Share
บทที่ 1114
Related chapters
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1115
ตาของวิลโลว์เป็นประกายเมื่อได้ยินสิ่งที่เฟนด์พูด เธอก้าวออกมาข้างหน้าและมองเฟนด์ด้วยดวงตาที่สดใสของเธอ “เฮ้ คุณหล่อขนาดนี้ยังโสดอยู่อีกเหรอ? ถ้าคุณไม่ได้เป็นแฟนกับลูกพี่ลูกน้องของฉัน งั้นมาเป็นแฟนของฉันไหม? ถึงแม้ว่าฉันจะไม่สวยเท่าพี่สาว แต่ฉันก็ดูไม่แย่เกินไปนะ อีกอย่าง ฉันยังเด็กอยู่และยังโตไม่เต็มที่ ฉันมั่นใจว่าอีกสองปีข้างหน้าฉันจะสวยมากกว่านี้ คุณคิดว่าไง?”มุมปากของเฟนด์กระตุกนิด ๆ เขาไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะมีเด็กสาวที่อายุประมาณ 18 ปี มาสารภาพความรู้สึกของเธอกับเขา ยิ่งไปกว่านั้น นี่เพิ่งเป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เจอกัน เด็กสาวสมัยนี้กล้าแสดงออกขนาดนี้เลยเหรอ?“เด็กน้อย หยุดเล่นได้แล้ว ผมไม่ใช่คนของเมืองวิญญาณและผมมาที่นี่เพื่อทำธุระบางอย่างเท่านั้น ที่เป็นแบบนี้เพราะผมต้องการความช่วยเหลือจากลูกพี่ลูกน้องของคุณให้ช่วยบางอย่างก็เท่านั้น!” เฟนด์ยิ้มอย่างไม่ใส่ใจและพูดกับวิลโลว์วิลโลว์เม้มริมฝีปากอย่างไม่พอใจแล้วพูดออกมาว่า “โง่เง่ามาก ฉันสวยขนาดนี้แต่ฉันก็ยังถูกปฏิเสธ คุณนี่ช่างไร้ความรู้สึกจริง ๆ!”“รีบเลือกรองเท้ากันดีกว่า!” เชอร์ลี่ย์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเมื่อเธอเห็นว่า
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1116
“พ่อคะ พ่อก็รู้ว่าหนูไม่ได้ชอบผู้ชายคนนั้น ตั้งแต่ที่ปู่ของหนูและคุณปู่ของเขาเสียไปเมื่อปีที่แล้ว สัญญาเรื่องงานแต่งงานของเราจึงไม่สำคัญอีกต่อไป!”เชอร์ลี่ย์ก้าวออกมาข้างหน้าและจับมือของซาเวียน แลงคาสเตอร์ไว้เพื่อโน้มน้าวเขา “อีกอย่าง พ่อก็รู้ดีว่าวิลตันเป็นคนไม่ดี หนูเจอเขาเปิดห้องพักในโรงแรมกับผู้หญิงสวย ๆ หลายครั้ง พ่อคิดว่าเขาไปที่นั่นเพื่อหารือเกี่ยวกับธุรกิจเหรอ? จากการกระทำของพวกเขา พวกเขาไปที่นั่นเพื่อความสนุกแน่ ๆ !”ซาเวียนมองเฟนด์อย่างสงสัยขณะที่บ่นออกมาว่า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกก็ไม่ควรหาใครสักคนมาแทนง่าย ๆ จริงไหม? ผู้ชายคนนี้ชื่ออะไร?”“เขา...เขาชื่อ เฟนด์ วู๊ด” เชอร์ลี่ย์ยิ้มอย่างเขิน ๆ และพูดต่อว่า “พ่อคะ หนูเพิ่งเจอเขาวันนี้ และหนูจงใจบอกว่าเฟนด์เป็นแฟนของหนูเพื่อทำให้วิลตันโกรธ หนูอยากให้เขายอมแพ้ ทุกอย่างคงง่ายขึ้นกว่าเดิมถ้าเขายอมแพ้ไป”“ฮ่าฮ่า! ลูกดูละครมากไปหรือเปล่า?” ซาเวียนหัวเราะ เขาหัวเราะเชอร์ลี่ย์ที่งดงามของเขา “ลูกไม่รู้เหรอว่าวิลตันเป็นคนแบบไหน? เขาไม่ใช่คนที่ลูกจะไปทำให้โกรธเคืองได้ แม้ว่าพ่อจะไม่อยากให้ลูกแต่งงานกับเขา แต่เขามาจากตระกูลชนชั้นสอง
