All Chapters of มะนาวลายส้ม My Lemon My Orange: Chapter 1 - Chapter 10

บ้านสองชั้นหลังนั้นตั้งตระหง่านบนที่ดินกว้างขวางหนึ่งไร่ ห่างจากสนามบินเชียงใหม่เพียงสิบกว่านาทีแต่กลับเงียบสงบเหมือนอยู่นอกเมือง ต้นก้ามปูขนาดมหึมาแผ่กิ่งก้านให้ร่มเงาครอบคลุมพื้นที่เกือบครึ่งสนามด้านหน้า ส่วนตัวบ้านที่เป็นสถาปัตยกรรมยุค ๘๐ ยังคงเค้าโครงเดิม แม้จะถูกรีโนเวทใหม่ให้กลายเป็นออฟฟิศแต่ก็ไม่ได้สูญเสียเสน่ห์ดั้งเดิมไป ภายในถูกปรับให้เปิดโล่งขึ้น พื้นหินขัดเย็นเท้า เฟอร์นิเจอร์ไม้สีเข้มแซมเหล็กดำให้ความรู้สึกโมเดิร์นแต่ไม่แข็งกระด้าง บันไดปูนที่เคยเป็นสัญลักษณ์ของบ้านยุคเก่า ตอนนี้ถูกเสริมด้วยราวบันไดเหล็กเส้นบาง ดูร่วมสมัยแต่ก็ไม่ทิ้งโครงสร้างเส้นสายเดิมบ้านหลังนี้เคยเป็นของตากับยายของธีทัต เมื่อท่านทั้งสองจากไป แม่ของเขาก็ให้คนมาทำความสะอาดและจ้างแม่บ้านมาดูแลรายเดือน จนเมื่อสามปีก่อนที่ชายหนุ่มกับเพื่อนสนิทอีกสองคนลงขันกันเปิดบริษัท ทรีทีพรอเจคต์แอนด์ดีไซน์ แม่ของธีทัตจึงเสนอให้ลูกชาย ‘เช่า’ บ้านหลังนี้เพื่อทำเป็นสำนักงาน แน่นอนว่าความสวยงามแบบคลาสสิกและโครงสร้างที่ยังแข็งแรงหาได้ยากทำให้สามหนุ่มรุ่นลูก หนึ่งวิศวกร สองสถาปนิก ตอบตกลงทันทีและรีโนเวทจนที่นี่เป็นหนึ่งในโฮมอ

เที่ยงวันต่อมา มนิษาที่ใช้พื้นที่หน้าบ้านขายต้นไม้เดินไปล้างไม้ล้างมือเพื่อเข้าไปหาอะไรกินในครัว คนงานคนอื่น ๆ พักกินข้าวเที่ยงไปก่อนแล้วเมื่อตอนสิบเอ็ดโมงกว่า ๆ เธอจึงเข้าไปกินข้าวคนเดียว“หิวมากไหมมะนาว รอกินพร้อมป้าองุ่นได้ไหม ป้ากำลังจะมากินข้าวด้วย”สริดาที่อยู่ในครัวเอ่ยถาม หญิงสาวกำลังแกะกล้วยน้ำว้าแช่น้ำปูนใสในอ่างกะละมังเคลือบ“รอก็ได้ แต่มีอะไรรองท้องก่อนไหมนะ”“พี่ทำข้าวต้มมัดไว้ อยู่ในหม้อนึ่งน่ะ”คนเป็นน้องหยิบข้าวต้มมัดมากินหนึ่งคู่ พี่สาวของเธอทำขนมเลี้ยงชีพมาตั้งแต่ยังเป็นนักศึกษาวิชาคหกรรมและก็ยึดอาชีพนี้เรื่อยมา แม้ไม่ถือว่าร่ำรวยมากแต่ก็ไม่ขัดสน ไม่มีภาระหนี้สินอะไรเพราะบ้านหลังนี้ก็เป็นมรดกที่พ่อกับแม่ทิ้งไว้ให้มนิษากำลังจะลุกไปหยิบขนมชิ้นที่สองตอนที่ป้าองุ่นเยี่ยมหน้าเข้ามาในห้องกินข้าวพอดี แต่ที่ทำให้สาวน้อยนิ่งอึ้งก็คือคนที่ป้าพามาด้วย“ป้าหงุ่น พี่ธี สวัสดีค่ะ มะนาวกำลังรอกินข้าวอยู่เลย”สริดาทักทาย ท่าทางไม่แปลกใจที่เห็นธีทัตมาด้วยกัน ชายหนุ่มทักตอบก่อนยื่นถุงใส่อาหารถุงใหญ่ให้หญิงสาว“พี่ซื้อไก่ย่าง ส้มตำ กับลาบน้ำตกมาด้วย ส้มมีข้าวเหนียวแล้วใช่ไหมครับ”“ใช่

