40

“ส้มครับ...ไม่ว่าใครจะพูดอะไร พี่อยากให้ส้มเชื่อใจพี่นะครับ”

“ส้มไม่เข้าใจค่ะ”

“พี่รักส้มนะ รักจริง ๆ แล้วพี่จะอธิบายทุกอย่างให้ฟังทีหลัง”

“อธิบายเรื่องอะไรคะ พี่โซ่พูดให้ชัด ๆ ได้ไหม ส้มงงไปหมดแล้ว”

แต่ศรัณไม่มีเวลาอธิบายเพราะหฤทัยจูงมือพี่สะใภ้ก้าวอาด ๆ มาหา ชายหนุ่มหน้าซีดเป็นกระดาษ อุรัศยามองสามีที่สวมใส่ชุดไทยประยุกต์หล่อเหลาจัดเต็มแถมยังยืนเคียงข้างหญิงสาวอีกคนแต่งตัวโทนเดียวกัน มองปราดเดียวก็รู้ว่าสถานะของสองคนนี้คืออะไร...

สริดาผงะไปเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวที่เธอยังไม่รู้จักจู่ ๆ ก็สะอื้นเสียงดัง น้ำตาร่วงพรู มารดาของศรัณโอบกอดหญิงสาวคนนั้นไว้ ส่วนผู้หญิงอีกคนที่ดูอ่อนวัยที่สุด กำลังจ้องเธออย่างรังเกียจ

“เกิดอะไรขึ้นหรือคะ”

“ที่ถามนี่ไม่รู้จริง ๆ เหรอ...”

“ซ่า เดี๋ยวพี่พูดเอง”

ศรัณพยายามปรามน้องสาว แต่ถึงตอนนี้แม้แต่ช้างก็ฉุดหฤทัยไม่อยู่แล้ว

“จะพูดอะไร จะบอกเมียน้อยพี่หรือไงว่าที่กำลังร้องไห้อยู่นี่คือเมียตัวจริง เมียหลวง!”

มีเสียงอุทานและฮือฮารอบข้างดังขึ้นเบา ๆ สีเลือดเผือดหายไปจากใบหน้าของสริดาทันที

“ส้ม ฟังพี่ก่อนนะครับ...”

เป็นอีกครั้งที่ศรัณยังไม่มีโอกาสได้แก้ตัว เพราะมนิษาที่เพิ่งมาเห็นฉากเหตุการณ์ ปรี่เข้ามายืนข้างพี่สาวทันที พริบตาเดียวร่างสูงใหญ่ของธีทัตก็มายืนซ้อนหลังด้วยเช่นกัน สำหรับเขาแล้วแม้ยังไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไร แต่เมียรักอยู่ที่ไหน ธีทัตก็ต้องอยู่ที่นั่นเสมอ

“อะไร เกิดอะไรขึ้น”

คนอุ้มท้องถามพลางกวาดตามองทุกคนที่ยืนตรงนั้น หญิงสาวคิดเองว่าคงไม่จำเป็นต้องรักษามารยาทกับใครทั้งนั้นเพราะดูจากสีหน้าแววตาของแต่ละคน คงไม่ได้กำลังให้ศีลให้พรกันอยู่เป็นแน่

หฤทัยที่ท่าทางไม่กลัวใครเหมือนกัน จ้องมนิษาที่อุ้มท้องโย้ ท่าทางเอาเรื่อง

“คุณเป็นใคร”

“แล้วคุณล่ะเป็นใคร นี่งานหมั้นของพี่สาวฉัน เราเชิญแต่แขกที่เรารู้จัก ขออภัยที่ฉันยังไม่รู้จักคุณ”

หฤทัยแสยะยิ้มก่อนจะหัวเราะดูแคลน

“งานพี่เธอเหรอ ฉันก็มางานพี่ชายฉันเหมือนกัน”

“อ้อ...พวกคุณเป็นแขกของคุณศรัณนี่เอง สวัสดีครับ”

ธีทัตเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแจ่มใส ไม่แสดงอาการรับรู้บรรยากาศมาคุตรงหน้า และมันได้ผลเพราะทั้งน้ำเสียง รอยยิ้มและบุคลิกของเขา ทำให้หฤทัยที่ตั้งใจมาฟาดฟันเต็มที่ มีท่าทีอ่อนลงไปเล็กน้อย

“ใช่...ใช่ค่ะ ฉันเป็นน้องสาวพี่โซ่ ส่วนนี้ก็แม่แล้วนี่ก็พี่สะใภ้ของฉัน เมียพี่โซ่เอง”

“เมีย!”

