บทที่6 เฉินปี่

ตอนที่ 6 เฉินปี่

หนิงเหอกวาดตามองสินค้าชั้นล่างของร้านหงลู่ฝางแห่งนี้ด้วยความสนใจ มุมหนึ่งของร้านเป็นที่สำหรับขายสี่สมบัติล้ำค่าในห้องหนังสือ (พู่กัน หมึก กระดาษ แท่นฝนหมึก) หนิงเหอมองพู่กันมากมายที่ตั้งโชว์วางเรียงรายกันอย่างสวยงาม รวมถึงกระดาษชนิดต่าง ๆ อย่างสนใจ 

ในห้องโถงชั้นนี้มีภาพปักต่างๆ รวมถึงฉากกั้นที่มีภาพวาดตั้งวางเอาไว้หลายอย่าง สมกับเป็นร้านที่ขายงานศิลปะโดยแท้

“หนิงเหอ เจ้ามาทางนี้สิ”เซียวต้าถงที่เห็นนางเมียงมองของในร้านด้วยสายตาหลงใหลอยู่ก็เรียกนางให้ไปอีกห้องหนึ่งที่อยู่ติดกัน

หนิงเหอจึงละความสนใจในของต่างๆ และเดินตามอีกฝ่ายไปอย่างรวดเร็ว

เพียงเข้ามาด้านใน หนิงเหอก็จ้องมองสิ่งของตรงหน้าราวกับคนโง่งม ภาพวาดต่างๆ วางเรียงรายกันราวกับแกลเลอรี่ภาพวาดในยุคปัจจุบันที่นางจากมา

หนิงเหอค่อยๆ เดินเข้าไปมองภาพเหล่านั้นด้วยสายตาพิจารณา ก่อนจะมองมุมด้านข้างที่เขียนชื่อผู้รังสรรค์ของแต่ละภาพเอาไว้ 

หนิงเหอค่อยๆ ไล่มองภาพเหล่านั้นไปทีละภาพด้วยความสนใจ ก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ภาพๆ หนึ่ง ที่ทำให้หัวใจของนางเต้นผิดจังหวะ เป็นภาพนกอินทรีที่กำลังเกาะอยู่บนกิ่งไม้ มองดูภาพเบื้องหน้าด้วยสายตาก้มต่ำ 

ท่าทางของมันคล้ายผู้อยู่เบื้องสูงกำลังมองเหล่ามดปลวกตัวน้อยที่อยู่ด้านล่างด้วยสายตาที่เหนือกว่าอย่างสิ้นเชิง ภาพนี้เป็นภาพที่เหนือกว่าภาพทั้งหมดที่อยู่ภายในห้องนี้ ก่อนที่นางจะมองไปที่มุมภาพด้านล่างเพื่อมองดูว่าชื่อผู้วาดคือใคร

เฉินปี่

พู่กันเทพ?

เพียงนามพู่กันของอีกฝ่ายก็ทำเอาหนิงเหอถึงกับหลุดขำออกมา ช่างทระนงตนยิ่ง ไม่มีความถ่อมตนเลยแม้แต่น้อย

ไม่เพียงแต่หนิงเหอเท่านั้นที่มองภาพนั้นด้วยสายตาชื่นชม แม้แต่เซียวต้าถงที่มีความชอบด้านภาพวาดและอักษร ยังมองภาพนั้นด้วยสายตาตื่นตะลึงและชื่นชมเช่นกัน

“หลงจู่ ภาพนี้ขายเท่าไหร่” เซียวต้าถงหันไปถามหลงจู่ที่เดินตามพวกเขาเข้ามาจากทางด้านหลังด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

ตอนที่เขามากับสหายเมื่อวันก่อนยังไม่เห็นภาพนี้เข้ามาตั้งเอาไว้เลย นั่นหมายความว่าภาพวาดภาพนี้พึ่งจะเข้ามาตั้งแสดงไว้ที่นี่ และมันคงยังไม่มีเจ้าของ

“เรียนคุณชายเซียว ภาพวาดภาพนี้เป็นภาพที่นายท่านของเรานำมาวางเอาไว้เพื่อให้ลูกค้าได้ชมมันเท่านั้น ไม่ได้ขายขอรับ” หลงจู่ที่เดินเข้ามากล่าวตอบ 