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1117
เชอร์ลี่ย์ชะงักเมื่อได้ยินว่าวิลตันอาจมาทำร้ายพ่อแม่ของเธอ เธอเซถอยหลังไปสองก้าวเพราะความตกใจ“ไปกันพี่สาว เรากลับกันเถอะ วันนี้พี่ควรพักผ่อนให้เพียงพอและเตรียมใจให้พร้อมสำหรับงานแต่งงานในอีกสองวัน” เฮนดริกพูดออกมา รอยยิ้มหวานปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาขณะที่พูด “พี่คงจะไม่ปล่อยให้ราชาสงครามเจ็ดดารามาทำลายตระกูลแลงคาสเตอร์ทั้งหมดใช่ไหม?”“พี่ไม่คิดเลยว่าวิลตันจะเป็นคนสารเลวขนาดนี้ เขายอมทำทุกอย่างเพื่อให้พี่แต่งงานกับเขา” เชอร์ลี่ย์ยิ้มอย่างเย็นชาและมองซาเวียนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอแล้วตะโกนออกมา “ทั้งหมดมันเป็นความผิดของพ่อ! หนูเคยบอกพ่อไปแล้วว่า มันคงดีกว่าถ้าพ่อทำงานร่วมกับตระกูลนอร์ตันน้อยลง และไม่ทำโครงการให้ใหญ่มากนัก พ่อทำอะไรลงไป? พ่อไม่เคยฟังหนูเลยและยืนกรานที่จะทำโครงการใหญ่! ฮ่า ๆ...! พ่อทำไปเพราะอยากได้เงินมากขึ้น พ่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ไหม? พ่อทำลายความสุขในชีวิตที่เหลือของลูกสาวตัวเอง!”“เฮ้อ...พ่อรู้ว่าเรื่องนี้พ่อเป็นคนผิด ลูกพ่อ พ่อควรจะฟังลูกตั้งแต่แรก แต่พ่อก็ไม่มีทางเลืก พ่อรู้ว่าลูกเป็นเด็กที่เชื่อฟัง ลูกคงจะไม่ยืนเฉย ๆ และมองดูตระกูลแลงคาสเตอร์ถูกกำจัดทิ้งใช่ไหม?
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1118
เชอร์ลี่ย์ยิ้มอ่อน ๆ “ฉันจะทำอะไรได้อีก? ฉันไม่คิดเลยว่าจะทำให้วิลตันทำตัวแบบนี้ในเมื่อแผนเดิมของฉันคือการทำให้เขายอมแพ้ ฉันไม่มีวิธีอื่นที่จะแก้ปัญหานี้แล้ว เพราะตอนนี้เขาใช้วิธีแบบนั้นมาข่มขู่ฉัน”เธอยิ้มอย่างขมขื่นและพึมพำออกมา “ไม่เป็นไรหรอก ฉันไม่ควรคิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาอาจจะปฏิบัติต่อฉันอย่างดีก็ได้ถ้าพวกเราแต่งงานกัน”แม้ว่าเธอจะปลอบใจตัวเองด้วยความคิดพวกนี้ แต่เชอร์ลี่ย์ก็รู้ดีว่าวิลตันเป็นผู้ชายเจ้าชู้ เธอจะมีความสุขได้ยังไงหลังจากที่พวกเธอแต่งงานกัน?“งานแต่งจะจัดขึ้นในอีกสองวันใช่ไหม? เราอาจจะช่วยคุณได้ ดังนั้นอย่าเพิ่งหมดหวังไป” เฟนด์เดินเข้ามาและพูดอย่างไม่ใส่ใจ“นาย?” เชอร์ลี่ย์ตกใจมาก แล้วเธอก็ส่ายหน้าที่มีรอยยิ้มขมขื่น “พวกนายจะช่วยฉันได้ยังไง? บอดี้การ์ดที่นายน้อยนอร์ตันพามาในวันนี้เป็นเพียงแค่บอดี้การ์ดธรรมดา ๆ แต่ในตระกูลของพวกเขายังมีปรมาจารย์อีกหลายคน นอกจากนี้ เขายังรู้จักกับราชาสงครามเจ็ดดาราด้วย และนั่นก็น่ากลัว พูดง่าย ๆ เลยนะ ตระกูลของเขาไม่ใช่พวกที่เราจะไปทำให้โกรธเคืองได้ นายเข้าใจไหม?”“คุณแค่จำไว้ว่า ผมจะช่วยคุณเอง” เฟนด์ขี้เกียจเกินกว่าจะอธิบา
