2

บ้านสองชั้นหลังนั้นตั้งตระหง่านบนที่ดินกว้างขวางหนึ่งไร่ ห่างจากสนามบินเชียงใหม่เพียงสิบกว่านาทีแต่กลับเงียบสงบเหมือนอยู่นอกเมือง ต้นก้ามปูขนาดมหึมาแผ่กิ่งก้านให้ร่มเงาครอบคลุมพื้นที่เกือบครึ่งสนามด้านหน้า ส่วนตัวบ้านที่เป็นสถาปัตยกรรมยุค ๘๐ ยังคงเค้าโครงเดิม แม้จะถูกรีโนเวทใหม่ให้กลายเป็นออฟฟิศแต่ก็ไม่ได้สูญเสียเสน่ห์ดั้งเดิมไป ภายในถูกปรับให้เปิดโล่งขึ้น พื้นหินขัดเย็นเท้า เฟอร์นิเจอร์ไม้สีเข้มแซมเหล็กดำให้ความรู้สึกโมเดิร์นแต่ไม่แข็งกระด้าง บันไดปูนที่เคยเป็นสัญลักษณ์ของบ้านยุคเก่า ตอนนี้ถูกเสริมด้วยราวบันไดเหล็กเส้นบาง ดูร่วมสมัยแต่ก็ไม่ทิ้งโครงสร้างเส้นสายเดิม

บ้านหลังนี้เคยเป็นของตากับยายของธีทัต เมื่อท่านทั้งสองจากไป แม่ของเขาก็ให้คนมาทำความสะอาดและจ้างแม่บ้านมาดูแลรายเดือน จนเมื่อสามปีก่อนที่ชายหนุ่มกับเพื่อนสนิทอีกสองคนลงขันกันเปิดบริษัท ทรีทีพรอเจคต์แอนด์ดีไซน์ แม่ของธีทัตจึงเสนอให้ลูกชาย ‘เช่า’ บ้านหลังนี้เพื่อทำเป็นสำนักงาน แน่นอนว่าความสวยงามแบบคลาสสิกและโครงสร้างที่ยังแข็งแรงหาได้ยากทำให้สามหนุ่มรุ่นลูก หนึ่งวิศวกร สองสถาปนิก ตอบตกลงทันทีและรีโนเวทจนที่นี่เป็นหนึ่งในโฮมออฟฟิศที่สวยเก๋มีสไตล์ที่สุดแห่งหนึ่งในจังหวัดเชียงใหม่

ชั้นสองของตัวบ้านเป็นพื้นที่สำหรับอยู่อาศัย แต่ธีทัตไม่ได้พักที่นี่ เขายกให้เป็นที่พักเหล่าวิศวกรกับสถาปนิก ผู้เป็นทั้งลูกน้องและรุ่นน้องจากสถาบันเดียวกัน ส่วนตัวชายหนุ่มเองนั้นยังคงอาศัยอยู่บ้านหลังเดียวกับพ่อแม่ที่อยู่ในโซนอำเภอหางดง

วันนี้ธีทัตเข้าออฟฟิศตามปกติ หนึ่งปีมานี้เขาแทบไม่ได้ลงไปตรวจสอบงานก่อสร้างด้วยตัวเองเพราะหน้าที่หุ้นส่วนใหญ่ทำให้เขาต้องดูแลเรื่องลูกค้าและการปิดดีลสำคัญต่าง ๆ มากกว่าจะได้ลงภาคสนาม แต่ธีทัตก็ไม่มีอะไรให้กังวลใจเพราะรุ่นน้องวิศวกรโยธาจากสถาบันเดียวกันที่เขาชักชวนมาทำงานด้วยนั้นถือว่าเป็นคนเก่ง รอบคอบและไว้วางใจได้

ชายหนุ่มกำลังตรวจสอบแฟ้มเอกสารเบิกจ่ายอยู่ที่โต๊ะทำงานที่อยู่ด้านในสุด ตอนที่รุ่นน้องเดินมาบอกว่ามีคนมาขอพบและแขกผู้หญิงคนนั้นยืนยันจะขอนั่งรอที่ชิงช้าใต้ต้นก้ามปู

เมื่อธีทัตออกมา เขาก็ทั้งแปลกใจและดีใจ

“น้องมะนาว!”