เมื่อวานนี้นายท่านเจ้าของร้านมาที่นี่ ก่อนจะให้นำภาพวาดภาพนี้มาตั้งแขวนไว้ในนี้เพื่อให้ผู้ที่ชอบผลงานศิลปะให้ชมภาพผลงานของพู่กันเทพที่ทุกคนต่างเลื่องลือกัน

เซียวต้าถงมองภาพนั้นด้วยความเสียดาย แต่ความเสียดายนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นเลื่อมใสเจ้าของร้านแห่งนี้ ผลงานที่ดีเช่นนี้หากได้แบ่งบันให้ผู้อื่นได้ชื่นชม นั่นมันก็ดีกว่าที่เขาจะนำมันไปชื่นชมอยู่เพียงผู้เดียว

“หลงจู่ หากสหายของข้าต้องการนำภาพวาดมาขายให้แก่ร้านท่าน จะต้องทำสิ่งใดบ้าง?” เซียวต้าถงถามโดยไม่อ้อมค้อมทันที จุดประสงค์ที่มาในวันนี้ก็เพื่อสิ่งนี้

“เรียนคุณชายเซียว หากสหายของท่านต้องการที่จะขายภาพวาดให้แก่ทางร้านนั้น จะต้องตรวจสอบดูว่าเป็นภาพวาดของผู้ใดก่อน? แต่หากภาพวาดนั้นเป็นของผู้อื่น จำต้องมีการตรวจสอบดูว่าภาพนั้นได้มาถูกต้องหรือไม่ กระบวนการตรวจสอบค่อนข้างวุ่นวายไม่น้อย แต่หากภาพวาดนั้นเป็นภาพที่เขาเป็นคนวาดเอง จำต้องลงทะเบียนนามพู่กันเสียก่อน เพื่อไม่ให้เกิดการซ้ำชื่อกัน และเป็นปัญหาในภายหลังได้ขอรับ”

หลงจู่อธิบาย

หนิงเหอที่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย การที่ตรวจสอบนามพู่กันก่อนเป็นการป้องกันที่ดียิ่งสำหรับไม่ให้ผู้อื่นแอบอ้างผลงานเลียนแบบ หรือแม้แต่สวมรอยเป็นเจ้าของผลงานนั้นๆ

“หากข้าต้องการลงทะเบียนจะต้องทำเช่นไร?” เซียวต้าถงเอ่ยถามต่อ

“อย่างแรก เจ้าของผลงานตัวจริงต้องมาที่นี่ด้วย ตามด้วยผลงานหนึ่งชิ้นเพื่อลงทะเบียนกับทางร้านเราได้เลย และแน่นอนว่า ประวัติและความเป็นมาของนักวาด ทางร้านจะเก็บไว้เป็นความลับอย่างดีขอรับ…” หลงจู่กล่าวตอบ

หนิงเหอมีสีหน้าเสียดายเล็กน้อย เพราะไม่รู้ว่าที่นี่มีการลงทะเบียนด้วย นางไม่ได้วาดผลงานใดมาเลย จะลงทะเบียนนามพู่กัน คงต้องรอโอกาสหน้าแล้ว

“มีค่าใช้จ่ายหรือไม่?”

“เรียนคุณชายเซียว ไม่มีค่าใช้จ่าย แต่ผลงานที่นักวาดนำมาด้วยในตอนลงทะเบียน ทางร้านจำเป็นจะต้องเก็บมันเอาไว้ เพื่อใช้ตรวจสอบลายเส้นผลงานชิ้นต่อไปขอรับ”

“งั้นก็ลงทะเบียนเลย” เซียวต้าถงตอบกลับอีกฝ่ายทันที

ทำเอาหนิงเหอที่อยู่ด้านหลังยื่นแขนออกไปกระตุกแขนเสื้อของอีกฝ่ายอย่างแรง ทำให้เซียวต้าถงหันกลับมามองที่นาง

“คุณชาย แต่ข้าไม่ได้วาดภาพมาด้วย” หนิงเหอพูดเสียงเบาพอที่จะทำให้อีกฝ่ายได้ยินกันเพียงแค่สองคน

“เจ้าไม่ได้นำมา แต่ข้านำมาด้วย อยู่นั่นไงละ” เซียวต้าถงชี้ไปที่กระบอกใส่ภาพที่อยู่ในมือของหลงจู่ หนิงเหอจำได้ว่าภาพนั้นเป็นภาพที่อีกฝ่ายจะนำมาใส่กรอบมิใช่หรือ?

