บทที่ 4 คารวะแม่สามี 2

“ขออภัยท่านโหวเจ้าค่ะ ข้าจะพยายามเดินให้เร็วกว่านี้”

นางก้าวเดินเร็วขึ้น แต่นั่นกลับสร้างความปวดแปลบเข้าสู่ใจกลางสาว สองขาสั่นระริกด้วยความเจ็บปวด แข็งขาพลันดูอ่อนแรง

เย่เจียวหั่วพ่นลมหายใจอย่างอ่อนใจ ก่อนจะตรงเข้ามาช้อนร่างระหงเข้ามาในอ้อมแขน ขายาว ๆ ของเขาก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานก็มาถึงยังเรือนของหลิวเถียน ฮูหยินใหญ่ของจวนโหว มารดาผู้ให้กำเนิดของท่านโหวคนปัจจุบัน

ร่างสูงว่างร่างของห่าวเย่วเล่อลงกับพื้น พร้อมกับประคองแขนเล็กพากันเดินเข้าไปยังห้องโถง ที่ซึ่งมีหลิวเถียนกำลังนั่งรอทั้งสองคนอยู่ก่อนแล้ว

“กว่าจะมากันได้ น้ำชาที่เตรียมเอาไว้เย็นชืดไปเสียแล้ว”

สตรีวัยกลางคนบนเก้าอี้ไม้เนื้อหอม เอ่ยตำหนิซึ่งหน้า แต่สายตาของนางกลับทอดมองห่าวเย่วเล่อ ราวกับจะประกาศว่าเป็นความผิดของนาง

“ขออภัยฮูหยินใหญ่เจ้าค่ะ”

ปัง!!

ฝ่ามือเรียวตบที่โต๊ะอย่างมีโทสะ ดวงตาของหลิวเถียนมองมาทางสะใภ้ด้วยความกรุ่นโกรธ

“เจ้ากำลังผายลมอะไรกัน ถึงเจ้าจะไม่คิดว่าตนคือคนของจวนโหว แต่ข้าก็เป็นแม่สามีของเจ้า เจ้าควรเรียกขานว่าท่านแม่ด้วยความนอบน้อม หากเรื่องที่เจ้าเรียกข้าด้วยถ้อยคำที่ห่างเหินเช่นนี้แพร่ออกไป จวนโหวของเราจะมิอับอายหรือ”

ร่างระหงทรุดกายโขกศีรษะลงกับพื้นไม้เย็นเยียบเสียงดัง

ตุ๊บ!

“สะ สะใภ้โง่เขลาเจ้าค่ะ สะใภ้ไม่เคยคิดเช่นนั้น เพียงแต่เกรงว่าถ้าไม่ได้รับคำอนุญาตจากท่านแม่เสียก่อน สะใภ้ก็มิบังอาจเอ่ยเรียกท่านแม่เจ้าค่ะ ขอท่านแม่ได้โปรดอย่ามีโทสะเพราะสะใภ้ผู้นี้เลยเจ้าค่ะ” น้ำเสียงแว่วหวานเอ่ยสั่นเทาด้วยความสำนึกผิด

หลิวเถียนเองก็พยักหน้าพึงพอใจ อย่างน้อยนางก็รู้ว่าอะไรควรไม่ควร

“เจ้ารีบลุกขึ้นเถอะ คราวหน้าก็อย่าทำเช่นนี้อีก ถึงเจ้าจะเป็นสตรีบรรณาการแต่ตอนนี้เจ้าก็คือคนของจวนโหว พึงระลึกไว้เสมอว่าหน้าที่ของเจ้าคือสิ่งใด”

“ขอบคุณท่านแม่ที่สั่งสอนเจ้าค่ะ”

มามาผู้อาวุโสเดินเข้าไปประคองห่าวเย่วเล่อ จากนั้นคู่สามีภรรยาจึงได้ยกน้ำชาให้แก่หลิวเถียน นางเองก็เตรียมของขวัญรับขวัญทั้งคู่เช่นเดียวกัน

กล่องไม้ใบใหญ่ถูกนำมามอบให้กับห่าวเย่วเล่อ ภายในบรรจุเครื่องประดับทองมีฝังอัญมณีสีอำพัน ดูงดงามและหรูหราควรค่าแก่เมืองเจียว เครื่องประดับชุดนี้คือของตกทอดจากฮูหยินเอกของจวนโหวที่จะส่งมอบให้แก่สะใภ้เอก

“เจ้าเป็นคนของจวนโหวโดยสมบูรณ์แล้ว พรุ่งนี้ยามเฉินมาที่เรือนของข้า ข้าจะให้มามาอาวุโสคอยสอนงานของจวนโหวให้แก่เจ้า”

