42

ระหว่างรอธีทัตซื้ออาหารอีสานมาสมทบ สริดาเข้าครัวเพื่อทำอาหารเพิ่มอีกสองสามเมนูเพราะป้าองุ่นก็จะมาร่วมโต๊ะด้วยเช่นกัน

“มะนาวไปนั่งดูทีวีรอพี่ข้างนอกไป จะมานั่งทำไมในครัว”

เธอบอกน้องสาว มนิษาบ่นอุบอิบแต่ก็ยอมหยิบข้าวต้มมัดที่นึ่งสุกแล้วใส่จานเดินออกจากครัว ปล่อยให้พี่สาวกับนิดหน่อยช่วยกันล้างผักหั่นผักกันไป นาทีต่อมาวิศวินก็เดินพับแขนเสื้อเข้ามา

“พี่วิน จะรับอะไรหรือคะ”

“เปล่าครับ พี่จะมาช่วยเป็นลูกมือน่ะ”

“ขอบคุณนะคะ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ส้มกับนิดหน่อยทำสองคนก็ไหว พี่วินไปนั่งคุยกับมะนาวเถอะค่ะ”

“มะนาวก็ไล่พี่มาช่วยส้มเหมือนกัน” วิศวินอ้างส่งเดช “ให้พี่ช่วยเถอะครับ พี่ทำครัวเป็นนะ”

“จริงหรือคะ”

เป็นนิดหน่อยที่ถาม ชายหนุ่มพยักหน้ายืนยันพลางเดินไปหยิบมีดทำครัวขึ้นมาหนึ่งเล่ม

“ให้พี่หั่นผักให้ดูไหมล่ะ เดี๋ยวจะหาว่าโม้”

สริดาเกรงใจแต่ก็ยอมหลีกทางให้ และฝีมือหั่นผักด้วยความเร็วและเนี้ยบระดับพ่อครัวมืออาชีพก็ทำให้สองสาวอ้าปากค้าง

“โอ้โห...อย่างกับที่เขาแข่งทำอาหารในโทรทัศน์แน่ะพี่ส้ม”

นิดหน่อยร้องอย่างตื่นเต้น วิศวินหัวเราะเบา ๆ

“ตอนพี่จบไฮสกูล...หมายถึงม.ปลายน่ะ พี่ไปเรียนเป็นเชฟอยู่เกือบสามปีเพราะตอนนั้นคิดจะเอาดีด้านเปิดร้านอาหาร แต่พ่อเลี้ยงเขาชวนให้ไปทำงานด้วย แทนที่จะได้เป็นพ่อครัวก็เลยมาเป็นพ่อค้าแทน”

วิศวินเอ่ยอย่างถ่อมตัว

“แต่พี่ก็ยังชอบเข้าครัวทำอาหารกินเองนะครับ เวลาเครียดจากงานแล้วได้ทำอะไรกินเองก็เหมือนเป็นการพักผ่อนอย่างหนึ่ง”

“พี่วินนี่ทั้งหล่อทั้งเก่งแถมยังใจดีอีกนะคะ ยังไม่แต่งงานจริง ๆ หรือคะ”

นิดหน่อยถามแบบไม่อ้อมค้อม สริดาสะดุ้ง

“นิดหน่อย เรื่องส่วนตัวพี่เขานะ ถามอย่างนี้ได้ยังไงจ๊ะ”

“แหะ ๆ ขอโทษค่ะ มันสงสัย ก็เลยคิดดังไปหน่อย”

เด็กสาวแลบลิ้นอย่างทะเล้น แต่วิศวินไม่ถือสา

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ถามได้ พี่ยังไม่ได้แต่งงานจริง ๆ แฟนก็ยังไม่มี ไม่ได้คบหาดูใจกับใครอยู่ทั้งนั้นในตอนนี้ เรียกว่าโสดล้านเปอร์เซ็นต์ ไม่มีหมกเม็ดใครไว้แน่นอน”

ชายหนุ่มเอ่ยราบเรียบ มือก็หยิบจับทำอาหารไปด้วยราวกับว่าสิ่งที่พูดออกมานั้นไม่ได้สลักสำคัญอะไรนัก แต่คนฟังอย่างสริดาใจเต้นตึกตักจนต้องรีบหาอะไรทำกลบเกลื่อน

