บทที่ 3

“แล้วพ่อของเด็กไปไหนล่ะ? ฉันโทรเรียกให้เขามาดูแลเธอ”

ฉู่เยียนกระพริบตาเบา ๆ เอ่ยด้วยเสียงอ่อนแรงว่า “ลูกคนนี้... ไม่มีพ่อ”

“เป็นไปได้ยังไงกัน” หมอพลิกดูประวัติของเธอพลางพูดว่า “ฉันเห็นว่าคุณแต่งงานแล้วนะ มีสามีด้วย แต่ตอนมาตรวจครรภ์ก็ไม่เคยเห็นเขามาด้วยเลย เรื่องแท้งลูกใหญ่โตขนาดนี้ เขายังไม่มาอีกเหรอ?”

ฉู่เยียนเพิ่งจะรู้ตัวว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกครั้งที่มาตรวจครรภ์ เธอก็มาเพียงลำพังเสมอ

สามเดือนก่อน เธอตรวจพบว่าตัวเองตั้งครรภ์ ตอนแรกลู่เฟ่ยก็รู้สึกดีใจมาก บอกว่าจะมาด้วยกันตอนทำอัลตราซาวด์ครั้งแรก

แต่ในวันนั้นเอง หนิงหร่านกลับมาแล้ว

หลังจากที่หนิงหร่านกลับมา หัวใจของลู่เฟ่ยก็แทบไม่อยู่กับเธอ

ทุกครั้งที่เธอตรวจครรภ์ เขาก็มักจะอ้างว่ามีธุระอยู่เสมอ

ที่จริงแล้วเธอรู้มานานแล้วว่าลู่เฟ่ยกับหนิงหร่านแอบเจอกันมาหลายครั้ง เพียงแต่เธอเห็นแก่ลูกในท้อง จึงไม่เคยพูดออกไปเท่านั้น

ตอนนี้ลูกก็จากไปแล้ว เธอจะไม่ให้โอกาสเขาทำร้ายตัวเองได้อีก

เธอตัดสินใจจะหย่ากับลู่เฟ่ย

วิ่งตามเขามานานถึงเจ็ดปีแล้ว... ตอนนี้เธอเหนื่อยแล้ว

“ถ้าคนที่บ้านไม่มาล่ะก็ คุณต้องไปชำระค่ารักษาเองนะ”

หมอออกใบให้นอนพักรักษาตัวในโรงพยาบาลให้เธอ เธอจึงเปิดผ้าห่มออก แล้วลากร่างที่อ่อนแรงลุกลงจากเตียง

ยังไม่ทันเดินไปได้กี่ก้าว เธอก็เจอกับลู่เฟ่ยและหนิงหร่านที่เดินสวนเข้ามาพอดี

ลู่เฟ่ยประคองหนิงหร่านไว้อย่างทะนุถนอม พอเห็นเธอ เขาก็รีบขยับตัวมาบังหนิงหร่านไว้ด้านหลังทันที

“เธอตามมาถึงที่นี่ได้ยังไง? มือของเสี่ยวหร่านก็บาดเจ็บแล้ว เธอยังจะเอาไงอีก?”

เห็นท่าทางระแวดระวังของลู่เฟ่ย ฉู่เยียนก็รู้สึกหนาวเยือกไปถึงหัวใจ

“พี่ลู่เฟ่ย อย่าพูดกับพี่ฉู่เยียนแบบนั้นสิ เธอก็ไม่ได้ตั้งใจหรอก คงจะมาตามฉันเพื่อขอโทษใช่ไหมล่ะ”

หนิงหร่านเอนตัวพิงลู่เฟ่ยแทบทั้งร่าง แล้วพูดว่า “พี่ฉู่เยียน ฉันไม่โกรธพี่หรอก ไม่เป็นไรนะ”

“ไหน ๆ ก็ว่ามาขอโทษแล้ว งั้นออกไปซื้อของกินมาให้เสี่ยวหร่านหน่อยสิ มือเธอเจ็บ ต้องนอนโรงพยาบาลนะ”

ฉู่เยียนเหลือบมองมือของหนิงหร่าน เห็นว่าแค่แดงนิดเดียวเท่านั้น แบบนี้ก็ต้องนอนโรงพยาบาลด้วยเหรอ?

