บทที่ 4 คารวะแม่สามี 1

บทที่ 4

คารวะแม่สามี

ดวงตะวันโผล่พ้นเหนือขอบฟ้า แสงสว่างสาดแสงทุกสรรพสิ่งบนผืนแผ่นดินกว้าง ผืนดินที่ขาวโพลนถูกปกคลุมไปด้วยหิมะ เริ่มละลายลงเมื่อต้องแสงตะวันอันเจิดจ้า อากาศที่หนาวเย็นเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นอบอุ่น

แต่สำหรับห่าวเย่วเล่อที่นอนอยู่บนที่นอนอันอบอุ่นนั้น นางไม่อยากจะหยัดกายลุกออกจากที่นอนนี้เลย ความอุ่นสบายเป็นครั้งแรกในชีวิตทำให้หญิงสาวไม่จากจะลุกกายจากไป

สาวใช้ด้านนอกที่ได้ยินเสียงขยับกายด้านใน จึงได้ส่งเสียงเรียกขึ้นมา

“ฮูหยินเจ้าคะ บ่าวขอเข้าไปนะเจ้าคะ”

“อืม” น้ำเสียงอ่อนแรงเอ่ยตอบรับ

เสียงประตูถูกผลักออกมา พร้อมกับสาวใช้กว่าสิบนางที่เดินเข้ามายังห้องแห่งนี้ พวกนางถูกพ่อบ้านประจำจวนโหวให้เข้ามาดูแลฮูหยินน้อยคนใหม่ของท่านโหว

สาวใช้ทั้งสิบล้วนเป็นหญิงสาวที่อายุไม่เกินยี่สิบปี เมื่อพวกนางเข้ามาเห็นห้องหอที่ราวกับเพิ่งถูกพายุพัดผ่าน ต่างก็พากันใบหน้าแดงกันเป็นแถบ

ท่านโหวของพวกนางช่างดุดันนัก ขณะตอนนี้ฮูหยินยังไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะเดินด้วยตัวเองเลย ร่องรอยฝากรักที่ท่านโหวทิ้งไว้ที่เรือนร่างของฮูหยิน ล้วนมีทุกพื้นที่ จนพวกนางยังรู้สึกเขินอายแทนเจ้านายสาว

ข่าวลือที่บอกว่าฮูหยินไม่เป็นที่ต้องการของท่านโหว ดูท่าจะไม่จริงเสียแล้ว

“ให้บ่าวอาบน้ำให้นะเจ้าคะฮูหยิน”

“ขอบใจเจ้ามาก”

‘เพ่ยเพ่ย’ คือหัวหน้าสาวใช้ทั้งเก้านาง นางได้รับการไหว้วานให้มาเป็นสาวใช้ประจำตัวของฮูหยินน้อย โดยมีหน้าที่ช่วยจัดการดูแลงานต่าง ๆ ให้กับฮูหยินน้อย

เรือนหอของห่าวเย่วเล่อคือเรือนหลักของท่านโหวทางห้องปีกซ้าย ที่เรือนหลักนี้มีห้องทั้งหมดสี่ห้อง ห้องนอนทางปีกขวาคือของท่านโหว ห้องหนังสือ ห้องรับแขก และห้องหอซึ่งอยู่ทางห้องปีกซ้าย

ในอาณาเขตกว้างใหญ่ของจวนโหวมีเรือนน้อยใหญ่ตั้งอยู่กันเรียงราย เย่เจียวหั่วผู้เป็นประมุขของตระกูลพักที่เรือนหลัก เรือนถัดไปทางทิศตะวันออกคือเรือนของหลิวเถียนผู้เป็นมารดา ส่วนทางด้านหลังยังมีเรือนเล็ก และเรือนรับแขกอีกสองเรือน ถัดไปทางด้านหลังจะเป็นโรงครัว และเรือนคนใช้ของจวนโหวทั้งหมด

แต่นอกจากนี้ทางฝั่งทิศตะวันตกที่ติดกับชายป่า คือสนามประลองที่มีไว้สำหรับให้ผู้ใต้บังคับบัญชาได้มาฝึกซ้อมในทุก ๆ เจ็ดวัน โดยท่านโหวจะเป็นผู้ดูแลการฝึกซ้อมด้วยตัวเอง เพื่อให้มั่นใจว่าคนของตนนั้นมิได้หละหลวมต่อการฝึกซ้อม