แต่นอกจากคำพูดประโยคนั้นแล้ว ตลอดมื้อเย็นวันนั้นวิศวินก็ไม่ได้แสดงท่าทีใด ๆ ให้เธอใจสั่นอีก อาหารเย็นมื้อนั้นผ่านไปอย่างเอร็ดอร่อยและปิดท้ายด้วยขนมไทยที่เรียบง่ายอย่างฟักทองแกงบวด ป้าองุ่นได้ฟักทองผลใหญ่เนื้อมันและแน่นมาสองผลจึงหอบหิ้วมาให้หลานสาว

“เติมอีกสิวิน ท่าทางจะชอบของหวานใช่ไหม”

องุ่นเอ่ยอย่างเอาใจเมื่อเห็นญาติของชายหนุ่มนักเรียนนอกกินฟักทองแกงบวดจนหมดถ้วย

“ปกติก็ไม่ค่อยหรอกครับน้าองุ่น แต่ว่าชามนี้อร่อยดี”

“อร่อยก็กินอีกสักนิดสิจ๊ะ ฟักทองนี่คนข้างบ้านน้าเขาเก็บมาจากสวนเขาเลย เนื้อมันอร่อย ไม่เหมือนบางเจ้าเนื้อแห้ง ๆ แข็ง ๆ ไม่หวานไม่มัน”

“ครับ เติมอีกสักถ้วยก็ดีครับ”

วิศวินเอ่ยยิ้ม ๆ

“ถ้ากลับไป ผมคงคิดถึงขนมไทยฝีมือน้องส้มหวาน...”

“ถ้าอย่างนั้นพี่วินก็พาพี่ส้มไปออสด้วยสิคะจะได้มีคนทำขนมให้กินทุกวัน”

มนิษาพูดออกมาทื่อ ๆ ธีทัตทำเสียงเบา ๆ เหมือนคนสำลัก สริดาตกใจหน้าแดง องุ่นยังตามไม่ทัน เอ่ยอย่างพาซื่อ

“เออนั่นสิ ส้มอยากไปเที่ยวเมืองนอกบ้างไหมล่ะลูก ไปกับพี่วินเขาสิ มีคนรู้จักทางนั้นจะได้ไม่ต้องกลัวหลง ได้ไหมล่ะวิน น้าฝากหลานไปเที่ยวด้วยคน...”

“ได้สิครับ ด้วยความยินดีเลยครับ”

วิศวินรับคำอย่างสุภาพ สริดาไม่กล้าสบตาเขา เริ่มรู้สึกมือไม้ตัวเองเกะกะจนไม่รู้จะวางไว้ตรงไหน ก่อนที่จะมีใครพูดอะไรให้ขัดเขินไปมากกว่านั้น จู่ ๆ มนิษาก็อุทานออกมาเบา ๆ ช้อนหลุดจากมือ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันทันที

“เป็นไรไปนาว”

ธีทัตตกใจเมื่อเห็นสีหน้าภรรยา มนิษาเงยหน้าสบตาธีทัตอยู่หลายวินาทีก่อนจะเอ่ยออกมาเบา ๆ แต่ก็ได้ยินชัดเจนกันทั้งโต๊ะ

“พี่ธี มัน...มันมาแล้ว”

“มันมา? อะไรมา?”

“นะ...น้ำคร่ำ นาวคิดว่านาวกำลังจะคลอดแล้วค่ะ!”

**

เก้าชั่วโมงที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิตลูกผู้หญิงหลังจากกัดฟันอดทนมาทั้งคืนในที่สุดเวลาตีห้าของอีกวัน มนิษาก็ให้กำเนิดบุตรคนแรกด้วยวิธีการตามธรรมชาติ ทั้งแม่และลูกแข็งแรงปลอดภัย ทารกน้อยเพศหญิงหนักถึงสามพันกรัม จ้ำม่ำสมบูรณ์ทุกประการ

ธีทัตถึงกับสะอื้นอย่างกลั้นไม่อยู่ตอนที่นางพยาบาลส่งร่างเล็กที่อยู่ในห่อผ้าให้เขาอุ้มเป็นครั้งแรก เขาใช้ปลายนิ้วสัมผัสผิวบางละเอียดอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าจะทำให้ลูกเจ็บ

นี่ลูกของเขา...ลูกสาวของเขา...เด็กหญิงธนิยาหรือน้องทิวลิป ธีทัตจ้องใบหน้าเล็ก ๆ ของลูก ไม่คิดเลยว่าความรู้สึกของการเป็นพ่อมันจะเต็มตื้นได้ถึงเพียงนี้ เปลือกตาของทิวลิปขยับยุกยิก ริมฝีปากเล็กจิ๋วก็มุบมิบตลอดเวลา วินาทีนั้นธีทัตก็ตระหนักแน่แก่ใจว่าชีวิตและลมหายใจของเขาจากนี้ไปคงไม่อาจรักใครได้มากเท่ากับร่างน้อย ๆ นี้อีกแล้ว