“ไอ้แนต...อีแนต!”ธีทัตร้องทักเสียงดังแต่หน้าตาร่าเริงผิดกับภาษาที่ใช้ ทำให้เข้าใจได้ทันทีว่าคนที่เขาเพิ่งเอ่ยชื่อมานี้ต้องสนิทสนมกันพอสมควร และก็จริงตามนั้น เพราะหญิงสาวร่างสูงชะลูดราวนางแบบวิกตอเรียซีเคร็ตไม่แสดงทีท่าโกรธขึ้ง แม้เธอจะเชิดหน้าขึ้นอย่างคนที่ทนงในความสวยก็ตามที“แนตตี้ค่ะ และไม่มีคำว่าไอ้อีนำหน้าด้วย ได้โปรดสุภาพกับสตรีด้วยนะคะไอ้คุณธี”แนตตี้หรือชื่อในบัตรประชาชนว่านาตาชาสวนกลับเพื่อนรักทันควัน ธีทัตหัวเราะ เดินตรงไปหาให้ใกล้พอจะดึงแนตตี้ไปกอดและหอมแก้มซ้ายขวาอย่างมันเขี้ยว "ว้าย กรี๊ด คนลามก อย่ามาถูกเนื้อต้องตัวฉันนะ!"แนตตี้วี้ดว้ายอย่างรังเกียจ แต่สองมือกลับถือโอกาสลูบคลำกล้ามแน่น ๆ ของธีทัต ธีทัตก็ไม่หวงตัว ยังคงกอดรัดเธออย่างมันเขี้ยวจนแนตตี้ต้องเป็นฝ่ายร้องขอชีวิต“โอ๊ย อีธี จูบขนาดนี้มึงลากกูไปปล้ำเลยมั้ยคะ”“ก็สวยจนอดใจไม่ไหวนี่ครับ แต่คุณนาตาชาพูดมึงพูดกูทีไร หมดสวยทุกทีนะคุณ”“ค่ะ!”แนตตี้มองค้อน ก็ตั้งแต่เรียนปีหนึ่งจนถึงปีห้า ไม่เคยมีวันไหนที่ในคณะจะไม่พูดภาษาพ่อขุนรามฯ ใส่กัน“แล้วนี่มาทำไมอีก บ้านช่องไม่คิดจะกลับหรือไง อยู่นานไปแล้วนะแกน่ะ”“ไม่ได้มาหา

“สวัสดีครับน้องมะนาว เปิดร้านแต่เช้าอย่างนี้ทุกวันเลยหรือ พี่นึกว่าจะยังไม่เปิดเสียอีก”ธีทัต...ลูกค้าคนแรกของเช้านี้เอ่ยทักอย่างสดใส รอยยิ้มหล่อเหลาของเขาเจิดจ้าพอ ๆ กับแสงตะวันของเช้าวันใหม่ แต่มนิษาไม่ได้ยิ้มตอบด้วย เธอชี้มือไปที่แผ่นไม้ที่มีระบุเวลาเปิดปิดไว้ชัดเจน“แล้วเห็นป้ายไหมล่ะ...คะ”ชายหนุ่มหัวเราะอีกตามเคย“มะนาวพูดอย่างนี้กับลูกค้าทุกคนเลยหรือ”“เปล่า ถ้าเป็นลูกค้านาวจะพูดดีด้วย แต่กับคนที่ไม่ใช่ลูกค้า ไม่ต้องพูดไพเราะด้วยก็ได้”“รู้ทันจริง ๆ ด้วยแฮะ พี่ก็ไม่ใช่ลูกค้าจริง ๆ นั่นแหละ ที่มานี่ก็คึอจะมาหาส้มหวาน”“นั่นไง ฉันว่าแล้วว่านายต้องมีจุดประ...”มนิษาชะงักเมื่อมีหญิงสาวตัวสูงปรี๊ดอีกคนเดินตามธีทัตเข้ามาในร้านต้นไม้ หล่อนสูงเกือบเท่า ๆ ชายหนุ่มทั้งที่ไม่ได้ใส่ส้นสูงและที่สำคัญคือสวยมาก สวยจัด ๆ ผมยาวดำขลับมัดเป็นหางม้าเผยให้เห็นดวงหน้ารูปไข่เกลี้ยงเกลาขาวใสเหมือนถ้วยกระเบื้องหญิงสาวเจ้าของร้านต้นไม้ใจหล่นวูบ จำได้ทันทีว่าผู้หญิ

“จริงเหรอ หมู่นี้ธีไปหาส้มหวานแทบทุกสัปดาห์เลยเหรอ”องุ่นถามย้ำอย่างตื่นเต้นเมื่อ ‘สายลับ’ ของหล่อนที่ทำงานอยู่บ้านหลานสาว โทรศัพท์มาบอก“ใช่ค่ะป้าหงุ่น เดือนก่อนคุณธีพาเพื่อนมาเรียนทำขนมกับพี่ส้ม ตอนนี้เห็นว่าเพื่อนกลับเยอรมันไปแล้ว แต่คุณธีก็ยังแวะมาหาทุกอาทิตย์ มากินข้าวบ้าง มาซื้อต้นไม้บ้าง หนูว่าเป็นข้ออ้างทั้งนั้นล่ะค่ะ...”สายขององุ่นหัวเราะคิกคัก ก่อนพูดต่อไปว่า“คุณธีคงจะเดินหน้าจีบพี่ส้มหวานจริง ๆ จัง ๆ อย่างที่ป้าหงุ่นหวังแล้วล่ะค่ะ”“ขอให้มันเป็นอย่างนั้นจริง ๆ ก็แล้วกัน ป้าล่ะกลัวจะแก่ตายก่อนได้เห็นหลานเป็นฝั่งเป็นฝา”“อ้าว... ทำไมจู่ ๆ พูดแช่งตัวเองอย่างนั้นล่ะคะ”“เออ ๆ ฉันก็พูดไปเรื่อยเปื่อยนั่นล่ะ”องุ่นว่า หล่อนเพิ่งเกษียณจากราชการในตำแหน่งศึกษานิเทศก์ยังไม่ถึงห้าปีด้วยซ้ำ คงยังเร็วไปที่จะพูดจาดราม่าแบบวัยไม้ใกล้ฝั่ง“ขอบใจนะนิดหน่อยที่โทรมารายงานความคืบหน้า มีอะไรก็โทรมาบอกอีกนะ”“ได้เลยค่ะป้าหง