ร่างสูง ๆ ก้าวตรงดิ่งมาหาหญิงสาวที่ยืนกอดอกรอเขาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ ก้ามปูต้นนี้อาจจะอยู่มานานกว่าอายุของบ้านหลังนี้ด้วยซ้ำ ธีทัตให้ช่างผูกชิงช้าไว้ นั่งเล่นได้จริงและยังเป็นมุมถ่ายรูปที่ลูกค้าชอบเช็คอินบ่อย ๆ

“มะนาวมาหาพี่หรือครับ”

หญิงสาวพยักหน้าแทนคำตอบ แต่ชายหนุ่มไม่ถือสากับกิริยาแบบนั้น เขายังคงยิ้มอารมณ์ดี หลายครั้งที่ธีทัตไปที่บ้านของ สริดา ทั้งหญิงสาวเจ้าของบ้านและเหล่าคนงานต่างทักทายเขาอย่างเป็นมิตร ยกเว้นก็เพียง ‘มะนาว’ เปรี้ยวจี๊ดลูกนี้ที่ไม่เคยปิดบังว่าเธอต้อนรับเขาน้อยแค่ไหน การที่จู่ ๆ สาวน้อยเป็นฝ่ายมาปรากฏตัวถึงถิ่นของเขาจึงทำให้ชายหนุ่มประหลาดใจเป็นธรรมดา

“แล้วน้องมะนาวมีธุระอะไรอย่างนั้นหรือ”

“ไม่ต้องเรียกฉันว่าน้องก็ได้ ฉันก็จะไม่เรียกคุณว่าพี่เหมือนกัน เพราะว่าเราสองคนไม่ได้เป็นญาติกัน”

นอกจากไม่มีคำทักทาย หญิงสาวตัวเล็กแต่ตาโตยังเชิดหน้าตอบด้วยน้ำเสียงแบบมะนาวแล้งน้ำ ถ้าเป็นคนอื่นคงหน้าม้านหรือไม่ก็เคืองกันไปแล้ว แต่ไม่ใช่กับธีทัต วิศวกรหนุ่มหน้าหล่อยังคงยิ้มออก หนำซ้ำแววตาของเขาเหมือนจะขบขันมากเสียด้วย

“ถึงตอนนี้พี่กับมะนาวจะยังไม่ได้เป็นญาติกัน แต่อนาคตมันก็ยังไม่แน่ใช่ไหมล่ะ”

มนิษารู้ว่าเขาหมายถึงอะไร หญิงสาวหน้าบึ้งถลึงตาโตกว่าเดิม

“ที่มาก็เพราะเรื่องนี้แหละ เรื่องที่คุณกำลังจะหมั้นกับพี่ส้มหวาน”

“เอ...พี่ว่ายังไม่ได้กำหนดวันหมั้นอะไรเลยนะ หรือว่ามะนาวมาเพราะอยากเร่งให้พี่หาฤกษ์หมั้นกับส้มหวานเร็ว ๆ ได้สิพี่ยินดีมาก สักเดือนหน้าเลยก็ยังได้ พี่ไม่ซีเรียสเรื่องฤกษ์ยามอะไรอยู่แล้ว”

“อย่ามากวนนะ แล้วก็ฝันไปเถอะว่าจะมีใครยอมให้พี่ส้มหมั้นกับคนที่ทำอะไรแบบนี้”

มนิษาบอกพลางกดโทรศัพท์ที่เปิด ‘คลิป’ รอเอาไว้แล้ว เมื่อยื่นให้ธีทัตดู ชายหนุ่มสีหน้าตื่นเต้น

“อ้าว นี่ที่พี่ไปเที่ยวเมื่อคืนก่อนนี่ มืดขนาดนั้นแต่วิดีโอยังชัดแจ๋วเลยนะ ใช้ยี่ห้ออะไรน่ะเผื่อพี่หาซื้อมาใช้บ้าง”

“โอ๊ย! คุณนี่ ฉันไม่ได้จะมาขายโทรศัพท์ แต่จะมาถามว่าผู้หญิงในคลิปนี่เป็นใคร”

“อ้อ...สงสัยเรื่องนี้เองเหรอ”

ธีทัตก้มมองคนที่ตัวเล็กกว่า ดวงตาสีดำเข้มวิบวับขบขัน มนิษากระแอม

“ไม่ใช่ว่าชอบเผือกเรื่องของใครหรอกนะ แต่ถ้าไม่ใช่เพราะคุณกำลังจะมาเป็นพี่เขยของฉัน สาบานได้ว่าจะไม่ยุ่งไม่สนใจเลยแม้แต่นิดเดียว”

“แต่พี่ให้ยุ่งได้นะ ถามก็ได้ มะนาวก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล เป็นหลานของน้าองุ่น...” แม่ของธีทัตสอนให้เขาเรียกองุ่นว่าน้ามาตั้งแต่เด็ก เขาจึงติดปากเรียกมาแบบนั้น...(อ่านต่อตอนที่ 3)