ในทุกเช้าเย่เจียวหั่วจะออกไปยังค่ายทหาร ที่อยู่ถัดไปจากจวนโหวราวสองเค่อ เขาเดินทางโดยการขี่ม้าสีขาวตัวโปรดโดยมีทหารคุ้มกันอีกหกคน แต่เพราะเขาเพิ่งจะแต่งงานจึงได้ลาราชการเจ็ดวัน เพื่อจะได้ใช้เวลาร่วมกันกับฮูหยินของตนเอง

เย่เจียวหั่วกลับมาที่ห้องอีกครั้งในสภาพที่เหงื่อโทรมกาย เขาตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เพื่อไปฝึกฝนร่างกายในทุก ๆ เช้า วันนี้ก็เช่นเดียวกัน ร่างสูงเดินผ่านเลยห่าวเย่วเล่อแล้วหายเข้าไปยังห้องอาบน้ำ

ห่าวเย่วเล่อรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงของผู้เป็นสามี เมื่อคืนนี้นางกับเขาดูเข้ากันได้เป็นอย่างดี แต่พอวันใหม่เขาก็ทำราวกับนางเป็นอากาศธาตุเสียอย่างนั้น

หรือแท้จริงแล้วเขามองเห็นนางเป็นเพียงสิ่งของมีชีวิต ที่คอยบำบัดอารมณ์กำหนัดของตนเอง เมื่อเขาได้ในสิ่งที่ต้องการแล้ว ก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องพูดคุยหรือทำดีกับนางอีก

เรื่องราวเมื่อคืนนี้ก็คือความฝันตื่นหนึ่งใช่หรือไม่! ใจของห่าวเย่วเล่อพลันปวดแปลบขึ้นมา ใบหน้าของหญิงสาวดูซีดเผือดลง

“ฮูหยินไม่สบายหรือเจ้าคะ สีหน้าดูไม่ดีเลย” เพ่ยเพ่ยเอ่ยถามด้วยความห่วงใย หรือฮูหยินจะเจ็บตรงส่วนนั้นมาก

ไม่ได้การ นางจะต้องไปให้ท่านหมอจัดยาให้กับฮูหยิน

“ไปได้หรือยัง”

เย่เจียวหั่วที่เดินออกมานั้นเอ่ยถามเสียงเข้ม ร่างสูงสวมอาภรณ์สีน้ำเงินขลิบทอง ผมสีน้ำหมึกของเขารวบไว้กลางศีรษะ และสวมกวานเงินที่ประดับอัญมณีสีอำพัน

รูปลักษณ์ของท่านโหวดูคล้ายกับคุณชายสูงศักดิ์ในเมืองหลวง ที่ห่าวเย่วเล่อเคยเห็นยามที่ไปเยือนเมืองหลวงของแคว้นเป่ย ใจของสตรีพลันกระตุกวูบ ยิ่งสบตาคมกริบของเขาที่มองมา มือไม้ของนางก็รู้สึกเกะกะไปหมด

“รีบไปเถอะเจ้าค่ะ” ร่างระหงหยัดกายลุกขึ้นยืน ใบหน้าคมหวานเหยเกเล็กน้อยด้วยความเจ็บปวด

เย่เจียวหั่วออกเดินไปด้านหน้าโดยไม่ได้สนใจสตรีด้านหลังเลย เขายังคงก้าวเดินด้วยฝีเท้าหนักแน่นมั่นคง สายตาคมกริบทอดมองไปเบื้องหน้า รู้ตัวอีกทีพอหันหลังกลับมากลับไม่เห็นเงาของห่าวเย่วเล่อ

สีหน้าของชายหนุ่มดูหงุดหงิด กายสูงหมุนกลับไปทางเดิม เพียงไม่นานหลังจากพ้นพุ่มไม้สูง ก็เห็นห่าวเย่วเล่อเดินมาด้วยการประคองของเพ่ยเพ่ย

ใบหน้าของนางดูซีดเผือดลงเล็กน้อยน้อย การก้าวย่างของนางก็เชื่องช้ามาก กว่าจะก้าวได้แต่ละก้าวช่างดูยากเย็นนัก เขายืนกอดอกมองอยู่นานก็คิดว่ากว่าจะเดินไปถึงเรือนของท่านแม่คงสายกันพอดี

“เมื่อไหร่จะไปถึงเสียที ถ้าเจ้ายังเดินช้าอยู่เช่นนี้อีก”

ห่าวเย่วเล่อเงยหน้ามองร่างสูงด้วยความขุ่นเคือง ก็เป็นเพราะเขามิใช่หรือนางถึงได้มีสภาพอเนจอนาถเช่นนี้

“ขออภัยท่านโหวเจ้าค่ะ ข้าจะพยายามเดินให้เร็วกว่านี้”