ที่คาเฟ่ในโรงพยาบาล วิศวินกับสริดาลงมาหากาแฟดื่มเพราะตอนนี้มนิษากำลังให้นมลูกโดยมีธีทัตคอยประกบไม่ห่าง

“พี่เคยเห็นเจ้าธีมันตื่นเต้นดีใจกับเรื่องอะไรมาก็มาก แต่ไม่มีอะไรเทียบกับสีหน้าตอนมันเป็นพ่อคนได้เลย”

“มะนาวก็เหมือนกันเลยค่ะ สำหรับส้ม มะนาวคือน้องสาวตัวแสบ บางครั้งก็เหมือนเด็กไม่รู้จักโต แต่ตอนนี้เหมือนส้มได้เห็นดักแด้ที่ลอกคราบแล้วก็กลายเป็นผีเสื้อที่แสนงดงามอย่างเต็มตัว”

“มันคงเป็นเรื่องน่าพิศวงของการเป็นผู้ให้กำเนิด”

“นั่นสิคะ”

สริดายิ้ม

“แล้วอย่างนี้ส้มอยากจะมีลูกของตัวเองบ้างไหมครับ”

วิศวินหลุดปากถามออกมาแล้วก็ตกใจ

“พี่ขอโทษ ๆ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะถามอะไรทะลึ่งตึงตังนะ”

ชายหนุ่มนึกอยากกัดลิ้นตัวเอง เขาสาบานได้ว่าแค่อยากรู้ ไม่ได้มีเจตนาจะเสียมารยาทหรือจะนำไปสู่เรื่องสองแง่สองง่าม โชคดีที่สริดาไม่นึกโกรธ อาจเพราะเธอรู้จักเขามาสักระยะแล้ว แม้ไม่นานแต่ก็มากพอที่จะรู้ว่าวิศวินเป็นคนอย่างไร

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ไหน ๆ พี่วินถามแล้ว ส้มขออนุญาตตอบเลยก็แล้วกัน ส้มชอบเด็ก ๆ นะคะ แต่ถ้าจะให้มีลูกของตัวเองคงไม่... ส้มไม่เคยจินตนาการเห็นตัวเองเป็นแม่คนได้เลย อาจเพราะสบายใจที่จะอยู่แบบนี้มากกว่า ส้มเชื่อนะคะว่าไม่ใช่ผู้หญิงทุกคนหรอกที่อยากจะเป็นแม่...ฟังดูแย่ไหมคะ”

“ไม่เห็นจะแย่ตรงไหนเลยครับ ดีเสียอีกที่น้องส้มรู้ความต้องการของตัวเองและซื่อสัตย์กับมัน ดีกว่าฝืนมีฝืนทำอะไรไปเพียงเพราะสังคมบอกว่าต้องมี ต้องทำ พี่ก็เป็นคนหนึ่งนะครับที่ไม่คิดจะมีลูกเลย”

“จริงหรือคะ”

“จริงครับ พี่เห็นบางคนโวยวายว่าการที่คนรุ่นใหม่ไม่ยอมมีลูกจะทำให้มนุษยชาติล่มสลายหรือถึงกับสูญพันธุ์ ถ้าแค่นั้นจะทำให้มนุษย์สูญพันธุ์จริง ๆ ก็ปล่อยให้มันสูญพันธุ์ไปเถอะ พี่ว่าสปีชีส์เรานี่แหละที่ทำลายทรัพยากรโลกมากที่สุดแล้ว... โอ โทษที เลยกลายเป็นพูดอะไรเครียด ๆ ไปเสียแล้ว”

สริดาหัวเราะเสียงใส

“ไม่เห็นจะเครียดตรงไหนเลยค่ะ เรื่องจริงทั้งนั้น...”

“นั่นสิครับ ไม่เห็นจะเครียดตรงไหนเลย”

วิศวินตอบรับ อยากบอกเธอว่าเพราะรอยยิ้มกับเสียงหัวเราะอ่อนหวานของเธอนี่ต่างหากที่ทำให้ทุกเรื่องช่างดูละมุนละไม...ไม่มีสิ่งไหนจะเคร่งเครียดไปได้ถ้าออกมาจากปากของสริดา