บทที่5 ร้านหงลู่ฝาง

ตอนที่ 5 ร้านหงลู่ฝาง

เมื่อถึงเวลากลับบ้าน หนิงเหอก็พึ่งจะรู้ตัวว่าตอนนี้เป็นเวลาเย็นแล้ว นางใช้เวลาในการวาดภาพนั้นเกือบสองชั่วยามจนนางแทบไม่รู้ตัวเลยทีเดียว ไม่แปลกที่ทั้งสามคนกลับมาในสวนแล้วนางค่อยมารู้สึกตัว 

กู้เหวินอี้เล่าว่า พวกเขาไปดูม้าที่คอกม้าอยู่เกือบหนึ่งชั่วยาม พอกลับเข้ามาที่สวนก็เห็นว่านางกำลังวาดภาพอยู่อย่างจริงจัง จนพวกเขาเรียกนางแล้วนางก็ไม่ได้ยิน จนกระทั่งคุณชายน้อยเซียวบอกว่าให้รอนางอยู่เงียบๆเมื่อเห็นว่านางกำลังใช้สมาธิอยู่

การวาดภาพของนางทำให้วันนี้กู้หลันโจวและกู้เหวินอี้ไม่สามารถไปที่บ้านท่านหมอมู่ต้าเต๋อได้ พวกเขาทั้งสามจึงนัดแนะกันว่าจะไปบ้านอีกฝ่ายในอีกวันถัดไป

จากการที่หนิงเหอตื่นขึ้นมาในร่างของเด็กสาวกู้หนิงเหอคนนี้มาหลายวัน ทำให้นางรับรู้ได้ว่า ครอบครัวนี้ต่างรักใคร่กันเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะตัวนางและมารดาที่ชื่อฟู่หลิน

ผู้ชายในบ้านสามคนนั้น มักจะเสียสละอาหารที่ดีและของใช้ที่ดีที่สุดให้พวกนางเนื่องจากว่าพวกนางเป็นผู้หญิงที่พวกเขารัก ซึ่งแตกต่างจากบ้านอื่นๆ ที่ครอบครัวมักจะให้ความสำคัญกับลูกชายเสียมากกว่า

หลายวันมานี้ หนิงเหอพอจะรับรู้นิสัยของคนในบ้านมากขึ้นมาบ้าง อย่างเช่น บิดาของนาง กู้อวี้สยง เขาเป็นชายหนุ่มที่ซื่อสัตย์และมีความอดทนสูง ถือว่าเป็นหัวหน้าครอบครัวที่มีความเป็นธรรม มารดาของนางก็เช่นกัน แม้นางจะป่วยไม่ค่อยแข็งแรง แต่หนิงเหอรับรู้ได้ถึงความรักของนางที่มีต่อคนในครอบครัว

ส่วนพี่ชายของนางทั้งสอง กู้หลันโจวมีนิสัยคล้ายบิดาคือ เขาเป็นคนซื่อๆ และเป็นคนขยัน ต่างจากกู้เหวินอี้ พี่ชายฝาแฝดของนาง กู้เหวินอี้จะดูสุขุมกว่า เขามักจะสังเกตสีหน้าคนรอบข้างและบรรยากาศรอบข้างก่อนเสมอ ข้อนี้แม้แต่นางเองที่อายุวิญญาณในร่างมากกว่าอีกฝ่าย ก็ยังสู้อีกฝ่ายในเรื่องนี้ไม่ได้

จวบจนกระทั่งวันที่เซียวต้าถงนัดพวกเขาทั้งสาม แต่เพราะวันนี้เป็นวันที่บิดาต้องออกไปเก็บกับดักที่วางเอาไว้บนเขา ทำให้ต้องมีใครคนใดคนหนึ่งติดตามบิดาขึ้นไป กู้เหวินอี้จึงเป็นคนอาสาไปกับบิดาเอง เนื่องจากว่าคุณชายน้อยเซียวมีอายุรุ่นราวคราวเดียวกับกู้หลันโจว และทั้งสองยังสนิทสนมกับ กู้หลันโจวจึงมีหน้าที่ไปกับกู้หนิงเหอที่บ้านคุณชายน้อยเซียว

