45

หญิงสาวขมวดคิ้ว เมื่อจอดรถไว้หน้ารั้วบ้านก็ต้องทำใจอยู่สักพักกว่าจะยอมลงจากรถ

ศรัณส่งยิ้มอบอุ่นหล่อเหลามาให้ มือประคองช่อกุหลาบช่อใหญ่ไว้ด้วย เธอจ้องดอกกุหลาบสีแดงดอกใหญ่หลายดอกที่ถูกจัดอย่างประณีต ไม่ใช่เพราะประทับใจแต่เพราะไม่อยากจะมองหน้าเจ้าของช่อดอกไม้ตรง ๆ

“น้องส้ม...พี่คิดถึงส้มจังเลยครับ”

ศรัณเอ่ยเสียงนุ่มพลางยื่นช่อกุหลาบให้หญิงสาวที่เขาตั้งใจมาหา แต่หนนี้สริดาไม่แม้แต่จะรักษาน้ำใจด้วยการรับไว้

“คราวก่อนส้มพูดชัดแล้วนะคะว่าไม่อยากให้พี่โซ่กลับมาที่นี่อีก”

“พี่รู้ แต่พี่คิดถึงส้มมากเกินไป หลายวันมานี้พี่แทบไม่มีสมาธิทำงานเลยนะครับ...ในหัวพี่คิดถึงแต่เรื่องของส้มตลอดเวลา ว่าต้องทำยังไงส้มถึงจะเชื่อว่าพี่รักแล้วก็จริงจังกับส้มจริง ๆ”

สริดาถอนหายใจ เหลือจะเชื่อจริง ๆ ผู้ชายคนนี้

“กลับไปเถอะค่ะ อย่าให้ส้มต้องไล่ซ้ำซากเลย ส้มเหนื่อย...”

“พี่จะกลับแต่อยากให้ส้มรู้ว่าเมียพี่...ภรรยาตามกฎหมายคนนั้น เขายินดีหย่าให้พี่แล้ว อย่างที่บอกว่าเราไม่ได้อยู่ด้วยกันฉันท์ผัวเมียมานานหลายปีแล้ว ที่ทนอยู่ก็เพราะลูก แต่ตอนนี้เขายอมรับแล้วว่าเขาก็ไม่อยากแกล้งพี่อีกต่อไป เขาจะหย่าให้ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ยินดีกับผู้หญิงคนนั้นด้วยนะคะ หลีกทางเถอะค่ะ ส้มจะเข้าบ้าน”

“ส้ม...”

ศรัณก้าวมาใกล้เธอมากขึ้น

“ส้ม...พี่รักส้มคนเดียว ตอนนี้พี่ไม่มีใครแล้ว ส้มจะไม่ให้โอกาสพี่จริง ๆ หรือ”

“ค่ะ ไม่มีโอกาสอะไรทั้งนั้น เพราะส้มไม่ได้รักพี่มาตั้งแต่แรก”

“ไม่จริงหรอก ถ้าไม่รักจะหมั้นกับพี่ทำไมตั้งแต่แรก”

ศรัณอยากจะใจเย็นกว่านี้ แต่เขาเริ่มเบื่อที่ต้องอดกลั้นอีกต่อไป แขนยาวยื่นมาจนเกือบสัมผัสเส้นผมของเธอ สริดาถอยหนีด้วยความตกใจ

จังหวะนั้นเองที่เสียงเข้ม ๆ แทรกขึ้น

“ส้มหวานพูดชัดแล้วนะครับว่าไม่ต้อนรับคุณอีก!”

หญิงสาวหันขวับ ไม่อยากเชื่อสายตาว่าวิศวินยืนอยู่ตรงนี้  ไม่รู้ว่าเขามายืนอยู่ข้างหลังเธอตั้งแต่เมื่อไร แต่วิศวินไม่ได้มองมาที่เธอ ชายหนุ่มร่างสูงกำลังจ้องหน้าชายอีกคนเขม็ง

ศรัณจำไอ้หน้าหล่อคนนี้ได้ทันที แม้จะเคยเจอกันแค่หนเดียว

“แล้วคุณมายุ่งอะไรกับเรื่องของผมกับคู่หมั้นผม”

“ยังกล้าเรียกส้มว่าคู่หมั้นอีกหรือวะ!”

