44

วันพระใหญ่ สริดากับองุ่นออกไปทำบุญที่วัดตั้งแต่ตอนกลางวัน คนเป็นป้ายังคงรู้สึกผิด แม้หลานสาวบอกให้ลืมมันไปได้แล้วก็ตาม

“กรวดน้ำไปเยอะ ๆ เลยนะลูก พวกเจ้ากรรมนายเวรมันจะได้ไม่มารังควานเราอีก”

องุ่นบอกหลานสาว สริดาอดยิ้มขันไม่ได้โดยเฉพาะเมื่อตอนที่ป้าขอน้ำมนตร์จากหลวงพ่อ เพื่อจะมาผสมน้ำอาบ ไล่เสนียดจัญไรออกจากชีวิต

“นายคนนั้นมันติดต่อเรามาอีกไหมส้มหวาน”

หลังจากไม่ได้เอ่ยชื่อศรัณมานาน องุ่นก็เลียบเคียงถามจนได้ สริดาอยากปิดเรื่องที่เขาแวะมาที่บ้านหลายวันก่อนแต่ก็ตัดสินใจบอกความจริงไป

“เวรกรรม ยังกล้ามาอีกหรือนี่ มันมาเซ้าซี้ตอแยอะไรอีกได้ แล้วได้แจ้งตำรวจหรือเปล่าลูก”

“เขายังไม่ได้ทำอะไรหรอกค่ะป้าหงุ่น ไม่ต้องห่วงนะคะ”

สริดารีบบอก

“ป้าหงุ่นอย่าเพิ่งบอกน้องนะคะ แค่เลี้ยงทิวลิป มะนาวก็น่าจะวุ่นพออยู่แล้ว”

“อืม ป้าไม่บอกหรอก แต่ส้มก็อย่าประมาทนะลูก บอกคนงานให้เฝ้าบ้านกันดี ๆ แล้วถ้ามันกลับมาอีกก็โทรแจ้งตำรวจข้อหาบุกรุกไปเลย”

“ค่ะป้าหงุ่น”

สริดารับคำเพื่อให้ผู้อาวุโสสบายใจ เอาไว้ถ้าศรัณยังไม่ยอมเลิกราจริง ๆ ตอนนั้นเธอค่อยใช้ไม้แข็งกับเขาอย่างที่ป้าบอกก็แล้วกัน

**

“เมื่อไรจะหายเห่อลูกสักที ใจคอแกคิดจะฉลองวันเกิดลูกสาวทุกเดือนเลยหรือไง”

องุ่นเริ่มบ่นทันทีที่วางของฝากมากมายลงบนโต๊ะ มนิษากลอกตา

“แล้วใครกันนะที่ไลน์มาบอกว่าครบรอบวันเกิดสามเดือนแล้ว ให้จัดงานฉลองด้วย แถมวันไหนเราไม่ได้ส่งรูปหลานไปให้ดู จะทักมาจี้ทุก ๆ สิบนาทีว่าขอดูรูปหน่อย ๆ”

องุ่นค้อนเพราะที่หลานสาวพูดมามันถูกต้องทุกอย่าง เป็นนางเองที่รักและหลงหลานอย่างธนิยาจนแทบจะหอบเสื้อผ้ามาอยู่ที่บ้านหลังนี้ด้วย

“ก็ทิวลิปหลานฉันน่าเกลียดน่าชังเหลือเกินใช่ไหมลูก โอ๋...ยายอยากอุ้มหนูกลับบ้านยายเหลือเกิน”

ทิวลิปส่งเสียงอ้อแอ้มาจากในเปลให้คุณยายองุ่นที่ชะโงกหน้ามาทักทาย แก้มทารกน้อยกลมย้อยและแดงฉ่ำเหมือนลูกมะเขือเทศ ริมฝีปากเล็ก ๆ ขมุบขมิบตลอดเวลาน่าเกลียดน่าชังอย่างที่องุ่นว่าไว้จริง ๆ

สริดาที่เพิ่งไปล้างมือ เช็ดมือจนแห้งแล้วเดินมาหาหลานที่เปลเช่นกัน แต่ทำเพียงยื่นนิ้วไปหาทิวลิปให้มือป้อม ๆ เล็ก ๆ นั้นกำนิ้วมือของเธอไว้รอบ

“ยังไม่กล้าอุ้มอีกหรือพี่ส้ม”

แม่ลูกอ่อนอย่างมนิษาถาม สริดาพยักหน้า

“ใช่จ้ะ ยังไม่กล้า รอหลานคอแข็งกว่านี้อีกหน่อยดีกว่า”

“อยากมีกับเขาบ้างไหมล่ะส้มหวาน”

องุ่นเอ่ยขึ้นมา ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนเป็นป้าถามเช่นนี้ มนิษาหัวเราะหึหึ ส่วนสริดาก็ได้แต่ยิ้มแล้วก็ส่ายหน้าตามเคย

“เฮ้อ...คิดจะอยู่เป็นโสดไปตลอดเหมือนป้าหรือยังไงล่ะ  เข็ดกับผู้ชายเลว ๆ ก็เลยไม่กล้ามีแฟนแล้วหรือยังไง”

“ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เพียงแต่ว่าส้มยังไม่ได้คาดหวังเรื่องนั้น อยู่คนเดียวแบบป้าองุ่นก็ไม่แย่ไม่ใช่หรือคะ”

“มันไม่แย่หรอกจ้ะ ที่จริงก็สบายใจออกจะตาย แต่ป้ากับส้มไม่เหมือนกันนี่”

“เหมือนสิคะ ถ้าป้าหงุ่นยังไม่แต่งงานแล้วมีความสุขได้ ส้มก็มีความสุขได้เหมือนกัน การแต่งงานไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิตหรอกนะคะจริงไหม”

