7

บ้านหลังใหญ่บนพื้นที่กว้างขวางได้รับการออกแบบอย่างสวยงามลงตัว ด้วยฝีมือนายช่างสิบหมู่บิดาของคุณหลวงจัน หนึ่งหลังด้านหน้าเป็นตึกสองชั้นสร้างด้วยไม้สักทอง ประดับด้วยไม้ฉลุลายงานประณีต ผสมผสานวัฒนธรรมตะวันตกตามสมัยนิยมเน้นสีขาวอย่างที่เรียกว่าโคโลเนียลสไตล์ ห้องนอนของคุณหลวงและคุณพระแบ่งแยกกันเป็นสัดส่วน ถัดจากสวนหย่อมไปยังมีเรือนไทยปลูกใหม่ไม่นานมานี้ รายล้อมด้วยสระดอกบัวบานสะพรั่ง มีบ้านพักของบ่าวและห้องครัวอยู่ด้านหลัง

แม่อิ่ม แม่นวล ยายฉวี มีหน้าที่ดูแลความสะอาดบ้าน นายมิ่งดูแลสวนและคอยช่วยงานแม่บ้านอีกแรง ยังมีสารถีประจำบ้านคอยขับรถให้คุณหลวงคุณพระ ตอนนี้ก็มาช่วยดูแลคุณผู้หญิงของบ้านอีกคนหนึ่ง

“บ่าวหล่อนจะมาวันพรุ่งนี้ใช่ไหม?”

“ค่ะคุณหลวง นังอ่วมน่าจะมาคนเดียว ที่เหลือคงอยู่ช่วยงานเตี่ยค่ะ”

แก้วตายังคงสำรวมกิริยาตลอดเวลาอยู่กับสามี ขณะมือหนาคอยจับจูงมือเรียวพาคนตัวเล็กกว่าให้ก้าวขาลงจากรถอย่างระวัง ในเสื้อลายลูกไม้คอผ่ามีเครื่องประดับเป็นสร้อยมุก ผ้าซิ่นสีแดงยาวประหน้าแข้งเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่ จากอีกหลายตัวซึ่งบ่าวช่วยหยิบยกลงมาจากรถยนต์

โดยปกติแล้วแก้วตามักใส่เสื้อแพรจีนสวมใส่สบาย แต่งตัวอย่างคนจีนอยู่บ้านคุมงานโรงฝิ่น ทว่าหลังแต่งงานมาราวเปลี่ยนชีวิตเป็นคนใหม่ แทบจะกลายเป็นคุณนาย

“ขาดเหลืออะไรให้บอกแม่อิ่มแม่นวล หรือโทรบอกฉัน เบอร์โทรศัพท์บนโต๊ะทำงานที่ออฟฟิซน่ะโทรมาได้ไม่ต้องเกรงใจผัว บ่าวหล่อนคงเดินทางลำบากเสียหน่อย บ้านฉันอยู่ในสวนในป่าลึกขนาดนี้”

“ของที่ได้มาใหม่นี้ตั้งมากมายถมถืด ฉันอยู่บ้านไม่ค่อยจะได้ทำอะไร จำเป็นต้องเกรงใจท่านอยู่ค่ะ”

“ขอให้เลิกเรียกท่านเสียทีเถอะ ฟังไม่เข้าหู หล่อนเรียกคุณพี่ พี่จันออกจะไพเราะ ฉันฟังเสียงเมียเรียกพี่จ๋า... คงรู้สึกกระชุ่มกระชวย”

ใบหน้านวลกลายเป็นสีซับเลือด ยามสบนัยน์ตาคู่คมปลาบประกาย น่าแปลกที่บางครั้งหล่อนมักแลเห็นว่ามันกลายเป็นสีแดงสดสวยหรือแค่สะท้อนแสงไฟแล้วหล่อนคงคิดไปเอง

“ว่ายังไงล่ะ?”

แก้วตาก้มหน้าลงมองมือที่ถูกจับกุมอย่างหวงแหนด้วยความรู้สึกประหลาด หน้าประตูไม้สีขาวสวยของบ้านหลังงามมีลมเย็นสบายพัดผ่าน สามีตั้งใจรอให้หล่อนเรียก สุดท้ายก็ต้องยอมเรียก

“พี่... จัน ขอบคุณนะคะ สำหรับเสื้อผ้า... เครื่องสำอาง ที่ดูแลน้องเป็นอย่างดี”

รอยยิ้มปรากฏขึ้นใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังเพ่งมองหล่อนทำเอียงอาย คุณหลวงจันเกือบทนไม่ไหว จะคว้าแม่สาวเอวบางอ้อนแอ้นเข้ามากอดให้ชื่นใจ แต่เขาเพียงเอามือไพล่หลังเดินไป

ผ่านสวนหย่อมที่มีดอกไม้หลากสีบรรยากาศเงียบสงบ แก้วตาส่ายคอมองไปรอบ ๆ ด้วยสายตาชื่นชมห้องหับเรือนหอ ขนาดว่าเจ้าของบ้านใจร้อนเสียจนมีเวลาเตรียมการไม่กี่วัน แต่เสื้อผ้าใหม่ยกตู้ ข้าวของเครื่องใช้เครื่องสำอางเครื่องประทินผิวหล่อนได้ของใหม่มาทั้งหมด ชอบที่สุดเห็นจะเป็นดอกไม้ที่ติดอยู่รอบเตียงรอบโต๊ะ