ชายหนุ่มที่เพิ่งมาถึง ถึงกับปราดเข้าไปประชิดตัวของอีกฝ่าย แม้ไม่ได้สัมผัสตัวแม้แต่น้อยแต่ก็ทำให้ศรัณตกใจจนผงะถอย ดอกไม้ช่อใหญ่หลุดจากมือ

“เฮ้ย! คะ...คุณทำอย่างนี้ไม่ถูกนะ อันธพาลหรือไง”

“ผมยังไม่ได้ทำอะไรคุณสักนิด”

“ก็เห็นอยู่ว่าคุณพยายามจะทำร้ายร่างกายผม ผมแจ้งตำรวจได้เลยนะ”

“ก็ดีครับ ไปโรงพักกันตอนนี้เลยก็ดี ผมจะได้ให้ส้มฟ้องคุณเหมือนกันโทษฐานที่หลอกลวงผู้หญิง ถึงอย่างไรข้าราชการอย่างคุณก็ต้องผิดแน่ ๆ แล้วเมียของคุณเองก็คงอยากรู้ด้วยว่าคุณยังไม่เลิกตอแยทางนี้”

“อย่ายุ่งกับเมียผม!”

ศรัณเผลอตวาดเพราะกลัวความผิด นั่นเท่ากับเขาสารภาพแล้วว่าเรื่องหย่าอะไรนั่นก็โกหกตอแหลอีกตามเคย

วิศวินยังจ้องหน้าเขม็ง

“ผมไม่ยุ่งหรอกถ้าคุณยอมกลับไปดี ๆ แล้วไม่ต้องกลับมาตอแยส้มหวานอีก เราเตือนครั้งนี้อีกครั้งเดียวและครั้งสุดท้าย ถ้ามีใครสักคนในพวกเราเห็นหน้าคุณอีก ผมจะถือว่าคุณเป็นตัวปัญหา แล้วสาบานได้เลยว่าจะทำทุกอย่างเพื่อทำลายชีวิตหน้าที่การงานของคุณให้ย่อยยับไม่ได้ผุดได้เกิด”

น้ำเสียงวิศวินไม่กระโชกโฮกฮาก แต่เหี้ยมเกรียมและชัดเจนทุกถ้อยทุกคำ ศรัณกัดฟันกรอด ตัวเองยังมีชนักติดหลังและยังมีอะไรให้ต้องเสียอีกเยอะ วิศวกรหนุ่มไม่ต้องกดเครื่องคิดเลขก็คำนวณได้ว่าหากเขาคิดจะดึงดันต่อไปไอ้ผู้ชายคนนี้มันคงจะเอาจริง และถึงเวลานั้น ความเสียหายคงมากเกินกว่าที่เขาจะรับได้

ศรัณมองหน้าสริดาอีกครั้งเหมือนอยากสั่งลา สายตาอาลัยอาวรณ์ทำให้วิศวินอยากจะควักลูกตาหมอนี่ออกมาเหลือเกิน โชคดีที่เขาไม่ต้องอดกลั้นนานเกินไปเพราะวินาทีต่อมาศรัณก็ตัดใจยอมกลับไปที่รถของตัวเองแล้วขับออกไปโดยมีสายตาคมกร้าวจ้องเขม็งตามหลังจนลับสายตา

“พี่วิน...มาได้ยังไงคะนี่”

สริดายังไม่หายจากอาการตกตะลึง ชายหนุ่มหันมายิ้มให้เธอเขิน ๆ ดูแตกต่างจากชายหนุ่มผู้แข็งกร้าวเมื่อครู่เป็นคนละคน

“สวัสดีครับส้ม หวังว่าเมื่อกี้พี่คงไม่ได้ทำเกินไปใช่ไหม”