มนิษาอุทาน สองมือเท้าสะเอวทันที

“นี่นายมีเมียอยู่แล้วเหรอ นายศรัณ!”

“ใจเย็นก่อนนะครับ ฟังผมอธิบายก่อน”

“ฟังอยู่ รีบอธิบายมาสิ ตอนนี้ เดี๋ยวนี้ วินาทีนี้เลย!”

ธีทัตแตะแขนภรรยา เอ่ยเสียงเบาให้เธอใจเย็น ๆ เพื่อให้โอกาสตัวต้นเรื่องได้อธิบาย น่าขันที่เมื่อเห็นสีหน้าของศรัณยามนี้ ธีทัตกลับรู้สึกเห็นใจขึ้นมา เหมือนกำลังดูสารคดีตอนที่ตำรวจจับคนร้ายได้คาหนังคาเขาและมั่นใจได้เลยว่าฉากต่อไปคนร้ายคนนี้ต้องซี้แหงแก๋

ต่างจากสีหน้าของผู้หญิงอีกคนที่ถูกอ้างว่าเป็นภรรยา ใบหน้านองน้ำตานั้นไม่มีความโกรธเกรี้ยวแต่เต็มไปด้วยความปวดร้าวเสียใจ

น้ำตาของอุรัศยาทำให้ศรัณละล้าละลัง แต่เขาเลือกจะหันมาหาผู้หญิงอีกคนแทน

“ส้มครับ ไปคุยกับพี่ส่วนตัวหน่อยได้ไหม พี่อยากอธิบายเรื่องนี้ให้ส้มฟัง”

“คุยกันตรงนี้เลยดีกว่าค่ะ”

สริดาตอบ วิศวกรหนุ่มอึกอัก ก่อนจะอ้อมแอ้มอธิบายแบบไม่เต็มเสียงนัก

“หญ้าเป็นเมียพี่จริง ๆ พี่เคยแต่งงานแล้วและก็มีลูกสาวหนึ่งคน พี่ตั้งใจจะบอกเรื่องนี้กับส้มภายในวันนี้นะครับ”

“แล้วทำไมไม่บอกก่อนหน้านี้คะ ถ้าแฟนพี่โซ่ไม่มาวันนี้ ส้มจะได้รู้ความจริงเมื่อไรคะ”

สริดาย้อนถาม ความสงบนิ่งเริ่มพังทลาย ไม่ได้เสียใจแต่โกรธที่ถูกปิดบังในเรื่องที่สำคัญที่สุด... เขาต้องเห็นเธอโง่มากแค่ไหนจึงได้หลอกลวงจนนาทีสุดท้ายแบบนี้

“อะไร เกิดอะไรขึ้น มีใครเป็นอะไร”

องุ่นที่เพิ่งจะออกจากห้องน้ำเดินเข้ามาสมทบด้วยความสงสัยเมื่อเห็นทุกคนยืนจับกลุ่มกันสีหน้าเคร่งเครียด

มนิษาเฉลยอย่างฉับไว

“ไม่มีใครเป็นอะไรหรอกป้าหงุ่น ก็แค่ภรรยาของนายศรัณคนโปรดของป้าหงุ่นเขามาร่วมแสดงความยินดีด้วยเท่านั้นเอง”

“ภรรยาใครนะ”

“ภรรยานายศรัณ เมียของนายโซ่คนนี้ไง!”

