43

ในที่สุดก็ถึงเวลาที่วิศวินต้องกลับออสเตรเลีย จากสนามบินเชียงใหม่ชายหนุ่มต้องไปต่อเครื่องที่สุวรรณภูมิ เขาไม่ได้ให้ใครมาส่งนอกจากลูกพี่ลูกน้อง

“แล้วจะกลับมาอีกเมื่อไร”

ธีทัตถาม วิศวินหัวเราะ

“ฉันยังอยู่ไม่จุใจนายอีกเหรอ นี่ก็อยู่จนแม่นึกว่าฉันจะกลับมาอยู่เชียงใหม่แล้วนะ”

“ก็ถาม ๆ ดู เผื่อว่าหนนี้มีอะไรจูงใจให้นายกลับมา”

ธีทัตเอ่ยทีเล่นทีจริง

“ตกลงแกกับส้มหวานนี่มันยังไงวะ”

“ก็ไม่ไงนี่”

วิศวินทำเป็นง่วนกับการตรวจเช็คความเรียบร้อยของกระเป๋าและตั๋วโดยสาร

“ส้มหวานก็น่ารักดี คุยด้วยแล้วสบายใจ... น่าเห็นใจเขาที่เจอผู้ชายที่ไม่ดี”

“ก็เพราะผู้ชายดี ๆ มันไม่กล้าจีบน่ะสิ ไอ้พวกไม่ดีเลยเอาไปกินเสียหมด”

“มันก็ต้องมีคนดี ๆ หลงเหลือบ้างล่ะน่า... คนที่ใช้ชีวิตอยู่ใกล้กับเขาได้ ดูแลเขาได้...”

วิศวินเอ่ยเบา ๆ เหมือนตั้งใจจะพูดกับตัวเอง

ถ้าเป็นเมื่อก่อนธีทัตอาจจะยุให้ลูกพี่ลูกน้องเดินหน้าสานสัมพันธ์กับสริดาให้รู้แล้วรู้รอดและเขาจะช่วยเป็นพ่อสื่อให้ด้วยอีกแรง แต่หลังจากผ่านเรื่องอะไรต่อมิอะไรมาทั้งร้ายและดี ชายหนุ่มพ่อลูกอ่อนจึงคิดว่าปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามธรรมชาติโดยตัวเขาเองไม่ต้องเข้าไปยุ่งจะดีกว่า

การที่มนิษาเพิ่งคลอดนั้นถือเป็นเรื่องดี ๆ ที่ทำให้ทุกคนยอมปล่อยวางความคิดที่จะไปเอาเรื่องศรัณ ตอนแรกนั้นมนิษากับป้าองุ่นเป็นตัวตั้งตัวตีที่จะจ้างทนายมาฟ้องเรียกค่าเสียหายจากผู้ชายคนนั้นโทษฐานที่โกหกและทำให้สริดาเสียชื่อเสียง

มีเพียงสริดาที่ยืนยันว่าเธอยินดีปล่อยเขาไป เธอไม่ได้เสียอะไรมากไปกว่าเสียเวลากับเสียความรู้สึก หญิงสาวคิดว่าตัวเองโชคดีมากกว่าโชคร้ายและต้องขอบคุณน้องสาวกับภรรยาของศรัณเสียอีกที่มาเปิดโปงที่งานหมั้น ยิ่งเมื่อกำลังตื่นเต้นกับหลานคนแรก สริดาก็ยิ่งไม่ได้คิดถึงผู้ชายตลบตะแลงคนนั้นอีกเลย

ดังนั้นเมื่อเขามาปรากฏตัวที่หน้าบ้านของเธออีกครั้งในวันนี้ หญิงสาวจึงค่อนข้างอึดอัดใจพอสมควร

“นิดหน่อย หาน้ำมาให้แขกด้วยนะ”

สริดาสั่ง เด็กสาวจงใจจ้องมองศรัณตาแข็งและยอมเดินกลับไปยกน้ำมาอย่างเสียไม่ได้ สริดาไม่ตำหนินิดหน่อยเลยสักนิด เธอเองก็ไม่ได้สบายใจนักที่ต้องได้เจอศรัณอีก ตั้งแต่งานหมั้น สริดาก็ปิดช่องทางการติดต่อสื่อสารจากเขาทั้งหมด เรียกได้ว่าไม่เปิดโอกาสให้ชายหนุ่มได้มาแก้ตัวอะไรทั้งนั้น