สาวใช้ที่อยู่บริเวณหน้าบ้านจำเด็กทั้งสองได้ว่าเป็นเพื่อนเล่นของคุณชายน้อย นางจึงพาทั้งสองไปหาคุณชายน้อยที่เรือนส่วนตัว 

“คุณชาย/คุณชาย” ทั้งสองทักทายอีกฝ่ายทันที

“พวกเจ้ามากันแล้วหรือ มาๆ เข้ามาก่อน ข้ากำลังรอพวกเจ้าอยู่พอดี” เซียวต้าถงที่เห็นทั้งสองก็รีบเรียกอีกฝ่ายเข้ามาในห้องรับแขกของตนเองทันที

“เอานี่ รับไป” เซียวต้าถงยื่นห่อผ้าหนึ่งห่อมาทางด้านหน้าหนิงเหอ

หนิงเหอรับมาไว้อย่างมึนงง ก่อนจะมองหน้าอีกฝ่ายคล้ายต้องการคำตอบ

“ที่ที่เราจะไปนั้น ส่วนมากเป็นบุรุษ สตรีไม่ค่อยเหมาะจะเข้าไปนัก ข้ายืมชุดของจงสือบ่าวรับใช้ในเรือนเอาไว้ เจ้าเข้าไปเปลี่ยนชุดก่อน เราจะได้ออกไปกัน” เซียวต้าถงอธิบาย

หนิงเหอพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ก่อนจะหลบไปด้านข้างที่มีฉากบังลมอันใหญ่ตั้งอยู่ เหมาะจะเป็นที่ที่นางจะเปลี่ยนชุดได้

นางมาที่นี่ก็พอจะเข้าใจวัฒนธรรมของที่นี่อยู่บ้าง ที่นี่เป็นโลกที่คล้ายประเทศจีนสมัยเมื่อพันปีก่อน ที่ทุกอย่างยังคงล้าหลัง รวมถึงความเชื่อที่ว่า บุรุษนั้นยิ่งใหญ่กว่าสตรี สตรีต้องมองบุรุษเป็นเหมือนท้องฟ้าของตนเอง แต่จากที่นางสอบถามชื่อแคว้นและดินแดนจากกู้หลันโจวแล้ว พบว่า ที่นี่ไม่ได้อยู่ในช่วงประวัติศาสตร์ยุคใดเลย คล้ายกับมิติคู่ขนานใหม่

แต่หนิงเหอพบว่าอย่างน้อยที่นี่ก็โชคดีอยู่อย่างหนึ่งก็คือ ที่นี่ไม่มีสงคราม แม้จะมีการแบ่งแยกดินแดนเป็นสามแคว้น แต่ทั้งสามแคว้นก็ต่างจับมือเป็นพันธมิตรค้าขายแก่กัน

เมื่อเปลี่ยนชุดเสร็จพวกเขาทั้งสามคนพร้อมกับผู้ติดตามเซียวต้าถงหนึ่งคน ทั้งหมดก็เดินทางด้วยรถม้าคันใหญ่เข้าไปในเมืองกัน

โดยปกติแล้วการเข้าเมืองแต่ละครั้ง หากเป็นการเดินเท้าก็ต้องใช้เวลาครึ่งชั่วยาม แต่เมื่อทั้งหมดเดินทางด้วยรถม้า เพียงหนึ่งเค่อพวกเขาก็เดินทางมาถึง

ผู้ติดตามนายน้อยเซียวที่มีชื่อว่าจงสือนั้น บังคับรถม้ามาจอดที่ด้านหลังร้านขายผ้าร้านหนึ่งอย่างคุ้นเคย ซึ่งหนิงเหอมารู้ทีหลังว่า ที่ร้านแห่งนี้เป็นหนึ่งในร้านที่อยู่ภายใต้การดูแลของนายท่านเซียวนั่นเอง

