บทที่ 4

“ไม่มีอะไร”

ฉู่เยียนเก็บกระดาษใบนั้นใส่กระเป๋า แล้วก้าวเดินต่อไปข้างหน้า

ลู่เฟ่ยตะโกนตามหลังเธอว่า “อีกไม่กี่วันเธอต้องไปตรวจครรภ์ใช่ไหม? รอให้ฉันดูแลเสี่ยวหร่านเสร็จก่อน แล้วฉันจะไปรับเธอมาตรวจที่โรงพยาบาล”

ร่างของฉู่เยียนชะงักไป น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่

“ไว้ตอนนั้นค่อยว่ากันอีกที”

ฉู่เยียนพูดจบแล้วหันไปมองเขา “ลู่เฟ่ย โอกาสห้าครั้งหมดลงแล้ว”

“ว่าไงนะ?”

ลู่เฟ่ยขมวดคิ้ว “เสี่ยวเยียน โอกาสห้าครั้งอะไรนั่น มันก็แค่ล้อเล่นเท่านั้นเอง ฉันไม่ได้จริงจัง เธอก็อย่าคิดจริงเลยนะ รอให้เสี่ยวหร่านมือหายก่อน ฉันจะกลับไปอยู่กับเธอกับลูก”

ในดวงตาของเขามีแววรู้สึกผิดแวบผ่าน แต่สุดท้ายเขาก็ยังพยุงหนิงร่านจากไปอยู่ดี

มองแผ่นหลังของเขาที่ค่อย ๆ เดินจากไป ฉู่เยียนคิดในใจเงียบ ๆ ว่า ลู่เฟ่ย โอกาสห้าครั้งหมดลงแล้ว ตั้งแต่วันนี้ไป ฉันจะไม่ให้โอกาสคุรมาทำร้ายฉันอีกแล้ว

พอลงมาถึงข้างล่าง ฉู่เยียนก็หยิบโทรศัพท์ออกมาชำระเงิน

ระหว่างต่อคิวอยู่ เธอยืนไม่มั่น เกือบล้มลงไปบนพื้น

พยาบาลเห็นเธอเป็นแบบนั้นก็รีบเข้ามาประคองไว้ “คุณผู้หญิง สีหน้าคุณไม่ค่อยดีเลย ทำไมถึงลงมาจ่ายเงินเองล่ะ? แล้วสามีคุณอยู่ไหน? ให้ฉันช่วยเถอะนะ”

“ขอบคุณค่ะ”

หัวใจที่เย็นชาของฉู่เยียน รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นวูบหนึ่ง

แม้แต่คนแปลกหน้าก็ยังมองออก ว่าสีหน้าของเธอไม่ดีเลย แล้วลู่เฟ่ยล่ะ?

ในสายตาของเขามีแต่หนิงหร่านเท่านั้น โดยไม่มีเธออยู่เลย

ฉู่เยียนนอนในโรงพยาบาลสามวันเต็ม และตลอดสามวันนั้น ลู่เฟ่ยไม่แม้แต่จะโทรหาเธอสักครั้ง

เธอเดาว่า สามวันมานี้ เขาคงไม่ได้กลับบ้านเลยด้วยซ้ำ

“ฉู่เยียน ฉันขอตรวจดูหน่อยนะ ดูสิว่าวันนี้คุณออกจากโรงพยาบาลได้ไหม”

ขณะหมอกลุ่มหนึ่งมาเยี่ยมตรวจห้องพัก ก็ตรวจอาการของเธอไปพลาง พูดคุยกันไปพลาง

“พวกเธอได้ยินกันหรือยัง? ดาราดังคนนั้น หนิงหร่าน อยู่ที่โรงพยาบาลเรานี่เอง ได้ยินว่ามือของเธอโดนน้ำร้อนลวก”

“แค่บาดเจ็บเล็กน้อยเอง ไม่จำเป็นต้องนอนโรงพยาบาลเลย วันนี้เพิ่งออกไปนี่เอง”

“แล้วผู้ชายหล่อ ๆ ที่อยู่ข้างเธอนั่นคือใครเหรอ? หล่อมากเลยนะ เป็นแฟนเธอรึเปล่า?”