“หล่อนมีเพื่อนชายหรือไม่ล่ะ?” จู่ ๆ เขาก็ถาม หญิงสาวมองขวับตามใบหน้าเข้มเครียด ด้วยสีหน้าสงสัยว่าเขาจะถามมันทำไม

“ก็... มีบ้างค่ะ”

“หล่อนจะใช้โทรศัพท์ในห้องรับแขกโทรหาเพื่อน ฉันไม่ว่าอะไร แต่ฉันไม่ชอบให้หล่อนมีเพื่อนผู้ชาย ฉันควรจะต้องรู้จัก เพราะหากว่าฉันมีเพื่อนหญิง ฉันจะแนะนำให้หล่อนรู้จักด้วย เท่า ๆ กัน”

“ขอบคุณค่ะคุณหลวง เอ่อ... พี่จันค่ะ”

“ฝึกไว้ ประเดี๋ยวก็ชิน”

“แล้ว... กลัวหรือไม่คะ? อยู่กันลำพังนายบ่าว”

“มีบ่าวชายอยู่ตั้งหลายคน ฉันกับคุณพระอีก ไม่มีเหตุให้ต้องกลัว ฉันว่าบ้านฉันนี่ดูน่าปลอดภัยกว่าโรงฝิ่นบ้านหล่อนเสียอีก มองไปทางไหนก็มีแต่เจ๊กบ่าวขี้ยา หล่อนไม่กลัวรึยังไง?”

ตาขวางปากบ่นไม่หยุด ดูก็รู้ว่าหวงหล่อนอีกแล้วนั่น! ‘ผู้ชายอะไรหวงเก่งไม่มีใครเกิน บ้านหล่อนก็อยู่มาตั้งยี่สิบปี’ คิดพลางหลุบยิ้มว่า

“มีแต่คนกลัวดิฉันค่ะ ผู้คนเขาพูดปากต่อปากว่าฉันเป็นแม่มดหมอผี ฉันชอบขู่พวกบ่าวมันด้วย”

“ไม่จริงหล่อน ฉันว่าไม่ได้กลัวเท่าใดดอกกระมัง มิเช่นนั้นเตี่ยหล่อนคงไม่ผลักไสไล่ส่งลูกสาวเสียให้พ้นอก ให้มาอยู่กับคุณหลวงอย่างฉัน” พูดพลันหยุดก้าวลงหน้าห้องนอน มือเลื่อนไปเปิดประตูไม้สัก ทว่าแววตาคมปลาบประกาศอารมณ์ไม่พอใจเมื่อมองคนตัวเล็ก “เอาเถิด คิดถึงบ้านเมื่อไร ก็กลับไปโรงฝิ่นไปหาพ่อหาแม่ได้ แต่ว่าจะต้องพาผัวหล่อนไปด้วยทุกคราวนะแม่แก้ว”

-------------------------------

หลังรับประทานอาหารกันสองคนผัวเมีย จ้องหน้ากันไปมาจนอิ่ม แก้วตามักใช้เวลาอาบน้ำนานเป็นชั่วโมง เพราะบ้านหลังเก่าของหล่อนคงไม่มีอ่างอาบน้ำทองแดง ก๊อกน้ำสไตล์ตะวันตก แต่เป็นบ้านคนจีนดั้งเดิม ของอะไรเดิม ๆ ในบ้านเจ๊กอี้ไม่เคยคิดเปลี่ยน เสียก็ซ่อมแล้วใช้ ดำรงชีวิตอย่างคนจีนที่ตื่นมาทำมาหากินด้วยความขยันอดทน ไม่ฟุ่มเฟือยฟุ้งเฟ้อติดหรูหราอย่างชนชั้นนำทั้งหลาย

พูดถึงยศศักดิ์บรรดาท่าน คุณพระดูเกรงใจคุณหลวงจันพอ ๆ กับบ่าวในบ้าน ซ้ำยังให้ความเคารพนอบน้อมยังกับตัวท่านเป็นบ่าวเสียเองทั้งที่มียศสูงกว่า หล่อนได้ยินว่าเพิ่งรับยศเมื่อไม่นานมานี้เพราะเข้าไปถวายตัวรับใช้ในวัง ได้เป็นถึงนายสมุห์บาญชีของกระทรวง ๆ หนึ่ง นั่นทำให้หล่อนรู้สึกประหลาดใจแต่ไม่กล้าถาม จึงใช้วิธีสังเกตการณ์เอาอย่างเจียมเนื้อเจียมตัว

หลายต่อหลายครั้งก็ได้แต่ขมวดคิ้วเข้าหากันทำหน้ายุ่ง เอ๊ะ! ทำไมบ้านหลังนี้ดูจะมีความลับพิกล หล่อนไม่เข้าใจเลยเสียสักอย่างเดียว

ปัง! เสียงกระแทกประตูดังพาให้แก้วตาเลิกฟุ้งซ่าน ใบหน้างามมองขวับไปทางร่างสูงในผ้าขนหนูพาดเอวสอบ ยืนนิ่งอวดเรือนกายกำยำอย่างคนหนุ่มที่ทำงานกล้างแจ้งเสียเป็นส่วนใหญ่

“ขัดสีฉวีวรรณนานเหลือเกิน ออกจากห้องอาบน้ำมากี่หน ฉันแลเห็นว่าหล่อนยังงามเท่าเดิม” ในรอยยิ้มชื่นชม กระทั่งแววตาคมที่ไล่มองผิวขาวละเอียดบริเวณเนินอกนุ่ม เหนือผืนน้ำนั้นเต็มไปด้วยฟอง หญิงสาวทำตาใสแป๋ว