บทที่4 ภาพแรก

ตอนที่ 4 ภาพแรก

ลายมือของเซียวต้าถงค่อนข้างใช้ได้เลยทีเดียว มีน้ำหนักมั่นคงและหนักแน่นเท่ากันทุกตัวอักษร บ่งบอกได้ว่าเขาฝึกคัดอักษรเช่นนี้มาหลายปีจึงจะสามารถเขียนได้ดีถึงเพียงนี้

หนิงเหอหยิบกระดาษที่ถูกขยำกองอยู่ที่พื้นขึ้นมาคลี่ดู พบว่า มันคือบทความแบบเดียวกันกับแผ่นที่วางอยู่ เซียวต้าถงคัดได้เพียงครึ่งแผ่น แต่เหมือนว่าอีกฝ่ายไม่มีสมาธิ ทำให้ตัวอักษรตัวสุดท้ายมีเส้นที่หนาเพราะลงน้ำหนักมือเกินไป มันเลยถูกขยำกลายเป็นกองขยะเช่นนี้

“หนิงเหอ เจ้าดูอะไรอยู่” เซียวต้าถงถามเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลังของนาง ทำให้หนิงเหอตกใจสะดุ้งขึ้น ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาอยู่ข้างหลังนางตั้งแต่เมื่อไหร่

“ข้ากำลังดูตัวอักษรของท่านอยู่” หนิงเหอหันไปตอบอีกฝ่าย

“เจ้าอย่าไปดูแผ่นนั้นสิ แผ่นนั้นเป็นอักษรที่ข้าเขียนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ เจ้าดูแผ่นที่วางอยู่บนโต๊ะนี้” เซียวต้าถงชี้ไปที่แผ่นคัดอักษรที่วางอยู่ด้านบน ที่นางเห็นเมื่อครู่

“เป็นอย่างไร เจ้าว่าข้าเขียนได้สวยหรือไม่” เมื่อเห็นว่านางยื่นหน้าออกไปมองกระดาษคัดอักษรแผ่นนั้น เซียวต้าถงก็ถามความเห็นของนางทันที

“สวยเจ้าค่ะ” หนิงเหอตอบตามความจริง 

เมื่อได้รับคำชม หนุ่มน้อยก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ แม้เขาจะรู้ว่าตนเองมีฝีมือการเขียนอักษรค่อนข้างดี แต่เมื่อได้รับคำชมจากนาง เขาก็รู้สึกว่า คำชมนี้ทำให้เขาดีใจมากกว่าทุกครั้ง

“ดี กระดาษพวกนี้เจ้าเอามานั่งหัดเขียนรอพวกพี่ๆ เจ้าเถอะ เดี๋ยวข้ากับพี่ๆ ของพวกเจ้าจะไปที่คอกม้าแล้วจะกลับมา” เซียวต้าถงชี้ไปที่กระดาษที่เขาขยำกองไว้ที่พื้น บอกกับนางว่าสามารถใช้กระดาษเหล่านี้วาดเล่นได้

ความจริงแล้วกระดาษพวกนี้สามารถนำกลับไปตัดและนำมาเย็บเป็นเล่มได้เลยทีเดียว แต่จากฐานะทางบ้านของเซียวต้าถงแล้ว เศษกระดาษเหลือๆ เหล่านี้คงไม่อยู่ในสายตาของเขา

เมื่อกล่าวเสร็จ เซียวต้าถงจึงพากู้หลันโจวและกู้เหวินอี้ไปที่คอกม้าอีกด้านหนึ่งทันที ปล่อยให้หนิงเหอนั่งเล่นรออยู่ที่ในสวน เพราะคอกม้าเป็นที่สำหรับบุรุษ นางซึ่งเป็นสตรีพวกเขาจึงไม่อยากพาไปด้วย