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1119
เฟนด์มีความหวังขึ้นมาแวบหนึ่งเมื่อได้ยินสิ่งที่เจ้าของร้านขายยาบอกกับพวกเขา ทั้งหมดจึงนั่งแท็กซี่ไปที่คฤหาสน์ตระกูลซิมเมอร์ทันทีแต่เฟนด์กับคนอื่น ๆ กลับถูกหยุดไว้ตอนที่พวกเขามาถึงทางเข้า“พวกคุณคือ...?” บอดี้การ์ดคนหนึ่งถามออกมา“อ๋อ ฉันคือคุณหนูของตระกูลแลงคาสเตอร์ เชอร์ลี่ย์ แลงคาสเตอร์ ฉันอยากขอพบนายท่านของตระกูลซิมเมอร์” เชอร์ลี่ย์ทักทายอีกฝ่ายอย่างสุภาพเธอเตือนเฟนด์ให้ทำตัวดี ๆ ก่อนที่พวกเขาจะมาถึง ตระกูลซิมเมอร์เป็นตระกูลชนชั้นหนึ่งในเมืองวิญญาณ แม้แต่ตระกูลนอร์ตันก็ยังไม่กล้าทำให้พวกเขาโกรธเคือง ไม่ต้องพูดถึงตระกูลแลงคาสเตอร์เลยอย่างไรก็ตาม เธอคิดว่ามันคงจะไม่มีปัญหา ถ้าเธอขอพบนายท่านของตระกูลพวกเขาด้วยเกียรติของเธอ“โอ้ คุณหนูเชอร์ลี่ย์!” บอดี้การ์ดชำเลืองมองเชอร์ลี่ย์พลางยิ้มแล้วพูดว่า “เป็นไงบ้างคุณหนูเชอร์ลี่ย์ คุณไม่ได้กลับมาพรุ่งนี้หรอกเหรอ? ผมจะแจ้งนายท่านให้คืนนี้แล้วพรุ่งนี้คุณค่อยมาใหม่นะ ผมต้องขอโทษด้วย แต่วันนี้คงไม่ได้พบนายท่านหรอก”“วันนี้เราพบเขาไม่ได้เหรอ? ทำไมพบไม่ได้ล่ะ?” เชอร์ลี่ย์สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้ว่าเฟนด์กับคนอื่น ๆ ต้องการบัวหิมะมาก ถ้าหา
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1120
ทั้งวิลโลว์และเชอร์ลี่ย์ต่างก็เป็นห่วงเฟนด์มากเพราะยังไงซะ บอดี้การ์ดพวกนี้ก็เอาไปเทียบกับบอดี้การ์ดของตระกูลนอร์ตันไม่ได้ พวกนี้เป็นบอดี้การ์ดของตระกูลซิมเมอร์และมีผู้ช่วยผู้บัญชาการรวมอยู่ด้วย“อยากตายนักรึไง?” พวกบอดี้การ์ดยังไม่หยุดเมื่อเห็นเฟนด์กับคนอื่น ๆ บุกเข้ามา พวกเขาจึงกำหมัดพุ่งเข้าใส่คนทั้งสามปัง! เพียะ! ผัวะ!พวกบอดี้การ์ดล้มลงกับพื้น พ่ายแพ้พร้อมใบหน้าซีด“โอ้พระเจ้า พวกเขาเริ่มสู้กันจริง ๆ แล้ว!” สีหน้าของเชอร์ลี่ย์กับวิลโลว์เปลี่ยนไปหวาดกลัวเมื่อพวกเธอเห็นทั้งสามคนชนะมันคงจะดีกว่าถ้าพวกเขาแพ้ แต่เพราะพวกเขาเอาชนะบอดี้การ์ดของตระกูลซิมเมอร์ได้ จึงไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเฟนด์กับคนของเขาได้ล้ำเส้นไปแล้วแต่ถึงอย่างนั้นเฟนด์กับคนของเขาก็ไม่ได้หยุด พวกเขาก้าวออกมาข้างหน้าแล้วล้มพวกบอดี้การ์ดที่ขวางทางพวกเขาไว้วิลโลว์กับเชอร์ลี่ย์วิตกกังวลมากพลางพูดขึ้นมาว่า “พี่สาว เราควรทำยังไงต่อดี? เราควรตามพวกเขาไปไหม?”“ไปกันเถอะ!” เชอร์ลี่ย์กัดฟันและเดินไปข้างหน้า รีบเดินตามเฟนด์กับคนของเขาไปอย่างรวดเร็วเมื่อเหลือบมองไปที่บอดี้การ์ดที่นอนอยู่บนพื้น วิลโลว์ก็รีบเดินตามไปทันที