“ไม่เลยค่ะ ส้มต้องขอบคุณพี่วินมาก ๆ แต่ที่กำลังตกใจคือจู่ ๆ พี่วินก็มาอยู่ตรงนี้ นี่มาเมืองไทยตั้งแต่เมื่อไรคะ”

“ก็เพิ่งมาถึงนี่เองครับ ออกจากสนามบินก็เอากระเป๋าไปเก็บที่บ้านนายธีแล้วก็ยืมรถขับมาที่นี่เลย”

“มาที่นี่ หมายถึงมาแถวนี้น่ะหรือคะ”

“ไม่ใช่ครับ ที่นี่หมายถึงบ้านนี้ พี่ตั้งใจขับรถมาที่นี่...มาหาส้ม...”

สริดามองเขาเหมือนเห็นตัวประหลาด วิศวินกลับไปออสเตรเลียแล้วหลายสัปดาห์ ระหว่างนั้นก็ไม่เคยติดต่อมาหาเธอเลยสักครั้งจนเธอทำใจแล้วว่าคงจะไม่ได้เจอกันอีกเร็ว ๆ นี้

แล้วตอนนี้เขากลับปรากฏตัวอย่างได้จังหวะ แถมยังบอกว่าตั้งใจมาหาเธออีกด้วย...

แม้จะยังมึนงงสับสนแต่หญิงสาวก็มีสติพอที่จะเชิญเขาเข้าไปคุยกันในบ้าน แม้ไม่อยากชวนผู้ชายเข้าบ้านหลังพระอาทิตย์ตกดินแต่ก็คงจะดีกว่ายืนคุยกันอยู่หน้ารั้วนั้นอย่างแน่นอน

**

“พี่ดอกรักกำลังทำกับข้าวมื้อเย็น พี่วินจะอยู่กินด้วยกันก็ได้นะคะ”

สริดาบอกเสียงเรียบเมื่อยกน้ำกับขนมจานเล็ก ๆ มารับ ‘แขก’  วิศวินโชคดีกว่าผู้ชายอีกคนตรงที่อย่างน้อยเธอก็เชิญเขาเข้าบ้าน

“ขอบคุณครับ ถ้าไม่รังเกียจพี่ก็อยากจะขอฝากท้องสักมื้อ”

“คงจะรังเกียจไม่ได้หรอกค่ะ อย่างน้อยพี่วินก็ช่วยส้มไว้”

“นายคนนั้นเขายังมาบ่อย ๆ อยู่อีกหรือครับ”

สีหน้าวิศวินเครียดขึ้นเมื่อนึกถึงตัวปัญหา หญิงสาวส่ายหน้า

“เปล่าหรอกค่ะ เขาก็หายไปสักพักแล้ว บังเอิญเหลือเกินที่เขาเพิ่งจะมาอีกครั้งวันนี้แล้วพี่วินก็มาพร้อมกันพอดี”

“พี่ไม่ควรปล่อยส้มไว้แบบนี้เลย”

ชายหนุ่มหลุดปากออกมาเบา ๆ สริดาสะดุดหู

“เอ่อ เมื่อกี้พี่วินบอกว่าตั้งใจขับรถมาที่นี่ มีอะไรหรือเปล่าคะ ที่จริงถ้ามีธุระอะไร โทรมาก็ได้นะคะ”

“พี่ไม่อยากโทรครับ อยากมาหาส้มด้วยตัวเองมากกว่า”

“มีธุระอะไรกับส้มหรือคะ”

“ก็...แค่อยากแวะมาทักทายน่ะครับ”

“อ้อ...ค่ะ”

หญิงสาวไม่รู้จะเอ่ยอะไรต่อ วิศวินจึงอธิบาย

“พี่มาจัดการเรื่องบ้านที่ภูเก็ตน่ะครับ แม่กับอดัมมีแพลนจะมีพักร้อนอยู่เมืองไทยหลายเดือน พี่ก็เลยมาดูแลบ้านเตรียมไว้ให้พร้อมก่อน”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง แล้วจะไปภูเก็ตวันไหนหรือคะ”

“พรุ่งนี้ครับ ส้มอยากไปเที่ยวภูเก็ตด้วยไหม”