“จริงค่ะ”

แม่ลูกอ่อนอย่างมนิษาตอบแทน

“ถึงตอนนี้มะนาวจะมีลูกมีสามีแล้วแต่ก็กล้าพูดได้ว่าชีวิตจะสมบูรณ์หรือเปล่า ไม่ได้อยู่ที่การมีคู่หรือไม่มีคู่แน่นอน ถ้าพี่ส้มเลือกจะอยู่คนเดียวสวย ๆ โสด ๆ นาวก็สนับสนุนเต็มที่”

“แล้วถ้าพี่สาวหล่อนเขาเจอคนที่เขาอยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยขึ้นมาล่ะ”

องุ่นหยั่งเชิง มนิษายักไหล่

“ก็ตามใจพี่ส้ม จะเลือกทางไหนก็ได้ขอแค่พี่ส้มมั่นใจว่านั่นคือความสุขของพี่จริง ๆ ไม่ใช่แค่เพราะสังคมคาดหวังให้ทำ...จริงไหมพี่ส้ม”

“จริงจ้ะ”

“เอาเถอะ ๆ ป้าเข้าใจแล้ว ใครจะรักใครจะแต่งกับใครป้าก็จะโมทนาด้วยเท่านั้น แต่จะไม่ยุ่งด้วยอีกแน่นอน...”

สริดากับมนิษาหัวเราะเบา ๆ พร้อมกัน ป้าองุ่นคงได้บทเรียนสำคัญในวัยเกือบเจ็ดสิบแล้วว่าทุกคนล้วนมีชีวิตและทางเลือกของตัวเอง จะถูกผิดอย่างไรก็ต้องปล่อยให้เจ้าของชีวิตได้เลือกและรับผลนั้นด้วยตัวของเขาเอง...นั่นคือสิ่งที่ควรทำที่สุดแล้ว

**

“เสาร์อาทิตย์นี้พี่ติดอบรม ไม่ได้กลับบ้านนะครับหญ้า”

ศรัณโทรบอกภรรยาหลังจากเพิ่งรับคำสั่งจากหัวหน้าฝ่ายให้เขากับเพื่อนวิศวกรอีกสองคนไปสัมมนาสามวันที่โรงแรมในตัวเมือง

“อย่างนั้นหรือคะ”

“พี่อยู่สัมมนาจริง ๆ นะครับ หัวหน้าเพิ่งบอกเมื่อกี้นี้เอง ไอ้พงษ์กับไอ้เชษฐ์ก็ไปด้วย ถ้าไม่แน่ใจโทรถามหัวหน้าก็ได้นะคะ”

“หญ้ายังไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยค่ะ”

อุรัศยาตอบกลับ น้ำเสียงดีขึ้น วิศวกรหนุ่มขอคุยกับลูกสาวต่ออีกหลายนาทีก่อนจะวางสาย

ศรัณคิดว่าตัวเองโชคดีที่อุรัศยาไม่ฟื้นฝอยหาตะเข็บ และยังทำหน้าที่เมียกับแม่ของลูกได้อย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง ภรรยาของศรัณไม่จำเป็นต้องพึ่งพาการเงินของเขาเลยแม้แต่น้อย ถ้าต้องการหย่าจากเขาจริง ๆ เธอก็สามารถใช้ชีวิตอยู่กับลูกศรได้อย่างสุขสบายด้วยเงินมรดกมหาศาลที่ติดตัวมาแต่เดิม เขาเสียอีกที่ยังต้องพึ่งภรรยาบางครั้งบางคราว ดังนั้นเหตุผลที่เธอให้อภัยย่อมไม่ได้มีอะไรมากไปกว่าเธอยังรักและยังอยากจะให้โอกาสเขาได้ทำหน้าที่พ่อกับสามีที่ดี

แต่แทนที่ศรัณจะสำนึกในความผิด เขากลับคิดว่าตอนนี้จัดการเรื่องครอบครัวของตัวเองได้แล้วก็เหลือแค่ต้องกลับไปขอคืนดีกับสริดาอีกรอบ เขาใช้เวลาเทียวไล้เทียวขื่อหญิงสาวคนนั้นอยู่นานกว่าเธอจะยอมรับหมั้น คงไม่มีทางที่เขาจะยอมแพ้แล้วปล่อยเธอไปได้ง่าย ๆ

ศรัณมาสัมมนาที่โรงแรมจริง ๆ อย่างที่บอกภรรยา แต่เย็นวันอาทิตย์เมื่อการประชุมเสร็จสิ้น เขาไม่ได้ตรงกลับที่พักทันที แต่แวะร้านดอกไม้ สั่งดอกกุหลาบสีแดงช่อที่ใหญ่ที่สุด ดอกตูมสวยสดที่สุด แล้วมุ่งหน้าไปหาสริดาที่บ้านของเธอ แม้รู้ว่ากุหลาบช่อเดียวต่อให้สวยงามเลิศหรูสักแค่ไหนก็ใช่ว่าจะซื้อใจหญิงสาวสักคนได้ง่าย ๆ แต่กุหลาบช่อนี้เป็นเหมือนน้ำหยดแรกที่เริ่มหยดบนก้อนหิน วันนี้เธออาจจะยังปั้นปึ่ง แต่ถ้าเขาอดทนมากพอ ใจที่แข็งเป็นหินของสริดาก็ต้องกร่อนลงสักวันอย่างแน่นอน

สริดาเพิ่งจะขับรถกลับจากไปซื้อของเมื่อเห็นรถของอดีตคนรู้จักจอดอยู่หน้ารั้วบ้าน