แล้วเธอล่ะ? ลูกก็ไม่มีแล้ว แบบนี้เธอควรทำยังไงต่อไปดี?

ดวงตาของเธอแดงขึ้นโดยไม่รู้ตัว ฉู่เยียนขยับมุมปากเล็กน้อย แต่ก็พูดไม่ออกเพราะก้อนสะอื้นติดอยู่ในลำคอ

เห็นท่าทางของเธอไม่ปกติ ลู่เฟ่ยจึงขมวดคิ้ว น้ำเสียงก็อ่อนลงเล็กน้อย

“เป็นอะไรไป? แค่ให้เธอขอโทษเสี่ยวหร่านหน่อย แล้วก็ไปซื้อของกินมาให้นิดหน่อย แค่นี้ก็น้อยใจเหรอ?”

“เปล่า”

ฉู่เยียนฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย “ไม่น้อยใจ”

จะน้อยใจอะไรอีกล่ะ? ในเมื่อเด็กก็ไม่มีแล้ว ความน้อยเนื้อต่ำใจทั้งหลายก็ไม่มีความหมายอีกต่อไป

“เอาล่ะ เธอกลับไปรอฉันที่บ้าน รอให้มือของเสี่ยวหร่านหายดีแล้ว ฉันจะกลับไปหานะ”

ประโยคนี้ช่างคุ้นหูเหลือเกิน เธอได้ยินมันมาหลายครั้งแล้ว และตอนนี้…เธอไม่เชื่อแล้ว

ในวันที่หนิงหร่านเพิ่งกลับมา เธอต้องไปตรวจครรภ์ เขาบอกว่ามีธุระ ให้เธอไปโรงพยาบาลก่อน แล้วเดี๋ยวเขาจะตามไป

แต่เธอนั่งรออยู่ในโรงพยาบาลทั้งวัน เขาก็ไม่มาเลย

ในโทรทัศน์กำลังรายงานข่าวการกลับประเทศของหนิงหร่าน ส่วนเธอก็เห็นลู่เฟ่ยท่ามกลางฝูงชน ในมือของเขาถือดอกกุหลาบสีเหลืองอยู่

รักแรกของเขากลับมาแล้ว เพราะอย่างนั้นเขาจึงไปสนามบินเพื่อรับเธอ

ในวันที่สามหลังจากหนิงหร่านกลับมา ฉู่เยียนมีไข้สูง แต่เพราะเห็นแก่ลูกในท้องจึงไม่กล้ากินยา ตอนที่เธอต้องอดทนฝ่าคืนนั้นเพียงลำพัง ลู่เฟ่ยกลับไปอยู่ที่กองถ่าย เพื่ออยู่กับหนิงหร่านในการถ่ายทำละคร

เธอโทรหาเขา บอกว่าไม่สบาย เขาก็แค่บอกให้เธอรอหน่อย เขาจะรีบกลับมา

แต่จนถึงบ่ายของวันถัดมา ตอนที่ไข้ของเธอลดลง ไม่รู้สึกทรมานแล้ว เขาถึงกลับมา

หลายครั้ง หลายต่อหลายครั้ง จนฉู่เยียนแทบจะจำไม่ได้แล้ว

หลังจากต้องผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอก็ทะเลาะกับลู่เฟ่ยครั้งหนึ่ง

ลู่เฟ่ยก็สัญญากับเธอ ว่าจะไม่ทอดทิ้งฉู่เยียนเพราะหนิงหร่านอีก

เธอก็พูดแล้ว ว่าจะให้โอกาสเขาแค่ห้าครั้งเท่านั้น

ครั้งนี้ เป็นครั้งที่ห้าพอดี

“เสี่ยวหร่านยังไม่ได้กินข้าวเลย ในเมื่อเธอไม่อยากไปซื้อ งั้นฉันจะไปกับเขาเอง เธอกลับไปก่อนเถอะ”

ลู่เฟ่ยพูดขึ้น ทำลายความคิดของฉู่เยียน

“ได้”

ฉู่เยียนไม่พูดอะไรให้มากความ ยกเท้าก้าวเดินไปข้างหน้า

เห็นกระดาษในมือของเธอ ลู่เฟ่ยชะงักไปก่อนจะถามว่า “ในมือนั่นเธอถืออะไรอยู่?”