หนิงเหอหยิบกองกระดาษที่กระจัดกระจายอยู่ตามพื้นขึ้นมาคลี่กางให้เรียบ โดยใช้แท่นทับกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะทับมันไว้ทั้งสองข้าง ทิ้งไว้สักพัก ก่อนจะเลือกกระดาษที่มีพื้นที่ว่างเยอะที่สุดออกมาหนึ่งแผ่น กระดาษแผ่นนี้ เป็นแผ่นที่มีเนื้อที่เหลืออยู่เกือบสามในสี่ส่วนเลยทีเดียว 

หนิงเหอพับกระดาษส่วนที่ไม่ใช้ออก ก่อนจะใช้กรรไกรที่วางอยู่ตัดกระดาษแผ่นนั้น เพียงเท่านี้ นางก็มีกระดาษเปล่าสีขาวใช้แล้ว แม้จะมีรอยยับอยู่บ้างก็ไม่เป็นไร

หนิงเหอมองไปที่แท่นหมึกและพู่กันที่วางอยู่บนโต๊ะอย่างใช้ความคิด ตอนนี้มีเพียงหมึกดำให้ใช้งานเท่านั้น ไม่มีหมึก สีในการวาดรูป นางคงทำได้เพียงวาดภาพหมึกจีนออกมาสักภาพ 

แต่นางจะวาดภาพอะไรดีล่ะ?

หนิงเหอยื่นมือออกไปหยิบพู่กันขึ้นมาช้าๆ ก่อนที่สายตาของนางจะมองไปในกระดาษอีกครั้ง ภาพหนึ่งที่อยู่ภายในหัวของนางซ้อนทับกับกระดาษอย่างลงตัว

หนิงเหออมยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยอย่างอารมณ์ดี มือเล็กๆ ค่อยบรรจงแต้มหมึกสีดำลงบนกระดาษ ในตอนแรกนั้นหนิงเหอยังได้ยินเสียงรอบกายอยู่บ้าง แต่เมื่อผ่านไปสักพักเสียงรอบข้างก็ค่อยๆ เบาลง แม้กระทั่งสีลมที่พัดอยู่นางก็ไม่ได้ยิน ตอนนี้สมาธิของนางทั้งหมดจดจ่ออยู่เพียงกระดาษภาพนั้น

หนิงเหอรู้สึกว่าร่างกายของนางตอนนี้กำลังดีมากเป็นอย่างยิ่ง เป็นเพราะร่างกายที่ยังเด็กอยู่ทำให้ทุกส่วนในร่างกายมีการยืดหยุ่นที่ดี ลายเส้นที่นางวาดออกมานั้นจึงอ่อนช้อยและพลิ้วไหวเป็นอย่างมาก

ไม่รู้ว่านางใช้เวลาไปนานเพียงใด ภาพที่วาดก็เสร็จสมบูรณ์

“งดงามมาก” เสียงหนึ่งดังมาจากทางด้านหลัง ทำให้หนิงเหอหันกลับไปมอง 

เซียวต้าถงและพี่ชายของนางทั้งสองกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่ทราบ มายืนอยู่ทางด้านหลังของนาง หนิงเหอหันมองเซียวต้าถงที่มองภาพวาดของนางด้วยสายตาเปล่งประกาย

“หนิงเหอ ข้าเคยไม่รู้มาก่อนว่าเจ้าจะวาดภาพได้งดงามถึงเพียงนี้” เซียวต้าถงกล่าว พร้อมกับเดินเข้ามามองภาพที่นางวาดอย่างใกล้ชิด

ไม่เพียงแต่เซียวต้าถงเท่านั้นที่ยืนมองภาพนั้นด้วยสายตาชื่นชม กู้หลันโจวและกู้เหวินอี้เองก็เช่นกัน โดยเฉพาะกู้เหวินอี้ ที่นางสังเกตว่าเห็นว่าอีกฝ่ายดูจะชื่นชอบผลงานของนางมากจริงๆ เพราะเขามองภาพของนางด้วยสายตาหลงใหลแทบจะไม่กระพริบตา

“หนิงเหอ เจ้ามอบภาพนี้ให้ข้าได้หรือไม่” เซียวต้าถงหยิบภาพวาดแผ่นนั้นขึ้นมา พร้อมหันมาถามนาง