เซียวต้าถงพาทั้งสองเดินไปตามทางเรื่อยๆ เพื่อไปยังจุดหมาย โดยให้จงสืออยู่รอที่ร้าน ตอนนี้จึงกลับกลายเป็นว่า นางและกู้หลันโจวพี่ชาย กลายเป็นเด็กรับใช้ติดตามนายน้อยเซียวไปแล้ว

เซียวต้าถงเดินมาหยุดอยู่ที่อาคารพาณิชย์สามชั้นหลังใหญ่หลังหนึ่ง ที่มีป้ายชื่อร้านตัวใหญ่ว่า หงลู่ฝาง

ด้านนอกถูกตกแต่งอย่างเรียบง่าย แต่มองดูก็รู้ว่า วัสดุตกแต่งแต่ละชนิดล้วนมีราคาและหายากยิ่ง

 แม้ด้านในชั้นหนึ่งนั้นจะมีคนเดินเข้าไปไม่มาก แต่สังเกตจากการแต่งตัวของผู้ที่อยู่ด้านในแล้ว หนิงเหอก็รู้ได้ทันทีว่า มีแต่คนมีฐานะทั้งนั้นที่สามารถเข้าไปในร้านแห่งนี้ได้

“นายน้อยเซียว” หลงจู่ที่อยู่หน้าร้าน เมื่อเห็นว่าลูกค้าที่เดินเข้ามาคือเซียวต้าถง ลูกค้าพิเศษของทางร้าน เขาก็รีบก้าวเข้ามาเพื่อต้อนรับทันที

“หลงจู่” เซียวต้าถงทักทายอีกฝ่ายด้วยท่าทางเป็นกันเองเช่นกัน

"วันนี้คุณชายมาที่นี่ด้วยตัวท่านเอง ต้องการอะไรเป็นพิเศษหรือไม่?"หลงจู่ถามอีกฝ่ายอย่างนอบน้อม

“วันนี้ข้ามีรูปมารบกวนให้ท่านช่วยใส่กรอบอยู่พอดี และยังต้องการขึ้นไปชมสินค้าด้านในด้วย” 

“ไม่รบกวนๆ เชิญนายน้อยด้านใน” หลงจู่ที่เห็นว่านายน้อยผู้นี้พูดเหมือนเกรงใจตน เขาจึงรีบปฏิเสธทันควัน ก่อนที่จะเชิญเขาไปด้านใน 

เซียวต้าถงยิ้มเล็กน้อยและยื่นกระบอกภาพวาดที่ตนต้องการใส่กรอบให้อีกฝ่าย ก่อนจะทำท่าทางวางมาดคุณชายเดินเข้าไปด้านใน 

กู้หลันโจวและกู้หนิงเหอที่เห็นเช่นนั้นก็เดินตามอีกฝ่ายเข้าไปทันที  แต่ในตอนนั้นเองที่มีมือข้างหนึ่งเข้ามาขวางพวกเขาไว้

“บ่าวรับใช้รอที่ด้านนอก” หลงจู่ที่ทำหน้าที่รับแขกเมื่อครู่หันมาพูดกับทั้งสองด้วยสีหน้าไม่พอใจ

เสียงพูดนั้นดังพอให้เซียวต้าถงที่เดินเข้าไปก่อนได้ยินและหันกลับมามองพวกเขาทันที

“ปล่อยพวกเขาเข้ามาเถอะ หากมีอะไรเสียหาย ข้ารับผิดชอบเอง” น้ำเสียงเฉียบขาดที่เซียวต้าถงกล่าวออกมา ทำให้กู้หลันโจวที่ไม่เคยเห็นอีกฝ่ายในด้านนี้รู้สึกใจหวั่นไหว เขาคิดว่าตนเองกับน้องสาวน่าจะรอที่ด้านนอกจะดีกว่า เพราะเขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเดือดร้อน

แต่ก็ไม่ทันแล้ว เมื่อหนิงเหอที่ยืนอยู่ด้านข้างเขาเมื่อครู่ เดินตามเซียวต้าถงเข้าไปแล้ว กู้หลันโจวมีสีหน้ากลืนไม่เข้าคายไม่ออกเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามทั้งสองไปอย่างเงียบๆ

………………………………..