ไม่คิดเลยว่าเขายังจะกล้าโผล่หน้ามา

ถ้าเป็นน้องสาวที่แสนตรงไปตรงมาของเธอ มนิษาคงจะเอ่ยปากไล่ศรัณกลับไปแล้ว แต่เมื่อเป็นสริดา... เธอจำใจรับแขกไม่รับเชิญคนนี้ที่ซุ้มเฟื่องฟ้า อุ่นใจนิดว่ายังมีคนงานทำงานอยู่ใกล้ ๆ แต่ละคนดูเหมือนก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองไปแต่สริดารู้ดีว่าทุกคนจงใจป้วนเปี้ยนแถวนั้นเพราะเป็นห่วงเธอ

“ส้มเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหมครับ”

“สบายดีค่ะ”

“พี่โทรมา ไลน์มา แต่ส้มไม่อ่าน ไม่รับสายพี่เลย”

“ค่ะ”

เธอตอบสั้น ๆ ไม่แม้แต่จะมองหน้าเขา นึกแปลกใจตัวเองว่าครั้งหนึ่งเธอเคยคบหาถึงขั้นกำลังจะหมั้นหมายกับผู้ชายคนนี้ไปได้อย่างไรกัน

“พี่รู้ว่าส้มรู้สึกยังไง ตอนนี้ส้มคงจะเกลียดพี่มาก พี่อยากมาหาส้มให้เร็วกว่านี้แต่เพราะพี่กำลังเคลียร์กับทางนั้นอยู่...พี่กับเขาเราไม่ได้อยู่ด้วยกันมานานแล้ว พี่พยายามขอหย่าจากเขามานาน แต่เขาไม่ยอม ถึงขั้นขู่จะฆ่าตัวตายแล้วจะฆ่าลูกด้วย พี่เครียดมากเลยนะครับ ตอนนี้ก็เลยค่อย ๆ รอให้เขาสงบลงก่อน ถึงยังไงพี่ก็จะหย่ากับเขาแน่นอนเพราะคนที่พี่รักคือส้มคนเดียว พี่ไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลยจริง ๆ พี่สาบานได้”

สริดาชักมือหนีโดยอัตโนมัติเมื่อศรัณทำท่าเหมือนจะจับมือเธอ รู้สึกไม่พอใจปรี๊ดขึ้นมาทันที พอกันทีกับมารยาทหรือความเกรงใจ

“พูดจบหรือยังคะ”

“ส้ม...ยกโทษให้พี่เถอะนะครับ พี่รักส้มคนเดียวเท่านั้น กับเขามันเป็นแค่ความรับผิดชอบ”

“จะอะไรก็ช่างเถอะค่ะ ระหว่างคุณกับฉันมันไม่มีอะไรต่อกันแล้ว ฉันจะไม่เอาเรื่องเอาราวอะไรทั้งนั้น ขอแค่คุณอย่ากลับมาที่นี่อีกก็พอ”

ศรัณหน้าชา เขาเตรียมตัวมาเจอความโกรธ ความเสียใจ การตัดพ้อต่อว่า แต่เขาไม่ได้เตรียมตัวมารับมือกับท่าทีไม่ยี่หระปนรังเกียจแบบนี้ แค่ไม่กี่สัปดาห์ที่เขาไม่ได้มาเจอหน้าเธอ ศรัณไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าช่วงเวลาสั้น ๆ จะทำให้สริดาตัดใจจากเขาได้แล้ว

“ส้ม...พี่รักส้มจริง ๆ จะให้พี่ทำยังไงส้มถึงจะเชื่อแล้วให้โอกาสพี่อีกครั้งครับ”

ศรัณสีหน้าทุกข์ตรมเหมือนกำลังจะร้องไห้ เขาเชื่อว่าเธอจะต้องใจอ่อนและให้อภัยเหมือนที่อุรัศยาให้อภัยเขามาแล้ว แต่นั่นก็หลังจากที่เขาคุกเข่าร้องห่มร้องไห้ สาบานเจ็ดวันเก้าวัดว่าจะไม่นอกใจภรรยาอีก อุรัศยาจึงยอมยกโทษให้