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายทำหน้าตาสงสัย เซียวต้าถงจึงไขข้อกระจ่างให้แก่นางได้ฟัง

“ภาพที่ข้าจะนำมาใส่กรอบก็คือภาพที่เจ้าวาดนั่นแหละ ข้าพึ่งจะมีโอกาสนำมาใส่กรอบวันนี้ ในเมื่อต้องมีภาพวาดที่มอบให้แก่ทางร้าน ก็ใช้ภาพนั้นเถอะ”

“แต่…แต่ภาพนั้นข้าได้มอบให้แก่คุณชายแล้ว” เมื่อมอบให้แก่อีกฝ่ายแล้ว ก็เป็นของอีกฝ่าย นางจะใช้ภาพนั้นได้อย่างไร

“เจ้าจะกลัวอะไร ในเมื่อเจ้าเป็นคนวาดภาพนั้นแล้ว…หากเจ้ารู้สึกติดค้างข้า เอาไว้หลังจากนี้ เจ้าวาดภาพใหม่ให้ข้าอีกสักภาพก็แล้วกัน” เซียวต้าถงยิ้มตอบนาง ก่อนจะหันไปหาหลงจู่

“หลงจู่ สหายข้าต้องการลงทะเบียนนามพู่กันแล้ว”

ที่ทั้งสองสนทนากันเมื่อครู่หลงจู่ที่ยืนอยู่ได้ยินทั้งหมด เขาจ้องมองพิจารณาเด็กหนุ่มที่ใส่ชุดบ่าวรับใช้ด้านหลังคุณชายเซียวอย่างละเอียดอีกครั้ง มองอย่างไรเด็กคนนี้ก็เหมือนเด็กฐานะต่ำต้อยคนหนึ่ง เหตุใดสามารถเป็นเพื่อนกับนายน้อยเซียวได้

แต่ถึงอย่างนั้น เอาไว้เมื่อเห็นผลงานก่อนก็แล้วกัน 

“ทั้งสามเชิญนั่ง” หลงจู่พาทั้งสามคนมายังโต๊ะที่มีไว้สำหรับรับรองแขก ก่อนจะเดินไปที่โต๊ะของตนเอง เพื่อหยิบกระดาษบางอย่างออกมาสองแผ่น และยื่นให้แก่พวกเรา

“นี่เป็นสัญญาและข้อตกลงต่างๆ ท่านลองอ่านและลงลายมือชื่อของนักเขียนไว้ที่ตรงนี้ขอรับ” 

เซียวต้าถงหยิบมันขึ้นมาอ่านเป็นคนแรก เพราะเขาเข้าใจว่า หนิงเหออาจจะอ่านข้อตกลงเหล่านี้ไม่เข้าใจ เพราะตัวอักษรเหล่านี้ล้วนเป็นตัวอักษรทางการซึ่งชาวบ้านทั่วไปที่ไม่ได้เข้าสำนักศึกษาจะอ่านมันไม่ค่อยเข้าใจนัก และอาจจะทำให้พวกเขาเสียเปรียบในการลงนามสัญญา

เมื่ออ่านจบ เซียวต้าถงก็พยักหน้าและยื่นมันให้แก่หนิงเหอ

“ข้อตกลงเป็นธรรม เจ้าสามารถลงลายมือชื่อของตนเองได้เลย” 

หนิงเหอกวาดสายตาอ่านสัญญาเพียงชั่วครู่ ก่อนจะหยิบพู่กันที่วางอยู่บนแท่นบนโต๊ะขึ้นมา ตวัดเขียนชื่อของตนเองลงไปด้วยความมั่นคง

กู้หนิงเหอ

………………………………………..