“คุณพระ! นี่หล่อนพูดอะไรน่ะยัยมะนาว”

มนิษาหันไปทางหฤทัยอย่างเสียไม่ได้

“คุณคะ ช่วยสงเคราะห์ป้าฉันทีเถอะ แกไม่รู้ว่าพี่ชายคุณมีเมียแล้ว ฉันพูดเองแกก็ไม่ฟังหรอก”

องุ่นมองหฤทัยกับนารี สีหน้าเหลอหลา หฤทัยยังคงหน้าบึ้งตอนที่เอ่ย

“ใช่ค่ะคุณป้า พี่ชายฉันมีเมียแล้วและก็ยังไม่ได้เลิกกันด้วย เขายังรักใคร่กันดี นี่พวกคุณไม่รู้มาก่อนจริง ๆ หรือว่าพี่ชายฉันมันมีลูกมีเมียแล้ว หรือว่ารู้แต่แกล้งทำเป็นไม่รู้”

“อ้าว! พูดดี ๆ นะคุณ ถ้าพวกฉันรู้ อย่าว่าแต่งานหมั้นวันนี้เลย แม้แต่บ้านฉันก็จะไม่ให้มาเหยียบ ไหน ๆ พวกคุณก็มาแล้ว ลากพี่คุณกลับไปเสียเลยตอนนี้ดีกว่า ดีนะที่ยังไม่ได้เริ่มพิธี”

“เดี๋ยวก่อนสิยัยนาว ยังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ แกจะพังงานหมั้นพี่สาวแกอย่างนี้ได้ยังไง”

“ทำไมจะไม่ได้ ป้ายังไม่รู้อีกหรือว่ามันเกิดอะไรขึ้น ไอ้คนที่ป้าชอบนักหนามันมาหลอกพี่ส้มอยู่นะ นี่ถ้าเมียเขาไม่โผล่มาพวกเราก็คงจะเป็นควายให้มันหลอกจนจบงานนั่นแหละ”

“ผมไม่ได้คิดจะหลอกส้มหวานนะครับ ผมรักส้มจริง ๆ”

อุรัศยาปล่อยโฮเสียงดังเมื่อได้ยินสามีประกาศว่ารักผู้หญิงคนอื่นต่อหน้าตัวเอง เธอวิ่งกลับออกไปจากงานทันที ศรัณทำท่าเหมือนจะวิ่งตามแต่ยังมีแก่ใจหันมาหาสริดาและองุ่น

“ผมว่าคุณรีบตามภรรยาคุณไปก่อนเถอะครับคุณศรัณ ตอนนี้คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือเธอนะครับ”

ธีทัตเอ่ยเสียงเข้ม ศรัณจึงตัดใจวิ่งตามอุรัศยาไป

อนุสรณ์ที่ยืนนิ่งอึ้งอยู่นาน พยายามเอ่ยคำขอโทษแทนลูกชาย แต่ดูเหมือนคำนั้นจะสายไปเสียแล้ว

ในที่สุดพิธีหมั้นก็ต้องล้มเลิกโดยที่ยังไม่ทันได้เริ่ม โชคดีที่แขกที่ได้รับเชิญเป็นคนใกล้ชิดสนิทสนมกันอยู่แล้ว ทุกคนจึงเดินทางกลับด้วยความเข้าใจและเห็นใจ

ครอบครัวของศรัณลากตัวเขากลับนครสวรรค์ สริดาไม่ยอมเจอหน้าเขาอีก องุ่นก็เช่นกัน คนเป็นป้าแทบจะร้องไห้ด้วยความเจ็บใจที่โดนชายหนุ่มรุ่นลูกหลอกลวงมาได้ถึงขนาดนี้ หลานสาวของนางเกือบจะได้เป็นเมียน้อยเพราะนางคนเดียวแท้ ๆ

“ป้าขอโทษจริง ๆ นะลูก ส้มเอ๊ย...”

องุ่นซับน้ำหูน้ำตาระหว่างทางกลับบ้าน

“ใครจะคิดล่ะ หน้าตาก็ดี หน้าที่การงานก็เป็นหลักเป็นฐาน แต่ดันเป็นคนแบบนี้เสียได้ ต่อไปนี้ป้าจะไม่ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตของใครแล้ว ป้าเข็ดแล้วจริง ๆ ลูกเอ๊ย”

มนิษาได้แต่ส่ายหน้าทั้งเวทนาทั้งขบขัน นี่คือเหตุผลที่คนเราไม่ควรไปก้าวก่ายการตัดสินใจในชีวิตของใครก็ตาม แม้จะอ้างว่ารักหรือหวังดีก็ไม่สมควร เพราะถ้าเกิดอะไรขึ้นมาก็คงไม่สามารถรับผิดชอบสุขทุกข์ของคนคนนั้นไปได้ตลอดชีวิตอย่างแน่นอน