำแกงกันหมดแล้วเจ้าค่ะ”

         หญิงสาวยังไม่ได้หันกลับไปมองเจ้าของห้อง ด้วยยังรู้สึกขัดเขิน กับการกระทำของตนเองเมื่อครู่อยู่

         “เจ้านำไปให้พวกเขาด้วยตัวเองเลยหรือ”

         ร่างสูงเดินอ้อมมาหยุดอยู่ตรงหน้าหญิงสาว พร้อมคำถามที่ดูเหมือนน้ำเสียงจะไม่ชอบใจเท่าใดนัก

         “เอ่อ...เป็นสาวใช้นำไปให้เจ้าค่ะ ส่วนข้ามาที่นี่เจ้าค่ะ”

         “เพียงลำพังอย่างนั้นหรือ เจ้าเป็นสตรีไยมิระวังตัวบ้างเล่า”

         ชายหนุ่มไม่เห็นสาวใช้ติดตาม จึงเอ่ยตำหนิไปในทันที ต่อให้เขาเป็นสหายของพี่สาวนาง ก็ยังมิใช่สิ่งที่สมควรประมาทได้

         “ไม่นะเจ้าคะ ท่านลุงจ้งรออยู่ตรงนั้นเจ้าค่ะ”

         หญิงสาวพยักพเยิดไปทางพ่อบ้านชรา และมีสาวใช้หลายนางยืนรออยู่ เมื่อเห็นดังนั้น ชายหนุ่มจึงคลายใจลง จะอย่างไรหญิงสาวก็คือน้องสาวของสหาย หากเกิดสิ่งใดขึ้นคงไม่ดีเป็นแน่

         ต่อให้พวกเขาไม่คิดร้ายต่อนาง แต่การเดินมาที่เรือนนี้ในยามค่ำมืด มันก็อันตรายอยู่ดี หากมีคนคิดไม่ซื่อขึ้นมาจะทำเช่นไร เมิ่งหยู๋เฟิง ยกถ้วยน้ำแกงขึ้นมาเป่าเล็กน้อย ก่อนจะดื่มรวดเดียวหมด รสชาติดีเยี่ยมยิ่งนัก อะฮ่า! ทำไมลั่วคังอันไม่มีรสมือเยี่ยงมารดาของนางบ้างเล่า ลงมือปรุงอาหารทีไร เหมือนจงใจฆ่าคนทั้งกองทัพก็มิปาน

         “เอามานี่เถอะ ข้าจะช่วยถือเอง” ชายหนุ่มวางถ้วยลงไปในถาด ก่อนจะจับถาดนั้นเพื่อนำมาถือด้วยตนเอง

         “ท่านดื่มเสร็จแล้ว ข้าจะนำกลับเองเจ้าค่ะ”

ลั่วอันผิงยังไม่ยอมปล่อยถาดในมือ เพราะนางคือเจ้าบ้าน จะใช้แขกได้อย่างไรกัน

         “พี่หยู๋เฟิง เรียกข้าแบบนี้เถอะ”

ชายหนุ่มบอกให้หยิงสาว เรียกเขาให้สนิทขึ้น เพราะคำว่าท่านๆ มันดูขัดหูเขาอย่างไรไม่รู้ เพราะพวกเขาหกคน นางเรียกท่านเสียทุกคน

         “ข้าจะกลับแล้วเจ้าค่ะ ท่าน...เอ่อ...พี่หยู๋เฟิง”

         “เอามาเถอะ ข้าจะเดินไปส่งเจ้าเอง”

         “แต่...”

         “ดึกแล้วอย่าได้ดื้อรั้น”

         หญิงสาวจำต้องปล่อยมือจากถาดใส่ถ้วยน้ำแกง แล้วก้าวนำหน้าชายหนุ่มไปด้วยท่าทางขัดเขิน ใบหน้างามยามต้องแสงไฟ มันแดงระเรื่อราวท้อสุก

         ชายหนุ่มก้าวตามไปอย่างช้าๆ ก่อนจะหันไปส่งสายตาคาดโทษเหล่าสหาย ที่พากันโผล่หน้าออกมาดู และสิ่งที่เขาได้ตอบกลับมา คือรอยยิ้มเย้าแหย่ของสหายทั้งห้า

         พ่อบ้านจ้ง และเหล่าสาวใช้ ต่างพากันขยับหลีกทางให้แก่นายสาว และแขกของคุณหนูใหญ่ ก่อนจะพากันก้าวตาคนทั้งสองไปเงียบๆ

         “น้ำแกงนี่ท่านน้าทำคนเดียวหรือ”

ชายหนุ่มที่ปกติไม่ชอบชวนสตรีแปลกหน้าคุย กลับเรื่องที่จะหยิบยกเรื่องน้ำแกงมาสนทนาเสียอย่างนั้น

         “ข้าช่วยเป็นลูกมือเจ้าค่ะ”

หญิงสาวหันไปตอบคนข้างๆ ด้วยรอยยิ้มสดใส และนั่นทำให้ชายหนุ่มเข้าใจแล้วว่าทำไม ลั่วคังอันถึงได้หวงน้องสาวนักหนา หากเทียบความงามแล้ว ก็ไม่ได้ด้อยกว่าสหายรักเท่าใดนัก แต่ถ้าเรื่องความสดใสร่าเริง ลั่วคังอันหาได้เทียบคนข้างกายเขาในตอนนี้สักนิด

หากนางยังเป็นแบบนี้ ภายหน้าหากเจอบุรุษมากเล่ห์ นางจะรู้เท่าทันได้อย่างไรกัน เสียงการตอบโต้ของหนุ่มสาวได้สิ้นสุดลง เมื่อทั้งคู่ก้าวเดินมาจนถึงเรือนของหญิงสาว