ถ้าน้ำตาลูกผู้ชายใช้ได้ผลกับอุรัสยา จะหลั่งน้ำตาอีกสักครั้งเพื่อผู้หญิงอีกคนก็คงไม่ยาก สำหรับผู้หญิงทั้งสองคนนี้ ศรัณจะไม่มีทางยอมเสียใครไปแน่นอน ไม่ใช่เพราะเขารักเธอทั้งคู่ แต่เพราะเขาเห็นแก่ตัวเกินกว่าจะยอมให้ตัวเองเจ็บปวดต่างหาก

แต่สีหน้าเหมือนจะร้องไห้ของเขาทำให้สริดาถอนหายใจเฮือก ท่าทีระวังตัวของเธอหายไปแล้ว แต่กลับมีรังสีบางอย่างขึ้นมาแทนจนศรัณเย็นยะเยือก

“ฟังนะคะ ต่อให้วันนี้พี่จะไม่มีพันธะกับใครแล้ว ส้มก็ไม่มีทางกลับมาคุยกับพี่อีกแน่นอน ส้มขอร้องพี่ดี ๆ อย่ากลับมาที่นี่อีกเลย ถือเสียว่าเห็นแก่มิตรภาพดี ๆ ที่เคยมีต่อกันเถอะนะคะ”... แม้จะไม่แน่ใจว่ามันมีความจริงใจอยู่สักที่เปอร์เซ็นต์ หญิงสาวพูดต่อในใจ

สริดาถือว่าเธอพูดชัดเจนแล้ว จึงลุกขึ้นจะเดินกลับเข้าบ้าน ศรัณทำท่าจะคว้ามือเธอไว้อีกครั้งแต่คนงานที่ซุ่มดูอยู่ด้วยความเป็นห่วงเจ้านายปราดเข้ามาทันที

“คุณส้มครับ มีอะไรหรือเปล่าครับ”

ศรัณชักสีหน้าที่โดนขัดจังหวะ แต่ใบหน้าดุดันกับเสียมในมือคนงานทำให้เขากัดฟัน ยอมถอย

“พี่คิดว่าวันนี้ส้มคงยังโกรธพี่อยู่ แต่พี่จะกลับมาอีก...พี่รักส้ม ส้มไล่พี่ออกไปจากชีวิตไม่ได้ง่าย ๆ หรอก”

ชายหนุ่มประกาศและทำหูทวนลมกับเสียงก่นด่าของคนงานที่ไล่หลัง เขากลับออกจากบ้านของสริดาด้วยความผิดหวังและหัวเสีย ไม่แปลกถ้าเธอจะโกรธและทำใจแข็ง หากแต่เมื่อครู่ศรัณสัมผัสไม่ได้เลยว่าเธอรักหรืออาลัยอาวรณ์เขาอยู่ ไม่มีความรู้สึกเช่นนั้นให้เห็นเลยสักนิด ไม่อย่างนั้นทุกอย่างก็คงจะง่ายกว่านี้

ชายหนุ่มนึกโกรธหฤทัย เพราะน้องสาวจอมสาระแนของเขาแท้ ๆ ที่พาเมียเขามาพังงานหมั้น โชคดีที่อุรัศยารักเขามากและเป็นคนใจอ่อนเป็นทุนเดิมจึงยังยอมรักษาความเป็นครอบครัวเอาไว้  

ศรัณไม่มีวันหย่าขาดกับภรรยาคนนี้ของเขาแน่นอน ไม่ใช่แค่เพราะเธอคือเมียตามกฎหมายแต่เธอยังเป็นแม่ของลูก หากจะมีใครที่ชายหนุ่มรักด้วยใจบริสุทธิ์ก็คงจะเป็นลูกสาวของเขาคนเดียวเท่านั้น... แต่ทั้งที่รักลูกมาก ศรัณก็ยังไม่เคยหยุดคิดสักนิดว่าหากวันที่ลูกโตขึ้นพอที่จะรับรู้พฤติกรรมของเขาได้ ลูกสาวจะรู้สึกอย่างไรกับการมีพ่อแบบนี้