41

ไม่มีใครรู้ว่าหลังจากศรัณกลับไปกับครอบครัวของเขาในวันนั้นแล้วเกิดอะไรขึ้นบ้างเพราะเขาเองก็ไม่กล้าโผล่กลับมาให้เห็นหน้าอีก ทำเพียงส่งข้อความมาขอโทษสริดาและบอกว่าจะกลับมาอธิบายทุกอย่างทีหลัง

“ส้มหวานเป็นไงบ้างวะไอ้ธี”

วิศวินถามธีทัตหลังผ่านงานหมั้นไปกว่าหนึ่งสัปดาห์ เพราะตั้งแต่วันนั้นเขาก็ยังไม่ได้เจอสริดาเลย ครั้นจะไปหาเธอที่บ้านหรือส่งข้อความไปก็ไม่แน่ใจว่าจะยิ่งทำให้เธอไม่สบายใจหรือเปล่า

“เห็นมะนาวบอกว่าก็ยังสบายดีนะ อาจมีโกรธบ้างแต่รวม ๆ ก็เหมือนทำใจได้”

“แปลก แล้วจะเอายังไงต่อกับผู้ชายคนนั้น ครอบครัวเขา เมียเขา จะมาเอาเรื่องอะไรอีกไหม”

วิศวินยังถามต่อด้วยความเป็นห่วง ธีทัตส่ายหน้า

“เท่าที่รู้ ทางนั้นไม่ได้ติดต่ออะไรมาอีก คงไม่อยากยุ่งกับเราเหมือนกัน มีแต่เมียฉันนี่ล่ะที่ร่ำ ๆ จะไปเอาเรื่องนายศรัณให้ได้ นี่ฉันขอไว้ว่าอย่าเพิ่งต่อความยาวสาวความยืด ไม่อย่างนั้นป่านนี้มะนาวตัวดีบุกศาลากลางแล้ว แม่เจ้าประคุณกะจะไปบู๊ทั้ง ๆ ที่ท้องโย้อยู่นั่นแหละ”

ธีทัตหัวเราะอย่างเห็นเป็นเรื่องขบขัน แต่ก็พอเข้าใจว่าถ้าผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหนมาเจอสถานการณ์แบบนี้ก็คงจะขำไม่ออก นึกแล้วก็โชคดีจริง ๆ ที่น้องสาวของผู้ชายคนนั้นมาเปิดเผยความจริงเสียก่อน

“แล้วแกจะกลับวันไหนวะวิน อยู่รอเห็นหน้าหลานก่อนอีกนิดดีไหม อีกแค่ไม่ถึงเดือนก็จะถึงกำหนดคลอดแล้วนะ”

ธีทัตเปลี่ยนเรื่องถาม เพราะตอนแรกวิศวินเลื่อนตั๋วเพื่อจะได้ร่วมงานหมั้นของสริดา แม้งานจะล่มไปแล้วแต่หมอนี่ก็ยังไม่มีทีท่าจะว่าจะกลับ อีกฝ่ายพยักหน้า

“อืม ฉันว่าจะเลื่อนวันกลับอีกสักรอบ อยากเห็นหน้าหลานเหมือนกัน”

“แล้วหน้าป้าของหลานล่ะ ไม่อยากเห็นหรือ”

ลูกผู้พี่ถามยิ้ม ๆ ตอนแรกวิศวินยังไม่เข้าใจ แต่สักพักก็หัวเราะเบา ๆ อย่างไม่แน่ใจนัก

“อยากไปนะ แต่ไม่กล้า ไม่รู้ว่าเขาอยากรับแขกไหมช่วงนี้”

“แกไม่ใช่แขกนี่... ไม่ต้องรอพ่วงไปกับฉันหรือมะนาวหรอก ถ้าแกอยากเจอก็ไปหาเขาเองได้ ถึงยังไงก็คนในครอบครัวเดียวกันนะไอ้วิน”

ธีทัตเอ่ยแค่นั้น ไม่จำเป็นต้องคะยั้นคะยอต่อ ชายหนุ่มคิดว่าถ้าวิศวินมั่นใจและพร้อมจะทำอะไรให้ชัดเจนจริง ๆ เขาก็ต้องตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง...

สิบกว่าวันแล้วที่สริดาไม่ได้หยิบจับอุปกรณ์ทำขนมใด ๆ เลย แต่วันนี้เธอลุกขึ้นมาเข้าครัวและกำลังนั่งห่อข้าวต้มมัดไส้กล้วยผสมถั่วดำ ไม่ได้ทำขายแต่จะทำให้คนในบ้านกิน โดยเฉพาะเมนูนี้เป็นของโปรดของป้าองุ่นกับมนิษา

ป้าหลานคู่นี้แม้จะชอบขัดคอกัน แต่กลับมีรสนิยมหลายอย่างเหมือนกัน เช่นขนมข้าวต้มผัดหรือข้าวต้มมัด ไส้ขนมเป็นกล้วยน้ำว้ายังไม่พอจะต้องใส่ถั่วดำเพิ่มไปด้วย รับรองว่าวันนี้สองคนนั้นได้กินจนอิ่มแบบไม่ต้องถามหาข้าว

หลังเกิดเรื่องในงานหมั้น องุ่นก็มานอนค้างบ้านหลานสาวคนโต สวนมนิษาก็ให้สามีมาส่งที่บ้านพี่สาวทุกเช้าแล้วค่อยมารับกลับตอนค่ำ ๆ แม้สริดาจะยืนยันว่าสภาพจิตใจของเธอเป็นปกติดี แต่ดูเหมือนทั้งน้องและป้าก็ไม่ค่อยเต็มใจปล่อยให้เธออยู่คนเดียว