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1121
น่าเสียดายตอนที่ความวุ่นวายสงบลง บอดี้การ์ดของตระกูลซิมเมอร์ทั้งหมดก็ล้มลงบนพื้น พวกเขาร้องคร่ำครวญออกมา“อะไรกัน? พวกเขาแข็งแกร่งขนาดนั้นเลยเหรอ?” เชอร์ลี่ย์กับวิลโลว์ตกตะลึง บอกไม่ได้เลยว่าเฟนด์กับคนของเขาแข็งแกร่งแค่ไหน พวกปรมาจารย์ตระกูลซิมเมอร์ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขาเลย...“นายท่าน แย่แล้ว! แย่แล้ว! ข้างนอกมีการสู้กัน!” บอดี้การ์ดวิ่งเข้ามาในห้องนั่งเล่นของตระกูลซิมเมอร์ “มีคนหลายคนพยายามบุกเข้ามาในบ้านเพื่อขอพบนายท่าน พวกเขาไม่ยอมฟังเราที่บอกว่าให้พวกเขากลับมาใหม่ในวันพรุ่งนี้ พวกเขาก็เลยสู้กับคนของเรา!”บอดี้การ์ดก้มหัวลงด้วยความอับอายและพูดต่อว่า “พวกเขาแข็งแกร่งมากจนเราแทบจะสู้กับพวกเขาไม่ได้ แม้แต่ระดับหัวหน้าผู้บัญชาการก็ถูกพวกเขาอัดจนกระเด็น”“เป็นไปได้ยังไง! พวกมันเป็นใคร? พวกมันกล้าดียังไงบุกมาที่บ้านของเรา!” สีหน้าของนายท่านตระกูลซิมเมอร์มืดลงขณะที่เขาลุกขึ้นยืนราชาสงครามผู้ที่มารักษานายหญิงเฒ่าก็ยืนขึ้นเช่นกัน “ดูเหมือนเราคงต้องออกไปดูข้างนอกกันสักหน่อย!”“นั่นสิ!” นายท่านตระกูลซิมเมอร์พยักหน้า เขาเดินออกไปข้างนอกพร้อมกับผู้พิทักษ์ของตระกูลซิมเมอร์หลายคนและราช
มหาเทพ แห่ง สงคราม บทที่ 1122
“ใช่ ๆ ใช่แล้ว...ทุกคน เชิญ...เชิญทุกคนเข้าไปด้านใน!” ผู้อาวุโสของตระกูลซิมเมอร์หลายคนส่งยิ้มอบอุ่นให้เฟนด์กับคนของเขา ไม่เย่อหยิ่งและดูถูกเหยียดหยามเหมือนก่อนหน้านี้พวกเขามองไปที่เฟนด์อย่างหวาดกลัวปรมาจารย์คนนี้สามารถฆ่าทุกคนที่คฤหาสน์นี้ได้ถ้าเขาต้องการ“ก็ได้” เฟนด์พยักหน้าและเดินตามพวกเขาเข้าไปข้างในไม่นานทุกคนก็นั่งลงในห้องนั่งเล่นโดยไม่อ้อมค้อม เฟนด์ก็เริ่มพูดทันทีว่า “นายท่านซิมเมอร์ ผมชื่อ เฟนด์ วู๊ด ที่ผมมาที่นี่เพราะได้ยินมาว่าคุณเพิ่งซื้อบัวหิมะมา เรื่องมีอยู่ว่า พ่อของผมป่วยหนักและเขาต้องการสมุนไพรตัวนี้ ดังนั้นที่ผมมาที่นี่วันนี้ด้วยหวังว่านายท่านซิมเมอร์จะมอบสมุนไพรนี้ให้ผมได้”“เอ่อ…” นายท่านซิมเมอร์ดูอึดอัด เขาเหลือบไปมองนายหญิงเฒ่าที่นอนอยู่บนโซฟาและพูดว่า “เฟนด์ แม่ของฉันก็ป่วยมาหลายปีแล้ว และในที่สุดหมอปาฏิหาริย์ก็มาที่นี่ช่วยรักษาเธอ ฉันก็ต้องการบัวหิมะนี้มาก หมอถึงกับบอกว่าถ้ายังรักษาแม่ของฉันไม่หาย เธอจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่เกินปีนี้”ในขณะเดียวกัน ราชาสงครามก็ยังคงจ้องมองลาน่ากับอีธานอยู่ ทั้งคู่ดูคุ้น ๆ มาก แต่เขาก็นึกไม่ออกเฟนด์เดินไปที่โต๊ะและหยิบบัวห
Latest chapter