“สะใภ้ทราบแล้วเจ้าค่ะ”

“อาหั่วเจ้าเองก็ดูแลนางให้ดี และให้ดีคือรีบมีหลานให้แม่จะดีที่สุด แม่อยากฟังข่าวดีก่อนงานวันไหว้บรรพชน”

“ลูกจะพยายามอย่างเต็มที่ขอรับ”

“แม่เหนื่อยแล้ว พวกเจ้าทั้งสองออกไปเถอะ”

“ขอรับ/เจ้าค่ะ”

ทั้งสองยอบกายคารวะ แล้วจึงเดินจากไปโดยเย่เจียวหั่วยังคอยประคองฮูหยินของเขาตลอดเวลา

คล้อยหลังของหนุ่มสาว มามาผู้อาวุโสอดจะเอ่ยถามเจ้านายของตนไม่ได้ นางอยู่รับใช้หลิวเถียนตั้งแต่เด็ก จึงพอรู้ใจมาอยู่บ้าง แต่การกระทำครั้งนี้ของเจ้านายกลับแปลกไปจนนางประหลาดใจ

“ฮูหยินใหญ่ยอมรับฮูหยินน้อยแล้วหรือเจ้าคะ”

“เปล่า ข้าแค่กำลังให้โอกาสนาง เด็กคนนี้ไม่ได้โง่เขลาอย่างที่นางแสดงหรอกนะ นางรู้จักอ่านสถานการ์ณและยังสามารถโอนอ่อนได้เป็นอย่างดี นางดูคล้ายนางจิ้งจอกที่กำลังห่มหนังแกะเสียมากกว่า”

“จะให้บ่าวตามดูฮูหยินน้อยไหมเจ้าคะ”

“ไม่ต้องหรอก อาหั่วส่งคนของเขาไปแล้ว บุตรชายของข้าเขาโชคดีที่ได้รับการสั่งสอนจากท่านปู่และท่านย่าของเขา หากเขาเหมือนกับบิดา ข้าคงปวดใจมากกว่านี้”

หลิวเถียนถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เมื่อนึกถึงสามีผู้ล่วงลับของตนเอง หากว่าเขาหนักแน่นและฉลาดมากกว่านี้ คงจะไม่ต้องมาจบชีวิตเช่นนี้เป็นแน่

“คุณหนูหลิวมาขอเข้าพบเจ้าค่ะ” บ่าวรับใช้หน้าห้องเดินเข้ามารายงาน

“ให้นางเข้ามาเร็วเข้า” น้ำเสียงของหลิวเถียนกระตือรือร้นยิ่งนัก สีหน้าที่เคยเศร้าหมองพลันยิ้มแย้มขึ้นมาทันใด

ไม่นานสตรีนางหนึ่งก็ย่างกรายเข้ามายังในห้องโถงหลัก ท่วงท่าการเดินเหินของนางดั่งคุณหนูในห้องหอที่ได้รับการอบรมมาเป็นอย่างดี ฝีเท้าเงียบกริบ แผ่นหลังเล็กยืดตรง ใบหน้าหวานเชิดขึ้นแต่ก็ยังคงความอ่อนน้อม สองมือประสานกันที่ระดับเอว ทุกก้าวย่างชายกระโปรงของนางแทบไม่ขยับเลย

“คารวะท่านป้าเจ้าค่ะ”

สตรีสะคราญโฉมที่มีใบหน้างดงามหมดจดยอบกายคารวะฮูหยินใหญ่หลิวเถียนด้วยความนอบน้อม ใบหน้าที่ตกแต่งด้วยเครื่องประทินโฉมแย้มยิ้มบางเบา

“เหตุใดถึงมาเช้านักเล่า วันนี้เจ้าไม่ได้มีเรียนพิณหรือ”

หลิวเถียนทอดมองสตรีรุ่นลูกด้วยความเอ็นดู น้ำเสียงของนางที่เอ่ยถามมีความเอื้ออาทรต่อ ‘หลิวหนิงอัน’ บุตรสาวของพี่ชายต่างมารดาแห่งจวนตระกูลหลิว

“ท่านอาจารย์ขอลาหยุดหนึ่งวันเจ้าค่ะ วันนี้ข้าถือโอกาสทำน้ำแกงปลามาฝากท่านป้า และอยากให้ท่านพี่เจียวหั่วชิมด้วยเจ้าค่ะ”

“อาหั่วเพิ่งกลับออกไปไม่นาน เจ้าเอาไปให้เขาที่เรือนเถอะ”

“เจ้าค่ะท่านป้า”

เมื่อเป้าหมายสำเร็จผล หลิวหนิงอันจึงฉีกยิ้มกว้างอย่างยินดี นางรีบหมุนกายเดินไปทางเรือนหลักทันที