หนิงเหอลังเลเล็กน้อย เพราะนางอยากมอบภาพนี้ให้กับกู้เหวินอี้พี่ชายฝาแฝดของตน เพราะดูเหมือนเขาจะชอบมันมาก

กู้เหวินอี้มองมาที่นางเช่นกัน และเหมือนอีกฝ่ายจะรู้ว่าหนิงเหอลังเลเพราะเขา เขาจึงกล่าวขึ้น

“เจ้ามอบให้คุณชายเซียวเถอะ ที่บ้านของเราไม่มีที่แขวนภาพงดงามถึงเพียงนี้หรอก”

แม้จะพูดเช่นนั้น กู้เหวินอี้ก็ยังคงมองภาพนั้นด้วยสายตาอาวรณ์อีกครั้ง ภาพม้าศึกกำลังวิ่งไปข้างหน้าอย่างดุดัน โดยมีแม่ทัพผู้องอาจกำลังควบขี่อยู่บนหลังของมัน ทุกอย่างโดยรวมแล้ว ทำให้เขารู้สึกฮึกเหิมและชื่นชมแม่ทัพที่อยู่บนหลังม้าในภาพเป็นอย่างมาก

เมื่อเห็นเช่นนั้น หนิงเหอจึงพยักหน้าเป็นการตอบตกลง ว่าจะยกภาพให้กับอีกฝ่าย

เซียวต้าถงดีใจเป็นอย่างยิ่ง เขาจะให้พ่อบ้านนำมันไปเก็บก่อน วันหลังค่อยนำไปใส่กรอบและจะนำมาแขวนไว้ที่ในห้องนอน เพื่อที่เขาตื่นขึ้นมาจะได้เห็นมันในทุกวัน

แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็คิดว่าอีกฝ่ายไม่ได้อะไรเลย เขาจึงยื่นข้อเสนอให้นาง

“ข้าไม่ได้เอาของเจ้าเปล่าๆ หรอกนะ หากเจ้าต้องการสิ่งใดเป็นการตอบแทน เจ้ากล่าวมาได้เลย หากไม่มากเกินไป ข้ายินดี” เซียวต้าถงกล่าวถามอย่างใจกว้าง

หนิงเหอหันไปมองพี่ชายทั้งสองที่ยืนมองนางอยู่ หากนางต้องการเงินก็ดูจะไม่งาม 

“หากเช่นนั้น จะเป็นอะไรหรือไม่ หากข้าต้องการพู่กันสักด้ามเป็นการตอบแทน?” หนิงเหอไม่รู้ราคาของพู่กันที่นี่ ว่ามันมีราคามากเท่าไหร่ แต่ดูจากฐานะของอีกฝ่ายแล้ว แค่พู่กันด้ามเดียวไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร

“ได้ ข้าจะสั่งให้คนซื้อพู่กันอันใหม่มาให้เจ้า ถึงเวลานั้น ข้าจะให้พวกเขานำไปให้เจ้าที่บ้าน”

หนิงเหอยิ้มกว้างทันที

“คุณชายเซียว ท่านคิดว่า หากข้าวาดรูปขึ้นมาสักรูปและนำไปขาย จะมีคนรับซื้อหรือไม่?” นี่เป็นสิ่งที่นางคิดไว้ตั้งแต่เมื่อคืน เพราะสิ่งเดียวที่นางถนัดคือการวาดภาพ นางต้องใช้จุดนี้เป็นสิ่งที่หาเงินเข้าบ้านเพื่อยกระดับการกินอยู่ของที่บ้านให้ได้

“ข้าคิดว่าได้นะ ในอำเภอมีร้านๆ หนึ่งที่ขายของเกี่ยวกับงานศิลปะ เอาไว้อีกห้าวันเป็นวันหยุดเรียนของข้า ข้าจะพาเจ้าไปดูดีหรือไม่?”

เซียวต้าถงถามอีกฝ่ายอย่างกระตือรือร้น

“ดีเจ้าค่ะ” 

สถานที่หาเงินเช่นนี้ นางก็อยากไปเห็นด้วยตาของตนเองนะสิ 

…………………………………….