บทที่ 117

เมื่อเว่ยอวิ่นลู่นึกถึงภาพบาดตาบาดใจที่เซิ่นหรูซวงเกาะแกะซิงจือเหยียนแล้ว ท้องไส้ของเธอก็ปั่นป่วนขึ้นมาทันที ความรู้สึกคลื่นไส้พะอืดพะอมจุกอยู่ที่อก บีบให้เธอต้องก้มหน้าอาเจียนใส่พื้น

ช่างน่าเจ็บใจที่เธออุตส่าห์คิดแผนการมากมาย ลงมือไปตั้งเยอะ สุดท้ายกลายเป็นช่วยปูทางให้เซิ่นหรูซวงซะอย่างนั้น!

เซิ่นหรูซวงกับอาเหยียนของเธอ…

มิน่านานขนาดนั้นก็ยังไม่เห็นซิงจือเหยียนกลับมา ที่แท้เซิ่นหรูซวงเป็นคนเหนี่ยวรั้งซิงจือเหยียนไว้นี่เอง

แม้แต่เธอยังไม่มีโอกาสได้สานสัมพันธ์ขั้นลึกซึ้งกว่านี้กับซิงจือเหยียน ไม่คิดเลยว่าเซิ่นหรูซวงจะชิงตัดหน้าไปได้!

เซิ่นหรูซวงสมควรตายนัก!

เว่ยอวิ่นลู่กุมหน้าอก แววตาเปี่ยมไปด้วยความอาฆาตมาดร้ายที่โถมกระหน่ำ

เธอโกรธเกรี้ยวถึงขนาดนี้ จนลืมไปสนิทว่าตัวเองเป็นตัวการที่เป็นคนวางยาเซิ่นหรูซวง

ถ้าไม่เป็นเพราะเธอ เรื่องราวก็คงจะไม่เกิดขึ้นเป็นทอด ๆ

เว่ยอวิ่นลู่ในขณะนี้ ก็จำแต่เพียงเซิ่นหรูซวงเป็นคนล่วงเกินผู้ชายของเธอไปแล้ว

แม่บ้านด้านนอกประตูได้ยินเสียงคลื่นไส้ของเธอ จึงพูดด้วยน้ำเสียงเป็นกังวลในทันที

“คุณหนูเว่ย คุณเป็นอะไรไปคะ?”

แม่บ้านในคฤหาสน์มองออกว่าซิงจือเห