“นาวไม่ได้ห่วงอะไรหรอก แต่เป็นห่วงกลัวไอ้โซ่แส้กุญแจมือมันจะกลับมาหาพี่ส้มอีก”

“กลัวพี่ใจอ่อนหรือไง”

สริดาแกล้งถาม หลายวันมานี้เมื่อหายตกใจเธอก็กลับมายิ้มแย้มได้อีกครั้ง

“ไม่ต้องห่วงพี่สาวแกหรอกมะนาว เพราะถ้ากลับมาจริง ๆ ป้านี่แหละจะด่าให้หาทางกลับบ้านไม่ถูกเลย”

องุ่นเอ่ยพลางขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน เมื่อตาสว่างรู้ความจริง ความปลาบปลื้มแบบสุดลิ่มทิ่มประตูก็เปลี่ยนเป็นตรงข้ามชนิดผีไม่เผาเงาไม่เหยียบ ทั้งโกรธทั้งอายและเสียใจที่เกือบทำให้หลานสาวคนโตต้องเสียรู้ผู้ชายเลว ๆ เพียงเพราะตัวเองอยากได้หลานเขยที่สมบูรณ์แบบ

“ถ้าเขากลับมาจริง ๆ อย่าเพิ่งไปด่าหรือไปไล่เขาเลยค่ะ ส้มกลัวว่าเขาอาจจะโกรธแล้วคิดร้ายกับพวกเรา ค่อย ๆ คุยกันดี ๆ ดีกว่า แต่เรื่องจะกลับไปคบหาอะไรกันอีก มะนาวกับป้าหงุ่นสบายใจได้เลยว่าส้มไม่มีทางกลับไปคบหากับเขาอีกแน่นอน ต่อให้เขาจะไม่มีใครแล้วก็ตาม”

เธอบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานแต่หนักแน่น มนิษาเชื่อมั่นในตัวพี่ แต่เพื่อความสบายใจช่วงนี้เธอก็อยากอยู่ใกล้สริดาไปก่อนสักพัก

“น้องส้ม มีแขกมาหาจ้ะ”

ดอกรักที่ดูแลร้านต้นไม้อยู่หน้าบ้านเดินเข้ามาบอกตอนที่สริดาเพิ่งจะห่อข้าวต้มมัดคู่สุดท้ายเสร็จ

มนิษาหันขวับทันที

“ใครมาพี่ดอกรัก ใช่ไอ้นั่นหรือเปล่า”

“อุ๊ย ไม่ใช่หรอกน้องมะนาว ถ้านายคนนั้นมาพี่ก็คงจะเชิญให้กลับไปแล้วล่ะจ้ะ”

ดอกรักรีบบอกอย่างรู้งาน

“อย่างนั้นใครล่ะ”

“คุณคนนั้นไง น้องชายคุณธี”

“อ้าว พี่วินน่ะเหรอ”

“ใช่ ๆ คุณวิน ลืมชื่อได้ไงก็ไม่รู้ พี่ให้เขาไปรอที่ซุ้มเฟื่องฟ้าแล้ว”

“ขอบคุณนะคะพี่ดอกรัก เดี๋ยวส้มออกไปค่ะ”

สริดารีบล้างมือ ถอดผ้ากันเปื้อน และเข้าห้องไปสำรวจความเรียบร้อยของตัวเอง ปล่อยให้มนิษาพาร่างอุ้ยอ้ายออกไปรับแขกล่วงหน้าก่อน เมื่อตามมาในอีกห้านาทีก็เห็นมนิษานั่งคุยกับวิศวินอยู่ใต้ซุ้มเฟื่องฟ้า คนงานยกขนมกับน้ำมารับแขกแล้วเรียบร้อย

“สวัสดีค่ะพี่วิน มาสั่งขนมหรือคะ”

สริดาถามเป็นประโยคแรก แปลกที่เธอรู้สึกขัดเขินที่ได้พบเขาในวันนี้ วิศวินส่งยิ้มมาให้

“วันนี้พี่ไม่ได้มาสั่งขนมครับ แค่แวะมาเที่ยวหา ส้มสบายดีใช่ไหม”

“สบายดีค่ะ ส้มนึกว่าพี่วินกลับออสเตรเลียแล้วเสียอีก”

“ตอนแรกก็ว่าจะกลับแล้วล่ะครับ แต่ธีมันกล่อมให้อยู่ต่อ รอรับขวัญหลานคนแรกก่อนแล้วค่อยกลับ”

“แหม...น่ารักจังเลยค่ะ หนูได้ยินไหมลูก คุณอาพูดถึงหนูอยู่นะ”

มนิษายิ้มปลื้มพลางเอ่ยกับลูกในครรภ์ ตอนนี้ท้องกลมโตเหมือนมีแตงโมอยู่สักสองใบในนั้น

เย็นวันนั้นสริดาชวนชายหนุ่มอยู่รับประทานอาหารมื้อเย็นด้วยกัน เขาตอบตกลงทันที มนิษาจึงโทรศัพท์ไปเรียกสามีให้มาร่วมโต๊ะที่นี่ด้วย

“ไอ้วินไปหามะนาวเหรอ”

ธีทัตแกล้งถามเมื่อภรรยาโทรบอกว่าญาติผู้น้องของเขาอยู่ที่นี่

“เปล่านะ มาหาพี่ส้มต่างหาก พี่ธีซื้ออะไรติดไม้ติดมือมาด้วยสักสองสามอย่างละกันนะคะ นาวอยากกินอะไรแซ่บ ๆ”

มนิษามัวแต่อยากกินอาหารโปรดจนลืมนึกไปว่าวิศวินมาหาพี่สาวของเธอทำไม มีแต่ธีทัตที่อยู่ปลายสายที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างคนรู้ทัน