“ไม่รู้สิ แต่เขาดีกับเธอมากเลยนะ ดูแลอย่างใกล้ชิดทุกอย่างเลย ถ้าฉันมีแฟนแบบนั้นก็คงดี”

……

คำพูดของพวกเธอ ฉู่เยียนได้ยินชัดทุกถ้อยทุกคำ

น่าขันนัก ทั้งที่เธอต่างหากคือภรรยาของลู่เฟ่ย แต่เขากลับอยู่ในโรงพยาบาลเดียวกัน แล้วเฝ้าดูแลผู้หญิงคนอื่นติดต่อกันถึงสามวัน

“คุณฉู่ คุณออกจากโรงพยาบาลได้แล้วนะ! ไม่มีใครมารับคุณกลับบ้านเหรอ?”

หมอรู้สึกสงสัยเล็กน้อย เพราะตลอดหลายวันที่ผ่านมาไม่เห็นญาติของเธอสักคน ทุกเรื่องเธอต้องจัดการเองหมด ผู้หญิงคนหนึ่งจะอยู่คนเดียวแบบนี้ได้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

“ไม่มีค่ะ”

ฉู่เยียนรู้สึกจนปัญญา พอลงจากเตียงก็เริ่มเก็บข้าวของของตัวเองทันที

“คนเหมือนกันแท้ ๆ แต่ชะตากลับต่างกันเหลือเกิน”

หมอส่ายหัวเบา ๆ แล้วหมุนตัวเดินจากไป

ตอนที่ฉู่เยียนกลับถึงบ้าน ลู่เฟ่ยสวมผ้ากันเปื้อน กำลังต้มโจ๊กอยู่ในครัว

แต่งงานกันมาได้สามปี ไม่เคยเห็นเขาเข้าครัวเลย ฉู่เยียนคิดว่าเขาคงสำนึกได้แล้ว

พอเห็นเธอกลับมา ลู่เฟ่ยก็พูดขึ้นโดยไม่รอให้เธอได้เอ่ยอะไร “ทำไมเพิ่งกลับมา? ท้องตั้งสี่ห้าเดือนแล้ว ยังจะออกไปเดินเพ่นพ่านอีก อยู่บ้านดี ๆ ไม่ได้หรือไง?”

ฉู่เยียนขมวดคิ้ว ตั้งท่าจะโต้กลับเขา

ทั้งที่เธอเพิ่งตั้งครรภ์ได้ไม่ถึงสามเดือนแท้ ๆ แต่เขากลับไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธอตั้งครรภ์มากี่เดือนแล้ว

แต่มันก็ไม่สำคัญอีกแล้ว ฉู่เยียนรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน เธอไม่พูดอะไรต่อ แค่อยากกลับเข้าห้องไปนอนพักสักงีบ

บนบันไดมีเงาร่างอันงดงามวิ่งลงมาอย่างรวดเร็ว “พี่ลู่เฟ่ย โจ๊กเสร็จหรือยัง ฉันหิวมากเลย~”

พอเห็นหนิงหร่าน สายตาของฉู่เยียนก็เย็นชาลงทันที

เขากลับพาหนิงหร่านมาที่บ้านได้อย่างหน้าตาเฉย

“เกือบเสร็จแล้ว เจ้าแมวกินเก่ง มากินได้แล้ว”

ลู่เฟ่ยยกโจ๊กขึ้นมาวางบนโต๊ะ แล้วตักให้ฉู่เยียนหนึ่งชาม

“เธอก็มากินด้วยกันสิ”

ฉู่เยียนยืนนิ่งอยู่กับที่ “ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ได้?”

“พี่ฉู่ บ้านของฉันกำลังรีโนเวตอยู่ ตอนนี้ไม่มีที่ไปเลย ก็เลยให้พี่ลู่เฟ่ยรับกลับมาที่นี่ เธอไม่ว่าอะไรใช่ไหม?”

“ไม่ต้องไปสนใจเธอหรอก ที่นี่เป็นบ้านของฉัน ไม่ใช่ของเธอ ไม่จำเป็นต้องขอความคิดเห็นจากเธอ”